Tου Νίκου Ρεμούνδου
Οι ασφυχτικές πιέσεις ενάντια στο Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και οι απειλές του Μπους για στρατιωτική δράση ενάντια του αν δεν σταματήσει αμέσως τον εμπλουτισμό του ουρανίου, που «απειλεί την ασφάλεια των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου», δεν οφείλονται βέβαια στη κατανόηση τους ότι οι πυρηνικοί σταθμοί ενέργειας και πολύ περισσότερο τα πυρηνικά όπλα είναι καταστροφικά και επικίνδυνα για την ανθρωπότητα.
Μόνο οι ΗΠΑ διαθέτουν ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο με 10.000 πυρηνικές κεφαλές, που μαζί με τα πυρηνικά της Ρωσίας, της Κίνας, της Βρετανίας και της Γαλλίας, μπορούν εύκολα να καταστρέψουν μέσα σε λίγες ώρες τον κόσμο ολόκληρο.
Την ίδια ώρα, οι ΗΠΑ μόνο στα λόγια ενδιαφέρονται για την μη εξάπλωση των πυρηνικών όπλων. Ήτανε οι ίδιες οι ΗΠΑ για παράδειγμα που βοήθησαν το Ισραήλ να αποκτήσει 200 τουλάχιστον πυρηνικές κεφαλές και πυραύλους για να τις μεταφέρουν, όπως και το φιλοαμερικάνικο, δικτατορικό καθεστώς του Πακιστάν. Την πρώτη «μουσουλμανική» πυρηνική βόμβα την κατασκεύασε το Πακιστάν.
Ενώ οι ΗΠΑ απαιτούν από το Ιράν να σταματήσει τον εμπλουτισμό ουρανίου, ο Μπους, στη πρόσφατη επίσκεψη του στην Ινδία, ανακοίνωσε ότι υπόγραψε εκεί συμφωνία για την παροχή σ’ αυτή της πιο σύγχρονης πυρηνικής τεχνολογίας, παρά το γεγονός ότι η Ινδία, που έχει πυρηνικά όπλα, δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη μη Διασπορά των Πυρηνικών Όπλων. Την ίδια ώρα, δέχτηκε ότι από τους 22 πυρηνικούς αντιδραστήρες που κατέχει η Ινδία, μόνο οι 14 θα υφίστανται κάποιους διεθνείς ελέγχους, αναγνωρίζοντας έτσι ότι στους υπόλοιπους 8 θα μπορεί άνετα η ινδική κυβέρνηση να παράγει πυρηνικά όπλα.
Έτσι γίνεται φανερό ότι οι ΗΠΑ δεν ανησυχούν για την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων, όσο τα καθεστώτα που τα αποκτούν είναι φιλοαμερικάνικα και εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Ανησυχούν πολύ όμως για τα πυρηνικά της Β.Κορέας και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν γιατί δεν ελέγχουν αυτά τα καθεστώτα, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά.
Τα πυρηνικά του Ιράν
Όπως εξέθρεψαν, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τον Σαντάμ Χουσεϊν, τον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν, που στη συνέχεια σήκωσαν κεφάλι και έγιναν εχθροί τους, έτσι και με το Ιράν ήτανε οι ΗΠΑ που το 1976, επί προεδρίας Τζέραλντ Φόρντ και με υπουργό Εξωτερικών τον Χ. Κίσινγκερ, υπόγραψαν τη Συμφωνία Πυρηνικής Συνεργασίας, με το φιλοαμερικάνικο δικτατορικό καθεστώς του Σάχη, που παρέσχε βοήθεια στο Ιράν «για να πραγματοποιήσει τον πλήρη κύκλο εμπλουτισμού ουρανίου, επί ιρανικού εδάφους».
Στη συνέχεια, με την βοήθεια γερμανικών, γαλλικών, βελγικών, ισπανικών και σουηδικών εταιρειών κατασκευάστηκε, την περίοδο 1976-78, ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας, στη Μπουχέρ.
Η Ιρανική Επανάσταση του 1979, που ανέτρεψε τον Σάχη και το καθεστώς του, ο οκταετής καταστροφικός πόλεμος Ιράν-Ιράκ, όπου η ΗΠΑ και η Ευρώπη συμπαρατάχτηκαν με τον Σαντάμ Χουσεϊν για να βάλουν φρένο στην εξάπλωση της Ιρανικής Επανάστασης σ’ όλη την Μέση Ανατολή και το εμπάργκο που στη συνέχεια επέβαλε η Δύση, σταμάτησαν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Από το 1995, με την βοήθεια της Μόσχας ξαναξεκίνησε αυτό το πρόγραμμα, που 11 χρόνια μετά βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση. Σύμφωνα με την πρόσφατη Έκθεση του Ελ Μπαραντέι, γενικού διευθυντού της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) το υψηλότερο επίπεδο εμπλουτισμού του ουρανίου που έγινε στο Ιράν είναι το 3,6% με 4,8%. Τα επίπεδα αυτά είναι μικρά ακόμα και για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και εντελώς ανεπαρκή για την κατασκευή σύγχρονων βομβών, που χρειάζονται εμπλουτισμό του επιπέδου 90%. Σύμφωνα με τους ειδικούς στη Δύση το Ιράν χρειάζεται 3 έως 10 χρόνια για την κατασκευή πυρηνικής βόμβας. Την ίδια ώρα, το Ιράν δεν έχει σύγχρονα βομβαρδιστικά η τους πυραύλους που χρειάζονται για να χτυπήσει μακρινούς στόχους. Βέβαια, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν και πυρηνικά όπλα και τους πυραύλους για να χτυπήσουν το Ιράν όποτε θελήσουν.
