Οι ενδιάμεσες εκλογές (midterms) για την Γερουσία και την Βουλή των Αντιπροσώπων που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ στις 8/11 αποτέλεσαν ένα σημαντικό –και μη αναμενόμενο– πλήγμα για τον Ντόναλντ Τραμπ και τα σχέδια του για επικράτηση έναντι των εσωκομματικών του αντιπάλων στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Αντίθετα με ότι έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις που διεξάχθηκαν προεκλογικά, οι Ρεπουμπλικάνοι –και ιδιαίτερα οι υποψήφιοι που είχαν τις «ευλογίες» του ίδιου του Τραμπ– ηττήθηκαν στις περισσότερες των περιπτώσεων από τους υποψήφιους των Δημοκρατικών.
Στις ενδιάμεσες εκλογές το κυβερνών κόμμα (είτε αυτό είναι το Δημοκρατικό είτε το Ρεπουμπλικανικό) έχει παραδοσιακά απώλειες καθώς αυτές γίνονται στο μέσο της θητείας του. Αυτή την φορά οι απώλειες που είχαν οι Δημοκρατικοί ήταν οι μικρότερες που έχουν υπάρξει εδώ και 20 χρόνια.
Τα αποτελέσματα
Οι Δημοκρατικοί κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο της Γερουσίας, εξασφαλίζοντας προς το παρόν 50 από τις 99 έδρες (η 100η, αυτής της Πολιτείας της Τζόρτζια, θα κριθεί σε επαναληπτικές εκλογές στις 6/12). Ακόμα και αν χάσουν την Τζόρτζια, οι 50 έδρες τούς εξασφαλίζουν την πλειοψηφία, καθότι σε περίπτωση ισοψηφίας τον γόρδιο δεσμό θα λύνει η ψήφος της Αντιπροέδρου Καμάλα Χάρις.
Όσον αφορά την Βουλή των Αντιπροσώπων, παρότι δεν υπάρχουν ακόμα τελικά αποτελέσματα, οι προβλέψεις είναι για αναιμική πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων (220 από τις 435 έδρες).
Νίκη στα δημοψηφίσματα υπέρ του δικαιώματος της άμβλωσης!
Παράλληλα με τις εκλογές για τα δύο νομοθετικά σώματα, σε 5 Πολιτείες έγιναν δημοψηφίσματα σχετικά με τις αμβλώσεις. Σε όλα η συντηρητική, ακροδεξιά ατζέντα Τραμπ ηττήθηκε.
Μίσιγκαν, Καλιφόρνια και Βέρμοντ ψήφισαν ώστε να περιληφθεί το δικαίωμα στην άμβλωση στα Πολιτειακά τους Συντάγματα. Στο (παραδοσιακά συντηρητικό) Κεντάκι απορρίφθηκε σχέδιο για απαγόρευση των αμβλώσεων. Μόλις τον περασμένο Αύγουστο άλλωστε στο Κάνσας, ανάλογη πρόταση για απαγόρευση των αμβλώσεων είχε απορριφθεί στο σχετικό δημοψήφισμα.
Ο Τραμπ επιμένει
Τα κακά αυτά αποτελέσματα δεν φαίνεται να πτοούν τον Τραμπ που αναμένεται να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του στις προκριματικές εκλογές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος την Τρίτη 15/11.
Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα για τον Τραμπ δεν είναι και τόσο ρόδινα. Από την μία το πανίσχυρο συγκρότημα του μεγιστάνα των μίντια Ρούπερτ Μέρντοχ (Fox News, Wall Street Journal, New York Post κ.α.) έχει πλέον στραφεί ανοιχτά ενάντια σε μια νέα υποψηφιότητα Τραμπ και από την άλλη ο σημαντικότερος εσωκομματικός του αντίπαλος, Ρον ΝτεΣάντις (τον οποίο πλέον προκρίνει το συγκρότημα του Μέρντοχ) βγαίνει εξαιρετικά ενισχυμένος από τις εκλογές καθότι κέρδισε την Πολιτεία της Φλόριντα με 20 μονάδες διαφορά από τον Δημοκρατικό αντίπαλο του. Όμως μη θεωρηθεί πως έχουμε καμιά δραματική αλλαγή στο εσωτερικό των Ρεπουμπλικάνων από άποψη πολιτικών ισορροπιών: ο ΝτεΣάντις είναι κι αυτός ακροδεξιός, πολέμιος των αμβλώσεων και των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και στοχεύει στο ίδιο ακροατήριο με τον Τραμπ (του οποίου άλλωστε την στήριξη είχε μέχρι πρόσφατα)
Ο Τραμπ, κατανοώντας τον κίνδυνο, έχει ήδη στραφεί ανοιχτά εναντίον του ΝτεΣάντις (που προς το παρόν κρατά κλειστά τα χαρτιά του) χαρακτηρίζοντας τον δημόσια, πριν καν κλείσουν οι κάλπες, «μέτριο πολιτικό» και «υποκριτή» και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα τον απείλησε ανοιχτά δηλώνοντας χαρακτηριστικά:
«Αν όντως θέσει υποψηφιότητα, θα σας πω πράγματα για αυτόν που δεν θα είναι πολύ κολακευτικά. Ξέρω περισσότερα για αυτόν από οποιονδήποτε άλλον εκτός ίσως από τη σύζυγό του, η οποία διευθύνει στην πραγματικότητα την εκστρατεία του».
Οι νίκες των Δημοκρατικών δεν σημαίνουν αποδοχή των πολιτικών Μπάιντεν
Την ίδια στιγμή που τα αποτελέσματα ήταν ανέλπιστα καλά για τους Δημοκρατικούς, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα ποσοστά αποδοχής του πρόεδρου Μπαίντεν βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό και δεν ξεπερνούν το 40-41%.
Είναι φανερό ότι πολλοί εργαζόμενοι κινητοποιήθηκαν να ψηφίσουν Δημοκρατικούς «κρατώντας την μύτη τους» στη λογική του μικρότερου κακού και θέλοντας βασικά να βάλουν φρένο στην ακροδεξιά ατζέντα των Τραμπικών, ιδιαίτερα στο θέμα της άμβλωσης το οποίο απειλείται με τον πιο άμεσο τρόπο εδώ και δεκαετίες.
Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει φανεί και σε μια σειρά σημαντικούς εργατικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια η αμερικάνικη κοινωνία «βράζει». Όσο όμως αυτή η ριζοσπαστικοποίηση πλατιών εργατικών στρωμάτων δεν βρίσκει τον δρόμο της πολιτικής έκφρασης μέσω ενός νέου, μαζικού εργατικού κόμματος με ριζοσπαστικές σοσιαλιστικές πολιτικές, θα εγκλωβίζεται στους Δημοκρατικούς, ένα κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου, που μόνο απογοήτευση και προδοσίες έχει να προσφέρει στην μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
