Της Μαριάννας Τσακίρη
Πριν από λίγες μέρες, η Σαβίτα Χαλοπαναβάρ από την Ινδία έχασε την ζωή της στην Ιρλανδία από σηψαιμία επειδή οι υπεύθυνοι του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Galway, της αρνήθηκαν έκτρωση, παρόλο που η εγκυμοσύνη της είχε επιπλοκές και το μωρό δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει. Οι γιατροί αψήφησαν την επιθυμία της γυναίκας για έκτρωση για όσο διάστημα το βρέφος θα είχε καρδιακό παλμό ενώ υποστήριξαν πως αυτός είναι ο νόμος στην Ιρλανδία – μια χώρα Καθολικών. Τ’ ότι η ίδια δεν ήταν ούτε Ιρλανδή, ούτε καθολική δεν είχε σημασία για κανέναν!
Κάτι τέτοιο δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει καθώς δύο δεκαετίες πριν είχε δημιουργηθεί σάλος στην Ιρλανδία από την «υπόθεση Χ». Τότε ένα 14χρονο κορίτσι αφού βιάστηκε από τον γείτονα της και έμεινε έγκυος, ταξίδεψε στην Βρετανία για να κάνει έκτρωση οπότε και ο εισαγγελέας διέταξε την απαγόρευση της επέμβασης (το ταξίδι με σκοπό την έκτρωση ήταν παράνομο βάσει του ιρλανδικού νόμου) αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την πρόταση.
Σχέση εκκλησίας και κράτους
Ποιος είναι ο λόγος όμως που -στον μέχρι πριν λίγο καιρό τουλάχιστον- «κέλτικο τίγρη», του καπιταλισμού, χιλιάδες γυναίκες αναγκάζονται να ταξιδέψουν στη Βρετανία πληρώνοντας τεράστια ποσά για να τερματίσουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ενώ όσες δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια προσπαθούν να αποβάλουν μόνες τους με διάφορα μέσα, μέσα φυσικά εξαιρετικά επικίνδυνα και πολλές φορές μοιραία; Η απάντηση βρίσκεται στην φύση του ιρλανδικού καπιταλισμού: όντας αδύναμος, βουτηγμένος στη διαφθορά και μη μπορώντας να διαχωριστεί από την καθολική εκκλησία, δεν κατάφερε ποτέ, να εκσυγχρονιστεί. Η σχέση εκκλησίας και κράτους είναι τόσο στενή που οι συντηρητικές και αντιδραστικές απόψεις της πρώτης είναι αυτές που επικρατούν τελικά στον τομέα της Υγείας αλλά και της Παιδείας καταστρέφοντας εκατοντάδες ζωές.
Διεθνής αγώνας για το δικαίωμα στην άμβλωση
Όμως το πολιτικό κατεστημένο δεν φαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει την κατάσταση, μόνο η πίεση των λαϊκών στρωμάτων από τα κάτω μπορεί να το καταφέρει αυτό.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιρλανδίας, (αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιρλανδία και μέλος της CWI) και ο εκλεγμένος με αυτό ευρωβουλευτής Paul Murfy κάλεσαν σε μια διεθνή ημέρα δράσης για την νομιμοποίηση της έκτρωσης στην Ιρλανδία χτες Τετάρτη 21 Νοεμβρίου.
Πρότειναν να γίνουν διαμαρτυρίες σε διάφορες πόλεις στην Ευρώπη και διεθνώς μπροστά από τις Ιρλανδικές πρεσβείες και σε συνδυασμό με τον προοδευτικό κόσμο στην Ιρλανδία που πρέπει να διαμαρτυρηθεί για να πιεστεί η κυβέρνηση να αλλάξει την νομοθεσία.
Και πράγματι, μετά και τις κινητοποιήσεις των 20.000 Ιρλανδών διαδηλωτών που ακολούθησαν τον θάνατο της Σαβίτα, χθες 30 ευρωβουλευτές τεσσάρων πολιτικών κομμάτων από διαφορετικές χώρες, πραγματοποίησαν διαμαρτυρία έξω απ’ την ευρωβουλή. Ο Πολ Μέρφι, λίγο μετά τη διαμαρτυρία, δήλωσε:
«Οι 30 ευρωβουλευτές θέλαμε να ενώσουμε τις φωνές μας με τις δεκάδες χιλιάδες Ιρλανδών που απαιτούν να υπάρξει νομοθεσία για το θέμα των αμβλώσεων στην χώρα. Απόψε θα γίνουν διαδηλώσεις και στις ιρλανδικές πρεσβείες της Ν. Υόρκης, της Σεούλ, του Χονγκ Κονγκ, του Λονδίνου, των Βρυξελλών και πολλών ακόμη χωρών.»
Γεγονότα όπως τα πιο πάνω δεν συμβαίνουν μόνο στην Ιρλανδία. Σε όλη την Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ, άσχετα με το ποια είναι η νομοθεσία, οι γυναίκες πιέζονται πάρα πολύ κάθε φορά που αποφασίζουν ότι δεν θέλουν μια εγκυμοσύνη. Χάριν μιας αναχρονιστικής λογικής και της επιμονής να μην αλλάζει ο νόμος, μπορεί να χαθούν ακόμη περισσότερες ζωές.
Η απόφαση να ανήκει στην ίδια τη γυναίκα και μόνο
Η άμβλωση είναι δικαίωμα κάθε γυναίκας γιατί είναι η δική της ζωή αυτή που αλλάζει. Το να καταπιέζεται η επιλογή μιας γυναίκας και να μπαίνουν σε προτεραιότητα δικαιώματα μιας αγέννητης ζωής που δεν έχει διαμορφωθεί και δεν έχει αντίληψη, μηδενίζουν την γυναίκα και την κάνουν μια μηχανή αναπαραγωγής και τίποτε άλλο.
Φυσικά αυτό το άρθρο δεν πρέπει να παρερμηνευτεί. Μιλάμε για πρωταρχικό σεβασμό στην γυναίκα και τις επιθυμίες της, ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτές που προαναφέρθηκαν όταν, δηλαδή, έχει προηγηθεί βιασμός ή κάποιες επιπλοκές στην κύηση. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει παιδεία και χειραφέτηση των γυναικών ώστε και η έκτρωση να μην καταλήγει μέσο αντισύλληψης αλλά και η τελευταία να θεωρείται ευθύνη και των γυναικών, όχι μόνο των παρτενέρ τους.
Πρέπει όλοι μαζί να παλέψουμε για τα δικαιώματα των γυναικών τα οποία καταπατούνται σε κάθε ευκαιρία μέσα στον καπιταλισμό. Ας μην επιτρέψουμε άλλους θανάτους όπως αυτός της Σαβίτα Χαλοπαναβάρ και πολλών άλλων γυναικών καθημερινά. Και σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να είναι όλοι όσοι παλεύουν καθημερινά για τους εαυτούς τους και τους γύρω τους ανεξαρτήτως φύλου, εθνότητας και θρησκεύματος.
