Το «Ξ» έχει καταθέσει το ακόλουθο κείμενο σαν συμβολή στην προσπάθεια να εξαχθούν συμπεράσματα από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο αυτό κατατέθηκε στην πανελλαδική σύσκεψη του 2ου κύματος αλλά και γενικά στον κόσμο και τις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες μέσα σε κλίμα αγωνίας προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κατάσταση και να δουν ποια θα πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα.
H κρίση στην οποία βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές είναι πραγματικά βαθιά. Αυτό φανερώνεται κατ’ αρχήν από την ανοιχτή ρήξη ανάμεσα στον Αλέκο Αλαβάνο και τον Αλέξη Τσίπρα. Κατά δεύτερο από το γεγονός ότι ένα μήνα μετά τις ευρωεκλογές (το άρθρο αυτό γράφεται στις 7 Ιούλη) η κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει ακόμα να εκδώσει απόφαση απολογισμού για τις ευρωεκλογές. Η αιτία είναι το γεγονός ότι η γραμματεία του ΣΥΝ έστειλε στην ουσία τελεσίγραφο απαιτώντας να μην υπάρχει καμία κριτική αναφορά στην «Ανανεωτική» τάση του ΣΥΝ! Αυτό υποχρέωσε ακόμα και τους πιο στενούς συνεργάτες του ΣΥΝ την προηγούμενη περίοδο να έρθουν σε σύγκρουση με τον ΣΥΝ. Η κρίση είναι βαθιά και δεν φαίνεται διέξοδος.
Όσο η αριστερή πλειοψηφία του ΣΥΝ δεν τολμά να συγκρουστεί πολιτικά με την Ανανεωτική τάση, η κρίση θα συνεχίζεται. Το «Ξ» θέτει το ζήτημα της πολιτικής αντιπαράθεσης με την «Ανανεωτική» τάση επανειλημμένα εδώ και καιρό εξηγώντας ότι αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να έχει σαν στόχο να αποκαλύψει τα χρεοκοπημένα πολιτικά επιχειρήματα των «Ανανεωτικών». Το «Ξ» είναι της γνώμης πως η συνύπαρξη της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ με την αριστερή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ είναι, μακρόχρονα, αντικειμενικά αδύνατη. Αυτό δεν σημαίνει πως υποστηρίζουμε διοικητικά μέτρα εναντίον της, διαγραφές κοκ – κάθε άλλο! Σημαίνει όμως πως ο ΣΥΡΙΖΑ (και κύρια το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ) πρέπει να σταματήσει να κάνει πολιτικές παραχωρήσεις απέναντι στην «Ανανεωτική» τάση για χάρη της ενότητας. Γιατί τελικά η ενότητα μετατρέπεται σε σχήμα λόγου και σε μύθο. Και το κόστος αυτής της ψεύτικης ενότητας το πληρώνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ χάνοντας τα στρώματα που στράφηκαν με ελπίδα σ’ αυτόν στη διάρκεια του 2008.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της κρίσης έγινε τις 4 Ιούλη στο Πάντειο πανεπιστήμιο η πανελλαδική σύσκεψη του 2ου κύματος.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2ο κύμα στα μέσα Μάρτη, αντιμετωπίστηκε με εξαιρετική εχθρότητα πολεμική και καταγγελίες από την βασική συντονιστική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (αριστερό ρεύμα ΣΥΝ, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, ΔΕΑ, Τσακνιάς). Στην πανελλαδική συνάντηση του 2ου κύματος όμως ήταν όλοι (σχεδόν) παρόντες: ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΝ, το «Κοκκινοπράσινο Δίκτυο» και η «Αριστερή Ανασύνθεση» του ΣΥΝ, ο Γιάννης Μπανιάς, βουλευτής επικρατείας και ΑΚΟΑ, ο Νίκος Χουντής, ευρωβουλευτής, οι πρώην πολέμιοι του 2ου κύματος, ΚΟΕ και ΔΕΑ, συνιστώσες που είχαν μια φιλική διάθεση απέναντι στο 2ο κύμα (Ροζα, ΑΚΟΑ) και βέβαια οι συνιστώσες που υποστηρίζουν το 2ο κύμα (Ξεκίνημα, Κόκκινο, Οικοσοσιαλιστές). Τον τόνο στη συνάντηση αυτή τον έδιναν αναπόφευκτα οι ανένταχτοι σύντροφοι και συντρόφισσες. Η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα και πλούσια, με δεκάδες ομιλητές (πάνω από 30).
