Ρεπορτάζ από το socialistworld.net
Επιμέλεια Νίκος Κοκκάλης
Στα τέλη του Σεπτέμβρη, το Αράκ, μια βιομηχανική πόλη περίπου 300 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, Τεχεράνη, έγινε το σκηνικό σημαντικών απεργιακών κινητοποιήσεων, πικετοφοριών και επεισοδίων ανάμεσα στην αστυνομία και τους εργαζόμενους δύο μεγάλων εργοστασίων: της Azarab και της Hepco. Η Azarab κατασκευάζει μηχανήματα για εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, τσιμέντου και ζάχαρης, ενώ η Hepco κατασκευάζει βαριά μηχανήματα κατασκευής δρόμων.
Η διεύθυνση της Azarab, με την υποστήριξη διεφθαρμένων κρατικών αξιωματούχων, είχε αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες. Επιπλέον, είχε σταματήσει να πληρώνει τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να χρησιμοποιήσουν ιατρικές υπηρεσίες σε περίπτωση ασθένειας. Τα αφεντικά της Hepco είχαν επίσης αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες. Και οι δύο εταιρείες, άλλοτε κρατικές, ιδιωτικοποιήθηκαν από την ιρανική κυβέρνηση κατά τη δεκαετία του 2000.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης οδήγησαν 1.700 εργαζόμενους σε σκληρές κινητοποιήσεις, οι οποίες περιλάμβαναν εκτός των άλλων, πορεία μέσα στην πόλη του Αράκ και αποκλεισμό της εθνικής οδού για την Τεχεράνη. Το καθεστώς αντιμετώπισε τους εργαζόμενους με βάναυση αγριότητα.
Αν και κάποια στελέχη του καθεστώτος καταδίκασαν την αστυνομική βία, η αστυνομία συνέχισε την άγρια καταστολή, εισβάλοντας ακόμη και μέσα σε εργοστάσιο. Αυτό οδήγησε σε σοβαρά επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία και τους εργάτες, στα οποία οι αστυνομικοί έκαναν χρήση δακρυγόνων και πυροβολούσαν στον αέρα για να διαλύσουν την συγκέντρωση, τραυματίζοντας πολλούς απεργούς.
Φωτογραφίες και βίντεο από τις μάχες, άρχισαν να κυκλοφορούν σχεδόν άμεσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και προκάλεσαν κύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργάτες. Για πρώτη φορά, τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης του καθεστώτος ένιωσαν την ανάγκη να μεταδώσουν ρεπορτάζ για εργατικές κινητοποιήσεις.
Η σκληρή μεταχείριση των εργαζομένων, ανάγκασε ακόμα και τα «στημένα» από τους εργοδότες συνδικάτα, τα οποία πάντα προσπαθούν να βάλουν φρένο στις κινητοποιήσεις, να καταδικάσουν την αστυνομική βία και να περιγράψουν την συμπεριφορά της αστυνομίας σαν «απάνθρωπη».
Το καθεστώς αναγκάζεται να παρέμβει
Ο Υπουργός Εργασίας Ali Rabiei, αναγκάστηκε να επισκεφθεί εσπευσμένα το Arak για να κατευνάσει τα πνεύματα με υποσχέσεις. Είπε ότι θα δημιουργηθεί ένα ταμείο, μέσα από το οποίο θα πληρώνονταν οι οφειλές προς τους εργαζόμενους των δύο εργοστασίων.
Τα γεγονότα στο Arak αποτελούν ένα σημείο καμπής στην πάλη της ιρανικής εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια. Το καθεστώς αρνείται σταθερά στους εργαζόμενους το δικαίωμα στο να ιδρύουν τα δικά τους, ανεξάρτητα συνδικάτα. Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να οργανώνονται και να διεκδικούν τα αιτήματα τους.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο των διαδηλώσεων στο Arak, είναι ότι συνέβησαν «κάτω από τη μύτη» ενός καθεστώτος που προσπάθησε να πνίξει τις διαμαρτυρίες, στρατιωτικοποιώντας την κοινωνία, με το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Το καθεστώς προσπαθεί να πείσει τον ιρανικό λαό ότι απολαμβάνει την «ασφάλεια» σε μια περιοχή που δοκιμάζεται από βόμβες, επιθέσεις αυτοκτονίας και πολέμους.
Η απεργία στο Arak δείχνει ότι το καθεστώς είναι στρυμωγμένο. Κάθε μήνα αποκαλύπτονται όλο και περισσότερες υποθέσεις διαφθοράς και κακοδιαχείρισης από στελέχη και θεσμούς του καθεστώτος.
Είναι πολύ πιθανό στους επόμενους μήνες θα μαθαίνουμε όλο και περισσότερα νέα για εργατικούς αγώνες στο Ιράν. Ένα από τα βασικά αιτήματα που αναπτύσσει δυναμική μέσα στην ιρανική εργατική τάξη, πέρα από την καταβολή δεδουλευμένων και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, έχει να κάνει και με το δικαίωμα στη δημιουργία ανεξάρτητων εργατικών συνδικάτων. Αυτό πιθανά να βγαίνει όλο και περισσότερο στο προσκήνιο την επόμενη περίοδο.
