Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Σπίτια αμάχων, το μεγαλύτερο εργοστάσιο φυσικού αερίου, διυλιστήρια πετρελαίου, αποθήκες σιτηρών και άλλες υποδομές είναι ανάμεσα στον απολογισμό των καταστροφών που έχουν προκαλέσει στη Συρία οι βομβαρδισμοί της στρατιωτικής συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ενάντια στο «Ισλαμικό Χαλιφάτο». Και ενώ η απώλεια των μονάδων παραγωγής ενέργειας (παρά τις τραγικές συνέπειες για την καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής) μπορεί πράγματι να θεωρηθεί πλήγμα ενάντια στους «τζιχαντιστές», αφού σε μεγάλο βαθμό εκεί στηρίζουν την οικονομική τους δύναμη, οι άμαχοι-θύματα των δυτικών δυνάμεων αυξάνονται. Σύμφωνα με το «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», σε κάποιες περιπτώσεις αεροπορικών επιθέσεων τα θύματα είναι αποκλειστικά άμαχοι.
Από την άλλη μεριά οι σφαγές των «τζιχαντιστών» συνεχίζονται, οι απειλές για επέκταση σε νέες χώρες, όπως το Μπαχρέιν, πληθαίνουν, ενώ οι μάχες με τους Κούρδους αντάρτες κλιμακώνονται σε ολόκληρη την περιοχή. Παράλληλα, η οργάνωση απειλεί πλέον ανοιχτά για χτυπήματα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Οι σύμμαχοι
Ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην επίθεση, η Βρετανία, δεν έφτασε στην απόφαση της συμμετοχής στο βομβαρδισμό της Συρίας χωρίς προβλήματα: σύμφωνα με τον αναλυτή Πάτρικ Κόκμπερν της εφημερίδας «Independent»(http://www.independent.co.uk/voices/comment/on-the-eve-of-yet-another-war-in-iraq-is-the-uks-strategy-any-more-coherent-than-in-2003-9756567.html?origin=internalSearch):
«η κυβέρνηση δεν έχει ιδέα σε τι κατάσταση πάει να μπλέξει σε αυτό τον πόλεμο, όπως ακριβώς δεν είχε ιδέα η κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ το 2003».
Καθόλου τυχαία, ο υπουργός άμυνας Μάικλ Φάλον κάνει λόγο για μια «μακρόχρονη εκστρατεία». (http://www.naftemporiki.gr/story/860707/summetoxi-tou-inomenou-basileiou-sta-pligmata-sto-irak-suzitei-i-bretaniki-bouli) Όσο κι αν δεν θέλει –και δεν πρόκειται– να το πει δημόσια, ο Bρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είναι έντονα ανήσυχος με τις προοπτικές αυτού του νέου πολέμου.
Η Βρετανία βέβαια δεν είναι η μόνη χώρα «στο πλευρό» των ΗΠΑ. Πάνω από 40 χώρες συντάσσονται με τους βομβαρδισμούς, ανάμεσα στις οποίες η Σαουδική Αραβία, και πολλά άλλα σουνιτικά αραβικά καθεστώτα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί πλούσιοι «δωρητές» από τις χώρες του Περσικού Κόλπου βοήθησαν σημαντικά το «Ισλαμικό Χαλιφάτο» και κάποιοι εξακολουθούν να το κάνουν, στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν τους εχθρούς των «φιλοϊρανικών» κυβερνήσεων του Ιράκ και της Συρίας. Ωστόσο, οι ελίτ των χωρών αυτών, σήμερα πλέον νιώθουν να απειλούνται από την αυξανόμενη δύναμη των «τζιχαντιστών», οι οποίοι διακηρυγμένα επιδιώκουν τη δημιουργία μιας παναραβικής μοναρχίας.
