Του Νίκου Ρεμούνδου
Οι εκλογές στο Ιράκ καθορίστηκαν να γίνουν στις 30 Γενάρη ’05. Η απόφαση αυτή είναι μιά απελπισμένη απόπειρα των ΗΠΑ, όπως και στο Αφγανιστάν, να δείξουν ότι τα πράγματα πάνε καλά στο Ιράκ και ταυτόχρονα να δείξουν ότι ο έλεγχος του μεταπολεμικού Ιράκ έχει ένα δημοκρατικό μανδύα. Ωστόσο, μέσα στη χαοτική κατάσταση που επικρατεί σ’ όλη τη χώρα, οι εκλογές αυτές, αν γίνουν, θα είναι στημένες από τις κατοχικές δυνάμεις, νοθευμένες, ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές.
Πύρρεια νίκη στην Φαλούτζα
Οι αμερικάνικες δυνάμεις και ο διορισμένος πρωθυπουργός Αλάουι ισχυρίζονταν ότι η μάχη της Φαλούτζας θα είναι η μάχη των μαχών κατά της τρομοκρατίας και της αντίστασης. Δεν έμαθαν, όμως, τίποτα από την ιστορία.
Στο Βιετνάμ, το 1968, μετά την μεγάλη βιετναμική επίθεση του Τετ, οι ΗΠΑ αποφάσισαν και τότε να συντρίψουν τελειωτικά την αντάρτικη αντίσταση ισοπεδώνοντας την πόλη Χουέ. Κέρδισαν βέβαια την πόλη, αλλά τελικά έχασαν τον πόλεμο.
Τα ίδια έπαθαν και οι Ρώσοι στην Τσετσενία. Κατέλαβαν και ισοπέδωσαν το Γκρόσνι, αλλά οι αντάρτες εξάπλωσαν την αντίσταση τους σ’ όλη την χώρα.
Την ώρα που οι αμερικάνοι πεζοναύτες, το πυροβολικό και η αεροπορία κατέστρεφαν την Φαλούτζα και σκότωναν χιλιάδες αμάχους, η αντίσταση εναντίον τους ξαπλώθηκε όχι μόνο στη Μοσούλη και την Βαγδάτη, αλλά σ’ όλη τη χώρα (Τικρίτ, Κιρκούκ, Σαμάρα, Ραμαντί, Μπακούμπα κ.α.).
Έτσι, η περίφημη επίθεση ενάντια στη Φαλούτζα, όπως και οι προηγούμενες ενάντια στη Σαμάρα και την Νατζάφ, εξελίχτηκαν ξανά σε τραγωδία γιά τους αμάχους και σε φιάσκο για τους στρατηγούς του Πενταγώνου.
Η σφαγή, όμως, στη Φαλούτζα, που αναγκάστηκε να καταδικάσει ακόμα και ο Κόφι Ανάν, οι ανατριχιαστικές εικόνες βιβλικής καταστροφής μιάς ακόμα ολόκληρης πόλης, θάναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της αμερικάνικης κατοχής στο Ιράκ. Γιά κάθε νεκρό θα ξεσηκωθούνε δεκάδες και εκατοντάδες εξοργισμένοι, νέοι αγωνιστές.
Εκλογές παρωδία
Οι ΗΠΑ και ο Αλάουι επιμένουν ότι πρέπει να γίνουν εκλογές τον Γενάρη, έστω κι αν είναι παρωδία. Φοβούνται ότι αν αναβληθούν αυτό θα αποτελέσει ομολογία για την πολιτική αποτυχία των ΗΠΑ και θα ξεφτιλίσει τελείως τη δοτή προσωρινή κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα, οι σιίτες κληρικοί, με τον Αγιατολάχ Σιστάνι επικεφαλής, θέλουν τις εκλογές, γιατί είναι πλειοψηφία στον πληθυσμό. Επιδιώκουν λοιπόν να συσπειρώσουν όλα τα σιίτικα ισλαμικά κόμματα, ώστε να κατέβουν με κοινή λίστα στις εκλογές και να κυριαρχήσουν έτσι στη Βουλή και την νέα κυβέρνηση.
Αντίθετα, οι σουνίτες ισλαμιστές ηγέτες δεν τις θέλουν τις εκλογές. Γιατί όλες οι σουνίτικες περιοχές φλέγονται και φυσικά εκεί δεν μπορούν καν να γίνουν εκλογικές διαδικασίες. Ήδη πολλοί σουνίτες έχουν αποφασίσει να τις σαμποτάρουν.
Έτσι, μέσα σ’ αυτές τις χαοτικές συνθήκες, ακόμα κι αν γίνουν κάποιου είδους εκλογές, όποια κυβέρνηση και αν προκύψει θα θεωρηθεί από μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού σαν δοτή, διχαστική και ανυπόληπτη.
Ακόμα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, η αντιδημοκρατική αυτή διαδικασία να οξύνει τις σχέσεις ανάμεσα στους σιίτες και τους σουνίτες (και τους κούρδους) και αντί γιά κοινό αγώνα ενάντια στις δυνάμεις κατοχής, να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα τους και να προκύψει και ζήτημα διαμελισμού της χώρας.
Ενωμένοι στον αγώνα
Το μόνο που μπορεί να αποτρέψει το εφιαλτικό αυτό σενάριο είναι η συσπείρωση της εργατικής τάξης, των φτωχών στρωμάτων των πόλεων και της υπαίθρου, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και την εθνική τους καταγωγή, ενάντια στους καταχτητές και την κυβέρνηση τους, αλλά και ενάντια στους πλούσιους, τους εθνικιστές και τους φανατικούς, δεξιούς ισλαμιστές μουλάδες. Είναι το χτίσιμο ταξικά ανεξάρτητων πολιτικών οργανώσεων, κομμάτων και συνδικάτων. Η ένοπλη αντίσταση δεν πρέπει να βρίσκεται στα χέρια μικρών ομάδων, αλλά να είναι μαζική και δημοκρατικά ελεγχόμενη από την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες. Οι απαγωγές, οι αποκεφαλισμοί και οι εκτελέσεις αθώων αμάχων είναι απαράδεκτες και στρέφονται ενάντια στα πραγματικά συμφέροντα και τον αγώνα του ιρακινού λαού.
Για να πάψει οι πόλεμος και η αιματοχυσία, για να μπει φραγμός στους νέους δικτάτορες και τα ολοκληρωτικά θεοκρατικά καθεστώτα, οι ιρακινοί εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν ενωμένοι για να πάρουν αυτοί στα χέρια τους την εξουσία. Να πάρουν στα χέρια τους τον απέραντο φυσικό πλούτο και τα μέσα παραγωγής της χώρας, για να σχεδιάσουν σοσιαλιστικά και να ανασυγκροτήσουν την οικονομία. Για να εξασφαλίσουν για πρώτη φορά στα φτωχά λαϊκά στρώματα ένα ψηλό βιοτικό επίπεδο, υγεία, παιδεία και κατοικία.
Να απευθυνθούνε στους άλλους άραβες εργαζόμενους σε όλη την περιοχή και να τους καλέσουν σε κοινό αγώνα γιά την σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας, για μιά εθελοντική και δημοκρατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία όλης της Μέσης Ανατολής.
