Ρεπορτάζ από τη Νατάσσα Αργυράκη και την Εύα Δημακάκου – Βαλένθια, Ισπανία
Η πλατφόρμα «Πραγματική Δημοκρατία τώρα» κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να κινητοποιήσει τους πολίτες για να κατέβουν στους δρόμους και τις πλατείες. Ο κόσμος που συμμετείχε στις πορείες και συνεχίζει να συμμετέχει στο κίνημα αυτό είναι πολιτικά ετερόκλητος και πέρα από τα κοινά σημεία της απογοήτευσης απέναντι στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα (Λαϊκό Κόμμα, PP και «Σοσιαλιστικό» Κόμμα, PSOE) και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα, προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει κοινό προσανατολισμό για την πορεία του κινήματος.
Παρ’ όλα αυτά, για την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Ισπανίας, το κίνημα αυτό είναι πολύ σημαντικό, είναι το πρώτο μετά από ένα τεράστιο διάστημα «απάθειας», και φαίνεται να αντανακλά αλλαγές στη συνείδηση και τις νέες αντικειμενικές συνθήκες στη χώρα.
Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη η μαζική συμμετοχή των νέων, καθώς στην Ισπανία δεν υπάρχει ανάλογη παράδοση φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος τα τελευταία χρόνια όπως στην Ελλάδα.
Τα δύο μεγάλα κόμματα και τα ισπανικά ΜΜΕ στην αρχή αγνόησαν το κίνημα, μετά προσπάθησαν να το γελοιοποιήσουν ή να το εκμεταλλευτούν πολιτικά και τελικά κατέληξαν, από το φόβο της μαζικοποίησής του, να το απαγορεύσουν και να το ποινικοποιήσουν.
H καταστολή δεν σταματάει το κίνημα
Τα γεγονότα στις 27 Μαΐου στη Βαρκελώνη έδειξαν με ένα μοναδικό τρόπο ότι το κίνημα που ξεκίνησε στην Ισπανία στις 15 του Μάη, με συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, συνεχίζει και κλιμακώνεται. Με αφορμή τον τελικό του Champions League, μεταξύ των ομάδων της Barcelona και της Manchester, η αστυνομία της Βαρκελώνης έδιωξε τους διαδηλωτές με τη βία, με την πρόφαση του καθαρισμού της πλατείας, τραυματίζοντας πολλούς χρησιμοποιώντας πλαστικές σφαίρες και γκλομπ. Οι διαδηλωτές επέμεναν στο να παραμείνουν στην πλατεία, αλλά ο αριθμός τους που δεν ήταν τόσο μεγάλος τις πρώτες πρωινές ώρες, τους εμπόδισε. Αμέσως άρχισαν καλέσματα για να μαζευτεί ο κόσμος, που ανταποκρίθηκε πολύ άμεσα. Μετά την αρχική αδυναμία των διαδηλωτών, η δύναμή τους επανακτήθηκε και αμυνόμενοι στη βία της αστυνομίας, επανακατέλαβαν θριαμβευτικά την πλατεία διώχνοντας μάλιστα την αστυνομία!
Να αναφέρουμε πως η επίσημη απόφαση της κυβέρνησης ήταν να μην επέμβει και να μην γίνει βίαιη επίθεση στους διαδηλωτές. Ακόμα και τα συνδικάτα της αστυνομίας, επηρεασμένα από τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων, δήλωσαν χαρακτηριστικά πως θα ήταν ‘’κακή ιδέα’’ να διωχθούν οι διαδηλωτές. Το κίνημα μαζικοποιείται, αλλά και ριζοσπαστικοποιείται σε ένα βαθμό, δίνοντας την απάντηση στην κρατική πολιτική της καταστολής : ‘’Η επανάσταση ξεκινά εδώ! Η πλατεία μας ανήκει!’’ Μετά την επανακατάληψη της πλατείας, ο κόσμος συνέχισε να συμμετέχει στις συνελεύσεις που γίνονται σε καθημερινή βάση και άρχισαν να φτιάχνουν τις εγκαταστάσεις (υπολογιστές, καταλύματα, κλπ) που διέλυσε η αστυνομία από την αρχή. Η συμμετοχή των εργαζομένων, αλλά και των συνταξιούχων, αυξάνεται μέρα με τη μέρα και το κλίμα, σε πολλές από τις κατειλημμένες πλατείες της Ισπανίας, είναι αρκετά ελπιδοφόρο.
Επόμενα βήματα
Στις συνελεύσεις, τις ειδικές που γίνονται το απόγευμα, αλλά και στις γενικές ακούγονται ιδέες για παρέμβαση σε γειτονιές και εργατικούς χώρους, αλλά και για το πώς θα συνεχίσει το κίνημα ανεξάρτητα από την κατάληψη των πλατειών. Επίσης, οργανώνονται δράσεις που έχουν στόχο να καταδείξουν την πολιτική των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων (PP,PSOE), τις τράπεζες και το σύστημα της αγοράς, καθώς και τα ΜΜΕ. Βασικό στοιχείο ακόμα, είναι η σύνδεση του αγώνα των ισπανών με άλλα ευρωπαϊκά κινήματα που ξεκινούν με το ίδιο μοντέλο (π.χ. Ελλάδα) και η διοργάνωση κοινών πανευρωπαϊκών δράσεων. Το ενδεχόμενο μιας γενικής απεργίας συζητιέται, αλλά δεν είναι ακόμα στους άμεσους στόχους, παρόλο που στο κίνημα συμμετέχουν πολλοί εργαζόμενοι.
Χτίσιμο ενός δημοκρατικού μαζικού κινήματος
Το κάλεσμα για μια γενική απεργία και η συμμετοχή των εργαζομένων σ’ αυτό το κίνημα, πέρα από τη νεολαία, είναι βασική προϋπόθεση για την κλιμάκωση του αγώνα. Αγνοώντας την γραφειοκρατική και διεφθαρμένη ηγεσία των συνδικάτων, οι εργαζόμενοι πρέπει να αυτοοργανωθούν και να δημιουργήσουν επιτροπές, εκλεγμένες από τους ίδιους (δημοκρατικές και ανακλητές) που θα συντονίζουν τον αγώνα. Επίσης, η συνεργασία και η κοινή δράση με τις αποκαλούμενες χώρες PIGS, αλλά και με άλλες δυνάμεις σε διεθνές επίπεδο είναι αναγκαία. Η απάντηση σε αυτή την κρίση του συστήματος πρέπει να είναι διεθνής, όπως διεθνής είναι και η επίθεση που δέχονται οι νέοι και οι εργαζόμενοι από το καπιταλιστικό σύστημα, μέσω του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.
Η οργάνωση Επαναστατικός Σοσιαλισμός (Socialismo Revolucionario), η αντίστοιχη οργάνωση του Ξεκινήματος στην Ισπανία, παρεμβαίνει ενεργά στο κίνημα αυτό, προτάσσοντας τα παραπάνω αιτήματα με την προοπτική ενός διεθνούς συντονισμού, για ένα διεθνές αντικαπιταλιστικό κίνημα.