Έτσι, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το δήθεν πυρηνικό φόβητρο του Ιράν, όπως έγινε και με το Ιράκ, είναι μια δικαιολογία για να εξασκηθεί μια τόσο αφόρητη πίεση στο ισλαμικό καθεστώς, που να το αποδυναμώσει, να το διαιρέσει και να οδηγήσει τελικά στην ανατροπή του και την αντικατάσταση του με ένα αυταρχικό φιλοαμερικάνικο καθεστώς για να ελέγξουν οι ΗΠΑ τα πετρέλαια του και την στρατηγική θέση της χώρας.
Θα επιτεθούν στο Ιράν;
Το φιάσκο που δημιούργησαν με τις στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν έχει υπονομεύσει σοβαρά τις ΗΠΑ στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά. Ιδιαίτερα, η καταστροφική κατάσταση στο Ιράκ αποκάλυψε τα όρια της δύναμης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό που δεν μπορεί να αποκλειστεί, όσο ελέγχουν ακόμα την κυβέρνηση ο Μπους και τα νεοσυντηρητικά γεράκια του, είναι μια στρατιωτική επίθεση με πυραύλους και βομβαρδιστικά των ΗΠΑ ή του Ισραήλ ενάντια στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Επιχειρησιακά μιλώντας τόσο οι ΗΠΑ, όσο και το Ισραήλ έχουν την δυνατότητα να καταφέρουν τέτοια στρατιωτικά πλήγματα στο Ιράν.
Η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ φοβάται τις συνέπειες μιάς ακόμα τυχοδιωχτικής στρατιωτικής περιπέτειας στη Μέση Ανατολή. Στό κύριο άρθρο της εφημερίδας που τους εκπροσωπεί, τους Τάϊμς της Ν. Υόρκης (9 Μάρτη 06) καλούν τον Μπους να ξυπνήσει : «Η αμερικάνικη πολιτική στη Μέση Ανατολή έχει κάνει τώρα το Ιράν πολύ πιο δυνατό από ότι ήταν πριν την εισβολή στο Ιράκ, με αποτέλεσμα τα περιθώρια των ΗΠΑ για στρατιωτική δράση να είναι πια πολύ περιορισμένα».
Ποιος θα είναι ο αντίκτυπος
Για να μην καταλήξει σε φιάσκο, μια επίθεση ενάντια στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, που είναι διασπαρμένες σε 400 τουλάχιστον τοποθεσίες και πολλές είναι υπόγειες, πρέπει να είναι αρκετά σοβαρή και εκτεταμένη. Αυτό αναπόφευκτα θα σημαίνει πολλές ανθρώπινες απώλειες και επικίνδυνη μόλυνση του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα αν χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ ταχτικά πυρηνικά όπλα ή οι βομβαρδισμοί με συμβατικά όπλα χτυπήσουν και προκαλέσουν την έκρηξη πυρηνικών υλικών μέσα στις ιρανικές εγκαταστάσεις.
Μία τέτοια επίθεση θα έχει μέσα στο Ιράν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούν οι ΗΠΑ. Αντί να υπονομεύσει το ισλαμικό καθεστώς θα συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τον ιρανικό λαό γύρω από τους φανατικούς μουλάδες. Ήδη σήμερα οι απειλές των ΗΠΑ έχουν ξεσηκώσει εκατομμύρια Ιρανούς που υποστηρίζουν ότι είναι αναφαίρετο εθνικό δικαίωμα του Ιράν ο εμπλουτισμός ουρανίου και το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Ο αντίκτυπος μέσα στον αραβικό και τον μουσουλμανικό κόσμο θα είναι εκρηκτικός. Οι σιίτες στο Ιράκ, η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, η Χαμάς στην Παλαιστίνη, που έχουν ιδιαίτερους δεσμούς με το Ιράν θα δεχτούνε τεράστιες πιέσεις από τη λαϊκή βάση τους για να πάρουν εκδίκηση. Οι Άραβες σουνίτες και σιίτες στη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία κ.α. και οι μουσουλμάνοι γενικώς στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την Ινδονησία, που τώρα βλέπουν το Ιράν σαν μια δύναμη που αντιστέκεται στην ταπείνωση που υφίστανται από την αμερικάνικη πολιτική, θα ξεσηκωθούν και πάλι και θα διαδηλώσουν ενάντια στις ΗΠΑ, απειλώντας ξανά τα φιλοαμερικάνικα καθεστώτα τους.
