Του Yasha Marmer, «Κίνημα Σοσιαλιστικού Αγώνα» (CWI) Ισραήλ-Παλαιστίνη
Επιμέλεια: Αντώνης Δημάκης
Οι παλαιστινιακές κοινότητες, μετά τον πόλεμο στη Γάζα το περασμένο καλοκαίρι αρνούνται να επιστρέψουν σε «κανονικούς» ρυθμούς. Στη Δυτική Όχθη πραγματοποιούνται καθημερινές διαμαρτυρίες από χιλιάδες Παλαιστίνιους ενάντια στον εποικισμό και τις εθνικιστικές και θρησκευτικές προκλήσεις από την κυβέρνηση του Ισραήλ και ακροδεξιές ομάδες.
Έχει ανοίξει ένας νέος κύκλος καταπίεσης και επιθέσεων με θύματα και στις δύο πλευρές. Τις τελευταίες εβδομάδες οι Παλαιστίνιοι μετρούν πάνω από 50 νεκρούς. Σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για δολοφονικές ενέργειες ακροδεξιών ομάδων εποίκων.
Οι χιλιάδες των νεκρών του πολέμου, η συνεχής επέκταση των εποικισμών και η κατάσχεση της γης των Παλαιστινίων είχε προηγουμένως οδηγήσει σε μια σειρά τυφλών επιθέσεων σε Ισραηλινούς πολίτες αλλά και σε συναγωγές.
Οι διαμαρτυρίες εξαπλώνονται
Στις αρχές του Νοέμβρη, οι διαμαρτυρίες και οι συγκρούσεις στα κατεχόμενα εξαπλώθηκαν στο εσωτερικό του Ισραήλ μετά τη δολοφονία του νεαρού Παλαιστίνιου Khayr Hamdan από αστυνομικούς στα βόρεια της χώρας.
Οι διαμαρτυρίες εντάθηκαν, ενώ πραγματοποιήθηκε και 24ωρη απεργία από δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ, με αυτοσχέδια πλακάτ που έγραφαν «η κατηγορία: Άραβας – η τιμωρία: Θάνατος»!
Ο Νετανιάχου απάντησε λέγοντας: «Σε όσους διαδηλώνουν κατά του Ισραήλ και υπέρ ενός Παλαιστινιακού κράτους λεω ότι μπορούν να πάνε να ζήσουν εκεί». Επιπλέον, διέταξε τον Υπουργό εσωτερικών να ερευνήσει το ενδεχόμενο ανάκλησης της ισραηλινής υπηκοότητας όσων «ενεργούν ενάντια στο κράτος»!
«Ρίξτε στο ψαχνό»
Τα αίτια των διαμαρτυριών βασίζονται στη συνεχώς εντεινόμενη καταστολή. Οι επιθέσεις σε Ισραηλινούς στην Ιερουσαλήμ, στις περισσότερες περιπτώσεις οδήγησαν στην επί τόπου εκτέλεση των Παλαιστίνιων δραστών μετά τη σύλληψη τους, με την κάλυψη της ηγεσίας της αστυνομίας και της κυβέρνησης.
Από τον Οκτώβρη του 2000, 48 Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Ισραήλ, με ισραηλινή υπηκοότητα έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία. Μόλις τρεις από τους δράστες αστυνομικούς καταδικάστηκαν, ενώ ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις οι ποινές κυμάνθηκαν από 6 ως 14 μήνες φυλάκισης.
Ο υπουργός εσωτερικής ασφάλειας Yitzhak Aharonovitch εξυμνεί αυτές τις δολοφονίες λέγοντας ότι «θέλω όλες οι τρομοκρατικές ενέργειες να τελειώνουν με τον επί τόπου θάνατο του δράστη». Φυσικά αυτό ισχύει μόνο για τις τρομοκρατικές ενέργειες Παλαιστινίων…
Μια εβδομάδα πριν από αυτές τις δηλώσεις, μια Παλαιστίνια μόλις τριών ετών σκοτώθηκε όταν χτυπήθηκε από αυτοκίνητο Ισραηλινού εποίκου, ο οποίος την εγκατέλειψε. Ο δράστης αφέθηκε ελεύθερος μετά από σύντομη ανάκριση! Στον αντίποδα, όταν σκοτώθηκε ο Hamdan, βαφτίστηκε από την κυβέρνηση ως «τρομοκράτης», παρά το γεγονός ότι πυροβολήθηκε στην πλάτη, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να αποτελεί απειλή για κανέναν!
Ανατολική Ιερουσαλήμ
Η επέκταση των εποικισμών στην Ιερουσαλήμ στοχεύει στην προσάρτηση του ανατολικού τμήματος της πόλης, αποκλείοντας την προοπτική να μετατραπεί στην πρωτεύουσα ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους. Καταλήψεις παλαιστινιακών φτωχογειτονιών από ομάδες ακροδεξιών και εποίκων με την υποστήριξη της αστυνομίας αλλά και της κυβέρνησης είναι καθημερινό φαινόμενο.
Επιπλέον οι περιορισμοί στις μετακινήσεις, η απαγόρευσή εισόδου σε τόπους λατρείας και οι κατεδαφίσεις σπιτιών αυξάνουν τις πιθανότητες νέας κλιμάκωσης. Τα επίπεδα της φτώχειας (78%) και της ανεργίας (40% για τους άντρες και 85% για τις γυναίκες) έχουν φτάσει στο υψηλότερο σημείο από το 1967, όταν ξεκίνησε η διαδικασία κατοχής τμημάτων της Ιερουσαλήμ.
