Δημοσιεύουμε μεταφρασμένη στα ελληνικά τη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Jacobin ο σύντροφος Adam Burch, οδηγός αστικού λεωφορείου στη Μινεάπολη, συνδικαλιστής στο ATU (Amalgamated Transit Union) που καλύπτει τους οδηγούς λεωφορείων και μέλος της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής (Socialist Alternative), αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στις ΗΠΑ. Επιμέλεια: Χριστίνα Ζιάκα.
Ο σ. Adam πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει τους συναδέλφους του να αρνηθούν να συνδράμουν την αστυνομία, είτε μεταφέροντας με λεωφορεία αστυνομικούς, είτε συλληφθέντες από τις διαδηλώσεις που έχουν ξεσπάσει την τελευταία εβδομάδα με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Στις 27 Μάη πόσταρε στον λογαριασμό του στο fb την καταγγελία για τις πρακτικές της αστυνομίας και ανάμεσα σε άλλα έγραψε:
«Ως οδηγός και μέλος της Συνδικαλιστικής Ένωσης των Οδηγών, αρνούμαι να μεταφέρω εργάτες της τάξης μου και νεολαίους στην φυλακή. Αν χτυπήσουν έναν από εμάς είναι σαν να μας χτυπάνε όλους!* Η αστυνομία είναι ο δολοφόνος του Τζορτζ Φλόιντ, όλες οι διαδηλώσεις εναντίον της είναι δικαιολογημένες και πρέπει να συνεχιστούν μέχρι να δικαιωθούμε»!
Μέσα σε λίγες ώρες το κάλεσμα του υιοθετήθηκε επίσημα από το Σωματείο που έδωσε κάλυψη στον Adam και σε όλους τους συναδέλφους του. Το ίδιο κάλεσμα ακολουθήθηκε ως παράδειγμα και από τους οδηγούς λεωφορείων στη Νέα Υόρκη! Και αποτέλεσε την βάση για τη δημόσια πρωτοβουλία «Union Members for #JusticeForGeorgeFloyd» που συνένωσε εκατοντάδες συνδικαλιστές βάσης.
Η σημασία αυτής της πρωτοβουλίας είναι ιδιαίτερη, καθώς η δολοφονία του Φλόιντ λειτούργησε σαν το φυτίλι για μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Στις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στις αμερικάνικες πόλεις έχουν ενωθεί τρία ποτάμια οργής. Για την αστυνομική ρατσιστική βία, για τους 100.000 νεκρούς από την πανδημία και για τους 40 εκατομμύρια ανέργους στις ΗΠΑ εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Δίπλα στην συμμετοχή της νεολαίας, μαύρης και λευκής, ο ρόλος των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών, είναι κρίσιμος.
- Θα μοιραστείς μαζί μας τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη Μιννεάπολη;
Τα γεγονότα είναι σαν ανεμοστρόβιλος. Είμαι οργανωμένος στην Αριστερά εδώ και καιρό. Έχω συμμετάσχει σε πολλές πορείες και διαμαρτυρίες, αλλά τίποτα δεν μοιάζει με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δυστυχώς στη Μιννεάπολη υπάρχει παρελθόν με τις δολοφονίες αφροαμερικανών από αστυνομικούς. Όπως του Jamar Clark που δολοφονήθηκε το 2015 στις βόρειες γειτονιές της Μιννεάπολης και το κίνημα απάντησε με κατάληψη έξω από το 4ο αστυνομικό τμήμα. Το 2016 δολοφονήθηκε ο Philando Castile και ως απάντηση είχαμε την κατάληψη της κατοικίας του κυβερνήτη και του περιφερειακού δρόμου I-94. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το σήμερα. Δεν είχα συμμετάσχει στις εξεγέρσεις στο Φέργκιουσον και στην Βαλτιμόρη, αλλά πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σημερινός ξεσηκωμός ενάντια στην αστυνομική βία ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.
