Την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκαν εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ του σωματείου των εργαζομένων στο εργοστάσιο του ΙΜΑΝΤΑ στο Βόλο. Οι εκλογές έλαβαν χώρα λίγες βδομάδες μετά τη σημαντική νίκη των εργαζομένων οι οποίοι έπειτα από απεργία δυο εβδομάδων κατάφεραν να σταματήσουν την εκ περιτροπής εργασία με μείωση των μεροκάματων που ήθελε να επιβάλει η εργοδοσία[*].
Στον νικηφόρο αυτό αγώνα, κρίσιμο ρόλο έπαιξε η «Κίνηση Εργατών της ΙΜΑΣ ΑΕ – Εργατική Αυτονομία» (ΕΑ) και ο συνδικαλιστής Θοδωρής Πανόπουλος. Ακολουθεί συνέντευξη που ο Θ. Πανόπουλος έδωσε στο «Ξ» Βόλου.
-
Θοδωρή, ποιο ήταν το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στο σωματείο σας και πως το κρίνεις;
Καταρχάς να πούμε ότι σε σχέση με το 2011 έχει μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων στο εργοστάσιο (λόγω προγράμματος εθελούσιας εξόδου) και επιπλέον οι εργαζόμενοι στο ΣΥΡΜΑ (εργοστάσιο που ανήκει στην ίδια πολυεθνική μητρική με τον ΙΜΑΣ, την Continental) δημιούργησαν το δικό τους ανεξάρτητο σωματείο ενώ μέχρι σήμερα συμμετείχαν μαζί με τους εργαζόμενους στον ΙΜΑΝΤΑ σε ένα κοινό σωματείο.
Γι’ αυτό, ενώ το 2011 ψήφισαν περίπου 280 εργάτες, στις φετινές εκλογές ψήφισαν 185. Όπως και το 2011 έτσι και φέτος κατέβηκαν δυο ψηφοδέλτια, το λεγόμενο «Ενιαίο» (στο οποίο ο κάθε υποψήφιος κατέβαινε ατομικά και ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους) και αυτό της ΕΑ που έχει μια μαχητική ριζοσπαστική αντίληψη.
Σε σχέση με το 2011 λοιπόν, η ΕΑ σημείωσε σημαντική ενίσχυση της δύναμής της και από το 21% (59 ψήφους) το 2011 ανέβηκε στο 27,5% (51 ψήφους) στο νέο ΔΣ εκλέγοντας 3 έδρες (από 2 που είχε στο προηγούμενο) σε σύνολο 9. Επίσης έκλεξε έναν αντιπρόσωπο στο ΕΚΒ και στην Ομοσπονδία Χημικών Βιομηχανιών.
Πιστεύω ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, είτε μας ψήφισαν είτε όχι, θεωρούν ότι πρόκειται για ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα για εμάς. Η πλειοψηφία των εργαζομένων αναγνωρίζει το ρόλο της ΕΑ στο ανυπότακτο αγώνα που δώσαμε απέναντι στον ταξικό εχθρό, ειδικά καθώς όλοι αντιλαμβάνονται ότι η εργοδοσία θα επανέλθει στις αξιώσεις της το 2015.
Η αύξηση των εδρών της ΕΑ από 2 σε 3, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις από την εργοδοσία προς τους εργαζόμενους να μην μας ψηφίσουν, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι είναι εδώ και ότι δεν θα κάνουν πίσω από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους.
Τα λέω αυτά επειδή πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι σε εμάς αναγνωρίζουν όχι μόνο ότι διαφοροποιούμαστε από το ενιαίο ψηφοδέλτιο και έχουμε ένα μαχητικό-ριζοσπαστικό στίγμα, αλλά και το ότι μπορέσαμε να συνθέσουμε τις δικές μας απόψεις με αυτές όλων των εργαζομένων και του υπόλοιπου ΔΣ. Μέσα από αυτή τη σύνθεση προχωρήσαμε σε 11 μέρες απεργίας με αποτέλεσμα να αποκρούσουμε την εκ περιτροπής εργασία που ήθελε η εργοδοσία.
Επίσης, έχει καταπέσει ο μύθος που προωθούνταν τεχνηέντως ότι δήθεν είμαστε αυτοί που θέλουν να κλείσουν το εργοστάσιο με τις «ακραίες» απόψεις και προτάσεις τους.
Οι συνάδελφοι αναγνώρισαν ότι η επιτυχία της απεργίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις προτάσεις της ΕΑ αλλά και στη σχέση που έχει η ΕΑ με τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, κάτι που συνέβαλε αποφασιστικά στο κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε τις ημέρες του αγώνα.
