Άρματα μάχης του στρατού στους δρόμους, απαγόρευση Δημοψηφίσματος, κατάσχεση εκατομμυρίων ψηφοδελτίων, σύλληψη υψηλόβαθμων στελεχών την τοπικής κυβέρνησης, πάγωμα των λογαριασμών ώστε να υπάρξει οικονομική ασφυξία, επιβαλλόμενο «μαύρο» στα ΜΜΕ, απειλές για φυλακίσεις σε δημάρχους, επιδρομές στα κτίρια της τοπικής κυβέρνησης, προσαγωγές πολιτών για αφισοκόλληση.
Όχι, δεν πρόκειται για κάποια μπανανία της Αφρικής, ούτε για δελτίο του ΣΚΑΪ που αφορά την Βενεζουέλα. Ούτε πρόκειται για ειδήσεις από την Ισπανία του δικτάτορα Φράνκο της δεκαετίας του ‘30.
Είναι η πραγματικότητα στην Καταλονία του 2017, στην «πολιτισμένη» Ισπανία με τις Ευρωπαϊκές αξίες.
Σύντομο ιστορικό
Η Καταλονία αποτελεί περιοχή στην Ιβηρική χερσόνησο με την δική της ιστορία, γλώσσα, πολιτιστικές παραδόσεις και εθνική συνείδηση.
Το πρώτο Καταλανικό Σύνταγμα έγινε το 1283, ενώ η πρώτη εξέγερση ενάντια στο ισπανικό στέμμα το 1640.
Η προσάρτηση της στο ισπανικό βασίλειο έγινε στις 11 Σεπτέμβρη του 1714, και έκτοτε αυτή η μέρα αποτελεί εθνική επέτειο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι κάθε χρόνο βγαίνουν στους δρόμους της Βαρκελώνης (πρωτεύουσα της Καταλονίας) και άλλων πόλεων τη συγκεκριμένη μέρα – για να διαμαρτυρηθούν.
Η Καταλονία κατέκτησε αυτονομία και επανασυστήθηκε η δικιά της τοπική κυβέρνηση (Χενεραλιδάδ) το 1932, όταν καθιερώθηκε η δημοκρατία στην Ισπανία. Καταργήθηκε από τον δικτάτορα Φράνκο (σύμμαχο του Μουσολίνι και του Χίτλερ) το 1939, αφότου τσάκισε τις δυνάμεις των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Η καταλανική αυτονομία αποκαταστάθηκε και πάλι με την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας το 1975.
Σκληρή καταστολή
«Το Ισπανικό Κράτος έχει προχωρήσει σε ντε φάκτο αναστολή της αυτονομίας της Καταλονίας και έχει επί της ουσίας επιβάλλει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»
δήλωσε ο Κ. Πουιτζεμόντ, πρόεδρος της Χενεραλιδάδ.
Το ότι ένας αστός κεντροδεξιός πολιτικός κάνει τέτοιες δηλώσεις είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί.
Η ισπανική άρχουσα τάξη δεν πρόκειται να δεχτεί (όσο περνάει από το χέρι της) την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας. Κάθε ιδέα για «συμβιβασμό», «μέση λύση» ή «κοινά αποδεκτή πρόταση» είναι απλά μια αυταπάτη.
Ειδικά στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο ισπανικός καπιταλισμός, που χτυπήθηκε από την κρίση περισσότερο από τους ανταγωνιστές του, δεν είναι διατεθειμένος να χάσει ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας του. Έτσι, ενεργοποίησε τις πιο συγκεντρωτικές και μιλιταριστικές παραδόσεις του ισπανικού κράτους, καθώς ακόμα και σήμερα η λεγόμενη «εκκαθάριση» του κρατικού μηχανισμού από τα φιλο-φρανκικά στοιχεία δεν έχει προχωρήσει.
Παίζουν με τη φωτιά
Ο Ραχόϊ όμως με αυτή την τακτική παίζει με τη φωτιά. Αναιρώντας το δικαίωμα του Καταλανικού λαού να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του, έχει προκαλέσει κύματα αντιδράσεων όχι μόνο στην Καταλονία αλλά και σε ολόκληρη την Ισπανία, και όχι μόνο από τους οπαδούς της ανεξαρτησίας αλλά από κάθε δημοκρατικό πολίτη.
Ήδη, σαν απάντηση στα μέτρα καταστολής στις 20/9 η Βαρκελώνη πλημμύρισε από διαδηλωτές. Το κτίριο της Χενεραλιδάδ όπου οι Εθνοφυλακή ανέκρινε τα στελέχη της κυβέρνησης αποκλείστηκε από 40.000 διαδηλωτές που για πολλές ώρες δεν άφηναν τους εθνοφύλακες να φύγουν.
