Το Internationalist Standpoint (an initiative by revolutionary socialists worldwide) είναι μια νέα πρωτοβουλία που δημιουργήθηκε από ομάδες και άτομα της επαναστατικής Αριστεράς από διαφορετικές χώρες. Την πρωτοβουλία πήρε ένας αριθμός οργανώσεων που αποχώρησαν από την ISA (International Socialist Alternative – Διεθνής Σοσιαλιστική Εναλλακτική) το πρώτο εξάμηνο του 2021: το «Ξεκίνημα» από την Ελλάδα, η «Νέα Διεθνιστική Αριστερά» από την Κύπρο, η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική» (Sosyalist Alternatif) από την Τουρκία, η «Σοσιαλιστική Δράση» (Socialist Action) από την Αυστραλία και η οργάνωση «Εμπρός – για τον Διεθνή Σοσιαλισμό» (International Socialist Forward) από την Ταϊβάν. Την πρωτοβουλία αυτή επίσης στηρίζουν ομάδες και άτομα από το Βέλγιο, τη Βρετανία, την Ιρλανδία και την Ισπανία.
Στην πορεία και μετά από μια σειρά συζητήσεων, προσχώρησαν στην Πρωτοβουλία η Ιρανική Επαναστατική Μαρξιστική Τάση (Iranian Revolutionary Marxists’ Tendency), η Επαναστατική Μαρξιστική Τάση του Αφγανιστάν (Afghanistan’s Revolutionary Marxists’ Tendency) και το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα στη Νιγηρία (Revolutionary Socialist Movement – Nigeria). Η Πρωτοβουλία βρίσκεται σε διαδικασία συζητήσεων και με άλλες οργανώσεις ή ομάδες και σε άλλες χώρες, με στόχο την ενοποίηση ή τη συνεργασία – στην Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική και τη Λατινική Αμερική.
To Internationalist Standpoint έχει σαν βάση την κοινή κατανόηση της αντικειμενικής κατάστασης και της βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Προτάσσει σαν κοινό στρατηγικό στόχο τον αγώνα για μια σοσιαλιστική κοινωνία, βασισμένη στην εργατική δημοκρατία, τη δημόσια ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τη σχεδιασμένη οικονομία, την ελευθερία έκφρασης και ένα ελεύθερο πολυκομματικό σύστημα. Μας ενώνει ο αγώνας για το χτίσιμο μαζικών επαναστατικών κομμάτων, που θεωρούμε πως είναι απαραίτητα εργαλεία για να επέλθει ένας ριζοσπαστικός κοινωνικός μετασχηματισμός. Θεωρούμε την έλλειψη τέτοιων μαζικών επαναστατικών σχηματισμών ως το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο για την επαναστατική επαναθεμελίωση της κοινωνίας.
Οι λόγοι για τους οποίους τέτοιοι επαναστατικοί σχηματισμοί δεν έχουν ακόμη αποκτήσει μαζική ή ημι-μαζική απήχηση (με μόνη εξαίρεση την τελευταία δεκαετία αυτή της Αργεντινής) δεν είναι μόνο αντικειμενικοί αλλά και υποκειμενικοί. Θα τους αναπτύξουμε περαιτέρω σε αυτήν την ανακοίνωση και σε μελλοντικά μας κείμενα.
Αγωνιζόμαστε για τη σύγκλιση μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων πάνω σε μία βάση αρχών. Δεν πιστεύουμε ότι η ομοφωνία σε όλα τα ζητήματα πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για μια τέτοια σύγκλιση. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι η πλήρης ομοφωνία είναι αδύνατη – πάντα ήταν, πολύ περισσότερο όμως στην εποχή μας. Έτσι, η σύγκλιση των επαναστατικών δυνάμεων μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στη βάση της αποδοχής της ύπαρξης διαφορών στο πλαίσιο των κοινά αποδεκτών θεμελιακών επαναστατικών Μαρξιστικών αρχών και του δικαιώματος να εκφράζονται οι διαφορετικές απόψεις ανοιχτά, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής και ανοιχτής συζήτησης των οργανώσεων μεταξύ τους και με τα αγωνιζόμενα στρώματα. Αυτού του είδους το δημοκρατικό εσωτερικό καθεστώς δεν υπάρχει δυστυχώς στους περισσότερους από τους σημερινούς αντικαπιταλιστικούς αριστερούς σχηματισμούς. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πιο βασικά μειονεκτήματά της σημερινής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτή την κατάσταση, θέλουμε να παλέψουμε για να ξεπεραστεί, πράγμα που αποτελεί κατά τη γνώμη μας απαραίτητη προϋπόθεση για το χτίσιμο μαζικών επαναστατικών σοσιαλιστικών οργανώσεων σε διεθνές επίπεδο.
