Από το site του ισπανικού τμήματος της CWI, Socialismo Revolutionario, (http://www.mundosocialista.net)
Μετάφραση-Επιμέλεια: Νατάσσα Αργυράκη
Λιγότερο από 100 μέρες μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος (ΛΚ) η οποία θα έφερνε υποτίθεται «σταθερότητα» στην Ισπανία, βλέπουμε τη χώρα να κλονίζεται έχοντας μπει σε μια περίοδο με έντονες διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις.
Την Κυριακή 11 Μαρτίου γύρω στο 1,5 εκατομμύριο διαδηλωτές διαδήλωσαν σε 60 πόλεις. Σύμφωνα με τα συνδικάτα η συμμετοχή έφτασε τις 500.000 στη Μαδρίτη και τις 450.000 στη Βαρκελώνη. Σε μικρότερες πόλεις και κωμοπόλεις, δεκάδες χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους. Στην περιοχή της Ανδαλουσίας και μόνο αναφέρεται πως συμμετείχαν πάνω από 220.000 διαδηλωτές.
Αυτές οι πορείες ήταν συνέχεια μιας «μέρας δράσης» με διαδηλώσεις στις 19 Φεβρουαρίου με παρόμοια μαζικότητα και της αυθόρμητης έκρηξης αλληλεγγύης στην «Βαλενθιανή Άνοιξη»(δείτε: https://xekinima.org/arthra/view/article/ispania-i-anoiksi-tis-balenthia-apantisi-stin-astyno/). Κορύφωση αυτών των κινητοποιήσεων θα είναι η γενική απεργία που έχει καλεστεί για τις 29 Μαρτίου.
Το κομβικό σημείο σε αυτή την ανάκαμψη του κινήματος είναι η εργατική μεταρρύθμιση που ανακοινώθηκε πρόσφατα, η οποία αποτελεί ιστορική επίθεση στην ισπανική εργατική τάξη, χωρίς προηγούμενο από τη δεκαετία του ’70 όταν έπεσε η δικτατορία του Φράνκο. Η μεταρρύθμιση αυτή, που διευκολύνει τις απολύσεις και χτυπά τις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων, αναμένεται να προκαλέσει 630.000 απώλειες θέσεων εργασίας το 2012. Σε μία εποχή που πάνω από 5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι ήδη άνεργοι, αυτή η μεταρρύθμιση προκάλεσε μαζική αγανάκτηση και οργή. Αποκρυσταλλώθηκε ο θυμός εναντίον της πολιτικής λιτότητας, η οποία έχει γίνει πιο βάναυση και επιταχύνθηκε με τη νίκη του ΛΚ. Και αυτή η δυναμική απάντηση έρχεται πριν ακόμα ανακοινωθεί το μεγαλύτερο μέρος των αντεργατικών μέτρων που θα μπουν στον προϋπολογισμό στο τέλος του Μαρτίου.
Η εκστρατεία κατά των Συνδικάτων αντανακλά το φόβο της άρχουσας τάξης για γενική απεργία
Μετά την εξαγγελία της γενικής απεργίας μια συντονισμένη εκστρατεία ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα είχε ήδη ξεκινήσει, με πρωτοστάτες την ηγεσία του ΛΚ και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Η γενική απεργία χαρακτηρίστηκε «απεργία κατά της Ισπανίας», με μια έκκληση για «πατριωτισμό» (δηλαδή για αποδοχή των δεκαετιών της ανεργίας και της μαζικής εξαθλίωσης για να πληρωθούν τα χρέη και να «λυθεί» η κρίση του διεθνούς και του ισπανικού συστήματος).
Ο Duran Lleida, ηγέτης του κυβερνώντος κόμματος στην Καταλονία, το οποίο υποστήριξε το ΛΚ στην ψηφοφορία για το νομοσχέδιο της εργατικής μεταρρύθμισης στο Κοινοβούλιο, κάλεσε ακόμη και για ενίσχυση της αντισυνδικαλιστικής νομοθεσίας για να εμποδιστεί περαιτέρω το δικαίωμα της απεργίας.
Αυτό συμπληρώθηκε με την προσπάθεια των ΜΜΕ και της κυβέρνησης να υπονομεύσουν τις επιπτώσεις της γενικής απεργίας και τη δύναμη κινητοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν είναι μια πρώτη απάντηση σε αυτή την εκστρατεία, όπως είναι και η προγραμματισμένη γενική απεργία που αναμένεται να είναι πολύ μαζική. Στην πραγματικότητα, η εκστρατεία αυτή ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα αντανακλά την αδυναμία της άρχουσας τάξης και το φόβο τους απέναντι στην είσοδο του εργατικού κινήματος στη μάχη.
