Η εξάπλωση διεθνώς του αγώνα και των καταλήψεων των Αμερικανών φοιτητών ενάντια στον πόλεμο στην Γάζα, αποτελεί ένα από τα πιο ελπιδοφόρα στοιχεία της τελευταίας περιόδου. Ευτυχώς δεν είναι το μόνο. Μια άλλη σημαντική εξέλιξη είναι ότι ο αντιπολεμικός ακτιβισμός και η διεθνιστική αλληλεγγύη κερδίζουν έδαφος στις γραμμές του Αμερικάνικου εργατικού κινήματος.
Οι πρώτες φωνές κατά του πολέμου
Το Νοέμβρη του ’23 στις αρχές ακόμα της ισραηλινής επίθεσης στην Γάζα, οι θαρραλέες φωνές στις ΗΠΑ που τάχθηκαν κατά του πολέμου και υπέρ της έκκλησης των Παλαιστινιακών Συνδικάτων προς τα εργαζόμενους όλου του κόσμου για να απαιτήσουν να σταματήσει ο εξοπλισμός του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε, ήταν λίγες. Επρόκειτο για τις Συνδικαλιστικές Ενώσεις των Ηλεκτρολόγων (UE), των Ταχυδρομικών (APWU), των Συγγραφέων (NWU), των Ελαιοχρωματιστών (IUPAT), το νέο σωματείο των εργαζομένων στα Starbucks (SWU) κλπ.
Τον Δεκέμβρη την σκυτάλη πήραν οι Ενωμένοι Εργάτες της Αυτοκινητοβιομηχανίας (UAW), καλώντας σε άμεση εκεχειρία στην Γάζα.
«Από την εναντίωση στον φασισμό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την κινητοποίηση κατά του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής και κατά των Contraς στη Νικαράγουα, η UAW έχει σταθερά ταχθεί υπέρ της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο. Ένα εργατικό κίνημα που αγωνίζεται για κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη για όλους τους εργαζόμενους πρέπει πάντα να στέκεται ενάντια στον πόλεμο και υπέρ της ειρήνης», δήλωναν οι εκπρόσωποι της UAW στην σχετική συνέντευξη τύπου.
Αυτή ήταν μια καταλυτική εξέλιξη για να ακολουθήσουν κι άλλα μαχητικά Συνδικάτα. Το ειδικό βάρος της UAW δεν είναι μόνο οι αριθμοί της, των 400.000 εν ενεργεία εργαζόμενων μελών και των 580.000 συνταξιούχων. Είναι κυρίως το κύρος μετά την μεγάλη νίκη της απεργίας της κατά των τριών κολοσσών του κλάδου (Ford, General Motors, Stellantis) το περασμένο φθινόπωρο.
Μέχρι τον Φλεβάρη του ‘24, τα Αμερικάνικα Συνδικάτα και οι Ενώσεις που καλούσαν να μπει τέλος στον πόλεμο στην Γάζα, είχαν ξεπεράσει τα διακόσια. Ανάμεσα τους είχαν προστεθεί η Εθνική Ένωση Νοσηλευτών (NNU), η Διεθνής Ένωση Υπαλλήλων Υπηρεσιών (SEIU), η Εθνική Ένωση Εκπαιδευτικών (NEA), οι Εργαζόμενοι Τηλεπικοινωνιών Αμερικής (CWA), η Αμερικανική Ομοσπονδία Καθηγητών (AFT) κλπ.
Μια νέα συνείδηση
Κι ενώ το γενικό αντικειμενικό υπόβαθρο για το αντιπολεμικό κίνημα διεθνώς είναι το ίδιο, δηλαδή η εθνοκάθαρση στην Γάζα, η κατάσταση στην ταξική πάλη, η φάση της συνείδησης των πιο πρωτοπόρων στρωμάτων και φυσικά οι ιστορικές παραδόσεις παίζουν ρόλο στα χαρακτηριστικά του κινήματος σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Έτσι στην περίπτωση των αντιπολεμικών φωνών στις γραμμές του Αμερικάνικου εργατικού κινήματος διακρίνουμε τα στοιχεία της νέας πιο ριζοσπαστικής συνείδησης που αναπτύσσεται στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια.
Επί επτά δεκαετίες, από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, οι κυβερνώντες της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης διαπαιδαγωγούν την κοινωνία πλατιά σε μια φιλο-ισραηλινή προσέγγιση, καθώς ο Ισραηλινός καπιταλισμός αποτελεί τον στρατηγικό τους σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, αλλά και πιο συνολικά.
Απόδειξη αποτελεί το μέγεθος της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας που έχει λάβει διαχρονικά το Ισραήλ από τις ΗΠΑ, που είναι το μεγαλύτερο σε σχέση με κάθε άλλη χώρα! Τριακόσια δισεκατομμύρια δολάρια είναι η αιμορραγία από τους Αμερικάνικους κρατικούς προϋπολογισμούς, από το 1946 ως σήμερα, για να στηρίξουν την μετατροπή του Ισραήλ σε μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές μηχανές του κόσμου. Σχεδόν το μισό αυτού του ποσού (περίπου εκατό πενήντα δισεκατομμύρια) έλαβαν σαν βοήθεια οι επόμενες χώρες στη σειρά: η Αίγυπτος, το Αφγανιστάν, το Βιετνάμ.
