του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Στη ελληνική κοινωνία η οργή και η αγανάκτηση για τη μεγαλύτερη επίθεση της μεταπολεμικής ιστορίας ξεχειλίζει. Την ίδια στιγμή όμως και παρά τους σημαντικούς αγώνες που έγιναν ή γίνονται αυτή την περίοδο, είναι φανερό ότι πλατιά η κοινωνία δεν αισθάνεται δυνατή για να απαντήσει στην επίθεση. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του ρόλου των ηγεσιών της εργατικής τάξης, συνδικαλιστικών και πολιτικών.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός κινήματος που θα απαντά στην επίθεση με την ένταση και αποφασιστικότητα που χρειάζεται και αναλαμβάνουν με τον πιο κυνικό τρόπο να παίξουν το ρόλο του συνομιλητή και του συμβουλάτορα των καπιταλιστών και της κυβέρνησης.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο όμως στην προοπτική της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος είναι η κατάσταση της αριστεράς. Στα μάτια της κοινωνίας η αριστερά αν δεν προκαλεί γέλια προκαλεί αποστροφή και απογοήτευση.
ΣΥΡΙΖΑ
Το να υποστηρίξει κάνεις σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα ακόμα μεταίχμιο της πορείας του θα ήταν μία κουραστική επανάληψη. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για μία κατάσταση διάλυσης και απραξίας. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις τοπικές εκλογές και η αδυναμία των αντιμαχόμενων δυνάμεων να βγάλουν συμπεράσματα από τις εκλογές και από την συνολική κατάσταση μας κάνει να κρατάμε «μικρό καλάθι» για το μέλλον της συμμαχίας. Οι επόμενοι ένας με δύο μήνες θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν θέλει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει μέλλον, δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να προχωρήσει σε μία σειρά βήματα:
1) Την υιοθέτηση ενός προγράμματος που θα απαντά στην κρίση και θα δίνει προοπτική διεξόδου στην κοινωνία. Αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να αποτελείται από ευχολόγια και μισές κουβέντες αλλά να έχει σαν βασικές αιχμές του:
• την άρνηση πληρωμής του χρέους,
• την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος,
• την επανεθνικοποίηση των ΔΕΚΟ και την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας,
• τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση
• και την σύνδεση της πάλης για τα άμεσα ζητήματα και την αντιμετώπιση της επίθεσης της κυβέρνησης και της τρόικας, με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος για να τεθούν οι βάσεις για μια σοσιαλιστική κοινωνία.
2) την πλατιά δημοκρατία στο εσωτερικό του. Αυτό στην πράξη σημαίνει τη συγκρότηση των τοπικών επιτροπών με την εγγραφή μελών. Τη δημοκρατική εκλογή και λειτουργία όλων των οργάνων χωρίς κανένα αποκλεισμό και καπέλωμα.
3) να παρθούν πρωτοβουλίες για την κοινή δράση της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωρήσει σ’ αυτά τα μέτρα, το μέλλον του θα είναι αβέβαιο. Ακόμα κι αν επιβιώσει από τη σημερινή κρίση δεν θα αργήσει να τον κτυπήσει η επόμενη.
ΚΚΕ
Από τη άλλη και η κατάσταση του ΚΚΕ δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη αφού παραμένει δέσμιο του «απομονωτισμού» του και αρνείται οποιαδήποτε σχέση, κοινή δράση και συντονισμό με το μαζικό κίνημα και την υπόλοιπη αριστερά.
Αυτή η τακτική του ΚΚΕ από τη μια καθιστά αδύνατο να τοεμπιστευτεί πλατιά η κοινωνία και από την άλλη δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του. Το παράδειγμα των πρόσφατων εκλογών του συνδικάτου μετάλλου το οποίο παραδοσιακά αποτελούσε προπύργιο του ΠΑΜΕ είναι χαρακτηριστικό: η παράταξη του ΚΚΕ έχασε 6 έδρες (πήρε 12 από 18). Ταυτόχρονα και η ΠΑΣΚΕ καταποντίστηκε αφού δεν κέρδισε έδρα στο ΔΣ (είχε 3) ενώ η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΡΓΑΤΩΝ παράταξη που υποστηρίχτηκε από ευρύτερες αριστερές δυνάμεις πήρε 9 έδρες ενώ δεν είχε καμία.
Επιπλέον μία σειρά στελεχών του ΚΚΕ την τελευταία περίοδο είτε αποχώρησαν (ΔΕΗ) είτε διαγράφτηκαν (ΟΛΜΕ και ΟΙΕΛΕ) από την ηγεσία του ΚΚΕ.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν από τη μια ότι η πολιτική του ΚΚΕ δεν πείθει τους εργαζόμενους αλλά και ότι στο εσωτερικό του μια σειρά μέλη και στελέχη του θα βγάζουν σταδιακά συμπεράσματα για το αδιέξοδο του σεχταρισμού και θα συγκρούονται με την ηγεσία.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Οι ψήφοι που πήρε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις τοπικές εκλογές την καθιερώνουν για πρώτη φορά σαν έναν ημιμαζικό σχηματισμό. Την ίδια στιγμή δεν λείπουν από το χώρο αυτό πολιτικές σεχταρισμού και αλαζονείας. Χαρακτηριστική είναι η στάση του ΣΕΚ στο αντιφασιστικό κίνημα όπου λειτουργεί μόνο του κάνοντας κινήσεις που δεν βοηθούν καθόλου την συγκρότηση μιας πλατιάς συμμαχίας απέναντι στους φασίστες.
Παρά τη γενική κρίση που χαρακτηρίζει την αριστερά σε όλους τους χώρους υπάρχουν αξιόλογες δυνάμεις, που αναζητούν τον τρόπο για να χτιστεί μια μαζική Αριστερά, που θα μπει μπροστά στους αγώνες στη βάση μιας αντικαπιταλιστικής – σοσιαλιστικής προοπτικής.
Η ένταση της ταξικής πάλης και η ανάγκη του κινήματος να αντισταθεί αποτελεσματικά, είναι καθοριστικοί παράγοντες στην ανάπτυξη των διεργασιών για την εμφάνιση στην ελληνική κοινωνία μιας νέας μαζικής επαναστατικής αριστεράς.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αρχικά, υπάρχουν σήμερα δυνάμεις που αξίζει να συναντηθούν, για να συζητήσουν κοινές δράσεις και κοινές πρωτοβουλίες, για το μέλλον της Αριστεράς. Είναι σίγουρο ότι αν κάτι τέτοιο προχωρήσει, θα έχει αντίκτυπο στη βάση του ΚΚΕ που παρακολουθεί τις διεργασίες, και στην υπόλοιπη αριστερά.
