Ενίσχυση δικομματισμού – Το Σ.Κ. δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή
Στις 24/5/2007 έγιναν στην Ιρλανδία βουλευτικές εκλογές. Απ’ αυτές κερδισμένο βγήκε κατά κύριο λόγο το κυβερνών κόμμα (Fianna Fail) και σε δεύτερο βαθμό τα δυο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης (Fine Gael, Labour).
Τα μικρότερα κόμματα είχαν μείωση ή στασιμότητα των δυνάμεων τους (πιν.1, πιν.2).
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Socialist Party, τμήμα της CWI στην Ιρλανδία) δεν μπόρεσε να επανεκλέξει τον Τζο Χίγγινς και να εκλέξει την Κλερ Ντέιλι, παρότι οι δύο σύντροφοι πήραν εξαιρετικά καλά αποτελέσματα – 15% και 9% των ψήφων αντίστοιχα. Ο Τζο δεν μπόρεσε να επανεκλεγεί για 430 ψήφους (βλ. συνέχεια)!
Αυτό έχει να κάνει κατ’ αρχήν με την αντικειμενική κατάσταση, όπου η Ιρλανδική οικονομία είναι η πιο γοργά αναπτυσσόμενη οικονομία της Ευρωζώνης, κι έτσι, οι σοσιαλιστικές ιδέες δεν μπορεί παρά να αγωνίζονται ενάντια στο γενικό ρεύμα. Από την άλλη όμως έχει να κάνει και με τον εκλογικό νόμο και τα μαγειρέματα των αστών. Στην περιοχή του Τζο Χίγγινς, κανονικά έπρεπε να εκλέγονται 4 κι όχι 3 βουλευτές (ο Τζο ήταν σίγουρο πως στη χειρότερη περίπτωση θα ήταν 4ος), ενώ η αλλαγή των ορίων των εκλογικών περιφερειών στέρησε από τον Τζο 900 ψήφους.
Σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση μετά το αποτέλεσμα ο σ. Τζο Χίγγινς εξήγησε πως το αποτέλεσμα δεν πτοεί το Σοσ. Κόμμα – ο αγώνας συνεχίζεται είτε μέσα είτε έξω από τη βουλή.
Η εκλογική εκστρατεία του Socialist Party – C.W.I.
Σε μια περίοδο χωρίς μεγάλους μαζικούς αγώνες, με ήττες σε μικρούς εργατικούς αγώνες, υπήρχε δυσκολία να πείσουμε για το ότι μπορούμε ως αντιπολίτευση να κάνουμε τη διαφορά. Μερικοί Έλληνες σύντροφοι βρεθήκαμε κοντά στους σ. μας του Σ.Κ. Ιρλανδίας σε μια μεγάλη εμπειρία – σχολείο για μας.
Είναι χαρακτηριστικό του κλίματος, το πόσος πολύς κόσμος σκεφτόταν να ψηφίσει κάποιο άλλο μεγάλο κόμμα μόνο και μόνο για να ξεφορτωθούν την τωρινή κυβέρνηση. Αν και η τάση αυτή ήταν πιο περιορισμένη στις περιοχές που έχουμε δράση εδώ και χρόνια, γιατί πολλοί βλέπανε το ΣΚ σαν εναλλακτική πρόταση, εντούτοις έπαιξε σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.
Η εκστρατεία μας ήταν πολύ δυνατή. Κατεβήκαμε στις εκλογές με κεντρικό σύνθημα: “Το Σοσιαλιστικό Κόμμα εκπροσωπεί την πραγματική αλλαγή”. Και συμπληρώναμε ότι τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν καμία διαφορά μεταξύ τους, όπως και τα μικρότερα κόμματα που συζητάνε και επιδιώκουνε την συμμετοχή τους στην κυβέρνηση (είτε με το FF είτε με το FG – τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα).
Το υλικό που μοίρασε το ΣΚ συνέδεε τα καθημερινά ζητήματα με τη σοσιαλιστική προοπτική.
Μοιράστηκε σε κάθε σπίτι, πόρτα – πόρτα και κουβεντιάζαμε με τον κόσμο ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο μιας πραγματικής αλλαγής.
Παρά την αντικειμενικά δύσκολη περίοδο για τις ιδέες μας, τα ποσοστά που πήραν οι σύντροφοι στις περιοχές που κατέβηκαν (πιν. 3) δείχνουν μια μαζική απήχηση των ιδεών μας.