Ακόμα, οι λιμενεργάτες της Βαρκελώνης αποφάσισαν απεργία, προκειμένου να μην εξυπηρετήσουν τα πλοία που στέλνει η κυβέρνηση του Ισπανικού Κράτους για να εξυπηρετήσουν τις δυνάμεις καταστολής. Σε τέτοιες περιπτώσεις φαίνεται η τεράστια δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους!
Η Ένωση μαθητών-σπουδαστών (Sindicato de Estudiantes) έχει ήδη καλέσει πανεκπαιδευτική απεργία για τις 28 Σεπτέμβρη, ενώ στις κινητοποιήσεις το κάλεσμα για γενική 24ώρη απεργία που να παραλύσει όλη την Καταλονία βρίσκει μαζική απήχηση.
Η «σκληρή» στάση της κυβέρνησης πρέπει να της γυρίσει μπούμπεραγκ! Και σε αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι με τον τρόπο που μπορούμε. Το θέμα δεν αφορά μόνο την Καταλονία αλλά τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των λαών. Έτσι, τις επόμενες μέρες σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα καλούνται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις ισπανικές πρεσβείες.
Για μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική Καταλονία
Το βασικότερο πρόβλημα στον αγώνα του καταλανικού λαού για την αυτοδιάθεση του είναι η ηγεσία του. Το μετριοπαθές κεντροδεξιό κόμμα του Κ. Πουιτζεμόντ διαρκώς ψάχνει για «συμβιβασμό» με τον Ραχόϊ και όποια ριζοσπαστικά μέτρα πήρε τα πήρε κάτω από την πίεση του κόσμου. Ακόμα και το συγκεκριμένο δημοψήφισμα, ο Πουιτζεμέντ το κάλεσε επειδή δεν είχε άλλη επιλογή.
Ο αγώνας αυτός αν αφεθεί στα χέρια της άρχουσας ελίτ της Καταλονίας είναι καταδικασμένος.
Ταυτόχρονα, τα αριστερά κόμματα της Καταλονίας αντί να βγουν μπροστά με ένα τολμηρό πρόγραμμα που να συνδέει την ανεξαρτησία με τον αγώνα ενάντια στο σύστημα, ακολουθούν σαν ουρά τα εθνικιστικά κόμματα και την πολιτική τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν αυξάνει την αποτελεσματικότητα του αγώνα, αντίθετα την εξασθενεί. Πολλοί Καταλανοί, ενώ θέλουν την ανεξαρτησία, δεν θέλουν να στοιχηθούν πίσω από τον Πουιτζεμόντ, ο οποίος μέχρι τώρα εφάρμοζε πολιτικές λιτότητας μαζί με τον Λαϊκό Κόμμα του Ραχόϊ, και ονειρεύεται μια καπιταλιστική Καταλονία την οποία θα εκμεταλλεύονται οι Καταλανοί καπιταλιστές.
Ο Καταλανικός λαός ζητά ανεξαρτησία για να ξεφύγει από την εθνική καταπίεση, αλλά και για να απαλλαγεί από τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει η κεντρική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα και οι δύο στόχοι προϋποθέτουν και απαιτούν μετωπική σύγκρουση με την άρχουσα τάξη και της Καταλονίας και συνολικά της Ισπανίας. Ακόμα και αν κάνουμε την αφαίρεση ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική ανεξαρτησία στα πλαίσια του καπιταλισμού, αυτό δεν θα λύσει την καπιταλιστική κρίση, τις πολιτικές της λιτότητας και της φτωχοποίησης που διαπερνούν όλη την Ισπανία και την Καταλονία. Αυτές οι πολιτικές είναι που στην ουσία έσπρωξαν τον λαό της Καταλονίας να διεκδικήσει αποφασιστικά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, δηλαδή την ανεξαρτησία του από την υπόλοιπη Ισπανία.
Προφανώς αυτό το κίνημα δεν είναι «καθαρό», υπάρχουν αντιφάσεις και μπερδέματα στη συνείδηση. Αλλά δεν έχει υπάρξει στην ιστορία κανένα «καθαρό» κίνημα.
Το καθήκον της επαναστατικής Αριστεράς είναι να μπει μπροστά και να συνδέσει τον αγώνα ενάντια στην εθνική καταπίεση με τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, μια σοσιαλιστική κοινωνία. Μόνο έτσι θα μπορέσει η Αριστερά να προσδώσει ταξική και διεθνιστική προοπτική σ’ αυτό το κίνημα ώστε να μην το εκμεταλλευτούν οι εθνικιστές και από τις δύο πλευρές, για να διαιρέσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα και να επιφέρουν νέες ήττες.