Η παρουσία όλων αυτών, σχεδόν του συνόλου των δυνάμεων που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, μετέτρεψε την διαδικασία σε μια διαδικασία περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ παρά του 2ου κύματος. Αυτό έδειχνε πως οι απόψεις του 2ου κύματος αποκτούσαν λόγω της κρίσης μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο λόγος δεν είναι τυχαίος: το 2ο κύμα ήταν η μόνη δύναμη στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που στην ουσία προειδοποιούσε για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η μόνη δύναμη που έλεγε πως με τις πολιτικές επιλογές που ακολουθούνταν και με την άρνηση των κορυφών να προχωρήσουν σε οργανωτική αναδιάταξη που να δίνει αποφασιστικό λόγο και ρόλο στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδύνευε να χάσει την ιστορική ευκαιρία που είχε στα χέρια του. Γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή όλοι (σχεδόν) στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ συζητάνε κάποιας μορφής οργανωτική αναδιάταξη με βάση και τις προτάσεις του 2ου κύματος – ενώ πριν τις εκλογές αυτό αποτελούσε «απαγορευμένο θέμα».
Αυτό το γεγονός με τίποτα δεν θα σημαίνει πως η κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί στην κατεύθυνση των προτάσεων που έχει καταθέσει το 2ο κύμα (http://www.2okyma.gr/organotika).
Γι’ αυτό χρειάζεται η πάλη γι’ αυτές τις απόψεις να συνεχιστεί μέσα στον κόσμο και τις γενικές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει καθήκοντα για το 2ο κύμα τα οποία δεν ήταν δυνατό να συζητηθούν στην πανελλαδική συνάντηση της 4ης Ιουλίου, λόγω του χαρακτήρα που τελικά πήρε (περισσότερο διαδικασία ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο διαδικασία 2ου κύματος). Αυτό είναι ένα ζήτημα με το οποίο θα πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να ασχοληθεί το 2ο κύμα στην αμέσως επόμενη περίοδο. Ένα από τα αποτελέσματα της συνάντησης του 2ου κύματος ήταν η συμφωνία για ένα πανελλαδικό συντονιστικό που να περιλαμβάνει συντρόφους-σες από πολλές πόλεις, πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Αυτό το συντονιστικό χρειάζεται να προχωρήσει σε κάποιες επεξεργασίες στην αμέσως επόμενη περίοδο τις οποίες να θέσει ανοιχτά σε συνελεύσεις του 2ου κύματος στις διάφορες πόλεις ή συνοικίες και στη συνέχεια να ανοίξει τα ζητήματα αυτά στον κόσμο και τις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιμέτωποι με την κρίση
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι κάτι περισσότερο από μια εκλογική ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δυνατότητα να ανατρέψει συνολικά το πολιτικό σκηνικό και απέτυχε. Τέτοιες ευκαιρίες δεν εμφανίζονται κάθε μέρα. Το αποτέλεσμα είναι αναστρέψιμο αλλά μέσα σε νέους δυσμενείς όρους – γι’ αυτό είναι απαραίτητο να βγουν συμπεράσματα σε βάθος.
Το εκλογικό αποτέλεσμα έβγαλε στην επιφάνεια εκρηκτικά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η παραίτηση Αλαβάνου, η αναίρεση της παραίτησής του, η ανοιχτή σύγκρουση Αλαβάνου-Τσίπρα, η αδυναμία της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ – ένα σχεδόν μήνα μετά – να πάρει επίσημα θέση για το αποτέλεσμα των εκλογών, δείχνουν το βάθος της κρίσης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της υπάρχουσας κρίσης είναι ότι τα πολιτικά της χαρακτηριστικά και οι πολιτικές της αιτίες είναι συγκαλυμμένα. Οι Αλαβάνος και Τσίπρας συγκρούονται ανοιχτά, αλλά δεν εξηγούν που διαφωνούν πολιτικά. Ξέρουμε όμως πως συμφωνούν και οι δύο ότι δεν θέλουν να γίνει ανοιχτή κριτική στην «Ανανεωτική» τάση του ΣΥΝ, πράγμα που προκάλεσε την τρέχουσα κρίση στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερή πλειοψηφία του ΣΥΝ, παρά τις αντιθέσεις της με τους «Ανανεωτικούς» παρενέβη με βέτο στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να εμποδίσει απόφαση για τις ευρωεκλογές η οποία να περιέχει αρνητική αναφορά στην «Ανανεωτική» τάση. Έτσι η κρίση του ΣΥΝ γίνεται κρίση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μ’ αυτή την έννοια επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά πως το κεντρικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και η αδυναμία της αριστερής πλειοψηφία του ΣΥΝ να έρθει σε σοβαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με την «Ανανεωτική» τάση. Αυτή η αντίθεση όμως, σήμερα, έχει πια φτάσει σε εκρηκτικό σημείο.
