Στο Ιράν εδώ και περισσότερο από ένα μήνα, πάνω από 100.000 συμβασιούχοι εργαζόμενοι στη βιομηχανία πετρελαίου, φυσικού αερίου και πετροχημικών σε περισσότερες από 20 επαρχίες απεργούν και παρά τις εκατοντάδες απολύσεις, η απεργία έχει επεκταθεί σε 115 εγκαταστάσεις. Μιλήσαμε με τον σύντροφο Μοράντ Σιρίν από την Ιρανική Επαναστατική Μαρξιστική Τάση (IRMT) και ενεργό στέλεχος της εκστρατείας «Shahrokh Zamani» για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο Ιράν. Τη συνέντευξη πήραν οι σύντροφοι Άντρος Παγιάτσος από το Ξεκίνημα και Αθηνά Καρυάτη από την ΝΕΔΑ.
- Από το 2015-16 βλέπουμε μια έξαρση των εργατικών αγώνων στο Ιράν. Ποιες είναι οι αιτίες πίσω από αυτούς τους αγώνες; Ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στο Ιράν;
Το ιρανικό καθεστώς θεώρησε ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσει τη διαφαινόμενη οικονομική κατάρρευση και τις κοινωνικές εκρήξεις που θα τη συνόδευαν, ήταν να κάνει μια συμφωνία με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η συμφωνία για τα πυρηνικά (JCPOA) με μια σειρά ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, υπογράφηκε το 2015 και τέθηκε σε εφαρμογή το 2016. Μόλις πέντε ημέρες μετά την υπογραφή της και μερικούς μήνες πριν επικυρωθεί από οποιοδήποτε κοινοβούλιο, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αναπληρωτής της Άνγκελα Μέρκελ και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, επισκέφθηκε το Ιράν ως επικεφαλής μιας αντιπροσωπείας Γερμανών καπιταλιστών. Με τη σειρά του, ο Χασάν Ροχανί (πρόεδρος του Ιράν) πραγματοποίησε ευρωπαϊκή περιοδεία, η οποία κατέληξε σε πολλές ακόμη συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένης και μιας για 118 αεροσκάφη Airbus (αξίας 25 δισ. ευρώ). Πολλές ευρωπαϊκές και ασιατικές αντιπροσωπείες, ακόμη και αμερικανικές εταιρείες όπως η General Motors, επισκέφθηκαν το Ιράν με στόχο να επεκτείνουν τους δεσμούς τους με τη χώρα.
Στη Βρετανία, η κυβέρνηση των Συντηρητικών διόρισε τον διαβόητο θαυμαστή των πολιτικών του Πινοσέτ Νόρμαν Λαμόντ, ως εμπορικό απεσταλμένο της στο Ιράν. Σύμφωνα με δηλώσεις του Λαμόντ: «Το Ιράν είναι η μεγαλύτερη αναδυόμενη αγορά στον κόσμο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης πριν από 25 χρόνια». Οι καπιταλιστές και από τις δύο πλευρές ήταν πολύ χαρούμενοι.
Αλλά οι Ιρανοί εργαζόμενοι και οι φτωχοί δεν πήραν τίποτα από τη βελτίωση των εμπορικών σχέσεων της χώρας. Αντίθετα, δέχτηκαν ακόμη περισσότερες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις, όπως περικοπές στα επιδόματα, ιδιωτικοποιήσεις, αλλαγές στην εργατική νομοθεσία και τη νομοθεσία για την κοινωνική ασφάλιση, περισσότερες προσωρινές συμβάσεις εργασίας και ούτω καθεξής. Αυτά ήρθαν να προστεθούν στα μακροχρόνια προβλήματα όπως οι χαμηλοί μισθοί, η εργασιακή ανασφάλεια, οι σκληρές εργασιακές συνθήκες (με ελάχιστα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας) που υπάρχουν από τότε που το καθεστώς νίκησε την επανάσταση του 1979.
