Στη διάρκεια της προηγούμενης βδομάδας, με απανωτές «εφόδους» σε σπίτια (τα χαράματα) η ιρλανδική αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη 21 αγωνιστών του κινήματος ενάντια στο «φόρο του νερού»[1]. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο σύντροφος Πολ Μέρφι, βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος – CWI (ΣΚ-CWI, αδελφή οργάνωση του «Ξ») καθώς και οι Κιέραν Μάχον και Μικ Μέρφι, στελέχη του ΣΚ-CWI και δημοτικοί σύμβουλοι[2].
Αιτία της σύλληψης ήταν τα γεγονότα στην πόλη Τζόμπσταουν στις 15 Νοέμβρη, με τη διαμαρτυρία του κινήματος ενάντια στο «φόρο του νερού» απέναντι στην αναπληρώτρια πρωθυπουργό, Τζόαν Μπάρτον, όταν ομάδα διαδηλωτών την «εγκλώβισε» για περίπου 2 ώρες μες στο αυτοκίνητο της [3].
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αστυνομία εμφανίστηκε στα σπίτια των συλληφθέντων στις 7 το πρωί για να προχωρήσει στις συλλήψεις, ενώ ανάμεσα στους συλληφθέντες υπήρχαν και 3 έφηβοι 14, 15 και 16 χρόνων, που την ώρα της σύλληψης ετοιμαζόταν να πάνε στο σχολείο. Όλοι οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από ώρες ανάκρισης χωρίς (μέχρι στιγμής) απαγγελία κατηγοριών.
Στόχος 1ος: τρομοκράτηση του κινήματος
Στόχος αυτής της αστυνομικής επιχείρησης δεν είναι άλλος από τον εκφοβισμό του κινήματος ενάντια στο «τέλος ύδρευσης».
Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, το καλό παιδί της Τρόικας, έχει καταφέρει να περάσει όλα τα σκληρά μέτρα λιτότητας των τελευταίων χρόνων χωρίς μεγάλες αντιστάσεις λόγω της προδοτικής στάσης της ηγεσίας των Ιρλανδικών συνδικάτων. Όμως τα έχει βρει σκούρα στο ζήτημα της επιβολής φόρου στην κατανάλωση νερού σε όλα τα νοικοκυριά γιατί έχει απέναντι της ένα πολύ μεγάλο κίνημα που περιλαμβάνει κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και μια πολύ επιτυχημένη καμπάνια άρνησης πληρωμής[4]. Ενδεικτικές του μεγέθους του κινήματος ήταν οι 2 διαδηλώσεις που έγιναν τον προηγούμενο Οκτώβριο και Δεκέμβριο στο Δουβλίνο και στις οποίες συμμετείχαν πάνω από 100.000 Ιρλανδοί[5].
Τον επόμενο Απρίλη η κυβέρνηση θα στείλει στους Ιρλανδούς εργαζόμενους τους πρώτους λογαριασμούς για το νερό και θέλει μέχρι τότε να καταφέρει να αποδυναμώσει το κίνημα ώστε να μην προχωρήσουν μαζικά οι εργαζόμενοι σε άρνηση πληρωμής.
Στόχος 2ος: η πίεση στην επαναστατική Αριστερά
Εκτός από το να τρομάξει τους πολίτες, η ιρλανδική κυβέρνηση στοχεύει και στο να συκοφαντήσει και να μειώσει την απήχηση της επαναστατικής Αριστεράς στη χώρα.