Απολογισμός και συμπεράσματα από τις εκλογές
Γενικά μιλώντας, η βασική αιτία της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αδυναμία του να ανταποκριθεί στις συνθήκες της κρίσης και της όξυνσης των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Δεν μπόρεσε να σταθεί σαν εναλλακτική αριστερή πρόταση, να δώσει προοπτική και να εμπνεύσει. Αυτή δεν είναι μια τυχαία αδυναμία.
Το πλήγμα το οποίο δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ερμηνευθεί, απλά, με βάση κάποιες γενικές πανευρωπαϊκές «αντικειμενικές» τάσεις ενίσχυσης του συντηρητισμού. Αυτό αποτελεί μια πρώτη αλλά επιφανειακή εντύπωση που δημιουργεί το εκλογικό αποτέλεσμα (πανευρωπϊκά). Κάτω από τη μεγάλη αποχή που δημιούργησε την εντύπωση της κυριαρχίας των δεξιών συντηρητικών απόψεων, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες βράζουν. Η ενίσχυση σε εκλογικό επίπεδο των συντηρητικών πολιτικών σχηματισμών οφείλεται στην αδυναμία της αριστεράς πανευρωπαϊκά να προσφέρει διέξοδο. Η ίδια αυτή αδυναμία εξηγεί και την ενίσχυση της ακροδεξιάς ? που περιέχει μεγάλους κινδύνους για το μέλλον. Έχοντας πει αυτά πρέπει να σημειώσουμε τις σημαντικές επιτυχίες της αριστεράς στην Πορτογαλία τη Δανία και την Ιρλανδία.
Η όξυνση της κρίσης (διεθνώς) απαιτεί από την αριστερά ένα (ακόμη) πιο έντονο ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό λόγο. Αν η αριστερά δεν προσφέρει αυτή την προοπτική τότε αφήνει ελεύθερο το έδαφος στην ισχυροποίηση των συντηρητικών τάσεων στην κοινωνία καθώς και της ακροδεξιάς.
Αυτή ήταν η βασική «αδυναμία» του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί για αριστερότερη στροφή, από τον Δεκέμβρη και μετά βλέπουμε μετακίνηση σε πιο συμβιβαστικές θέσεις, νέρωμα του προγράμματος, των θέσεων και των συνθημάτων, κάτω από την πίεση της «Ανανεωτικής» τάσης του ΣΥΝ.
Αυτό κορυφώθηκε στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Η εκλογική εκστρατεία δεν είχε ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, τα συνθήματα ήταν θολά και ασαφή. Αντί να στραφεί στα πιο καταπιεσμένα και χτυπημένα από την κρίση στρώματα, τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, η προεκλογική εκστρατεία χαρακτηριζόταν από γενικολογίες και ασάφειες στο όνομα της πιο πλατιάς απήχησης. Αυτό ήταν συνταγή ήττας.
Την ευθύνη για τις παραχωρήσεις στην «Ανανεωτική» τάση του ΣΥΝ έχει η αριστερή πλειοψηφία του ΣΥΝ και το τμήμα εκείνο της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που σε συνεργασία με τον ΣΥΝ κατηύθυναν τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2ο κύμα που δημιουργήθηκε την περίοδο που προετοιμαζόταν το σκηνικό για την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ διαχώρισε έγκαιρα τη θέση του από τους διαρκείς πολιτικούς συμβιβασμούς με την «Ανανεωτική» τάση, καθώς και από τις απαράδεκτες γραφειοκρατικές διαδικασίες και τα παζαρέματα στις κορυφές του ΣΥΡΙΖΑ.
Το θολό στίγμα και το ασαφές πολιτικό πλαίσιο αντικατέστησαν τα 15 σημεία πάλης τα οποία είχαν δεχτεί από την πρώτη στιγμή την επίθεση της «Ανανεωτικής» τάσης του ΣΥΝ. Αυτό σε πρώτη φάση πέρασε από την προσπάθεια να υιοθετηθεί, με συνοπτικές διαδικασίες, το «πρόγραμμα του «ΣΥΡΙΖΑ» χωρίς να το έχει καν διαβάσει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η γραμματεία είχε υποσχεθεί ανοιχτές και μαζικές διαδικασίες συμμετοχής στην επεξεργασία. Δεν υπήρξε δυνατότητα σοβαρής παρέμβασης ούτε καν από τις συνιστώσες (όσες το επεδίωκαν).
