Του Μάριου Κωνσταντινίδη, σπουδαστή σχολής δημοσιογραφίας
Ο συνδικαλισμός στις ιδιωτικές σχολές, είναι μια έννοια τόσο άγνωστη, όσο και η συμμετοχική δημοκρατία στο ΠΑΣΟΚ. Πας εκεί, κατόπιν δικιάς σου απόφασης, αφήνεις τα λεφτά σου ή την ψήφο σου και από εκεί και πέρα κάποιος άλλος είναι αυτός που αποφασίζει για σένα.
Έτσι, στη σχολή δημοσιογραφίας που φοιτώ, ένα επάγγελμα που ασχολείται με τα κοινά, δεν μας επιτρέπεται ο συνδικαλισμός μέσα σε αυτήν και μάλιστα αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε για κάτι τέτοιο. Η αναπαραγωγή της λογικής "κοίτα τη δουλειά σου και μην ασχολείσαι με το τι γίνεται γύρω σου", ισχύει και σε αυτήν την περίπτωση, με πολύ ανησυχητικά μηνύματα για το μέλλον της τέταρτης εξουσίας (ΜΜΕ).
Ο κανόνας που ισχύει σε αυτές τις σχολές, δυστυχώς, είναι να καταφέρεις μέχρι να αποφοιτήσεις από τη σχολή- όχι και το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο- να έχεις κάνει όσες περισσότερες δημόσιες σχέσεις γίνεται, για να έχεις που να απευθυνθείς αύριο, όταν θα πας να ζητήσεις δουλειά. Τελικά δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο το τι μαθαίνεις στη σχολή, αφού ούτως ή άλλως το επίπεδο δεν είναι πολύ υψηλό, αλλά το τι "άκρες" έχεις δημιουργήσει.
Αναρωτιέμαι, αφού δεν μου επιτρέπεται να συνδικαλιστώ μέσα στη σχολή που πληρώνω για να παρακολουθήσω, πως θα καταφέρω να απαιτήσω την αναβάθμιση κάποιων μαθημάτων που δεν με ικανοποιούν. Στη περίπτωση μας όπου τα πράγματα είναι κάπως έτσι, το λυπηρό είναι ότι ο διευθυντής που είναι και καθηγητής (δεν έχει σημασία αν δεν σου αρέσει το μάθημα του), σου απαντάει απλά ότι: "αυτό είναι το πρόγραμμα της σχολής". Και εσύ τότε σκέφτεσαι, τη στιγμή που είχες υπογράψει ότι δεν θα συνδικαλιστείς και ότι υποχρεούσαι να πληρώσεις τα δίδακτρα όλου του έτους, άσχετα εάν παρακολουθήσεις ή όχι.
Όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, το μόνο σίγουρο είναι ότι το μορφωτικό επίπεδο σε αυτές τις σχολές θα παραμένει χαμηλό και ότι τα άτομα που βγαίνουν από αυτές θα έχουν μάθει να μην διεκδικούν αυτά που δικαιούνται.