Μια πρακτική στην οποία ειδικεύεται ο ιρανικός καπιταλισμός είναι το καθεστώς της απλήρωτης εργασίας. Ουσιαστικά πρόκειται για παραβίαση του συμβολαίου ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους, με την οποία ο εργαζόμενος πουλάει την εργατική του δύναμη, αλλά χωρίς να πληρώνεται! Συνήθως πρόκειται για τουλάχιστον δύο ή τρεις μισθούς, αλλά δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να μιλάμε για 12 ή και περισσότερους μήνες απλήρωτων μισθών. Και δεν μιλάμε απλά για μικρές επιχειρήσεις οι οποίες δυσκολεύονται να πληρώσουν τους εργαζόμενους, αλλά κρατικές ή άλλες μεγάλες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων πολλών που ανήκουν στην Pasdaran (τους λεγόμενους Φρουρούς της Επανάστασης), οι οποίες αρνούνται να πληρώσουν. Πρόσφατα επίσης, είχαμε ιδιωτικοποιήσεις εταιρειών, τις οποίες συγγενείς των ηγετών του καθεστώτος αγόρασαν πληρώνοντας ένα μικρό τμήμα της πραγματικής τους αξίας!
Στο μεταξύ έχουμε όλο και περισσότερες εισαγωγές σε κάθε είδος, από το κονιάκ Armagnac μέχρι τα ενδύματα Zara, και κυρίως πολυτελή αυτοκίνητα όπως Maserati και Porsche.
Είχαμε πρόσφατα πολλές διαμαρτυρίες για απλήρωτους μισθούς, με τις οποίες το μόνο που ζητούσαν οι εργαζόμενοι ήταν τα δεδουλευμένα τους. Υπήρξαν επίσης απεργίες για αυξήσεις μισθών (π.χ. στον κλάδο των νοσηλευτών) και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. στον κλάδο των μεταλλωρύχων).
Οι κυρώσεις ενάντια στο Ιράν που προηγήθηκαν της συμφωνίας JCPOA, σε συνδυασμό με την ενδημική διαφθορά, την κακοδιαχείριση και το τεράστιο κόστος λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, είχαν καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία. Αν πάρουμε το παράδειγμα της ανεργίας, βλέπουμε ότι τον Ιούλιο του 2015 το επίσημο ποσοστό ήταν 10,6 % (8,8 % για τους άνδρες και 19,7 % για τις γυναίκες). Η ανεργία μεταξύ των ατόμων ηλικίας 15-24 ετών βρισκόταν στο 25,2% (21,3 για τους άνδρες και 43,8 % για τις γυναίκες). Φυσικά, το επίσημο ποσοστό κάθε στατιστικής υποτιμά πάντα σημαντικά το πρόβλημα.
Στη συνέχεια, ο Τραμπ απέσυρε μονομερώς τις ΗΠΑ από την JCPOA το 2017 και εφάρμοσε νέες κυρώσεις. Η παραγωγή πετρελαίου έπεσε κάτω από τα 227.000 βαρέλια το μήνα, η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 4,9% το 2017-18 και η μεταποίηση συρρικνώθηκε μαζικά.
Όπως πάντα, ο τρόπος τον οποίο βρήκε το καθεστώς για να ελεγχθεί αυτή η κρίση, ήταν η επίθεση στην εργατική τάξη. Σήμερα η φτώχεια είναι τόσο πλατιά που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι αποτελούν το 89% του συνόλου των φτωχών! Το επίσημο ποσοστό για τον πληθωρισμό είναι 47,6%, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν το πραγματικό κόστος των τροφίμων πολύ υψηλότερο και παλεύουν να εξασφαλίσουν τα βασικά. Το καθεστώς αδιαφορεί πλήρως για τα δεινά των εργαζομένων και των μαζών και αυτή η αδιαφορία αντανακλάται στο σύνολο των πολιτικών του (συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο είχε χειριστεί την πανδημία). Μετά από πρόσφατες διαμαρτυρίες για την τιμή του κοτόπουλου και για το γεγονός ότι βρίσκεται σε έλλειψη, ο Ροχανί συμβούλευσε τον κόσμο να τρώει ψάρια!