Ζητάμε η διαδικασία ολοκλήρωσης του «προγράμματος» να ανοίξει σε συνελεύσεις και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε ότι ανάμεσα στο «πρόγραμμα», το ασαφές πολιτικό στίγμα και την εκλογική ήττα υπάρχει στενή σχέση.
Ειδικά πολιτικά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά υποστήριξε τη νεολαιίστικη εξέγερση τον Δεκέμβρη (έστω κι αν κάποιος μπορεί να βρει επιμέρους λάθη σε χειρισμούς, πράγμα που μπορεί να συζητηθεί). Η επίθεση όμως που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από την «Ανανεωτική» τάση είχε μεγάλο κόστος καθώς μπέρδευε την κοινωνία. Η αμφισημία που ακολούθησε από το Γενάρη και μετά, κάτω από την πίεση των «Ανανεωτικών», αποτέλεσε το πιο μεγάλο «λάθος», με αντίστοιχο κόστος.
Η διγλωσσία που εμφάνισε ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την προηγούμενη περίοδο ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την στροφή του κόσμου μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η προώθηση από τα ΜΜΕ των εκπροσώπων της «Ανανεωτικής» πτέρυγας του ΣΥΝ δημιουργούσε την εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν είχε τίποτα φρέσκο και νέο να πει, ήταν μια από τα ίδια. Η «αδυναμία» να αντιπαρατεθεί δημόσια μαζί τους ο «επίσημος» ΣΥΡΙΖΑ, χειροτέρευσε την κατάσταση.
Το θέμα της συνεργασίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (κεντροαριστερά) επανήλθε στο προσκήνιο με κάθε άλλο παρά καθαρές απαντήσεις από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ασάφεια στο επίπεδο των πολιτικών θέσεων και των προγραμματικών ζητημάτων συνοδεύτηκε από την διατήρηση των κεντροαριστερών επιλογών (συνδιοίκηση με ΠΑΣΟΚ) από στελέχη του ΣΥΝ, σε αρκετές περιπτώσεις, σε επίπεδο τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και συνδικαλιστικού κινήματος. Αποκορύφωμα ήταν η διάσπαση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην ΠΟΣΔΕΠ και η συνεργασία της «Ανανεωτικής» τάσης με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ.
Για ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικό, για τη σοσιαλιστική προοπτική
Για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει, για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, για να ανακτήσει το χαμένο έδάφος και την κοινωνική δυναμική που έχασε, χρειάζεται καταρχήν ένα πρόγραμμα που να κινείται σε μια συνεπή αριστερή κατεύθυνση? ένα πρόγραμμα μετάβασης που να συνδέει τα άμεσα αιτήματα πάλης με τους ιστορικούς στόχους του κινήματος, το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικό.
Τα 15 σημεία πάλης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση που περιγράφουμε. Έργο μας πρέπει να είναι να παλέψουμε για την περαιτέρω εμβάθυνση τους, με στοιχεία όπως:
γενική (κι όχι μερική) εθνικοποίηση (κρατικοποίηση ή κοινωνικοποίηση) του τραπεζικού συστήματος, μαζί με την επανεθνικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ που έχουν ιδιωτικοποιηθεί καθώς και των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που καθορίζουν την πορεία της οικονομίας
εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση στους μεγαλομετόχους
αναλυτική τοποθέτηση για το τι σημαίνει πρακτικά και λειτουργικά ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση, στα οποία (απλά) αναφέρονται τα 15 σημεία πάλης
το πέρασμα στους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες όσων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα κλείνουν και παράλληλα την αποφασιστική οικονομική τους στήριξη από το κράτος, όπου χρειάζεται, ώστε να «ορθοποδήσουν», κοκ.
Ταυτόχρονα χρειάζεται να τονιστεί ότι τέτοιο πρόγραμμα δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί από κυβερνήσεις που υπηρετούν το κεφάλαιο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ή κεντροαριστερά). Μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από μια εξουσία που εκφράζει, στηρίζεται, ελέγχεται και υπηρετεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Στην κατεύθυνση αυτή, το κάλεσμα για συνεργασία / κοινή πάλη της αριστεράς, η δημιουργία ενός μαζικού πόλου της αριστεράς, η αναφορά σε μια κυβέρνηση της αριστεράς στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος, αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία.