Μια ισορροπημένη πολιτική προσέγγιση, μια υγιής σχέση με τα μαζικά κινήματα, μια καλή κατανόηση του επιπέδου της συνείδησης και ένα ζωντανό/δημοκρατικό εσωτερικό καθεστώς, είναι κατά τη γνώμη μας διαλεκτικά αλληλένδετα στοιχεία και εξίσου κρίσιμης σημασίας για την υπόθεση μας.
Η καπιταλιστική κρίση που προκλήθηκε από την πανδημία
Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε εξαιρετικά βαθιά κρίση. Αυτή πυροδοτήθηκε από την πανδημία του κορονοϊού, αλλά οι συνθήκες γι’ αυτήν είχαν ήδη ωριμάσει πριν από την πανδημία και ανεξάρτητα από αυτήν.
Η πανδημία ανάγκασε τις άρχουσες τάξεις να ρίξουν πρωτοφανή ποσά ρευστότητας στις οικονομίες σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδίως κατά τη διάρκεια του 2020 και κυρίως στις πλούσιες χώρες, για να τις σώσουν από την κατάρρευση. Αυτή η μεγάλη ρευστότητα είχε μεν ως αποτέλεσμα να αποτραπεί μια άμεση οικονομική κατάρρευση, αλλά παράλληλα όξυνε σε τεράστιο βαθμό τις αντιφάσεις που ήδη υπήρχαν: τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος έφτασαν σε πρωτοφανή επίπεδα, δημιουργήθηκε ένας τεράστιος αριθμός από νέες «φούσκες» (μετοχές, ακίνητα, κρυπτονομίσματα, κτλ) και μετά από δεκαετίες επανεμφανίστηκε ο πληθωρισμός.
Οι άρχουσες τάξεις παγκοσμίως βαδίζουν σε τεντωμένο σχοινί. Από την μία πρέπει να λάβουν μέτρα για τη μείωση των ελλειμμάτων, του χρέους και του πληθωρισμού, προκειμένου να είναι πιο ανταγωνιστικές στις διεθνείς αγορές. Από την άλλη, μόλις κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, κινδυνεύουν να σπρώξουν το σύστημα πίσω σε μια νέα σοβαρή ύφεση.
Είναι σαφές ότι οι θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, οι οποίες έθεσαν τις βάσεις για τη Μεγάλη Ύφεση του 2008-9 και αποκαλύφθηκαν ξανά στην οικονομική κρίση του 2020, εξακολουθούν να είναι παρούσες. Η εργατική τάξη και οι φτωχοί διεθνώς, θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν το κόστος για αυτές τις κρίσεις του συστήματος.
Πανδημία: έγκλημα του καπιταλισμού κατά της ανθρωπότητας
Η πανδημία αποκάλυψε τον αντιδραστικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, που αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Ο αριθμός των θανάτων τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει ξεπεράσει τον συγκλονιστικό αριθμό των 5,5 εκατομμυρίων – πάνω από 800.000 στις ΗΠΑ, πάνω από 600.000 στη Βραζιλία, σχεδόν μισό εκατομμύριο στην Ινδία! Και όμως, η πανδημία θα μπορούσε να είχε ελεγχθεί αν είχαν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα από την αρχή. Το αυταρχικό κινέζικο καθεστώς του λεγόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος απέκρυψε την αλήθεια και τα γεγονότα γύρω από τον ιό – και στη συνέχεια οι καπιταλιστές της Δύσης άργησαν να λάβουν μέτρα, επειδή ήθελαν να διατηρήσουν τις οικονομίες τους σε λειτουργία για να μην χάσουν έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Τα εθνικά συστήματα Υγείας αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανα να αντιμετωπίσουν την πανδημία λόγω δεκαετιών υποβάθμισης, ιδιωτικοποιήσεων και υπόσκαψης από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ακόμη και μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, δεν ελήφθησαν πραγματικά μέτρα για την ενίσχυση των εθνικών συστημάτων υγείας.
