Μια πολύ σημαντική έρευνα δημοσιοποιήθηκε στις 30/5.
Σύμφωνα με την έρευνα:
- Τα 2/3 των Ελλήνων πολιτών (66%) πιστεύουν ότι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δεν ωφέλησε, αλλά αντιθέτως έβλαψε τους καταναλωτές. Το 52% είναι κατά της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ έναντι 33% που είναι υπέρ. Το 1998 το 49% ήταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και το 37% κατά.
- Το 56% των πολιτών είναι σήμερα κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ έναντι 36% που είναι υπέρ. Το 1998 το 50% ήταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης και το 35% κατά. Το 42% των πολιτών πιστεύουν ότι, μέχρι σήμερα, η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ έχει βλάψει τους καταναλωτές. Την άποψη ότι έχει ωφελήσει, εκφράζει το 1/3 (33%). Η αρχικά πλειοψηφική υποστήριξη της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ αντιστράφηκε στη δεκαετία του 2000.
- Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, 74% (3 στους 4) διαφωνεί με το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης. Το 2011 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν ισόπαλα δηλαδή 46% υπέρ και 46% κατά της ιδιωτικοποίησης.
Η περίοδος του ’80-’90 και οι εθνικοποιήσεις/κοινωνικοποιήσεις
Η έρευνα της Public Issue αναδεικνύει μια πολύ σημαντική μεταστροφή στη συνείδηση και τις αντιλήψεις της κοινής γνώμης σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις.
Στη μεταπολίτευση και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 η κοινή γνώμη στην Ελλάδα ήταν ξεκάθαρα κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Για μια περίοδο στα πρώτα χρόνια της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τη δεκαετία του ’80, η σχετική συζήτηση και αναζήτηση στην κοινωνία είχε προχωρήσει ακόμα περισσότερο καθώς υπήρχε αναζήτηση για το ποιο ακριβώς μοντέλο εθνικοποίησης ή κοινωνικοποίησης θα έπρεπε να ακολουθήσουμε για το σύνολο των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων.
Τότε οι τιμές του ρεύματος, του νερού και του τηλεφώνου ήταν «αστείες» μπροστά στη σημερινή λαίλαπα. Επιπλέον το δημόσιο είχε χτίσει όλες τις βασικές υποδομές για τα πολύτιμα αυτά δημόσια αγαθά.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ φρόντισαν αρχικά να σαμποτάρουν και να φθείρουν την ιδέα των κοινωνικοποιήσεων σε μερικές επιχειρήσεις εφαρμόζοντας καρικατούρες κοινωνικοποιήσεων. Πρακτικά είχαμε έλλειψη εργατικής δημοκρατίας και κοινωνικού ελέγχου, μαζικούς διορισμούς κομματικών στελεχών, φαινόμενα διαφθοράς και κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, εξυπηρετήσεις ημέτερων και βασικά των μεγάλων επιχειρηματιών. Για παράδειγμα μια επιχείρηση στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, η ΠΕΣΙΝΕ, έπαιρνε για χρόνια ουσιαστικά δωρεάν ρεύμα από τη ΔΕΗ χωρίς ποτέ κανένας να την ενοχλήσει. Και δεν ήταν η μόνη βέβαια.
Τελική κατάληξη όλων αυτών ήταν η δημιουργία μιας ολόκληρης φουρνιάς προβληματικών επιχειρήσεων που σταδιακά οδηγήθηκαν στο κλείσιμο.
Η περίοδος των ιδιωτικοποιήσεων
Μετά ήρθαν οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη (πατρός) και Σημίτη που αξιοποίησαν το διεθνές κλίμα μετά την κατάρρευση του σταλινισμού, επιχειρώντας πολύ συνειδητά και σχεδιασμένα την είσοδο σε μια νέα εποχή αυτή του ξεπουλήματος και της ιδιωτικοποίησης των πάντων.