Σοβαρή εμπλοκή στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες
Ένα σωστό πρόγραμμα, όσο τελειοποιημένο και να είναι, δεν είναι από μόνο του σε καμία περίπτωση αρκετό. Η αδυναμία εμπλοκής και παρέμβασης στους εργατικούς αγώνες αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο εργατικό κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται, κατ’ αρχήν:
να σπάσει κάθε συνεργασία/ενωτική εμφάνιση με την ΠΑΣΚΕ,
ανοικτή και σκληρή κριτική των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ,
προτάσεις δράσης οι οποίες να μην απευθύνονται στις κορυφές (ηγεσίες των συνδικάτων) αλλά να στοχεύουν κύρια στη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος,
προτάσεις για τον τρόπο οργάνωσης των αγώνων που να συνοδεύονται από πρωτοβουλίες οι οποίες να επιδιώκουν το αποτέλεσμα του κάθε αγώνα να είναι νικηφόρο ή τουλάχιστον το καλύτερο δυνατό. Δεν μας ενδιαφέρει μόνο να υπάρχουν αγώνες (ή και εξεγέρσεις) μας ενδιαφέρει να νικούν.
Οργανωτική αναδιάταξη
Χωρίς πρόγραμμα και θέσεις η αριστερά δεν μπορεί να παρέμβει στην κοινωνία. Χωρίς σωστές οργανωτικές δομές και πάλι δεν μπορεί να παρέμβει. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε, πως υπάρχει μια άρρηκτη σχέση ανάμεσα α) στις πολιτικές θέσεις /πρόγραμμα, β)την δράση και παρέμβασή στην κοινωνία και γ) το οργανωτικό σχήμα.
Οι οργανωτικές αρχές πάνω στις οποίες ζητάμε να στηριχτεί η δομή του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται αναλυτικά στο κείμενο «Προτάσεις του 2ου κύματος για την οργανωτική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ» (http://www.2okyma.gr/organotika). Αναφέρουμε συνοπτικά μερικά από τα βασικά τους σημεία. Μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ομοσπονδιακό πολυτασικό φορέα με μέλη, που δεν διαλύει τα κόμματα και τις οργανώσεις (συνιστώσες) αλλά που διασφαλίζει από τη μια την πολιτική ισοτιμία σε ανένταχτους/ες, την διπλή ιδιότητα μέλους στη συνιστώσα και τον ΣΥΡΙΖΑ και την πλήρη πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ανεξαρτησία των συνιστωσών.
Οι τοπικές και κλαδικές οργανώσεις καθώς και οι θεματικές επιτροπές αποτελούν το κύτταρο του ΣΥΡΙΖΑ και απολαμβάνουν μεγάλης αυτονομίας για οργανωτική και πολιτική παρέμβαση.
Ποσοστώσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ισοτιμία και δημοκρατία χωρίς ποσοστώσεις. Σε αντίθετη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καπελωθεί από την ισχυρότερη συνιστώσα. Απαιτείται ισχυρή ποσόστωση συμμετοχής ανένταχτων σε όλες τις εκλεγμένες θέσεις ευθύνης που να κινείται στην κατεύθυνση ακόμα και του 50% αν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το υπόλοιπο ποσοστό να μοιραστεί ανάμεσα στις συνιστώσες, χωρίς καμία από αυτές να διαθέτει πάνω από 25 – 35%.
Εναλλαγή. Εναλλαγή σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα για να διασφαλίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρησιμοποιείται είτε από άτομα είτε από συνιστώσες για την εξασφάλιση δικών τους πλεονεκτημάτων. Μέγιστο διάστημα παραμονής σε θέσεις ευθύνης 6 μηνών.
Ανάκληση. Εντελώς απαραίτητη η ανακλητότητα όλων των εκλεγμένων μελών των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ: τα σώματα που εκλέγουν (γενικές συνελεύσεις κλπ) μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανακαλέσουν οποιοδήποτε μέλος των οργάνων.
Παρακολούθηση και έλεγχος του έργου των βουλευτών και ευρωβουλευτών, υπαγωγή τους σε συλλογικές διαδικασίες, τα έσοδά τους πέρα από ένα κοινά συμφωνημένο όριο να πηγαίνουν στο ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ. «Η βάση» να έχει αποφασιστικό λόγο στην ανάδειξη των υποψηφίων, να υπάρχουν διαδικασίες εναλλαγής, ελέγχου και ανάκλησης των βουλευτών.