Οι άρχουσες τάξεις προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο για όλα στην «ατομική ευθύνη» του κόσμου να εμβολιαστεί και να λάβει τις απαραίτητες προφυλάξεις. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι πάνω από το 90% των πληθυσμών των φτωχών χωρών εξακολουθούν να είναι ανεμβολίαστοι (σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στα μέσα Δεκεμβρίου λιγότεροι από 4 στους 100 ανθρώπους των χωρών αυτών ήταν πλήρως εμβολιασμένοι κατά του Covid-19). Επομένως, ό,τι και να κάνει ο καθένας σε ατομικό επίπεδο, αυτό δεν μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της πανδημίας, η οποία τείνει να γίνει ενδημική λόγω των αναπόφευκτων μεταλλάξεων.
Ένα άλλο εξοργιστικό γεγονός που σχετίζεται με την πανδημία, είναι ότι τα εμβόλια χρηματοδοτήθηκαν ουσιαστικά από δημόσιους πόρους, αλλά τα τεράστια κέρδη πηγαίνουν στις μεγάλες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες αρνούνται, μαζί με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, να παραιτηθούν από τις πατέντες των εμβολίων και να επιτρέψουν στις φτωχές χώρες να τα παράγουν. Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και ο τομέας της Υγείας γενικότερα πρέπει να φύγουν από τα χέρια του ιδιωτικού τομέα και να εθνικοποιηθούν κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση – αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τεθούν στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Περιβάλλον
Το περιβάλλον είναι ένα ακόμα τεράστιο ζήτημα που αποκαλύπτει τον αντιδραστικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος. Η ζωή στη γη για χιλιάδεςείδη και ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε, απειλούνται. Εδώ και δεκαετίες οι επιστήμονες που ασχολούνται με το περιβάλλον και τα κινήματα προειδοποιούν για τις επιπτώσεις των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, των πλαστικών κ.λπ. Οι κυβερνήσεις είτε δεν έχουν κάνει τίποτα, είτε κάνουν πολύ λίγα και με μεγάλη καθυστέρηση. Ο ανταγωνισμός για το κέρδος και την παγκόσμια κυριαρχία έχει σαν συνέπεια να μην γίνονται οι απαραίτητες επενδύσεις, στον κατάλληλο χρόνο, τόπο και με σχεδιασμένο τρόπο, προς την κατεύθυνση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων.
Η συνάντηση COP26, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 31 Οκτωβρίου και 12 Νοεμβρίου στη Γλασκώβη, απέτυχε πλήρως να λάβει σοβαρά μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Για άλλη μια φορά, οι καπιταλιστές προσπαθούν να καταστήσουν τον καθένα ξεχωριστά, σε ατομικό επίπεδο, υπεύθυνο γι’ αυτή την κρίση. Το γεγονός όμως είναι (όπως αποκαλύπτεται από την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Ανισότητα –World Inequality Database– και άλλες πηγές) ότι το πλουσιότερο 10% του πλανήτη παράγει το 50% του διοξειδίου του άνθρακα που εκλύεται στην ατμόσφαιρα, ενώ το φτωχότερο 50% προκαλεί μόλις το 12%. Η εθνικοποίηση του τομέα της ενέργειας, υπό εργατική διαχείριση και δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο, είναι απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για τη στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με οργανωμένο τρόπο, ώστε να μην προκληθούν κρίσεις όπως αυτή που βιώνουμε τη σημερινή περίοδο – με τεράστιες αυξήσεις στις τιμές του ηλεκτρισμού, του φυσικού αερίου και του πετρελαίου.
