Του Νίκου Ρεμούνδου
Τα αποτελέσματα των Προεδρικών εκλογών ήταν σίγουρα απογοητευτικά για όλους αυτούς, μέσα στις ΗΠΑ και διεθνώς, που ήλπιζαν και πάλεψαν για να ηττηθεί το μισητό καθεστώς της κυβέρνησης του Μπους.
Ο Μπους κέρδισε και αυτή τη φορά την Προεδρία με αυξημένη μάλιστα πλειοψηφία – 51% έναντι 48% του Κέρι και πήρε 3.5 εκ. περίπου ψήφους περισσότερους απ’ αυτόν – ενώ την ίδια ώρα, πήρε αυξημένες πλειοψηφίες και στη Γερουσία και στη Βουλή, που τις ελέγχει και τις δύο.
Έτσι, μετά αυτή τη νίκη του δήλωσε με ενθουσιασμό: «Κέρδισα νέο πολιτικό κεφάλαιο και σκοπεύω να το ξοδέψω εφαρμόζοντας όλα αυτά που υποσχέθηκα ότι θα κάνω».
Γιατί κέρδισε ο Μπους;
Στη πραγματικότητα, ο Μπους είχε τόσο πολύ φθαρεί και εκτεθεί από την αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ, από τα οικονομικά σκάνδαλα, τις μαζικές απολύσεις και τα προβλήματα στην οικονομία και είχε ξεσηκώσει και συσπειρώσει τόσο μαζικά στρώματα ενάντια του, που έπρεπε να είχε συντριβεί σ’ αυτές τις εκλογές.
Ο κύριος όμως και ο βασικός λόγος που νίκησε ο Μπους ήτανε η φανερή αδυναμία και ανικανότητα του Κέρι και της ηγεσίας των Δημοκρατικών να πείσουν ότι πράγματι πρέσβευαν κάτι ριζικά διαφορετικό απο τον Μπους, να ενθουσιάσουν τα λαϊκά στρώματα και να κινητοποιήσουν το απογοητευμένο 42% του αμερικάνικου λαού, που δεν ψήφισε καθόλου.
Προσπάθησαν να νικήσουν την νεοσυντηρητική κλίκα του Μπους, προβάλοντας μια συντηρητική πολιτική. Και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα του ότι ο Κέρι και οι Δημοκρατικοί ηγέτες δεν έχουν στην πραγματικότητα διαφορετικές πολιτικές να προτείνουν, ούτε στο θέμα του Ιράκ και τις εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ούτε στα θέματα της οικονομίας,της ανεργίας, της φτώχειας και των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ο Κέρι είναι ένας πάμπλουτος πολιτικός, με στενούς δεσμούς με μεγάλες πολυεθνικές, και το Δημοκρατικό Κόμμα είναι και αυτό κόμμα του αμερικάνικου κατεστημένου, όπως και οι Ρεπουμπλικάνοι και για αυτό χρηματοδοτήθηκε αφειδώς απο τις ίδιες πολλές φορές επιχειρήσεις, που χρηματοδότησαν και τον Μπους.
Έτσι, οι νεοσυντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν το πολεμικό και αντιτρομοκρατικό κλίμα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, τις απειλές, τον φόβο, τις πατριωτικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις, για να συσπειρώσουν όχι μόνο τα πιο καθυστερημένα και συντηρητικά στρώματα, αλλά και ενδιάμεσα, νεολαιίστικα και εργατικά ακόμα στρώματα, που δεν έβλεπαν τον Κέρι να αποτελεί μια ριζοσπαστική και φιλολαϊκή έστω λύση. Γι’ αυτό και τελικά προτίμησαν να ψηφίσουν τον Μπους σαν τον «γνήσιο»και «δυναμικό» συντηρητικό ηγέτη, παρά την απομίμηση του, τον μεσοβέζικο και δισταχτικό Κέρι, που δεν έχει κιόλας δοκιμαστεί.
Μιά διχασμένη χώρα
«Αυτή η πόλωση δεν πρόκειται να σταματήσει μετά τις εκλογές» δήλωσε ο πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Ρεπουμπλικάνων Τζίνγκριτς. «Γιατί πρόκειται για μια πραγματική διαφωνία για το μέλλον της χώρας μας. Δεν είναι διχασμένη η κυβέρνηση. Είναι διχασμένη όλη η χώρα».
