Της Αγγελικής Συλλιγαρδάκη, προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στο Περιβολάκι
Στις 18 Ιουνίου 2008 το Δίκτυο «ΑΡΓΩΣ», στο οποίο συμμετέχουν μερικές από τις διοικήσεις των δομών ιδιωτικού, δικαίου πήρε την πρωτοβουλία για κινητοποίηση στο Υπ. Υγείας. Σ’ αυτή συμμετείχαν και μερικά σωματεία εργαζομένων.
Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο ο Υφυπουργός Υγείας Κωνσταντόπουλος, ανέλαβε το ρόλο του υπερασπιστή των δικαιωμάτων των εργαζομένων μιλώντας για το δύσκολο έργο που επιτελούν οι εργαζόμενοι μέσα σε δύσκολες συνθήκες και παραμένοντας απλήρωτοι σα να μην ήταν η ευθύνη του ίδιου και του Υπουργείου Υγείας για τη ζοφερή αυτή κατάσταση.
Κατηγόρησε τους φορείς για κακοδιαχείριση, είπε ότι κάποιοι φούσκωναν τους προϋπολογισμούς, κάποιοι από τις διοικήσεις πληρώνονται με πολύ υψηλούς μισθούς ενώ αφήνουν τους εργαζόμενους απλήρωτους, χωρίς ωστόσο να μιλήσει συγκεκριμένα. Στην ουσία, όμως το Υπουργείο είναι αυτό που άφησε ανεξέλεγκτες τις διοικήσεις για να αναπτύξουν επιχειρηματικές δραστηριότητες στο όνομα της φροντίδας των ψυχικά ασθενών φροντίζοντας πάνω από όλα το ιδιωτικό τους συμφέρον.
Ο Κωνσταντόπουλος δεσμεύτηκε ότι οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν άμεσα (σε δύο εβδομάδες από τη συνάντηση, προθεσμία που την ώρα που γράφεται το παρόν άρθρο έχει λήξει και τα χρήματα δεν τα έχουμε λάβει…) μέσα από τη δημιουργία ξεχωριστού κωδικού. Συνέχισε λέγοντας ότι αφού πληρωθούν όλοι οι εργαζόμενοι θα συναντηθούν με τους εκπροσώπους όλων των φορέων προκειμένου να δηλώσουν στο Υπουργείο ποιοι από αυτούς θα αναλάβουν την ευθύνη για τη συνέχεια της λειτουργίας των δομών και ποιοι θα την αφήσουν.
Στη δεύτερη περίπτωση το Υπουργείο Υγείας θα αναλάβει την ευθύνη κρατικοποιώντας τις και τη διοίκηση των δομών θα αναλάβουν τα κατά τόπους νοσοκομεία και οι Νομαρχίες. Τονίζουμε ότι μόνο εφόσον οι διοικήσεις τις παραδώσουν θα αναλάβει το Υπουργείο, κατά τα λεγόμενα του υφυπουργού.
– Οι επιφυλάξεις μας για όσα ακούστηκαν είναι εύλογες. Τα όσα ειπώθηκαν ήταν θολά, αφού δεν εξακριβώθηκαν τα δεδομένα με τα οποία θα λειτουργούν οι υπάρχουσες δομές, ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η υποτιθέμενη κρατικοποίηση σε όποιες δομές παραδοθούν, τα ποιοτικά κριτήρια λειτουργίας και τα οικονομικά δεδομένα.
– Επίσης, δεν υπήρξε καμία αναφορά στο εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων στην περίπτωση που κάποιες δομές κρατικοποιηθούν, αν δηλαδή θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και με ποια διαδικασία, ή αν θα είναι με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, αν θα απασχοληθούν όλοι ή αν θα επιλεγούν κάποιοι στη νέα αυτή συνθήκη. Αν λάβουμε υπόψη πως η κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί τη μία μετά την άλλη δημόσια υπηρεσία είναι άξιο απορίας να θέλει να προβεί σε οποιαδήποτε κρατικοποίηση.
– Η κρατικοποίηση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας είναι αίτημα και στόχος των εργαζομένων με την έννοια ότι το κράτος αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για την πρόληψη, θεραπεία και κοινωνική ένταξη όλων των ατόμων με όποιες δυσκολίες ή ψυχικές ασθένειες χωρίς να μετατρέπεται η ανθρώπινη ανάγκη σε εμπορεύσιμο αγαθό από την εκμετάλλευση του οποίου κάποιοι κερδοσκοπούν. Οι εργαζόμενοι όμως όταν φαντάζονται κρατικοποίηση δεν έχουν στο μυαλό τους το σημερινό δημόσιο σύστημα ψυχικής υγείας που σε πολλές περιπτώσεις υπολειτουργεί τόσο λόγω μειωμένου προσωπικού όσο και κακών πρακτικών. Αντίθετα φαντάζονται ποιοτικές υπηρεσίες που τα εργασιακά τους δικαιώματα θα γίνονται σεβαστά, και θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια.
– Τα σωματεία των εργαζομένων έχουν το χρέος να διεκδικήσουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη συμμετοχή τους μαζί με τους ασθενείς και τις οικογένειές τους στην οικονομική διαχείριση και τη λειτουργία των υπηρεσιών, να διεκδικήσουν την ποιότητα της θεραπευτικής φροντίδας. Η διαφάνεια και η ποιότητα δε μπορούν να διασφαλιστούν παρά μόνο από αυτούς που έχουν ανάγκη και όραμα να υπάρχει οργανωμένο δίκτυο υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
– Το επόμενο διάστημα όλοι μας πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, να παρακολουθούμε κάθε κίνηση από τη μεριά του Υπουργείου Υγείας και της Κυβέρνησης, αποφεύγοντας να εγκλωβιστούμε σε λόγια που μόνο εντυπώσεις καλλιεργούν.
Πρόσφατα, στις 24 Μαΐου 2008 οργανώθηκε ημερίδα και πορεία προς τη Βουλή από σωματεία ψυχικά ασθενών, συλλόγων οικογενειών και σωματείων εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και η πραγματικότητα της ψυχικής υγείας τεκμηριώθηκε από όλους όσους τη ζουν, τη χρειάζονται και την υπηρετούν κι όχι από όσους τη διαχειρίζονται. Τα προβλήματα από όλες τις μεριές όπως σημειώθηκαν είναι σοβαρά έως και τραγικά. Η ανάγκη για τη δημιουργία και την εδραίωση ενός κινήματος για την ψυχική υγεία ήταν το μήνυμα που κυριάρχησε και αυτή την υπόσχεση δώσαμε όσοι ήμασταν εκεί.