Την ίδια ώρα, θα ενισχυθούν αναπόφευκτα παραπέρα οι οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα και θα πολλαπλασιαστούν οι τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.
Μέσα στις σημερινές συνθήκες αβεβαιότητας, όπου το πετρέλαιο έχει ξεπεράσει τα 70 δολάρια μια στρατιωτική επίθεση ενάντια στο Ιράν θα χειροτερεύσει αναπόφευκτα την κατάσταση. Το Ιράν είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου. Αν αποφασίσει σαν αντίποινα να περιορίσει έστω την παραγωγή του, η τιμή του πετρελαίου μπορεί εύκολα να φτάσει και να ξεπεράσει τα 100 δολάρια. Να μην ξεχνάμε ότι το Ιράν ελέγχει τα στενά Ορμούζ από όπου περνάει η παραγωγή της Σαουδικής Αραβίας, πούναι και ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου.
Όλα τα παραπάνω θα έχουν σαν αποτέλεσμα, υποστηρίζει ο Ζ. Μπρζεζίνσκι, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του πρώην Προέδρου Τζ. Κάρτερ «οι ΗΠΑ να απομονωθούν ακόμα περισσότερο κι έτσι να γίνουν περισσότερο ευάλωτες». «Η εποχή της αμερικανικής υπεροχής θα οδηγηθεί έτσι σε πρώιμο τέλος»(Ελευθεροτυπία 25-4-06).
Η απομόνωση όμως και η αποδυνάμωση της κυβέρνησης Μπους μεγαλώνει αποφασιστικά και στο εσωτερικό μέτωπο. Η δημοτικότητα του Μπους (και του Μπλερ) έχει πέσει στο 31%, που είναι από τα χειρότερα ποσοστά για Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ. Το 63% διαφωνεί συνολικά με την εξωτερική πολιτική του και το 70% θεωρεί ότι η χώρα βαδίζει σε λανθασμένο δρόμο.
Οι απειλές των ΗΠΑ ενισχύουν τους μουλάδες
Η μετατροπή της Ιρανικής Επανάστασης του 1979 σε ακραίο μουσουλμανικό καθεστώς, με επικεφαλής τους φανατικούς μουλάδες και οδηγό τον ισλαμικό νόμο, που δοκιμάστηκε για 27 τώρα χρόνια, οδήγησε την ιρανική κοινωνία σε αδιέξοδο. Πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά το πείραμα απέτυχε να οδηγήσει μπροστά τη χώρα και να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των εργατών, των αγροτών και της νεολαίας.
Παρά τα τεράστια έσοδα από το πετρέλαιο, που ξεπερνούν τα 50 δις δολάρια ετησίως, το 50% των 70 εκατομμυρίων ιρανών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Την ίδια ώρα, η διαφθορά είναι τεράστια, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι.
Έτσι, η λαϊκή αγανάχτηση ενάντια στο καθεστώς ξεχειλίζει. Παρά το καταπιεστικό και αυταρχικό καθεστώς, την έλλειψη στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών (τα συνδικάτα για παράδειγμα είναι παράνομα, όπως και οι απεργίες και οι συνδικαλιστές διώκονται και φυλακίζονται) τα τελευταία χρόνια ξεσπάνε ολοένα και πιό πολλές και σκληρές απεργίες στις πόλεις και εξεγέρσεις αγροτών στην ύπαιθρο. Μόνο φέτος από τον Γενάρη που ξέσπασε η μεγάλη απεργία των οδηγών λεωφορείων, το Ιράν γνωρίζει ένα κύμα εργατικών και κοινωνικών κινητοποιήσεων. Απεργίες έγιναν στη μεγαλύτερη υφαντουργία της χώρας, στο φράγμα του Ελάν, στην εθνική αυτοβιομηχανία, ενώ ταραχές ξέσπασαν στα ορυχεία και τα πετροχημικά εργοστάσια ολόκληρης της χώρας, όπου οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν για 13 μήνες. Χαρακτηριστικά, ήτανε οι εργάτες στην εξόρυξη και την επεξεργασία του πετρελαίου που πρωτοστάτησαν στην Ιρανική Επανάσταση και ανέτρεψαν τον Σάχη.
Ο νέος Πρόεδρος της χώρας, ο Αχμαντινετζάντ, που κέρδισε τις εκλογές γιατί εμφανίστηκε προεκλογικά σαν υπερασπιστής των φτωχών, υποσχόμενος ότι θα καταπολεμήσει την διαφθορά των πλουσίων και πως «τα κέρδη από το πετρέλαιο θα φτάσουν στο τραπέζι κάθε Ιρανού», σύντομα διαψεύστηκε και η δημοτικότητα του άρχισε να πέφτει ραγδαία.
Έτσι, τόσο οι μουλάδες, όσο και ο Αχμαντινετζάντ άρπαξαν σα σωτήριο λέμβο τις επιθέσεις και τις απειλές των ΗΠΑ, για να συσπειρώσουν γύρω τους τον λαό και να ενισχύσουν έστω προσωρινά το καθεστώς τους.