Η είδηση της δολοφονίας του George Floyd μας «ξύπνησε» την Τρίτη 26/5. Αμέσως οργανώθηκε η πρώτη διαμαρτυρία στον τόπο της δολοφονίας του, μια εργατογειτονιά στη νότια Μιννεάπολη. Οι άνθρωποι άρχισαν αυθόρμητα να συγκεντρώνονται με χειροποίητα πλακάτ που έγραφαν «Justice for George Floyd» (δικαιοσύνη για τον Τζορτζ Φλόιντ» και «Black Lives Matter» (οι ζωές των μαύρων έχουν αξία). Η πρώτη διαδήλωση κατευθύνθηκε προς το 3ο αστυνομικό τμήμα όπου βρεθήκαμε αντιμέτωποι με στρατιωτικού τύπου οδοφράγματα. Πολύ γρήγορα έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των διαδηλωτών όπλα τύπου paintball. Η αστυνομική καταστολή ενίσχυσε κι άλλο την οργή του κόσμου. Στην πραγματικότητα έφερε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα, αντί για εκφοβισμό, έπαιξε ρόλο και αυτή στην πρόκληση μιας γνήσιας εξέγερσης.
Όλοι μας το είδαμε στις ειδήσεις, το πρωί οι διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές. Αλλά η αστυνομία με τις τακτικές της άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Την Πέμπτη το βράδυ οι διαδηλωτές είχαν αυξηθεί κι άλλο και οι αστυνομικοί περικυκλωμένοι εγκατέλειψαν το 3ο αστυνομικό τμήμα, το οποίο λίγο μετά παραδόθηκε στις φλόγες.
- Πες μας λίγα παραπάνω πράγματα, γιατί θεωρείς ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη εξέγερση κατά της αστυνομικής βίας;
Όπως είπα και πριν, υπάρχει μεγάλο παρελθόν με δολοφονίες από αστυνομικούς. Το κοινό αίσθημα είναι πως σε καμιά από αυτές τις υποθέσεις δεν δικαιώθηκαν ουσιαστικά τα θύματα.
Η Μιννεάπολη είναι μια πόλη που υποφέρει από την φτώχεια και την στεγαστική κρίση. Οι αριθμοί των κατοίκων που ζουν σε ξενώνες αστέγων έχουν αυξηθεί δραματικά. Την προηγούμενη περίοδο, μετά από ένα πολύ μαζικό κίνημα, καταφέραμε να ψηφιστεί νόμος για 15 δολάρια την ώρα βασικό μισθό, παρά τον πόλεμο που δέχθηκε από το κατεστημένο της πόλης. Την ίδια ώρα όμως, κάθε χρόνο, τα κονδύλια του τοπικού προϋπολογισμού για την αστυνομία αυξάνονται ενώ οι κοινωνικές δαπάνες περικόπτονται –όπως συμβαίνει σε όλη την χώρα.
Η τοπική κυβέρνηση ελέγχεται από το Δημοκρατικό Κόμμα. Μέχρι πρόσφατα οι προκριματικές εκλογές στο Δημοκρατικό Κόμμα (σ.σ. όταν ακόμα βρίσκονταν στην κούρσα ο Μπέρνι Σάντερς) είχαν δημιουργήσει την αίσθηση ότι ίσως κάτι μπορεί να αλλάξει. Αυτό δεν ισχύει πιά.
Ο δολοφόνος του Φλόιντ είχε φάκελο με πολλές καταγγελίες για υπερβολική βία, παραβίαση δικαιωμάτων κλπ. Αλλά δεν είχε κινηθεί εναντίον του κανένας απολύτως έλεγχος, δεν είχε τεθεί το ζήτημα της απόλυσης του. Στην πραγματικότητα η τοπική κυβέρνηση των Δημοκρατικών απέτυχε πλήρως να αντιμετωπίσει την βία και τον ρατσισμό στην αστυνομία, που αποτελούν συστημικό φαινόμενο.
