Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Με την εκλογική αναμέτρηση για το χρίσμα των «Δημοκρατικών» και των «Ρεπουμπλικάνων» να συνεχίζεται, όλα δείχνουν ότι η Χίλαρι Κλίντον, υποψήφια επικεφαλής των «Δημοκρατικών» δε θα κάνει τον «περίπατο» που ήλπιζε αρχικά. Ο αντίπαλός της, Μπέρνι Σάντερς, που αυτοαποκαλείται «δημοκράτης σοσιαλιστής» και καλεί σε «πολιτική επανάσταση» ενάντια στους δισεκατομμυριούχους, μειώνει όλο και περισσότερο τη διαφορά που τον χωρίζει από την πρώην υπουργό εξωτερικών της χώρας. Χαρακτηριστικό της μεγάλης δυναμικής που έχει πάρει η εκστρατεία του Σάντερς είναι το γεγονός ότι όταν ξεκίνησε η αναμέτρηση, περίπου ένα χρόνο πριν, η Κλίντον προηγούνταν με σχεδόν 40 μονάδες. Σήμερα, οι δημοσκόποι εκτιμούν ότι η διαφορά αυτή βρίσκεται γύρω στις 3 ποσοστιαίες μονάδες (48% για την Κλίντον και 45% για τον Σάντερς)![1]
Αν και η Χ. Κλίντον νίκησε τον Μπ. Σάντερς στις εκλογές της Αιόβα στις αρχές του Φλεβάρη, η νίκη αυτή ήταν οριακή (49,8% έναντι 49,6%). Όσο για αυτό που ακολούθησε, προκάλεσε τρόμο στο στρατόπεδο της Κλίντον, αφού στις εκλογές στο Νιου Χάμσαϊρ στις 9/2, ο Σάντερς νίκησε την αντίπαλό του με περίπου 20 μονάδες διαφορά (59% έναντι 38% με βάση τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα).
Μετά από αυτή τη θριαμβευτική νίκη, ο Σάντερς δήλωσε
«Σήμερα στείλαμε όλοι μαζί ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την Wall Street έως την Ουάσινγκτον ότι η κυβέρνηση ανήκει στους πολίτες».
Και αυτό ακριβώς είναι που φοβάται το παραδοσιακό επιτελείο των «Δημοκρατικών», όπως και το αμερικανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο στο σύνολό του.
Ο πραγματικός τους φόβος δεν είναι ο ίδιος ο Σάντερς και το τι μπορεί να κάνει σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ στις εκλογές του Νοέμβρη του 2016. Ο πραγματικός τους φόβος είναι ότι η αριστερή ρητορική του, το γεγονός ότι έχει αρνηθεί τη χρηματοδότηση από τις μεγάλες επιχειρήσεις, η τοποθέτησή του ενάντια στο σύστημα του κέρδους και των ανισοτήτων, το γεγονός ότι δηλώνει «σοσιαλιστής» και μιλά υπέρ της ανάγκης μιας «πολιτικής επανάστασης», εμπνέει την αμερικανική κοινωνία σε βαθμό που μέχρι πρόσφατα κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί.
Η προεκλογική εκστρατεία
Ο τρόμος αυτός είναι εμφανής στην προεκλογική εκστρατεία της Κλίντον, η οποία έχει επιστρατεύσει φαντάσματα του παρελθόντος, όπως η επίσης πρώην υπουργός εξωτερικών, Μαντλίν Ολμπράιτ, ενώ στην προσπάθειά της να παίξει το χαρτί της «γυναικείας αλληλεγγύης» και του «φεμινισμού», χαρίζει τραγελαφικές στιγμές. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό τέτοιο στιγμιότυπο, ήταν οι δηλώσεις της Μ. Ολμπράιτ, η οποία προσπαθώντας να «τρομάξει» τις υποστηρίκτριες του Σάντερς, τις διαβεβαίωσε ότι
«υπάρχει ένα ειδικό μέρος στην κόλαση για τις γυναίκες που δεν αλληλοϋποστηρίζονται».