- Σήμερα δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι σε περισσότερες από 115 εγκαταστάσεις επεξεργασίας πετρελαίου απεργούν στο Ιράν, για περισσότερο από ένα μήνα. Πώς ξεκίνησε αυτή η απεργία;
Πράγματι, πάνω από 100.000 συμβασιούχοι εργαζόμενοι σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, εγκαταστάσεις φυσικού αερίου και πετροχημικών σε περισσότερες από 20 επαρχίες βρίσκονται σε απεργία. Παρά τις εκατοντάδες απολύσεις, η απεργία έχει επεκταθεί σε 115 εγκαταστάσεις. Τα αιτήματά τους περιλαμβάνουν υψηλότερους μισθούς, αύξηση των αδειών κατά 10 ημέρες, καλύτερες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας (ιδιαίτερα μέτρα ενάντια στην εξάπλωση της πανδημίας).
Οι συνθήκες είναι πολύ σκληρές ιδιαίτερα στις ακτές του Περσικού Κόλπου και πολλοί εργαζόμενοι εκεί ζουν μακριά από τις οικογένειές τους. Έτσι, στην πραγματικότητα πρόκειται για πολύ μετριοπαθή αιτήματα. Παρόλα αυτά, το καθεστώς προσπαθεί να διχάσει τους εργαζόμενους, προσφέροντας αύξηση μισθών στους πιο εξειδικευμένους κλάδους. Πλέον όμως, και οι μόνιμοι εργαζόμενοι στην πετρελαϊκή βιομηχανία και το φυσικό αέριο απειλούν να συμμετάσχουν στην απεργία!
- ∞ Πώς είναι οργανωμένοι οι εργαζόμενοι και ποια είναι τα αιτήματά τους;
Παρόλο που τα συνδικάτα στα χαρτιά είναι νόμιμα, στην πραγματικότητα όποιος ιδρύει ένα σωματείο, ή προσπαθεί να ξαναστήσει ένα σωματείο που διαλύθηκε από το καθεστώς, συλλαμβάνεται, ανακρίνεται, βασανίζεται, απειλείται τόσο ο ίδιος, όσο και η οικογένειά του, καταδικάζεται σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης (συμπεριλαμβανομένων πολλών μηνών σε απομόνωση). Όσοι επιμένουν δολοφονούνται.
Πολλοί ακτιβιστές έχουν εντοπιστεί από το καθεστώς και φυλακιστεί. Όποιος αποφυλακίζεται παρακολουθείται συνεχώς και οι επαφές του βρίσκονται επίσης υπό παρακολούθηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλά από αυτά τα συνδικάτα έχουν περιοριστεί στο να εκδίδουν μόνο ανακοινώσεις και εκκλήσεις.
Υπάρχουν, ωστόσο πολλές περιπτώσεις στις οποίες οι βασικοί άνθρωποι που οργανώνουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις το κάνουν μυστικά και οι κινητοποιήσεις οργανώνονται από παράνομες επιτροπές. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος οργάνωσης για το πιο μαχητικό στρώμα των εργαζομένων στο επόμενο διάστημα.
- Τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε δει απεργίες και σε άλλα εργοστάσια, αλλά και απεργίες εκπαιδευτικών και συνταξιούχων. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για αυτούς τους αγώνες; Υπάρχει συντονισμός μεταξύ των στρωμάτων που κινητοποιούνται;
Μόνο τον τελευταίο χρόνο υπήρξαν πολλές εκατοντάδες απεργίες και αγώνες, από δασκάλους, νοσηλευτές, εργαζόμενους στους δήμους, γιατρούς και υγειονομικό προσωπικό, μέχρι εργαζόμενους στις μεταφορές (λεωφορεία, μετρό και τρένα), στη βιομηχανία τροφίμων, ακόμα και σε διάφορα ορυχεία, βαριά βιομηχανία, από εργαζόμενους σε πετρελαϊκές και πετροχημικές βιομηχανίες κ.ο.κ. Οι συνταξιούχοι πραγματοποιούν επίσης τακτικές διαμαρτυρίες τις Κυριακές.