Την ίδια ώρα, η Τουρκία έχει ήδη αποφασίσει την ανάμιξη της στον πόλεμο στο πλευρό των ΗΠΑ (αν και ακόμη οι δύο χώρες δεν έχουν συμφωνήσει στο είδος και το επίπεδο της εμπλοκής) αφού βλέπει τα σύνορά της με τη Συρία να μετατρέπονται σε πεδίο συγκρούσεων και αποσταθεροποίησης. Παράλληλα, φοβάται το ενδεχόμενο οι σφαγές κοντά στα σύνορά της να μεταφέρουν κύματα απελπισμένων Κούρδων προσφύγων στα εδάφη της.
Γιατί εμπλέκονται σε νέο πόλεμο;
Μετά την ανάπτυξη του μαζικού αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στους πολέμους του Μπους, ο Ομπάμα προσπάθησε να δημιουργήσει μια «φιλειρηνική» εικόνα για τον εαυτό του και την κυβέρνησή του, διακηρύσσοντας ότι οι ΗΠΑ δε θα δράσουν σαν «κατακτητική δύναμη». Ωστόσο, η αμερικάνικη άρχουσα τάξη δεν θα μπορούσε να παραμείνει αδιάφορη μπροστά στην άνοδο των «τζιχαντιστών» και τους προκλητικούς αποκεφαλισμούς δυτικών μπροστά στους δέκτες όλου του πλανήτη – δεν μπορεί να επιτρέψει να εμφανιστεί «αδύναμη» και ανίκανη να υπερασπιστεί το κύρος και τα διεθνή της συμφέροντά.
Το «Ισλαμικό Χαλιφάτο» απειλεί σημαντικά τα συμφέροντα αυτά, τόσο των ίδιων των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, όσο και των συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή. Την ίδια ώρα οι φρικαλεότητες που διαπράττουν οι «τζιχαντιστές», όπως και η ταχύτατη επέλαση τους, έχουν προσφέρει στις άρχουσες τάξεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ ένα σημαντικό επιχείρημα υπέρ της στρατιωτικής δράσης, η οποία για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης στις δυο χώρες θεωρείται δυσάρεστη μεν, απαραίτητη δε.
Στην άλλη όχθη
Από την άλλη μεριά της σύρραξης, η κατάσταση είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο περίπλοκη. Παρά την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να ενθαρρύνουν την αντίσταση από την πλευρά της σουνιτικής μειοψηφίας στο Ιράκ ενάντια στο «Ισλαμικό Χαλιφάτο», όπως έκαναν και το 2007 ενάντια στην Αλ Κάιντα, τα πράγματα πλέον είναι πολύ δύσκολα. Οι «τζιχαντιστές» είναι πολύ καλύτερα οργανωμένοι από ότι ήταν η Αλ Κάιντα και «ελέγχουν» με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο τους σουνιτικούς πληθυσμούς σπέρνοντας τον τρόμο στις περιοχές που κατέχουν.
Ταυτόχρονα, παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν τους υπερασπιστές των μουσουλμάνων που αποδέχονται τις αρχές και το φανατισμό του θρησκευτικού τους δόγματος. Σύμφωνα και πάλι με τον αναλυτή Πάτρικ Κόκμπερν:
«Πολλοί Σουνίτες στη Μοσούλη και την Ράκα, τη συριακή πρωτεύουσα του Ισλαμικού Χαλιφάτου, δεν συμπαθούν τους «τζιχαντιστές». Νιώθουν αποξενωμένοι από τη βιαιότητα και τις κοινωνικές τους αντιλήψεις. Ωστόσο φοβούνται ακόμη περισσότερο τον ιρακινό και το συριακό στρατό, που προσπαθούν να επιβάλουν την τάξη με την ενίσχυση δολοφονικών φιλοκυβερνητικών παραστρατιωτικών οργανώσεων και με τη βοήθεια της από αέρος επίθεσης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους»
Οι ιμπεριαλιστές στην παγίδα που στήσανε
Οι ΗΠΑ διατυπώνουν με κάθε ευκαιρία την ικανοποίηση τους για την ένταξη όλο και περισσότερων «συμμάχων» στη μάχη ενάντια στο «Ισλαμικό Χαλιφάτο»: Από τη Βρετανία, το Βέλγιο και τη Δανία που συμμετέχουν στους βομβαρδισμούς, μέχρι το Ιράν, που βρήκε πρόσφατα έναν κοινό στόχο με τον ορκισμένο εχθρό του. Όμως, τα πράγματα για τους «συμμάχους» δεν είναι εύκολα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις αξιωματούχων των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν επαρκούν για να ανακαταληφθούν τα συριακά εδάφη που έχουν υπό την κατοχή τους οι «τζιχαντιστές». Ένα τέτοιο εγχείρημα θα απαιτούσε 12.000 ως 15.000 χιλιάδες Σύριους αντάρτες, όπως δήλωσε ο Μάρτιν Ντέμσεϊ, αρχηγός του επιτελείου εθνικής άμυνας των ΗΠΑ. Μέχρι στιγμής οι ΗΠΑ έχουν εκπαιδεύσει περίπου 5.000.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μ. Ομπάμα, παραδέχτηκε ότι η κυβέρνηση του είχε υποτιμήσει τον κίνδυνο που θα μπορούσαν να αποτελέσουν οι «τζιχαντιστές».