Εν ολίγοις, το καπιταλιστικό σύστημα αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τον ιστορικά παρωχημένο και αντιδραστικό του χαρακτήρα, προκαλώντας ανείπωτο ανθρώπινο πόνο και οικονομικές καταστροφές και βάζοντας τους εργαζόμενους να πληρώσουν γι’ αυτές, ενώ θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και τον πολιτισμό στον πλανήτη μας.
Μαζικοί αγώνες και εξεγέρσεις
Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν δείξει ξανά και ξανά τη θέλησή τους να αγωνιστούν. Το 2019 ήταν μια χρονιά εξαιρετικών αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστατικών ξεσπασμάτων, ξεπερνώντας πιθανώς σε αριθμούς ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν ακόμα και το 1968 – τη χρονιά που αποτέλεσε σημείο καμπής στη μεταπολεμική ιστορία. Η πανδημία λειτούργησε ως ένα φρένο σε αυτή τη διαδικασία, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του 2020 και του 2021 έλαβαν χώρα πολύ σημαντικοί αγώνες.
Είναι σαφές ότι οι κοινωνίες έχουν τη θέληση να αγωνιστούν και είναι διατεθειμένες να κάνουν όλες τις αναπόφευκτες θυσίες στον αγώνα τους για μια αξιοπρεπή ζωή.
Ενώ στις «αναπτυσσόμενες» χώρες είχαμε μαζικά κινήματα και εξεγέρσεις, συχνά επαναστατικού χαρακτήρα (όπως στη Χιλή, τον Ισημερινό, τον Λίβανο, τη Μιανμάρ κ.λπ.), στις «αναπτυγμένες», βιομηχανικές χώρες είχαμε επίσης πολύ σημαντικά κινήματα, με τη συμμετοχή εκατομμυρίων: το κίνημα της νεολαίας ενάντια στην κλιματική κρίση, κινήματα ενάντια στην καταπίεση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αγώνες ενάντια στον ρατσισμό (ιδιαίτερα το Black Lives Matter στις ΗΠΑ και διεθνώς) και κινητοποιήσεις ενάντια στην ακροδεξιά και το νεοφασισμό (ιδιαίτερα στην Ευρώπη). Αυτά τα κινήματα έχουν ως αιχμή του δόρατος τη νεολαία.
Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά στοιχεία ενδεικτικά της αφύπνισης της συνείδησης σε διεθνές επίπεδο, μετά τις πολύ σοβαρές υποχωρήσεις που είχαμε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, την κυριαρχία των δεξιών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, την άνοδο των δεξιών λαϊκιστικών και ακροδεξιών κομμάτωνκαι τη συνθηκολόγηση των κομμάτων που είχαν την εκλογική υποστήριξη της εργατικής τάξης στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα.
Το πρόβλημα της ηγεσίας
Αγώνες όπως οι παραπάνω, όσο μαζικοί, ηρωικοί και γεμάτοι αυτοθυσία και αν είναι, δεν μπορούν να είναι νικηφόροι χωρίς την πολιτική και την οργανωτική κατεύθυνση που οφείλουν να τους παρέχουν οι πολιτικές οργανώσεις των εργατικών στρωμάτων και των φτωχών. Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική ηγεσία είναι ακριβώς αυτό που λείπει σήμερα. Δεν υπάρχουν μαζικά εργατικά κόμματα πρόθυμα να αγωνιστούν με συνέπεια για τα δικαιώματα των εργαζόμενων τάξεων και των φτωχότερων τμημάτων της κοινωνίας.
Τα παραδοσιακά κόμματα της εργατικής τάξης των προηγούμενων δεκαετιών (Σοσιαλδημοκρατικά, Σοσιαλιστικά, Εργατικά ή Κομμουνιστικά) έχουν συνθηκολογήσει με την κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι νεότεροιαριστεροί σχηματισμοί, που δημιουργήθηκαν τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, έχουν δείξει ξεκάθαρα πόσο περιορισμένα είναι τα όριά τους – όταν δεν ξεπουλήθηκαν με κυνισμό, όπως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα διεθνώς, σήμερα, είναι η έλλειψη οργάνωσης και ηγεσίας – η κρίση του συστήματος αντανακλάται σε κρίση των οργανώσεων της εργατικής τάξης, πολιτικών και συνδικαλιστικών.