Την ίδια ώρα που το καθεστώς φοβάται ότι η κατάσταση μπορεί να ξεφεύγει από τον έλεγχό του, δεν έχει άλλο τρόπο από την άσκηση όλο και μεγαλύτερης καταστολής προκειμένου να επιβληθεί. Ο άκρως αυταρχικός του ρόλος χτίζεται πάνω στη λαχτάρα των Ισραηλινών κατοίκων της πόλης για σταθερότητα και ασφάλεια, ενώ στην πραγματικότητα ρίχνει λάδι στη φωτιά που το ίδιο έχει ανάψει.
Νέα Ιντιφάντα;
Η δραματική κατάσταση που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός και η άρνηση της κυβέρνησης για ουσιαστικές υποχωρήσεις, είναι θέμα χρόνου να οδηγήσουν σε μια νέα Ιντιφάντα.
Τα ισραηλινά ΜΜΕ μιλούν για μια «σιωπηλή Ιντιφάντα» όμως αυτό δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα – βασικά το κάνουν για να δημιουργήσουν «κλίμα» (φόβου και συσπείρωσης γύρω από την κυβέρνηση) μέσα στον ισραηλινό πληθυσμό. Ο όρος Ιντιφάντα αναφέρέται σε ένα γενικευμένο κίνημα εξέγερσης ενάντια στην εθνική και κοινωνική καταπίεση, κάτι δηλαδή που απέχει πολύ από τις μέχρι τώρα περιορισμένες διαμαρτυρίες.
Την ίδια ώρα βέβαια, πρέπει να τονίσουμε ότι μόνο ένα τέτοιο μαζικό κίνημα είναι σε θέση να αποτελέσει πραγματικό αντίπαλο δέος στην πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου. Οι ηγεσίες των Παλαιστινίων, δεν αποτελούν πραγματική απειλή.
Η Παλαιστινιακή Αρχή (Φατάχ) ουσιαστικά συνεργάζεται με τον ισραηλινό στρατό, ενώ προσπαθεί να δικαιολογήσει τη στάση της λέγοντας ότι για την απόκτηση του πολυπόθητου παλαιστινιακού κράτους αρκεί η απεύθυνση στον ΟΗΕ και μια πιο «υπεύθυνη» στάση από τους Παλαιστίνιους.
Η Χαμάς από την άλλη, ενδιαφέρεται μόνο για τη σταθεροποίηση της κατάστασης στη Γάζα με νέες συμφωνίες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Αδυνατεί πλήρως να κινητοποιήσει και να οργανώσει ευρύτερα στρώματα του κόσμου σε μια αποτελεσματική πάλη.
Έτσι, χωρίς μια ηγεσία που να θέλει και να μπορεί να οργανώσει ένα μαζικό κίνημα, πολλοί Παλαιστίνιοι στρέφονται στις τρομοκρατικές επιθέσεις.
Υπάρχει διέξοδος;
Ο πρόσφατος πόλεμος στη Γάζα ανέδειξε τα όρια του ισραηλινού μιλιταρισμού αν και ο συσχετισμός δύναμης παραμένει υπέρ του. Η πολιτική των παλαιστινιακών ηγεσιών από την άλλη, έχει επίσης όρια, αδυνατώντας να οργανώσει ένα πραγματικό κίνημα στη βάση της κοινωνίας. Αυτό το αδιέξοδο όμως αφήνει χώρο σε νέες μορφές αγώνα και στην ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων στα αριστερά.
Μαζικές διαδηλώσεις στα κατεχόμενα μπορούν να χτίσουν ένα κύμα αλληλεγγύης σε παγκόσμιο επίπεδο, ακόμη και να αναζωπυρώσουν τα κινήματα που είδαμε τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή, ιδιαίτερα την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Μπορούν επίσης να αντιστρέψουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τις πολιτικές της κυβέρνησης Νετανιάχου ένα σημαντικό τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας. Έτσι κι αλλιώς, πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η υποστήριξη σε αυτές τις πολιτικές, κάθε άλλο παρά σταθερή και καθολική μπορεί να χαρακτηριστεί.
Το 64% των Ισραηλινών πιστεύει ότι η αιτία των πολιτικών του Νετανιάχου είναι η προσπάθειά του να σταθεροποιήσει την υποστήριξή του ανάμεσα στα δεξιά τμήματα της κοινωνίας και στους εποίκους, ενώ στο ερώτημα «ποιος είναι ο τρόπος να σταματήσουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις», το 52,5% των Ισραηλινών απαντάει ότι πρέπει να ξαναρχίσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες.
Γίνεται όλο και περισσότερο εμφανής η τεράστια ανάγκη χτισίματος ενός μαζικού κινήματος των εργαζόμενων, Παλαιστινίων και Ισραηλινών, σε ταξική βάση, τόσο ενάντια στην εθνική καταπίεση, όσο και ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, των δυο λαών. Όλο και περισσότεροι αγωνιστές και στις δυο «πλευρές» αρχίζουν να κατανοούν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