Η πραγματικότητα είναι πως η «αδυναμία» των ιμπεριαλιστών να προβλέψουν τα αποτελέσματα των πολιτικών τους στην πλήρη τους διάσταση, είναι συχνά εντυπωσιακή. Κι αυτό παρά τα πολυδύναμα και πανίσχυρα επιτελεία τα οποία διαθέτουν. Η επίθεση στο Ιράκ από τις ΗΠΑ πριν από έντεκα χρόνια, πέρα από τον τρόμο και την καταστροφή που προκάλεσε, κατάφερε να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία όχι ενός, αλλά πολλών «Σαντάμ» – όπως το «Ξ» είχε προβλέψει τότε. Το ίδιο ισχύει και για την εξάπλωση τρομοκρατικών οργανώσεων τύπου Αλ Κάιντα, διάσπαση της οποίας είναι το «Ισλαμικό Χαλιφάτο».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τα αποτελέσματα της παράνοιας της πολιτικής των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, που αφού κατάφεραν να δημιουργήσουν το τέρας που λέγεται «Ισλαμικό Χαλιφάτο», σήμερα ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν ούτε να το ελέγξουν, ούτε και να το καταστείλουν.
Ακόμη κι αν καταφέρουν να επιβάλουν προσωρινά κάποια «τάξη» με τα όπλα (πράγμα βέβαια που θα γίνει με τεράστιες καταστροφές και απώλειες σε ανθρώπινες ζωές) αυτό που στην ουσία θα έχουν πετύχει είναι να βάλουν τις βάσεις για τη δημιουργία των «τζιχαντιστών» του μέλλοντος. Όμως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος που έχουν οι ιμπεριαλιστές. Στην πραγματικότητα είναι παγιδευμένοι στις ίδιες τις αντιφάσεις της πολιτικής τους.
Μόνο οι λαοί μπορούν να δώσουν λύση
Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο τίμημα το πληρώνουν οι λαοί της περιοχής, οι εργαζόμενοι και οι νέοι, που τόσο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους, όσο και οι ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις της περιοχής, οδηγούν σε μια ζωή γεμάτη τρόμο, πολέμους, φτώχεια και στέρηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η πάλη πρέπει να ενταθεί, ενάντια και στους ιμπεριαλιστές και στους μαχαιροβγάλτες του «Ισλαμικού Χαλιφάτου».
Μόνο η κοινή πάλη των λαών, και διεθνώς και στην περιοχή, θα μπορέσει να δώσει οριστικές λύσεις στις εθνικές και θρησκευτικές έριδες και τους πολέμους. Για να γίνει αυτό πραγματικότητα θα πρέπει να ξανακτίσουμε την Αριστερά, σε διεθνές επίπεδο, σε υγιείς βάσεις: με στόχο την πραγματική ανατροπή, τον πραγματικό σοσιαλισμό, χωρίς δικτάτορες-θεούς τύπου Στάλιν και Μάο, χωρίς γραφειοκράτες και χωρίς απατεώνες καιροσκόπους και ψεύτες σοσια-ληστές τύπου ΠΑΣΟΚ.
