Του Νίκου Ρεμούνδου
Ξαφνικά ο Τζ. Μπους έπαθε… αμνησία. Ξέχασε την βεβαιότητα με την οποία υποστήριζε γιά μήνες ότι ο Σαντάμ είχε επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ) που μπορούσαν να απειλήσουν τον "ελεύθερο κόσμο" μέσα σε 45 λεπτά. Μπρος στη φανερή πια αδυναμία του στρατού κατοχής να βρεί έστω και ίχνος από αυτά και την πρόσφατη δήλωση του Ντ. Κέϊ, επικεφαλής της ομάδας αμερικανών συμβούλων αναζήτησης των ΟΜΚ ότι δεν βρέθηκε τίποτα και δεν περιμένει να βρεθεί κάτι, ο Τζ. Μπους αποφάσισε πως αυτός δεν φταίει για τίποτα! Υπεύθυνες είναι δήλωσε …οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Λίγο έλειψε να πεί ότι φταίει ο Σαντάμ κι η Αλ Κάϊντα, που δυστυχώς δεν είχαν ΟΜΚ.
Συνεχίζεται η αιματοχυσία
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα του Μπους δεν είναι η διάτρητη πια αξιοπιστία του, αλλά η κρίσιμη κατάσταση μέσα στο ίδιο το Ιράκ και γενικώτερα την Μέση Ανατολή.
Η σύλληψη του Σαντάμ δεν σταμάτησε την αντίσταση ενάντια στον στρατό κατοχής και τους συνεργάτες τους. Αντίθετα, οι επιθέσεις της γίνονται ολοένα και πιο τολμηρές και αιματηρές. Οι νεκροί Αμερικανοί στρατιώτες έχουν ξεπεράσει τους 550, οι τραυματίες τους 10.000 και 8.500 ακόμα έχουν μεταφερθεί εκτός Ιράκ, σαν "άρρωστοι ή τραυματίες εκτός μάχης". Μάλιστα, ο στρατός κατοχής αναγκάστηκε τελικά να ομολογήσει την δραματική αλήθεια ότι 1 στους 7 νεκρούς Αμερικανούς έχει… αυτοκτονήσει.
Σκόνταψε η "ιρακοποίηση"
Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με τις επερχόμενες Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ (Νοέμβρης 04), ανάγκασε τον Τζ. Μπους και τα νεοσυντηρητικά γεράκια να κάνουνε πολιτική στροφή και να παρουσιάζονται τώρα σαν οπαδοί της γρήγορης "ιρακοποίησης".
Στην αρχή δήλωσαν έτοιμοι "να παραδόσουν την εξουσία" σ’ ένα νέο Ιρακινό Συμβούλιο, που θα επιλεγεί και θα διοριστεί από τους αμερικάνους, μέχρι τον Ιούνη του 2004. Στην συνέχεια, μπρος στην πίεση για πραγματικές εκλογές υποχώρησαν και αποδέχτηκαν το 1/3 να είναι διορισμένοι και τα 2/3 επιλεγμένοι σε συνεργασία με τοπικούς παράγοντες και να γίνουν εκλογές το 2005.
Ωστόσο, αυτά ήταν πολύ λίγα και πολύ αργά. Κάτω απο την πίεση των αγανακτισμένων Σιιτών, που είναι η πλειοψηφία στον πληθυσμό, ο Αγιατολάχ Αλί αλ Σιστανί, που συνεργάζεται με τις ΗΠΑ και εμπόδιζε μέχρι τώρα και τις μαχητικές κινητοποιήσεις και την δυναμική ένοπλη αντίσταση, αναγκάστηκε να απαιτήσει άμεσες δημοκρατικές εκλογές φέτος.
Έτσι, ξέσπασαν για πρώτη φορά μεγάλες διαδηλώσεις των σιιτών (30.000, 100.000 και 500.000 αντίστοιχα) με σύνθημα "όχι στις ΗΠΑ – εκλογές τώρα".
Έντρομη η κυβέρνηση του Μπους, μπρός στον κίνδυνο να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, στράφηκε στον ΟΗΕ, που η ίδια παραμέρισε και περιθωριοποίησε και άρχισε να παρακαλά τον Κόφι Ανάν να επέμβει για να πείσει τον Σιστανί ότι δεν μπορούν να γίνουν τώρα εκλογές, γιατί η σίγουρη νίκη των Σιιτών θα οδηγήσει την χώρα σε εμφύλιο πόλεμο.