Η γενική απεργία είναι μια πρώτη νίκη στον αγώνα από τα κάτω για ένα μαχητικό συνδικαλισμό
Οι ηγέτες των μεγαλύτερων ισπανικών συνδικάτων, του CCOO (Κομμουνιστικό Κόμμα) και της UGT (Σοσιαλιστικό Κόμμα), δεν ήταν στην πραγματικότητα διαθετειμένοι να απαντήσουν με αποφασιστικό τρόπο στις νέες επιθέσεις ενάντια στο εργατικό κίνημα για να το οδηγήσουν σε νικηφόρες μάχες αλλά αναγκάστηκαν να καλέσουν σε γενική απεργία κάτω από την πίεση της βάσης των συνδικάτων.
Ακόμα και όταν ο πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι είπε στους ομολόγους του στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε ότι η εργατική μεταρρύθμιση «θα του κόστιζε μια γενική απεργία» πέρασαν βδομάδες μέχρι οι ηγεσίες των συνδικάτων να αρχίσουν να εξετάζουν το ενδεχόμενο.
Ήταν λοιπόν η πίεση από τα κάτω που οδήγησε στο κάλεσμα γενικής απεργίας, ειδικά αυτή που ασκήθηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις στις 19 Φεβρουαρίου, μετά τις οποίες ακόμα και ο αστικός τύπος αναγκάστηκε να σχολιάσει την λαϊκή κραυγή και πίεση για το κάλεσμα μιας γενικής απεργίας. Αυτό ενισχύθηκε από τις νεολαιίστικες εξεγέρσεις και την απαίτηση για σοβαρή δράση που υπήρξε μέσα στην βάση των συνδικάτων.
Λίγες μέρες αφότου απέκλεισαν το ενδεχόμενο γενικής απεργίας μέχρι και μετά τον Μάιο, οι γραφειοκράτες βρέθηκαν χωρίς καμιά άλλη επιλογή από το να προκηρύξουν γενική απεργία για τις 29 Μαρτίου.
Η εμπειρία από τη γενική απεργία τον Σεπτέμβριο του 2010, όταν παρά την μαζική συμμετοχή 10 εκατομμυρίων εργαζομένων, ακολούθησε το ξεπούλημα του αγώνα από τις ηγεσίες των συνδικάτων με την υπογραφή και συμφωνία τους, μεταξύ άλλων, για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, είχε ισχυρό αντίκτυπο στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων και των συνδικαλιστών.
Το επόμενο βήμα πρέπει να συνίσταται στην περαιτέρω ανάπτυξη της πάλης από τα κάτω για να εξασφαλιστεί ότι η «29 Μάρτη» θα είναι η αρχή ενός σοβαρού αγώνα και δεν θα είναι απλά μια συμβολική απεργία, αλλά μέρος μιας στρατηγικής νίκης του κινήματος.
Τα μέλη του Socialismo Revolucionario (CWI στην Ισπανία) συμμετείχαν στις μαζικές διαδηλώσεις της Κυριακής τονίζοντας την ανάγκη για ένα μαχητικό πρόγραμμα δράσης, που θα έχει συζητηθεί και αποφασιστεί δημοκρατικά από τις απεργιακές επιτροπές και τις συνελεύσεις στις διάφορες γειτονιές και θα είναι ανοιχτό σε όλους τους εργαζόμενους – συνδικαλισμένους και μη.
Στόχος πρέπει να είναι να ακολουθηθεί η 24ωρη απεργία της 29ης Μάρτη από νέα, 48ωρη γενική απεργία σε συγκεκριμένη –από τώρα– ημερομηνία. Η απειλή για παραπέρα δυναμική απεργιακή συνέχεια, με απεργίες ακόμα μεγαλύτερης διάρκειας, θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για να ξεκινήσει ένα κίνημα ικανό να αντιμετωπίσει τις περικοπές της κυβέρνησης και τις μεταρρυθμίσεις.
Οι αριστερές οργανώσεις, τα κοινωνικά κινήματα και οι αγωνιστές της βάσης των συνδικάτων θα πρέπει να δώσουν τη μάχη για να οργανώσουν από τα κάτω τον αγώνα για ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης που θα συνδεόταν με μια εναλλακτική πολιτική στον αντίποδα της συναίνεσης στη λιτότητα. Αυτό θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για τη μοναδική ορατή επιλογή έξω από το σημερινό τέλμα – την πάλη για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από τη δημόσια και δημοκρατική ιδιοκτησία και έλεγχο της οικονομίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