Πρόσφατα η κυβέρνηση Μπάιντεν επικύρωσε πως η ετήσια βοήθεια προς το Ισραήλ θα παραμείνει στα 4 δις δολάρια ως το 2028! Το «περιτύλιγμα» αυτής της απόφασης ήταν αρκετή δημόσια υποκριτική πίεση για συνέχιση των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης Νετανιάχου και Χαμάς (σ.σ. στο βάθος υπάρχει και πραγματική ανησυχία του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για το τι μέλλει γενέσθαι στη Μέση Ανατολή).
Όμως για πλατύτερα κοινωνικά στρώματα αυτό ερμηνεύεται ως ανοικτή και άκριτη στήριξη της εκδικητικής εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων και των εγκλημάτων πολέμου του Ισραηλινού καθεστώτος.
Έτσι στην τελευταία δημοσκόπηση της Gallup (Μάρτης ’24), καταγράφονται οι ανατροπές που συντελούνται στη συνείδηση πλατιά: ενώ το Νοέμβρη του’23 το 50% των Αμερικανών συμφωνούσε με τη στρατιωτική δράση του Ισραήλ στην Γάζα, σήμερα η πλειοψηφία του πληθυσμού, το 55%, διαφωνεί πλήρως.
Αυτές οι ανατροπές είναι ακόμα μεγαλύτερες στη νέα γενιά. Έτσι σε έρευνα της Pew Research Center (Φλεβάρης ‘24), στις ηλικίες 18-29, καταγράφηκε πως μόλις το 21% δεν χαρακτηρίζει απαράδεκτη την στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ μετά την επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτώβρη και ακόμα λιγότεροι, το 16%, συμφωνούν με την στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ.
Η βεντάλια ανοίγει
Μια από τις αλυσιδωτές συνέπειες της πίεσης των πιο ριζοσπαστικών στρωμάτων της εργατικής τάξης και των πιο μαχητικών Συνδικάτων, είναι ότι μέχρι και οι αρτηριοσκληρωμένοι γραφειοκράτες ηγέτες της Αμερικανικής Συνομοσπονδίας Εργασίας και του Κογκρέσου Βιομηχανικών Οργανώσεων (AFL-CIO) -σ.σ. κάτι αντίστοιχο με τη δική μας ΓΣΕΕ- που εκπροσωπεί 12,6 εκατομμύρια εργαζόμενους, σύρθηκε σε τοποθέτηση υπέρ διαπραγματεύσεων με στόχο την κατάπαυση του πυρός.
Ενώ τον Φλεβάρη δημιουργήθηκε και το Εθνικό Εργατικό Δίκτυο υπέρ της Εκεχειρίας (National Labor Network for Ceasefire / NLNC), ένα μέτωπο επτά μεγάλων Συνδικαλιστικών Ενώσεων και διακοσίων τοπικών Συνδικάτων με εννιά εκατομμύρια μέλη συνολικά! Στη διακήρυξη τους γράφουν:
«Ο δρόμος προς τη δικαιοσύνη δεν μπορεί να ανοίξει με βόμβες και πόλεμο. Ο δρόμος προς την ειρήνη δεν μπορεί να βρεθεί μέσα από τον πόλεμο. Δεσμευόμαστε να εργαστούμε αλληλέγγυα με τον Παλαιστινιακό και τον Ισραηλινό λαό για την επίτευξη της ειρήνης και της δικαιοσύνης.
Τα μέλη μας προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων, Μουσουλμάνων και κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής. Η αυξανόμενη κλιμάκωση του πολέμου και των πωλήσεων όπλων δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων πουθενά. Τελικά, όλοι θέλουμε ένα μέρος που να το αποκαλούμε σπίτι μας και τα παιδιά μας να είναι ασφαλή. Οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο θέλουν και αξίζουν να ζουν ελεύθεροι από τις συνέπειες της βίας, του πολέμου και της στρατιωτικοποίησης».
Εμείς θα πούμε πως ο πρώτος σπόρος έχει πέσει. Πλατιά στρώματα των Αμερικανών εργαζόμενων σπάνε τους δεσμούς τους με τα αφηγήματα των κυβερνώντων και της άρχουσας τάξης τους. Η οργανωμένη ανυπακοή και η δράση τους ενάντια στη δική τους άρχουσα τάξη, που αποτελεί και το μεγαλύτερο δυτικό σύμμαχο του Ισραηλινού καπιταλισμού, έχει ένα κρίσιμο ρόλο να παίξει για το αντιπολεμικό κίνημα διεθνώς.