Και τώρα η πανδημία του κορονοϊού ξεσκεπάζει όλη την σαπίλα στον κοινωνικό ιστό. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στις σημερινές διαδηλώσεις διακρίνονται από το αίσθημα «τι άλλο υπάρχει να χάσουμε»; Ο συνδυασμός της πανδημίας με την οικονομική ύφεση και η διάψευση ακόμα και των πιο μικρών πολιτικών προσδοκιών της εργατικής τάξης, δημιουργεί μια νέα κατάσταση. Η ανεργία τρέχει με τρελούς ρυθμούς, οι άνθρωποι χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους και τώρα ήρθε αυτό να μας θυμίσει ότι το αστυνομικό τμήμα στη γειτονιά μας είναι γεμάτο δολοφόνους. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο παρά μόνο μια σπίθα…
- Την Τετάρτη 27/5 ανέβασες ένα πόστ που πλημμύρισε το fb. Εκεί έγραφες πως «αν χτυπήσουν έναν από εμάς είναι σαν να μας χτυπάνε όλους» και πως «θα προσπαθήσεις να πείσεις τους συναδέλφους σου οδηγούς λεωφορείων και μέλη του Σωματείου, να αρνηθούν να συνδράμουν την αστυνομία της Μιννεάπολης στην μεταφορά συλληφθέντων στην φυλακή». Πες μας περισσότερα γι΄ αυτό.
Τον Ιούλη του ’16 είχα συμμετάσχει στην κατάληψη του περιφερειακού δρόμου I-94. Ήμουν μάλιστα ανάμεσα στους συλληφθέντες και είχα μεταφερθεί στο τμήμα με ένα αστικό λεωφορείο –σαν αυτό που οδηγώ κάθε μέρα.
Την Τετάρτη 27/5 ήταν η βάρδια μου και γνώριζα ότι δεν ήταν μια συνηθισμένη νύχτα εξαιτίας των διαδηλώσεων έξω από το αστυνομικό τμήμα για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Τότε έλαβα ένα μήνυμα στο μόνιτορ του λεωφορείου –έτσι επικοινωνεί με τους οδηγούς η υπηρεσία ελέγχου των συγκοινωνιών. Το μήνυμα έγραφε πως τα λεωφορεία έπρεπε να μετακινηθούν στην 26η οδό κοντά στο αστυνομικό τμήμα για να χρησιμοποιηθούν από τους αστυνομικούς. Αμέσως θυμήθηκα την εμπειρία μου και στο επόμενο σταμάτημα του λεωφορείου έκανα την ανάρτηση που αναφέρετε.
Αγνόησα την εντολή στο μόνιτορ χωρίς να λέω απευθείας «όχι» στην εργοδοσία μου. Στην πραγματικότητα ανακοίνωνα πως θα επέστρεφα πίσω στο γκαράζ για να συζητήσω με τους συναδέλφους μου και να αποφασίσουμε από κοινού για το πως αντιμετωπίζουμε την εντολή να δουλέψουμε ως «αστυνομικό λεωφορείο», κάτι το οποίο δεν είμαστε. Και ακόμα, πως θα προσπαθούσα να πλειοψηφήσουν όσοι αρνούνται να χρησιμοποιηθεί η δημόσια συγκοινωνία ως εργαλείο στα χέρια της αστυνομίας.
- Και τελικά σε ακολούθησαν οι συνάδελφοι σου και το Σωματείο σου;
Την Πέμπτη όταν πήγα στο αμαξοστάσιο ανακοινώθηκε πως ακυρώνονται όλα τα δρομολόγια των δημόσιων συγκοινωνιών και μας ρώτησαν ποιοί ήθελαν να συνδράμουν το έργο της αστυνομίας ως εθελοντές. Οι συνάδελφοι μου άρχισαν ένας-ένας να δηλώνουν πως δεν αισθάνονται καθόλου άνετα με αυτές τις εντολές. Ένας οδηγός είπε πως η γυναίκα του θα τον σκοτώσει αν οδηγεί δίπλα στους διαδηλωτές, ένας άλλος πως αν η αστυνομία μπει στα δημόσια λεωφορεία τότε αυτά θα μπουν στον στόχο των διαδηλωτών και οι περισσότεροι δήλωσαν πως δεν θέλουν να συνδράμουν το αστυνομικό τμήμα που κρύβει τους δολοφόνους του Φλόιντ.
Η επόμενη κίνησή μου ήταν να μετατρέψω την αρχική ανάρτηση που έκανα στο facebook σε κάλεσμα για μάζεμα υπογραφών όσων εργαζόμενων και συνδικαλιστών βάσης ήθελαν να αρνηθούν να εργαστούν για να συνδράμουν στην αστυνομία της Μιννεάπολης. Έβαλα τον τίτλο «Union Members for Justice for George Floyd» (μέλη σωματείων υπέρ της δικαιοσύνης για τον Τζορτζ Φλόιντ) και το έστειλα παντού. Ο αντίκτυπος ήταν πολύ μεγάλος.