Ο τροτσκιστικός χώρος σε κρίση
Ο τροτσκιστικός χώρος, ο οποίος ιδεολογικά και πολιτικά είναι σε θέση ναδώσει απαντήσεις και προοπτικές στη σημερινή συγκυρία, βρίσκεται παρόλα αυτά επίσης σε βαθιά κρίση. Οι υπογράφοντες έχουν βγει από κρίσεις στις διεθνείς συλλογικότητες στις οποίες ανήκαν. Ήρθαμε επίσης σε επαφή με διασπάσεις που προέρχονται από κρίσεις άλλων διεθνών ρευμάτων. Καταλήξαμε σε παρόμοια συμπεράσματα για τις ρίζες της κρίσης στις τροτσκιστικές οργανώσεις.
Πιστεύουμε ότι στις περισσότερες τροτσκιστικές οργανώσεις δεν υπάρχει σωστή και ισορροπημένη κατανόηση των προοπτικών. Υπάρχει μια προσπάθεια υπεραπλούστευσης των προοπτικών και υπερβολικής αισιοδοξίας, βλέποντας μόνο τις δυνατότητες αλλά όχι τις περιπλοκές στην αντικειμενική κατάσταση. Το επαναλαμβανόμενο λάθος να βλέπεις την επανάσταση «όπου να ‘ναι να ‘ρχεται», χαρακτήριζε πολλές από τις τροτσκιστικές οργανώσεις στο παρελθόν και συνεχίζει να τις χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα. Σε άλλες περιπτώσεις, οι τροτσκιστικές οργανώσεις οδηγήθηκαν σε απαισιόδοξα συμπεράσματα και στο τέλος υποχώρησαν στις πιέσεις του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού.
Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει επαρκής κατανόηση της διάθεσης και της συνείδησης των εργατικών στρωμάτων, με αποτέλεσμα για πολλές τροτσκιστικές οργανώσεις το Μεταβατικό Πρόγραμμα να μετατρέπεταισε «επαναστατικές κραυγές» που τις απομονώνουν από την εργατική τάξη που δηλώνουν ότι υπηρετούν.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι στις περισσότερες τροτσκιστικές οργανώσεις δεν υπάρχει σωστή κατανόηση του τρόπου με τον οποίο μπορεί να οικοδομηθεί η μελλοντική μαζική επαναστατική Διεθνής. Η ιδέα ότι κάποιοι «μεσσίες» θα γίνουν οι σημερινοί Λένιν και Τρότσκι, δυστυχώς είναι αρκετά διαδεδομένη. Κάτι που συνδέεται και με την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις αυτοαποκαλούμενες ηγεσίες και στην εργατική τάξη. Πολλοί «ηγέτες» τέτοιων οργανώσεων δεν έχουν οργανικούς δεσμούς με την εργατική τάξη, αλλά νομίζουν ότι μπορούν να την καθοδηγήσουν ως διανοούμενοι.
Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι μια διαδικασίασύγκλισης διαφορετικών επαναστατικών ομάδων και ρευμάτων, τα οποία αναπόφευκτα θα διατηρήσουν τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους και τις «σχολές σκέψης» τους, μέσα στο γενικό πλαίσιο του επαναστατικού Μαρξισμού, είναι ο μόνος τρόπος για το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής Διεθνούς.
Τέλος, αλλά εξίσου σημαντικό, υπάρχει ένα σαφές πρόβλημα με το εσωτερικό καθεστώς των περισσότερων τροτσκιστικών οργανώσεων, το οποίο είναι προφανώς επηρεασμένο από τον Σταλινισμό και από την απομόνωσή τους από τα πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης. Στις περισσότερες από τις υπάρχουσες οργανώσεις, οι διαφορετικές απόψεις δεν γίνονται σεβαστές όπως θα έπρεπε, οι διαφορετικές ιδέες αντιμετωπίζονται με εχθρότητα και εκδιώκονται. Ακόμα και εκεί όπου επιτρέπονται επίσημα «φράξιες», «τάσεις» και «ομάδες», η εσωτερική κουλτούρα είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να λειτουργήσουν.