Πρόκειται για μια αντίδραση στη μακροχρόνια κακή οικονομική κατάσταση, στη διαφθορά, στην καταστολή και τις κυρώσεις, ενώ η ανεύθυνη και ανάλγητη διαχείριση της πανδημίας έχει οδηγήσει σε ακόμα πιο έντονες κοινωνικές ανισότητες.
Παρόλα αυτά όμως, υπήρξαν σημαντικά προχωρήματα. Ένα από τα πιο σημαντικά είναι η σειρά απεργιών στο εργοστάσιο επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου Haft Tappeh. Οι εργαζόμενοι στο Haft Tappeh έχουν προχωρήσει σε απεργίες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία απεργία ξεκίνησε στις 13 Ιουλίου 2021.
Στις 8 Νοεμβρίου 2018 ο Esmail Bakhshi, εκπρόσωπος των εργαζομένων του Haft Tappeh, δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι είχαν δύο επιλογές:
«Η μία είναι η Haft Tappeh να διοικείται εξ ολοκλήρου από τους εργαζόμενους. Θα σχηματίσουμε μια επιτροπή και θα διοικήσουμε το Haft Tappeh συλλογικά. Μην ανησυχείτε. Έχουμε όλες τις ειδικότητες. Ποιος άλλος πέρα από εμάς κάνει το Haft Tappeh να λειτουργεί μέχρι σήμερα; Να έχετε εμπιστοσύνη και πίστη στον εαυτό σας. Μπορούμε να διαχειριστούμε το Haft Tappeh μόνοι μας». Η δεύτερη επιλογή ήταν να αναλάβει το κράτος: «… αλλά το κράτος πρέπει να λειτουργεί υπό την εποπτεία των εργατικών επιτροπών και υπό τη γενική εποπτεία των εργατών».
Τα παραπάνω δείχνουν ότι ο εργατικός έλεγχος είναι ένα πραγματικό και ζωντανό αίτημα στο σημερινό εργατικό κίνημα και έχει προκύψει από την πικρή εμπειρία των τελευταίων ετών.
Δυστυχώς, υπάρχει πολύ λίγος, ή καθόλου συντονισμός μεταξύ των εργοστασίων εξαιτίας της βάναυσης καταστολής από την πλευρά του καθεστώτος. Αλλά οι εργάτες της Haft Tappeh έχουν συντονίσει κάποιες διαμαρτυρίες με άλλους χώρους στην επαρχία Khuzestan, ιδιαίτερα με τους εργάτες της Ahvaz Steel. Αυτός ο συντονισμός πρέπει προφανώς να προχωρήσει και να επεκταθεί, προκειμένου να οργανωθεί κάποια στιγμή μια γενική απεργία όπως αυτή του 1978-79.
- Ποια είναι η αντίδραση του καθεστώτος απέναντι στις απεργίες;
Η συνηθισμένη αντίδραση είναι η συντριβή κάθε κινήματος, είτε πρόκειται για εργατικούς αγώνες, είτε για κινητοποιήσεις φοιτητών, γυναικών, εθνικών μειονοτήτων ή οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού στρώματος. Και δεν έχει σημασία πόσο μετριοπαθή ή βασικά είναι τα αιτήματα του κάθε κινήματος. Το καθεστώς μπορεί να χαρακτηρίσει οτιδήποτε ως «κίνδυνο για το σύστημα» ή «πόλεμο κατά του Θεού» ή απειλή για την εθνική ασφάλεια. Ακόμη και οι διαμαρτυρίες που ζητούν από το καθεστώς να ενεργήσει σύμφωνα με το ίδιο του το σύνταγμα μπορεί να οδηγήσουν σε κράτηση και βασανιστήρια.