Μια πρωτοφανής εκστρατεία ενάντια σε ότι είχε σχέση με το δημόσιο ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και κορυφώθηκε 10 χρόνια μετά. Το δημόσιο ταυτίστηκε, από το σύστημα και τα ΜΜΕ, με ρεμούλα, κακοδιαχείριση, συνδικαλιστικά υπερ-προνόμια κοκ. Αυτό δημιούργησε σύγχυση στη συνείδηση σημαντικής μερίδας του κόσμου, στρέφοντάς τον πολλές φορές ενάντια συνολικά στο «δημόσιο».
Σκαρφίστηκαν όλους τις πιθανούς και απίθανους τρόπους για να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, βασικά με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης, της μετοχοποίησης και του κατακερματισμού των δημόσιων επιχειρήσεων ώστε να περνάνε κομμάτι-κομμάτι στους ιδιώτες.
Σήμερα για παράδειγμα δεν έχουμε απλά ΔΕΗ αλλά ΑΔΜΗΕ, ΔΕΔΔΗΕ, ΡΑΕ, κτλ, όπου οι ιδιώτες παίζουν κεντρικό ρόλο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ξεκάθαρη στροφή ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις
Η αντιστροφή της εικόνας της κοινής γνώμης για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι κομβικής σημασίας καθώς αγγίζει τα ιερά και όσια της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας που υποστηρίζει μανιωδώς το διεθνές και ελληνικό κατεστημένο και τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ).
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αν αναλογιστούμε:
- Την τεράστια εκτίναξη των τιμών σε σχέση με το παρελθόν.
- Την ανάλγητη πολιτική των διακοπών παροχής ρεύματος, νερού ή την φραγή του τηλεφώνου σε εκατοντάδες χιλιάδες φτωχά νοικοκυριά,
- Την έλλειψη υποδομών, την κακή συντήρηση και την ανεπάρκεια των ιδιωτών παρόχων γενικά αλλά ειδικότερα σε περιόδους κακοκαιρίας, καυσώνων κτλ,
- Τα διαρκή ατυχήματα και οι συχνές διακοπές,
- Τα τεράστια μπόνους και αμοιβές των διορισμένων διευθυντικών στελεχών που αποτελούν πρόκληση. Το παράδειγμα του διευθύνοντος σύμβουλου της ΔΕΗ που έδινε μπόνους στον εαυτό του και έκτιζε βίλα 758 τ.μ. στη Τζιά τον καιρό που ζητούσε εξοντωτικές ρήτρες αναπροσαρμογής από χαμηλοσυνταξιούχους ή άνεργους, είναι απολύτως ενδεικτικό.
Οι «πατριώτες» νεοφιλελεύθεροι σφυρίζουν αδιάφορα για το γεγονός ότι σήμερα τίποτα δεν ανήκει πραγματικά στο ελληνικό δημόσιο και δεν διοικείται από το ελληνικό κράτος. Ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος ή το ΤΑΙΠΕΔ.
Τα τραίνα είναι ιταλικά, ο ΟΤΕ γερμανικός, τα λιμάνια κινέζικα και αμερικάνικα, τα αεροδρόμια γερμανικά κοκ.
Και βέβαια στη ΔΕΗ και τον κλάδο της ενέργειας δεν υπάρχει κανένα «αόρατο χέρι της αγοράς» που ρυθμίζει τα πάντα, αλλά 4 μεγαλοεπιχειρηματίες (Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Περιστέρης, Μυτιληναίος).
Επιπλέον είναι διεθνές φαινόμενο η αλλαγή συνείδησης στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Ακόμα και κυβερνήσεις αναγκάζονται κάτω από το βάρος των σκανδάλων και των διαρκών θανατηφόρων ατυχημάτων να επανεθνικοποιούν ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις που είχαν μάλιστα πολυδιαφημιστεί, όπως οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι.
Συνεπώς, είναι απαραίτητο οι δυνάμεις της ανατρεπτικής Αριστεράς και το εργατικό κίνημα να αξιοποιήσουν και να χτίσουν πάνω σε αυτή τη στροφή της συνείδησης. Προβάλλοντας μαχητικά τα αιτήματα για σταμάτημα-ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων και για εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό και η ενέργεια, να εξηγήσουν ότι πρέπει να λειτουργούν με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το «Δημόσιο» που γνωρίσαμε, δηλαδή με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι της παρασιτικής πλουτοκρατίας που λυμαίνεται τον τόπο.
