Στις αρχές Μάρτη, δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε ολόκληρο το Ιράν προχώρησαν σε «σιωπηλές διαμαρτυρίες» ενάντια στους μισθούς πείνας που επικρατούν στον κλάδο τους. Νωρίτερα, μέσα στο Φεβρουάριο, έξι ανεξάρτητες εργατικές οργανώσεις (δείτε υπογραφές στο τέλος του κειμένου) εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλουν την έλλειψη δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών καθώς και τη μαζική φτωχοποίηση των Ιρανών εργαζομένων και απαιτούν ανάμεσα σ’ άλλα την αύξηση του κατώτατου μισθού. Αποσπάσματα δημοσιεύουμε παρακάτω.
Επιμέλεια: Νίκος Κοκκάλης
Εμείς οι εργαζόμενοι, βασιζόμαστε στη δύναμη της ενότητας και της αλληλεγγύης και δεν θα σταματήσουμε ούτε στιγμή να υπερασπιζόμαστε την ποιότητα ζωής μας.
Σήμερα, κάθε άνθρωπος γνωρίζει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι εκατομμύρια εργαζόμενοι σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, δάσκαλοι, νοσηλευτές και συνταξιούχοι ζουν στις χειρότερες συνθήκες που είδε η χώρα τα τελευταία 50 χρόνια.
Αυτό πρακτικά σημαίνει (σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της κυβέρνησης) ότι εκατομμύρια οικογενειών ζουν πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας, και ότι μια σειρά είδη πρώτης ανάγκης, όπως φρούτα, κρέας και γαλακτοκομικά προϊόντα απουσιάζουν από το οικογενειακό τραπέζι.
Αυτές οι τρομακτικές καταστάσεις δεν επικρατούν σε μια κατεστραμμένη χώρα, αλλά σε μια χώρα που διαθέτει ένα νεαρής ηλικίας εργατικό δυναμικό, εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο, μια χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στον κόσμο.
Δεν είναι ντροπή το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να συμπληρώνουν το εισόδημα τους για να ζήσουν, δουλεύοντας παράλληλα ως οδηγοί ταξί και λεωφορείων; Γιατί πρέπει οι συνταξιούχοι αυτής της χώρας να νιώθουν την τεράστια πίεση του να χρειάζεται να ζεις με τα ψίχουλα που παίρνουν ως σύνταξη;
Γνωρίζετε κάποια άλλη χώρα όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν 12 με 18 ώρες την ημέρα, αλλά παρ΄ όλα αυτά αδυνατούν να παρέχουν τα βασικά στις οικογένειες τους και νιώθουν ντροπή κάθε φορά που βλέπουν τα παιδιά τους;
Συμφωνεί κανείς με την κατάσταση η οποία έχει οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους σε αυτή τη χώρα να αναγκάζονται να πουλήσουν το νεφρό τους ή να εκπορνεύονται; Συμφωνεί κανείς με τις συνθήκες που έχουν μετατρέψει τις εξαρτήσεις, την κατάθλιψη, την απελπισία και την οργή σε καθημερινότητα για εκατομμύρια ανθρώπους, από έφηβους μέχρι ηλικιωμένους;
Δίχως αμφιβολία, η απάντηση των εργαζομένων και των φτωχών Ιρανών είναι αρνητική.
Ενώ ο βασικός μισθός βρίσκεται στα 608.000 τομάν (περίπου 180 δολ. ΗΠΑ) πολλοί από τους εργαζόμενους δεν παίρνουν ούτε καν αυτόν. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τις στατιστικές υπηρεσίες της κυβέρνησης, το μηνιαίο κόστος διαβίωσης για μια τετραμελή οικογένεια φτάνει τα τρία εκατομμύρια τομάν (περίπου 900 δολ.). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η επιβίωση είναι αδύνατη για έναν Ιρανό εργαζόμενο που αμείβεται με το κατώτατο μισθό.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ενθυμούμενοι τους πρόσφατους αγώνες των εκπαιδευτικών, των εργατών στην βιομηχανία αυτοκινήτων και των δημοσίων υπαλλήλων, όσοι υπογράφουμε την παρούσα ανακοίνωση, δηλώνουμε αποφασισμένοι να παλέψουμε για μια αξιοπρεπή ζωή.
Δηλώνουμε εμφατικά προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες, ότι όσο δεν γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα στο κόστος ζωής και τον αναξιοπρεπή κατώτατο μισθό των 608.000 τομάν, τόσο οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις θα επεκτείνονται. Δε θα σταματήσουμε ούτε στιγμή να διεκδικούμε μια αξιοπρεπή ζωή.
Υπογράφουν
- Ελεύθερη Συνδικαλιστική Ένωση Ιρανών Εργαζομένων
- Συνδικάτο Εργαζόμενων στις φυτείες Ζαχαροκάλαμων του Χάφτ Ταπέχ
- Ένωση Ελαιοχρωματιστών της επαρχίας Alborz
- Σύνδεσμος Υπεράσπισης των Εργασιακών Δικαιωμάτων
- Επιτροπή για την ελεύθερη δημιουργία Εργατικών Οργανώσεων στο Ιράν
- Συντονιστική Επιτροπή για τη δημιουργία ενός Εργατικού Φορέα