Καθώς η κρίση του ιρανικού καπιταλισμού έχει βαθύνει, το καθεστώς έχει επιστρέψει στις πιο βίαιες μεθόδους που επικρατούσαν πριν από τη σχετική χαλάρωση κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Χατάμι (1997-2005).
Για παράδειγμα, πάνω από 1.500 άνθρωποι σκοτώθηκαν την περίοδο των διαδηλώσεων κατά των περικοπών των επιδοτήσεων καυσίμων τον Νοέμβριο του 2019. Το καθεστώς χρησιμοποίησε πολυβόλα και ελικόπτερα κατά των διαδηλωτών. «Κάντε ό,τι χρειάζεται για να το τελειώσετε». Αυτό είπε ο Χαμενεΐ στις δυνάμεις ασφαλείας του.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διαδηλώσεις για τις ελλείψεις νερού και τα κενά στην ηλεκτροδότηση σε διάφορες περιοχές της χώρας, που στην επαρχία Khuzestan δέχτηκαν ιδιαίτερα βίαιη καταστολή. Αν αυτές οι διαδηλώσεις καταφέρουν να συνδεθούν με τις απεργίες, θα είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη.
- Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη, η «Εκστρατεία Shahrokh Zamani», που πήρε το όνομά της από τον Shahrokh Zamani, έναν συνδικαλιστή ακτιβιστή που φυλακίστηκε για το «έγκλημα» του συνδικαλισμού και τελικά πέθανε στη φυλακή. Μίλησέ μας για αυτή την πρωτοβουλία.
Οι σύντροφοί μας πάντα υπερασπίζονταν τα κοινωνικά κινήματα και τους πολιτικούς κρατούμενους στο Ιράν. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σάχη είχαμε δημιουργήσει μια επιτροπή κατά της καταστολής και την επαναφέραμε όταν αναγκαστήκαμε να εξοριστούμε.
Το 2001 κάποιοι ακτιβιστές εργαζόμενοι στο Ιράν μας ζήτησαν να δημιουργήσουμε μια καμπάνια ειδικά για την υπεράσπιση των αγώνων των εργαζομένων. Το Ιρανικό Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων (IWSN) έγινε μια πολύ ενεργή εκστρατεία, πραγματοποιώντας πικετοφορίες έξω από τις ιρανικές πρεσβείες από το Πακιστάν μέχρι την Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) και το Μεξικό. Το IWSN υπερασπίστηκε όλους τους αγώνες και τους ακτιβιστές, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους απόψεις. Υπερασπίστηκε τους οδηγούς λεωφορείων της Τεχεράνης, τους συνδικαλιστές που συνελήφθησαν στο Saghez, το Haft Tappeh και πολλές άλλες απεργίες. Χρησιμοποίησε πολλές διαφορετικές μεθόδους, ανάμεσα στις οποίες αυτή της συλλογής υπογραφών από εκλεγμένους συνδικαλιστές και ακτιβιστές σε πολλές χώρες, δημόσιες ομιλίες και ψηφίσματα από συνδικάτα, καθώς και από το βρετανικό κοινοβούλιο.
Όταν το ιρανικό καθεστώς σκότωσε τον γνωστό συνδικαλιστή Shahrokh Zamani στη φυλακή Ρατζάι Σαχρ τον Σεπτέμβριο του 2015, αποφασίσαμε να αλλάξουμε το όνομα της καμπάνιας προς τιμήν του.