Το ιστορικό-επαναστατικό μας καθήκον
Θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, για μια μαζική επαναστατική Διεθνή και για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, σαν βασικό μας καθήκον. Με βάση την κρίση που περνάει ο χώρος της επαναστατικής Αριστεράς, είναι σαφές ότι η δημιουργία μιας τέτοιας μαζικής Διεθνούς οργάνωσης δεν αποτελεί άμεση προοπτική των επόμενων λίγων χρόνων. Αλλά είναι επίσης ξεκάθαρο ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός.
Θα συνεχίσουμε τις μεταξύ μας συζητήσεις με στόχο την σε βάθος ανταλλαγή απόψεων πάνω σε όλα τα παραπάνω ζητήματα για να καταλήξουμε στην καλύτερη δυνατή κοινή κατανόηση. Θα συνεχίσουμε τη συνεργασία και τις κοινές πρωτοβουλίες με άλλες δυνάμεις και θα επιδιώξουμε να συμμετάσχουν στην ίδια προσπάθεια.
Το Internationalist Standpoint θα είναι ένας ιστότοπος που θα προτείνει μια συγκεκριμένη προσέγγιση και συγκεκριμένες θέσεις για τα διάφορα πολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν, αλλά ταυτόχρονα θα είναι ανοιχτός σε διαφορετικές απόψεις, σε συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε, χωρίς «αλάνθαστες ηγεσίες», με απόλυτα δημοκρατική συζήτηση και με πλατιά συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Ένα υγιές εσωτερικό δημοκρατικό καθεστώς είναι, κατά τη γνώμη μας, μια απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για σωστή και ισορροπημένη πολιτική ανάλυση, για την ανάπτυξη της θεωρίας και διαφορετικών πτυχών του Μαρξισμού στη σημερινή εποχή, για μια υγιή σχέση με τα μαζικά κινήματα, για ένα ζωντανό και καλά επεξεργασμένο πρόγραμμα μεταβατικών αιτημάτων και για την ανάπτυξη και ισχυροποίηση των μαρξιστικών ιδεών στη βάση μιας μαχητικής και αισιόδοξης παρέμβασης στην κοινωνία.
Έχουμε εμπιστοσύνη στις ιδέες του επαναστατικού Μαρξισμού και στην ικανότητα της εργατικής τάξης να πάρει τα πράγματα στα χέρια της. Να θέσει τις βάσεις για μια νέα κοινωνία, έναν σοσιαλιστικό κόσμο, που να χαρακτηρίζεται από ελευθερία και δημοκρατία, καταργώντας την εκμετάλλευση, την αδικία και την ανισότητα, ενάντια στα κέρδη της οικτρής μειοψηφίας των υπερπλουσίων, προς το συμφέρον της τεράστιας πλειοψηφίας των εργαζόμενων στρωμάτων.
Υπογράφουν:
Αυστραλία: Σοσιαλιστική Δράση (Socialist Action – email: [email protected])
Αφγανιστάν: Επαναστατική Μαρξιστική Τάση (Afghanistan’s Revolutionary Marxists’ Tendency – email: [email protected])
Βέλγιο (email: [email protected])
Ελλάδα: Ξεκίνημα- Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση (email: [email protected])
Ηνωμένο Βασίλειο (email: [email protected])
Ιράν: Επαναστατική Μαρξιστική Τάση (Iranian Revolutionary Marxist Tendency – email: [email protected])
Ιρλανδία (email: [email protected])
Ισπανία (email: [email protected])
Κύπρος: Νέα Διεθνιστική Αριστερά (New Internationalist Left – email: [email protected])
Νιγηρία: Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα (Revolutionary Socialist Movement – email: [email protected])
Ταιβάν: Εμπρός – για τον Διεθνή Σοσιαλισμό (International Socialist Forward – email: [email protected])
Τουρκία: Σοσιαλιστική Εναλλακτική (Sosyalist Alternatif – email: [email protected])