Από την άλλη μεριά, η εκστρατεία του Σάντερς ενθουσιάζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα των εργατικών στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας που αναζητούν διέξοδο στο σύστημα της φτώχειας και της ανισότητας. Τα πιο καταπιεσμένα και φτωχά της στρώματα, αυτά που εκφράζονται το τελευταίο διάστημα μέσα από κινήματα όπως το «black lives matter», το «15 τώρα» (η εκστρατεία για 15 δολάρια την ώρα βασικό μισθό) που ξεκίνησε από το Σιάτλ και εξαπλώνεται[2] το κίνημα «Occupy»[3] κλπ, αναζητούν μια συνολική πολιτική απάντηση ενάντια στην εκμετάλλευση, το ρατσισμό και την καταστολή.
Όλα τα παραπάνω κινήματα των τελευταίων χρόνων, όπως και η δεύτερη θριαμβευτική επανεκλογή της Σάμα Σαγουάντ («Σοσιαλιστική Εναλλακτική» – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στις ΗΠΑ) στο Συμβούλιο της Πόλης του Σιάτλ[4] δείχνουν ότι κάτι πάρα πολύ σημαντικό αλλάζει στη μητρόπολη του καπιταλισμού.
Στα μάτια μεγάλων κομματιών της αμερικανικής κοινωνίας, η εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς, που μιλά στο όνομα του 99%, των φτωχών, εργατών, μεταναστών και άλλων καταπιεσμένων, εμφανίζεται σαν μια ισχυρή εναλλακτική απέναντι στο σύστημα που τους στερεί στοιχειώδη δικαιώματα.
Τα όρια των «Δημοκρατικών»
Παρά τις όποιες καλές προθέσεις όμως, ο Μπέρνι Σάντερς έχει επιλέξει να δώσει τη μάχη μέσα από τις γραμμές ενός κόμματος που ανήκει στο στρατόπεδο του συστήματος που θέλει να πολεμήσει. Η επιλογή αυτή, ακόμη κι αν καταφέρει να εκλεγεί στην ηγεσία των «Δημοκρατικών», θα θέτει διαρκώς αξεπέραστα εμπόδια και περιορισμούς στην όποια φιλολαϊκή πολιτική επιχειρήσει να εφαρμόσει.
Με βάση τα παραπάνω, η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική» καλεί τον Σάντερς να αναγνωρίσει ότι χρειάζεται ένα διαφορετικό κόμμα από αυτό των «Δημοκρατικών». Ότι χρειάζεται ένα αριστερό κόμμα, έτοιμο να συγκρουστεί με το κατεστημένο κι όχι να λειτουργεί σαν προέκτασή του.
Την ίδια στιγμή η Σοσιαλιστική Εναλλακτική παίρνει ενεργό μέρος στην οργάνωση του κινήματος που συσπειρώνεται γύρω από τον Σάντερς, μέσα από το «Movement4Bernie», εξηγώντας την ανάγκη της οργάνωσης και της πάλης από τα κάτω για να γίνουν πραγματικότητα τα αιτήματα που εξαγγέλλει ο Σάντερς. Η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική» καλεί τον Σάντερς να μην υποστηρίξει την Χίλαρι Κλίντον, σε περίπτωση που αυτός χάσει και κερδίσει αυτή σαν υποψήφια του Δημοκρατικού Κόμματος ενάντια στους Ρεμπουπλικάνους, για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Αλλά, αντίθετα, μαζί με τα εκατομμύρια που σήμερα στρέφονται προς αυτόν, θα προχωρήσει μαζί με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως είναι η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική», στο χτίσιμο ενός νέου μαζικού αριστερού κόμματος, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει πραγματικά να αμφισβητήσει την κυριαρχία του συστήματος των τραπεζών και των πολυεθνικών και να προσφέρει διέξοδο στην αναζήτηση της αμερικανικής κοινωνίας για μια εναλλακτική προοπτική στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.
_________