-
Μιλώντας για τον απεργιακό αγώνα, θέλεις να σχολιάσεις το αποτέλεσμα;
Καταρχήν να πω ότι πετύχαμε μια σημαντική αλλά προσωρινή νίκη. Εξηγούμε ότι είναι προσωρινή επειδή πρόσφατα, σε έντυπο που εκδίδεται από την μητρική πολυεθνική Continental σε διάφορες γλώσσες, δημοσιεύτηκε επιστολή του κ. Μπακενχους (διευθυντή του ΙΜΑΝΤΑ) ο οποίος λέει ότι ακόμη και αν υπάρξει ανάκαψη των παραγγελιών του ΙΜΑΝΤΑ το εργατικό κόστος θα πρέπει να μειωθεί ώστε ο ΙΜΑΣ να είναι ανταγωνιστικός! Αυτό σημαίνει ότι η εργοδοσία θα επανέλθει μέσα στο 2015 και μάλιστα πολύ σύντομα.
Κλείνοντας αυτή του την επιστολή προς τους εργαζόμενους ο κ. Μπάκενχους απεύθυνε έναν εκβιασμό προς τους εργαζόμενους λέγοντας ότι μόνο αν συμφωνήσουν σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης και μειώσεις μισθών τότε ίσως μπορέσει να επιβιώσει το εργοστάσιο και ότι διαφορετικά, αν ο ένας στραφεί ενάντια στον άλλο, τότε «τα πράγματα θα δυσκολέψουν για όλους μας». Αυτή η δήλωση αποτελεί για εμάς πρόκληση!
Εμείς εξηγούμε στους συναδέλφους ότι δεν μπορεί να έχουμε μια «ειρηνική συνύπαρξη» με αυτούς, γιατί αυτοί εκπροσωπούν το κεφάλαιο και τον κόσμο της εκμετάλλευσης και κοιτάνε πως θα αυξάνουν διαρκώς τα κέρδη τους. Ενώ εμείς διεκδικούμε αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας. Αυτό οι εργαζόμενοι το έχουν καταλάβει και είναι σήμερα πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι για την περίπτωση που οι εργοδότες θα επανέλθουν και θα απαιτήσουν μείωση των αποδοχών, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις ή και απολύσεις.
-
Ποια πιστεύεις ότι είναι τα κύρια συμπεράσματα για το εργατικό κίνημα συνολικά;
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι όταν οι εργαζόμενοι αγωνίζονται τότε μπορούν να νικήσουν. Όταν δεν αγωνίζονται τότε η ήττα είναι βέβαιη. Το δεύτερο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να νικήσει μόνος του αν δεν έχει στο πλευρό του τους υπόλοιπους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Οι εργάτες σε κανένα εργοστάσιο δεν μπορούν να νικήσουν αν είναι απομονωμένοι. Ας θυμηθούμε το εργοστάσιο της ΚΟΝΤΙ το οποίο δεν υπάρχει πλέον, έχει κλείσει. Δεν πρόκειται για μια κριτική αλλά πρέπει να δούμε πως οδηγήθηκε εκεί; Πριν το λουκέτο είχαν προηγηθεί οικειοθελείς αποχωρήσεις, απολύσεις κλπ. Όμως η αγωνιστική απάντηση και ειδικά η κατάληψη ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση.
Επίσης σε μια σειρά από εργοστάσια του Βόλου, με ευθύνη των διοικήσεων των σωματείων, υπάρχει μια αντίθετη πορεία σε σχέση με εμάς σε ότι αφορά την απάντηση των εργαζομένων στις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Τρανό παράδειγμα η Χαλυβουργία Βόλου. Η στάση του ΔΣ του σωματείου ήταν ουσιαστικά απεργοσπαστική την περίοδο της πολύμηνης απεργίας στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου και έτσι σήμερα ουσιαστικά δεν λειτουργεί ο Ασπρόπυργος και στο Βόλο γίνονται διαρκείς μειώσεις μισθών. Οι ευθύνες της διοίκησης του σωματείου είναι προφανώς τεράστιες παρότι πρέπει να πούμε ότι υπήρξαν αντιδράσεις από πολλούς χαλυβουργούς.