Μέσω του γκρουπ στο fb καλέσαμε επίσης τους εργαζόμενους να συμμετέχουν τις διαδηλώσεις του σαββατοκύριακου. Κι όταν εκπρόσωποι του Σωματείου μας δήλωσαν την αλληλεγγύη μας στους συγκεντρωμένους, βρήκαν συγκινητική υποδοχή.
- Ποιός νομίζεις ότι πρέπει να είναι ο ρόλος των Σωματείων σε σχέση με τις δολοφονίες αφροαμερικανών ή άλλα ρατσιστικά επεισόδια;
Ο πιο σημαντικός λόγος που πήραμε την πρωτοβουλία «Union Members for Justice for George Floyd» είναι γιατί θέλαμε να εμπλακούν ενεργά περισσότεροι εργαζόμενοι και μέλη των Σωματείων σ΄ αυτό το κίνημα. Μπορεί τα ποσοστά συνδικαλισμού να είναι πολύ χαμηλά στην εποχή μας και η συνδικαλιστική συνείδηση να έχει υποχωρήσει, μπορεί να βρισκόμαστε σε μια συνεχή άμυνα τις τελευταίες 10ετίες, αλλά έχουν υπάρξει ιστορικές περιόδοι όταν ισχυρότερα Σωματεία έδωσαν σημαντικές μάχες.
Κάποτε έπαιξαν ρόλο στο κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων, στους αγώνες για την στέγη, στην επίλυση προβλημάτων τοπικών κοινοτήτων. Και υπήρχε η κατανόηση πως κάθε απεργιακός αγώνας έχει ανάγκη την αλληλεγγύη και την στήριξη της τοπικής κοινωνίας.
Πιστεύω πως σήμερα χρειαζόμαστε μαχητικά Σωματεία που θα παλεύουν συνολικά για την εργατική τάξη, είτε είναι οργανωμένη, είτε όχι. Χρειαζόμαστε Σωματεία εργαλεία μάχης απέναντι στους εργοδότες, τις πολυεθνικές, το κράτος και φυσικά την αστυνομία.
Μέσα στην κοινωνία υπάρχει μια ακατανίκητη και μαζική επιθυμία να δοθούν αγώνες, εδώ και τώρα. Αλλά για να είναι συλλογικοί αυτοί οι αγώνες, για να έχουν διάρκεια, πρέπει να είναι οργανωμένοι. Ως ένα βαθμό οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, μπορούν να συνδράμουν σε αυτή την κατεύθυνση.
Άλλωστε οι εργαζόμενοι παραμένουν οι μόνοι που μπορούν να κλείσουν την παραγωγή και μαζί της τα κέρδη των καπιταλιστών. Και αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε! Να σπείρουμε τον φόβο στην άρχουσα τάξη. Κι αυτό πρέπει να διαπεράσει κάθε κίνημα μας. Είτε για καλύτερες συνθήκες εργασίας, είτε ενάντια στο καθεστώς της αστυνομίας.
- Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι σήμερα;
Πρέπει να μιλήσουν μέσα στους εργασιακούς τους χώρους, να πάνε στις διαδηλώσεις και να οργανώσουν συζητήσεις των διαδηλωτών. Για να αποφασιστεί συλλογικά και δημοκρατικά ένα πρόγραμμα αιτημάτων και ένα σχέδιο δράσης. Οι διαδηλώσεις και η μαζική δράση πρέπει να συνεχιστεί, αλλά πρέπει να μπουν και συγκεκριμένοι και ορατοί στόχοι. Αν δεν συμβεί αυτό, κάποια στιγμή υπάρχει ο κίνδυνος το κίνημα να κουραστεί και ο κόσμος να γυρίσει σπίτι του.
Αυτό που μας λείπει σήμερα είναι να μετατρέψουμε τις ανάγκες μας σε αιτήματα, σχέδιο και τελικά σε φυσικές, ελεγχόμενες ηγεσίες, οι οποίες να λειτουργούν δημοκρατικά, που μαζί με εμάς, δίπλα σε εμάς θα δώσουν όλους τους αγώνες από την αρχή μέχρι το τέλος!