Παρά και ενάντια στην συντηρητική πολιτική και την κενή περιεχομένου προεκλογική εκστρατεία του Κέρι, αλλά χάρις στην αυθόρμητη κινητοποίηση ενάντια στον Μπους πλατιών λαϊκών στρωμάτων, επικράτησε τελικά στη χώρα μια τεράστια πολιτική και κοινωνική πόλωση, πρωτοφανής για πολλές δεκαετίες.
Αυτό αντανακλάστηκε, έστω και παραμορφωμένα και στην ψηφοφορία. Από τα 55 εκ. περίπου ψηφοφόρων που ψήφισαν τελικά τον Κέρι, η μεγάλη πλειοψηφία τους ήταν κύρια νέοι, έως 29 ετών (54% έναντι 46% Μπους), πιό φτωχοί (μέχρι 63%), συνδικαλισμένοι εργάτες (61%) και φτωχές μειονότητες (μέχρι 89% οι μαύροι).
Το μίσος των πιο λαϊκών στρωμάτων και της πλειοψηφίας της νεολαίας ενάντια στον Μπους, απο τη μιά, και ο ακραίος θρησκευτικός φανατισμός των νεοσυντηρητικών στρωμάτων, από την άλλη, δίχασε οικογένειες, φίλους, γείτονες και συναδέλφους από τη μιά ως την άλλη άκρη των ΗΠΑ.
Ο Κέρι μπρός σ’ αυτή την επικίνδυνη για τα συμφέροντα του καθεστώτος πόλωση, έσπευσε παραδεχόμενος την ήττα του να καλέσει όλους τους πολίτες: «να επιδείξουν αίσθημα συνεργασίας» (με τον Μπους;), γιατί «η Αμερική έχει αδήριτη ανάγκη την ενότητα και μεγαλύτερη κατανόηση και συμπόνια» (για τους Ρεπουμπλικάνους; για τους πλούσιους;) Financial Times, 6-11-04.
Νεοσυντηρητική «επανάσταση»;
Ο Μπους και η φανατική νεοσυντηρητική κλίκα του είναι σίγουρα ενθουσιασμένοι για τη νίκη τους. Πιστεύουν ότι έχουν τώρα την ευκαιρία να ολοκληρώσουνε το έργο τους εφαρμόζοντας όλη την αντιδραστική ατζέντα τους. Να ενισχύσουνε ακόμα παραπέρα την αμερικάνικη κυριαρχία σ’ όλο τον κόσμο, να στηρίξουνε τις μεγάλες εταιρείες και τους πλούσιους μέσα στις ΗΠΑ και να χτυπήσουνε τις πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές και δημοκρατικές καταχτήσεις των λαϊκών στρωμάτων. Θέλουνε να αφήσουνε τη σφραγίδα τους στην ιστορία ακολουθώντας τα αχνάρια της Θάτσερ και του Ρήγκαν.
«Ήρθε τώρα η ώρα για επανάσταση» δήλωσε ο Α. Viguerie, ηγετικό στέλεχος των νεοσυντηρητικών χριστιανών. «Άν δεν εφαρμόσουμε την συντηρητική μας ατζέντα τώρα, πότε θα την εφαρμόσουμε;». (New York Timeς, 5-11-04)
Υπάρχει αντίπαλος
Λογαριάζουν όμως για άλλη μια φορά χωρίς τον ξενοδόχο. Όπως αποκάλυψε χαραχτηριστικά το Ιράκ, οι ΗΠΑ, παρά την τεράστια στρατιωτική, οικονομική και πολιτική δύναμη τους δεν μπορούνε καθόλου να κάνουν ότι θέλουν.
Μέσα στις ΗΠΑ, ο Μπους όταν θα προσπαθήσει να περάσει την αντιδραστική πολιτική του θα βρεθεί τότε αντιμέτωπος με μια πολωμένη ενάντια του κοινωνία. Όπως έγινε και με τον πόλεμο στο Ιράκ, που ξεσήκωσε ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα, κάθε νέα επίθεση θα προκαλεί νέες αντιδράσεις απο τα κάτω. Κινήματα με ιδιαίτερη ευαισθησία και ιστορία, όπως των γυναικών για το δικαίωμα στην άμβλωση και των ομοφυλοφίλων, που έχουν επανειλημμένα κινητοποιήσει πάνω από 1 εκ. διαδηλωτές.