Η βασική πολιτική δύναμη που παίζει το ρόλο του οργανωτή στο κίνημα ενάντια στη φορολόγηση του νερού είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Συμμαχία Ενάντια στην Λιτότητα (Anti Austerity Alliance – AAA) ένα πλατύ μετωπικό σχήμα της Αριστεράς, στο οποίο το ΣΚ είναι η βασική πολιτική δύναμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο σύντροφος Πολ Μέρφι εκλέχτηκε στη βουλή στις επαναληπτικές εκλογές της περιφέρειας του Νοτιοδυτικού Δουβλίνου τον περασμένο Οκτώβρη κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, με μία εκστρατεία η οποία σε μεγάλο βαθμό είχε να κάνει με το κίνημα ενάντια στο φόρο του νερού [6]. Το ΣΚ έχει παίξει κεντρικό ρόλο σε μία σειρά μαχητικούς αγώνες στην Ιρλανδία ενώ ταυτόχρονα έχει πρωταγωνιστήσει και σε εκστρατείες άρνησης πληρωμής όπως το 2011 ενάντια στο χαράτσι στα ακίνητα[7] ή όπως ενάντια στο φόρο στα σκουπίδια το 2003, όταν μάλιστα είχε φυλακιστεί ένας άλλος βουλευτής του ΣΚ, ο σύντροφος Τζο Χίγκινς [8].
Η κυβέρνηση σε ελεύθερη πτώση – η Αριστερά σε άνοδο
Το πολιτικό σύστημα στην Ιρλανδία βρίσκεται σε μία καμπή. Μπορεί η λιτότητα της Τρόικας να πέρασε με λιγότερους αγώνες σε σχέση με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά τα κόμματα του κεφαλαίου δεν βγήκαν ανέπαφα από τη διαχείριση της κρίσης και βλέπουν σήμερα τα ποσοστά τους να κατρακυλούν.
Σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις πρώτο έρχεται το Σιν Φέιν, το πιο μαζικό κόμμα της Αριστεράς στην Ιρλανδία.
Παράλληλα μεγάλες επιτυχίες σημειώνει και το ΣΚ-CWI, το οποίο σε δύο αναπληρωματικές εκλογές στο Δουβλίνο, στη διάρκεια του περασμένου χρόνου, ήρθε πρώτο στις επιλογές των ψηφοφόρων και κέρδισε τις αντίστοιχες έδρες στο κοινοβούλιο.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στην Ελλάδα έχει ανοίξει και στην Ιρλανδία τη συζήτηση για μια άλλη πολιτική κόντρα στο κατεστημένο και την ΕΕ.
Το Σιν Φέιν, κόμμα συμμαχικό του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά, καρπώνεται σε μεγάλο βαθμό τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά την ίδια στιγμή στα πιο μαχητικά στρώματα της ιρλανδικής κοινωνίας υπάρχει και προβληματισμός. Κι αυτό γιατί, το Σιν Φέιν, ενώ ιστορικά είναι ταυτισμένο με τις αγωνιστικές παραδόσεις των λαϊκών στρωμάτων στο εθνικό ζήτημα (το ΣΦ είναι η πολιτική πτέρυγα του ΙRA) την ίδια στιγμή συμμετέχει στην κυβέρνηση της Βόρειας Ιρλανδίας εφαρμόζοντας πολιτικές λιτότητας. Επίσης, στο ζήτημα του τέλους ύδρευσης, ενώ στα λόγια είναι αντίθετο, δεν συμμετέχει στο κίνημα και καλεί τους πολίτες να το πληρώσουν για να μην παρανομήσουν[9].
Με αυτή την κατάσταση διαμορφωμένη, η Ιρλανδία βαδίζει σε εκλογές στο τέλος του χρόνου και το Σιν Φέιν είναι πιθανόν να τις κερδίσει.
Την ίδια στιγμή η ύπαρξη μια δυνατής μαρξιστικής αντιπολίτευσης, στα αριστερά του Σιν Φέιν, όπως εκπροσωπείται από το ΣΚ-CWI, και ενός δυναμικού κινήματος στη βάση της κοινωνίας όπως είναι η ΑΑΑ, τρομάζει ακόμα περισσότερο το κατεστημένο. Αυτός ο τρόμος είναι που προκαλεί τις «πανικόβλητες» εφόδους της ιρλανδικής αστυνομίας στα σπίτια αγωνιστών του κινήματος. Πολύ πιθανά όμως, θα καταφέρουν το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που επιδιώκουν: θα ατσαλώσουν το κίνημα, θα ενισχύσουν το ΣΚ-CWI και θα καταποντιστούν στις εκλογές (όπως έπαθαν και οι εδώ Τροϊκανοί).