Να πάρουμε το παράδειγμα της ΜΕΤΚΑ όπου ενώ κερδήθηκε μια μεγάλη νίκη πριν 4 χρόνια (η επαναπρόσληψη 3 εργαζομένων που απολύθηκαν λόγω της συνδικαλιστικής-πολιτικής τους τοποθέτησης) αυτή η νίκη παραμένει ημιτελής καθώς το σωματείο είναι τόσο εξόφθαλμα εργοδοτικό που έφτασε στο σημείο να διαγράψει τα 3 αυτά μέλη του που διώκονταν και κέρδισαν. Επιπλέον η διοίκηση έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τις δικαστικές αποφάσεις που δέχτηκαν ότι ήταν συνδικαλιστική απόλυση παρότι οι 3 δεν ήταν εκλεγμένοι στο ΔΣ του σωματείου.
Αυτή τη στιγμή στα εργοστάσια που λειτουργούν οργιάζει το μπλοκάκι, οι εργολαβικοί εργαζόμενοι, οι χαμηλοί μισθοί και τα ανύπαρκτα δικαιώματα σαν αποτέλεσμα των διαρκών υποχωρήσεων από την πλευρά των σωματείων των εργαζομένων. Εμείς με τον αγώνα μας και τη συμπαράσταση των συναδέλφων μας αποδείξαμε ότι όταν αγωνίζεσαι τότε μπορείς να κερδίσεις!
-
Υπήρξαν αδυναμίες; Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει από εδώ και πέρα;
Για να δούμε ποια είναι η προοπτική από εδώ και πέρα πρέπει να δούμε και τις αδυναμίες μας. Και σαν σωματείο και εμείς σαν ΕΑ, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί, είχαμε αδυναμίες και ευθύνες. Για παράδειγμα με ευθύνη της πλειοψηφίας του σωματείου δεν ανοίξαμε τον αγώνα μας όπως θα έπρεπε στην κοινωνία του Βόλου. Δεν έγιναν συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια μέσα στην πόλη, το σωματείο δεν έβγαλε δικά του δελτία τύπου, δεν μοίρασε ανακοινώσεις στην πόλη και γενικά δεν κατάφερε να μετατρέψει το αίσθημα αλληλεγγύης της κοινωνίας σε ένα μεγάλο αγωνιστικό μέτωπο. Επίσης δεν καταφέραμε να συσπειρωθούν και τα άλλα εργοστάσια μαζί μας και να βγουν στην επιφάνεια τα προβλήματα που περνάνε και αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν εμείς πηγαίναμε στα άλλα εργοστάσια να μιλήσουμε με τους εργαζόμενους.
Επίσης το Εργατικό Κέντρο Βόλου δεν έπαιξε το ρόλο που όφειλε. Γενικά, το ΕΚΒ έχει πάψει να είναι το σπίτι των εργατών, έχει μετατραπεί σε ένα θεσμό για εκδηλώσεις και σε καμία περίπτωση δεν έχει σταθεί αντάξιο της ιστορίας και του ρόλου του.
Εμείς πιστεύουμε ότι το ΕΚΒ, συναισθανόμενο την ευθύνη του, θα έπρεπε να πάρει την πρωτοβουλία για μια ανοιχτή – διαρκή συνέλευση των συνδικάτων, των διοικήσεων των σωματείων, των δικών του μελών αλλά και των των ανέργων και εκεί εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να αποφασίσουμε ποιες λύσεις διεκδικούμε και πως θα τις παλέψουμε: ποιες πρέπει να είναι οι αμοιβές μας, ποιες οι συντάξεις, τα επιδόματα, ποιοι πρέπει να είναι οι κανονισμοί εργασίας κοκ.
Υπάρχει θέληση από το ΕΚΒ σε αυτή την κατεύθυνση; Δεν υπάρχει! Για αυτό ο κόσμος συχνά απέχει διότι δεν βλέπει προοπτική στο θεσμικό του όργανο.
Είτε θα ανασκουμπωθούμε και θα επιβάλλουμε εμείς μια κοινή πορεία αγώνα είτε αργά ή γρήγορα θα γνωρίσουμε και άλλες ήττες. Είναι δεδομένο ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν, άλλα όχι με τους ρυθμούς που θέλουμε και έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι. Ο συνδικαλισμός της ανάθεσης, που καλλιεργήθηκε για χρόνια, είναι μεγάλο πρόβλημα και παρότι τα καταστατικά αναγνωρίζουν ότι η ΓΣ είναι το ανώτατο όργανο στην πράξη αυτό δεν ισχύει γιατί οι διοικήσεις έχουν αναλάβει όλες τις εξουσίες.
Πιστεύω όμως ότι αγώνες όπως αυτός που δώσαμε πριν λίγο καιρό παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συνείδηση των εργαζομένων και έτσι συμβάλλουν στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος.