- Πώς μπορούν οι ακτιβιστές και η Αριστερά διεθνώς να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους Ιρανούς εργάτες;
Το πρώτο βήμα θα ήταν να στείλουν μηνύματα αλληλεγγύης στους απεργούς εργάτες πετρελαίου και πετροχημικών, καθώς και στους απεργούς του Haft Tappeh. Μια σύντομη δήλωση υπογεγραμμένη από συνδικαλιστές και ακτιβιστές του εργατικού κινήματος θα μπορούσε να αναπτερώσει το ηθικό των απεργών. Οι υπόλοιπες πρωτοβουλίες εξαρτώνται από τη φάση του εργατικού κινήματος και τη συνολική πολιτική κατάσταση σε κάθε χώρα.
- Ποιες είναι οι προοπτικές για την ιρανική εργατική τάξη;
Παρόλο που οι περισσότεροι από αυτούς που απεργούν αυτή τη στιγμή διεκδικούν καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας, ο ιρανικός καπιταλισμός δεν έχει τη δυνατότητα να τους δώσει τα βασικά αγαθά που χρειάζονται. Αναπόφευκτα η σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας θα εντείνεται διαρκώς.
Είναι σαφές ότι ένα μικρό τμήμα της ιρανικής εργατικής τάξης θεωρεί τον στόχο του εργατικού ελέγχου μια πραγματική εναλλακτική λύση τόσο απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, όσο και απέναντι στον κρατικό έλεγχο. Αυτό είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης για να ανοίξει η συζήτηση γύρω από τον επαναστατικό σοσιαλισμό ως εναλλακτική απάντηση στον καπιταλισμό. Ένα από τα κύρια καθήκοντα των επαναστατών μαρξιστών είναι να δείξουν τα όρια του συνδικαλισμού, που είναι μια μορφή ρεφορμισμού, ως ανίκανου να κερδίσει κάτι περισσότερο από προσωρινές βελτιώσεις για τους εργαζόμενους.
Σε αυτή τη φάση χρειάζεται η οργάνωση των πιο μαχητικών και πρωτοπόρων στοιχείων του εργατικού κινήματος σε ομάδες που θα λειτουργούν σε συνθήκες παρανομίας, και που θα παλεύουν για τη σύνδεση των καθημερινών αγώνων των εργαζομένων (μέσω μεταβατικών αιτημάτων, ξεκινώντας από το σημερινό επίπεδο συνείδησης) με τον στρατηγικό στόχο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος (και όχι μόνο της ανατροπής των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων).
- Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για τη δράση της IRMT;
Η Ιρανική Επαναστατική Μαρξιστική Τάση είναι η μόνη αριστερή οργάνωση που υποστηρίζει την ανάγκη για τη δημιουργία ενός κόμματος της εμπροσθοφυλακής της εργατικής τάξης. Σε αντίθεση με τις άλλες οργανώσεις της Αριστεράς, η IRMT πιστεύει ότι η οικοδόμηση ενός κόμματος της εργατικής τάξης πρέπει να είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, από τα πρώτα της στάδια.
Στη μάχη για την πραγματοποίηση αυτής της προοπτικής, η IRMT έχει συμμετάσχει σε κοινές δράσεις με άλλα τμήματα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης (στην οποία ανήκε και ο Shahrokh Zamani) στο Ιράν τα τελευταία 12 χρόνια. Αυτή η στενή συνεργασία είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση της Komiteh Eghdam Kargari (Επιτροπή Δράσης Εργαζομένων) μια μετωπική οργάνωση, η οποία, όντας παράνομη, δραστηριοποιείται μυστικά σε διάφορους εργατικούς χώρους.
Η έκβαση της επόμενης επαναστατικής κατάστασης στο Ιράν θα εξαρτηθεί από το αν θα έχει προλάβει να δημιουργηθεί πριν από αυτή, ένα γνήσιο λενινιστικό κόμμα από τα πιο προχωρημένα στρώματα του προλεταριάτου. Η δημιουργία και λειτουργία, στην περίοδο που διανύουμε, παράνομων πυρήνων είναι η βασική μέθοδος για την προετοιμασία και επίτευξη αυτού του στόχου στο μέλλον.