Οι αγώνες που έχει κάνει το ΣΚ ενάντια στην φορολογία του νερού και στους δημοτικούς φόρους (για τα σκουπίδια) στο παρελθόν (ο Τζο Χίγγινς όταν ήταν βουλευτής, καθώς και δημοτικοί σύμβουλοι και μέλη του ΣΚ, πήγαν φυλακή την περίοδο της εκστρατείας ενάντια στη φορολογία της αποκομιδής σκουπιδιών), για την υπόθεση της πολυεθνικής Gama που εφάρμοζε την οδηγία Μπόλκενσταιν ενάντια σε Τούρκους εργάτες, η συμμετοχή του στους αγώνες των Ιρλανδών ναυτεργατών κ.α. καθιέρωσαν τους συντρόφους και συντρόφισσες του ΣΚ σε προσωπικότητες μεγάλου κύρους στις περιοχές τους.
Ένα από τα πράγματα που μας έκαναν εντύπωση στην εκστρατεία για την εκλογή του Τζο είναι το ότι πέρα από τα μέλη του ΣΚ 200 εθελοντές συμμετείχαν στην προεκλογική καμπάνια. Ο Τζο, καθώς και πολλοί άλλοι σύντροφοι, χαίρουν εκτίμησης σε πανεθνικό επίπεδο.
Ανεξάρτητα όμως από την αδυναμία παρουσίας στο κοινοβούλιο, όλοι οι σ. που αναφέρουμε πιο κάτω εκλέγηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δουβλίνου, όπου το ΣΚ έχει έτσι ισχυρή παρουσία.
Αυτό σε συνδυασμό με τους συνδικαλιστές του κόμματος, δείχνει πως το κόμμα μας στην Ιρλανδία έχει ρίζες στις εργατικές περιοχές. Είναι αυτές οι ρίζες σε συνδυασμό με τις θέσεις μας και τις προτάσεις μας που θα δώσουν στο κόμμα μας κεντρικό ρόλο στους επικείμενους εργατικούς αγώνες.
Εκλογικά αποτελέσματα – έδρες που κέρδισαν και που έχασαν
FF——78 (-3)
FG——51 (+20)
Lab——20 (-1)
PD——2 (-6)
Green——6 (0)
SF——4 (-1)
Άλλοι——5 (-9)
Το Σ.Κ. καταμετρείται στους άλλους που είναι οι ανεξάρτητοι βουλευτές. Ο Joe Higgins ήταν ο επικεφαλής και η βασική φωνή των ανεξάρτητων.
Επεξήγηση κομμάτων με παραλληλισμό με τα ελληνικά κόμματα
F.F. – Fianna Fail (Φιάνα Φέιλ): Δεξιό αστικό κόμμα (αντίστοιχο της Ν. Δ.)
F.G. – Fine Gael (Φάιν Γκέιλ): επίσης κόμμα της Δεξιάς
Lab. – Labour (Εργατικό Κόμμα): το εκεί ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αντίστοιχο του βρετανικού, του Τόνι Μπλερ, αν όχι χειρότερο. Συγκρότησε “αντιπολιτευτικό μπλοκ” με το F.G., αλλά μετά τις εκλογές συζητάνε για συγκυβέρνηση με το F.F.
P.D. – Progressive Democratic (Προοδευτικοί Δημοκράτες): μικρό νεοφιλελεύθερο κόμμα που συμμετείχε στην προηγούμενη συγκυβέρνηση με το F. F.
Greens: Οικολόγοι. Το πρόγραμμα τους χαρακτηρίζεται από οικολογικές αοριστολογίες μπολιασμένες με φιλελεύθερο πνεύμα.
S.F. – Sin Fein : η πολιτική πτέρυγα του I.R.A.. Στο πρόγραμμα του αναφέρει την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα μιας σειράς υπηρεσιών με κεντρικό του σύνθημα την επανένωση της Βόρειας με την Νότια Ιρλανδία. Μια εβδομάδα πριν της εκλογές όμως, συζητάγανε με το F.F. για συμμετοχή στην κυβέρνηση.
αποτελέσματα και ποσοστά του Σ.Κ. στις περιοχές όπου κατέβηκε
Joe Higgins——(5.066 ψήφοι – 15%)
Clare Daly——(4.884 ψήφοι – 9%)
Mick Murphy——(1.580 ψήφοι – 3,8%)
Mick Barry——(936 ψήφοι – 4%)
Οι παραπάνω ψήφοι είναι οι ψήφοι “πρώτης επιλογής” που πήραν οι σύντροφοι. Μετά τις ψήφους “πρώτης επιλογής” προσμετρήθηκαν σ’ αυτές οι δεύτερες κ.λ.π προτιμήσεις των ψηφοφόρων(*).