Βέβαια, τα 55 εκ. αμερικανών που ψήφισαν ενάντια στον Μπους είναι τώρα απογοητευμένα. Ήδη, πολλές χιλιάδες έσπευσαν να προσπαθήσουν να μεταναστεύσουν στον Καναδά ή την Νέα Ζηλανδία, γιατί δεν μπορούν να υποφέρουν τον Μπους για άλλη μια τετραετία. Την ίδια ώρα όμως, άλλα στρώματα νεολαίας, εργατών, μειονοτήτων και φτωχών έχουν αρχίσει να βγάζουν πολύτιμα συμπεράσματα από τις εμπειρίες τους αυτές. Ιδιαίτερα, για τον πραγματικό ρόλο του Κέρι και του Δημοκρατικού Κόμματος και την αναγκαιότητα της ανεξάρτητης οργάνωσης του κινήματος ενάντια στη κλίκα του Μπους, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου, μαζικού Εργατικού Κόμματος με σοσιαλιστική πολιτική.
Αυξάνεται διεθνώς το μίσος ενάντια στον Μπους
Η νεοσυντηρητική ατζέντα στόχευε ήδη από την πρώτη τετραετία μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ, την συντριβή των Παλαιστινίων από τον Σαρόν και την ανατροπή των καθεστώτων του Ιράν, της Βόρειας Κορέας, πιθανά της Συρίας και ακόμα και της Κούβας. Το ματοβαμμένο όμως φιάσκο στο Ιράκ και η αμείωτα συνεχιζόμενη αντίσταση στον στρατό κατοχής και την κυβέρνηση μαριονέτα των ΗΠΑ ανέτρεψε αυτά σχέδια, διαίρεσε τους συμμάχους στον πόλεμο ενάντια στη τρομοκρατία και πολλαπλασίασε το διεθνές μίσος ενάντια στη πολιτική του Μπους. Ο αραβικός κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει απο αγανάχτηση, όχι μόνο ενάντια στις ΗΠΑ, αλλά και ενάντια στους φιλοαμερικάνους άραβες ηγέτες και τα αυταρχικά καθεστώτα τους. Την ίδια ώρα, ο αντιαμερικανισμός δεν περιορίζεται στους άραβες, αλλά εξαπλώνεται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Ακόμα και στην Ευρώπη τα ποσοστά αντίθεσης στις ΗΠΑ είναι τα ψηλότερα για δεκαετίες, πιθανά απο τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Οι ΗΠΑ είναι βαθειά βουτηγμένες στο τέλμα του Ιράκ και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Μπους δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν, όπως στο Αφγανιστάν. Αντίθετα συνεχίζουν να αιμορραγούν στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά. Έτσι, αδυνατούν ουσιαστικά να ανοίξουν καινούργια μέτωπα και υποχρεώνονται για την ώρα να περιορίζονται σε απειλές, σε πιέσεις και διαπραγματεύσεις μαζί τους.
Αυτά τα γεγονότα, που καθορίζουν και τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων παγκόσμια και τα όρια της αμερικάνικης υπερδύναμης, δεν αποκλείουν βέβαια νέες τυχοδιωχτικές ενέργειες και επιθέσεις των ΗΠΑ, ιδιαίτερα αν δεχτούν και νέο ισχυρό τρομοκρατικό πλήγμα ενάντια τους. Ωστόσο, γενικά μιλώντας και με τα σημερινά δεδομένα, κάθε άνοιγμα νέων μετώπων θα χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την θέση των ΗΠΑ και θα στενεύει ασφυχτικά – πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά – τα όρια τους.
Η πολιορκία της Φαλούτζα
Η Φαλούτζα είναι περικυκλωμένη. Αεροπλάνα και κανόνια σφυροκοπούν την πόλη νυχθημερόν. Χιλιάδες πεζοναύτες και φαντάροι των ΗΠΑ, με τανκς ετοιμάζονται να εισβάλουν.
Ο Διευθυντής Εθνικής Ασφαλείας του Ιράκ ομολόγησε ότι: «Μπορούμε να πάρουμε την πόλη, αλλά θα πρέπει να σκοτώσουμε όσους βρίσκονται μέσα».
Η αντίσταση που θα συναντήσουν θα είναι σκληρή και το τίμημα μεγάλο. Θα χρειαστεί οι ΗΠΑ να ισοπεδώσουν την πόλη.
Όμως, για κάθε νεκρό θα ξεσηκωθούνε δεκάδες και εκατοντάδες νέοι αγωνιστές. Θα είναι για τις ΗΠΑ μια πύρρεια νίκη.