Κίνδυνος εμφυλίου πολέμου
"Οι κύριες ομάδες που απαρτίζουνε την χώρα (Σιίτες, Σουνίτες και κούρδοι) μάχονται γιά να κατοχυρώσουν τα συμφέροντα τους σε βάρος της εθνικής ενότητας. Ακόμα και ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι μιλούν για τον κίνδυνο διολίσθησης του Ιράκ σε εμφύλιο πόλεμο".(Καθημερινή 25-1-04).
Οι Κούρδοι είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την αυτονομία τους και διεκδικούν το Κιρκούκ και τα πετρέλαια της περιοχής.
Οι Σιίτες (το 60%) διεκδικούν την εξουσία και θέλουν ισχυρή κεντρική κυβέρνηση. Ο φανατικός ισλαμιστής Αγιατολάχ Αλ Σάντρ, για παράδειγμα, απορρίπτει εντελώς την ομοσπονδιακή λύση. Μαχητικά αντίθετες με την αυτονομία των Κούρδων είναι και η Τουρκία, το Ιράν κι η Συρία, που έχουν Κούρδους στο έδαφος τους και φοβούνται τον ξεσηκωμό τους και την απαίτηση τους για ανεξάρτητο Κουρδιστάν.
Οι Σουνίτες, που πρωτοστατούν στον αγώνα ενάντια στον στρατό κατοχής και είχαν τον έλεγχο της χώρας με τον Σαντάμ, φοβούνται τώρα και τους Σιίτες και τους Κούρδους.
Να σημειωθεί πως όλες αυτές οι εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες είναι βαριά εξοπλισμένες και έτοιμες για μάχη.
Την ίδια ώρα οι ΗΠΑ, όταν μιλάνε για ιρακοποίηση και εκδημοκρατισμό, δεν έχουν καμιά διάθεση να εγκαταλείψουν την εξουσία και τα πετρέλαια του Ιράκ. Αυτό που θέλουν είναι μια κατ’ όνομα δημοκρατική κυβέρνηση από ιρακινούς, ιρακινή αστυνομία και στρατό, μια ιρακινή δηλαδή βιτρίνα, πίσω από την οποία θα διοικούν οι αμερικάνοι πολιτικοί σύμβουλοι, οι αμερικάνικες πολυεθνικές και ο αμερικάνικος στρατός, που θα κληθεί απο μια τέτοια κυβέρνηση ανδρεικέλων να παραμείνει στο Ιράκ για να προστατεύει τους κυβερνώντες απο τον λαό τους.
Πάλη για δικαιώματα
Είναι, γι’ αυτό, κρίσιμης σημασίας η διεθνής αλληλεγγύη προς τον ιρακινό λαό να κατευθύνεται στην ενίσχυση των πρωτοβουλιών για το χτίσιμο στο Ιράκ νέων, ανεξάρτητων συνδικαλιστικών και ταξικών πολιτικών οργανώσεων, που να ξεκινήσουν τον αγώνα ενάντια στην φτώχεια και την μαζική ανεργία, ενάντια στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων, συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Για δημοκρατικές εκλογές Συνταχτικής Εθνοσυνέλευσης, που να ψηφίσει ένα δημοκρατικό σύνταγμα, που να κατοχυρώνει την απαλλοτρίωση όλης της περιουσίας του Σανταμικού καθεστώτος και των υποστηριχτών του, τον δημόσιο χαραχτήρα του εθνικού πλούτου (πετρέλαια) και τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των εθνοτήτων και μειονοτήτων, μέχρι και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, άν το επιθυμούν. Που να εκλέξει μια κυβέρνηση στην οποία να συμμετέχουν αναλογικά κι οι εκπρόσωποι όλων των εθνοτήτων και μειονοτήτων.
Για τον σχεδιασμό της οικονομίας και του τεράστιου δημόσιου πλούτου για την ανοικοδόμηση της χώρας και την εξασφάλιση ενός ανθρώπινου βιοτικού επιπέδου σ’ όλο τον ιρακινό λαό.
Για να υλοποιηθούν όμως τα στοιχειώδη αυτά ζητήματα χρειάζεται το εργατικό και το λαϊκό κίνημα του Ιράκ να παλέψει να πάρει την εξουσία στα δικά του χέρια. Για ένα δημοκρατικό, σοσιαλιστικό Ιράκ και μια εθελοντική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής.