Ο Joe Higgins με τις υπόλοιπες ψήφους προτίμησης έφτασε στις 7.472 ψήφους, 430 ψήφους λιγότερες από τον βουλευτή που πήρε την 3η έδρα.
(*) Στις ιρλανδικές εκλογές οι υποψήφιοι κατεβαίνουν σε κοινή λίστα στην περιφέρεια τους και οι ψηφοφόροι εκτός από την ψήφο της πρώτης τους επιλογής μπορούν να βάλουν και δεύτερη επιλογή κοκ. Εκλέγονται οι πρώτοι σε ψήφους ανά περιοχή.
Ο “κέλτικος τίγρης”…
Η ιρλανδική οικονομία πάνω από μια δεκαετία έχει τον πιο ψηλό ρυθμό ανάπτυξης των χωρών της ευρωζώνης. Η ανεργία της κυμαίνεται σε πολύ χαμηλά ποσοστά και είναι χαρακτηριστικό ότι τα κύματα των μεταναστών ενσωματώνονται με εύκολο τρόπο στην ιρλανδική κοινωνία.
Η ανάπτυξη στην πρώτη της φάση είχε – και ως ένα μέρος έχει – να κάνει κύρια με τη βιομηχανία. Τα τελευταία χρόνια όμως στηρίζεται όλο και περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα, λόγω μιας μεγάλης κερδοσκοπικής φούσκας που υπάρχει στα ακίνητα – γη και κατοικίες.
Πρέπει επίσης να πούμε πως παρά τη μεγάλη πίεση και την έντονη εκμετάλλευση που υφίστανται οι εργαζόμενοι, μέρος της οικονομικής ανάπτυξης έχει διοχετευτεί και σ’ αυτούς, με αποτέλεσμα αυτό το διάστημα οι μισθοί έχουν να αυξηθεί, και η αγοραστική
δυνατότητα να κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα για την εγχώρια αγορά.
…αρχίζει να χάνει τα δόντια του
Η κατανάλωση, η αγορά κατοικίας και γενικότερα η άνοδος του βιοτικού επιπέδου όμως στηρίζεται όλο και περισσότερο στον υπερδανεισμό: στις πιστωτικές κάρτες και στα τραπεζικά δάνεια που χορηγούνται ιδιαίτερα για την αγορά κατοικίας. Οι μέχρι τώρα οι αυξήσεις στους μισθούς, απλά σου επιτρέπουνε να πληρώνεις τις δόσεις. Η αξία του φθηνότερου σπιτιού κυμαίνεται στα 300.000 ευρώ και φθάνει για ένα μικρομεσαίο σπίτι τα 600.000 ευρώ. Ο μισθός του εργάτη (ανάλογα με την ειδίκευση και τα χρόνια προϋπηρεσίας) ξεκινάει από τα 1.500 και φθάνει τα 4.000 ευρώ περίπου. Έτσι τα 2/3 του ενός μισθού μιας οικογένειας πηγαίνουν στο δάνειο κατοικίας. Αν προσθέσεις αγορά αυτοκινήτου, οικιακών συσκευών κ.λ.π. είναι κατανοητό ότι χρειάζεται ένας μισθός για την αποπληρωμή των δόσεων.
Η αγορά κατοικίας όμως αρχίζει να έχει πτωτικές τάσεις… Προβλέπεται ότι στις νέες συλλογικές συμβάσεις οι αυξήσεις θα είναι περίπου στο μισό από αυτές που έχουν δοθεί ως σήμερα. Στις νεοκτισμένες περιοχές δεν υπάρχει καμία υποδομή. Ολόκληρες περιοχές δεν παρέχουν σχολική στέγη με αποτέλεσμα χιλιάδες παιδιά να αποκλείονται από την εκπαίδευση. Το ίδιο ισχύει για τη νοσοκομειακή περίθαλψη. Επίσης, τα μέσα μεταφοράς δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα το Δουβλίνο να έχει τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Κάποια στιγμή τα πάρτι τελειώνουν. Και μετά, όσοι έχουν πιει πολύ, έχουν βαρύ πονοκέφαλο…
