Ακριβώς την εποχή που το ελληνικό εργατικό κίνημα και η νεολαία δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματά τους και έχουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη μιας ισχυρής και ενωμένης αριστεράς που να ανταποκρίνεται στα ιστορικά καθήκοντα με τα οποία είναι αντιμέτωπη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει μια απαράδεκτη εικόνα.
Τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά απλά πιστοποιούν την κακή εικόνα ενός σχήματος που -εκτός των άλλων- μόνο ενωτικό δεν φαντάζει στα μάτια της κοινωνίας.
Οι ευθύνες του ΣΥΝ
Η βασική ευθύνη γι αυτό δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στη βασική δύναμη που αποτελεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ο ΣΥΝ. Όχι μόνο γιατί οι σημερινές φυγόκεντρες τάσεις προέρχονται κυρίως από το εσωτερικό του όσο γιατί η σημερινή ηγετική του ομάδα δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στο βασικό καθήκον της περιόδου που είναι η εκπόνηση ενός αριστερού προγράμματος που να έρχεται σε σύγκρουση με τις αγορές και την κυβέρνηση και να απαντάει με σαφή και κατανοητό τρόπο στην κρίση και την διέξοδο από αυτή. Αντί γι’ αυτή την ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα που απαιτεί η εποχή μας στο εσωτερικό του ΣΥΝ κυριαρχούν οι ισορροπίες και οι διαφόρων ειδών συμβιβασμοί. Αν αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο σε κανονικές συνθήκες, σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης ισοδυναμεί με καταστροφή.
Σαν αποτέλεσμα ακόμα και όταν η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει ομόφωνα να καταλήξει σε ένα ικανοποιητικό πολιτικό πλαίσιο -όπως για παράδειγμα στις 15/3- τα ηγετικά στελέχη και ο πρόεδρος του ΣΥΝ στις δημόσιες ομιλίες και τοποθετήσεις τους είτε δεν το εκφωνούν είτε το θολώνουν με αντιφατικές θέσεις όπως πχ για ευνοϊκό δανεισμό μέσω ευρωομολόγου από την ΕΚΤ τη στιγμή που η ΕΚΤ ήταν μέρος της τρόικας που επέβαλε τα γνωστά μέτρα που κατεδάφιζαν ότι έχει απομείνει από δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.
Μέχρι σήμερα το άλλοθι της ηγεσίας του ΣΥΝ ήταν η ανάγκη των συμβιβασμών με την Ανανεωτική τάση του κόμματος, έτσι ώστε να διατηρηθεί η ενότητα του κόμματος. Σήμερα αυτό το κεφάλαιο φαίνεται να έχει λήξει. Ο ΣΥΝ δεν έχει κανένα επιχείρημα ενάντια σε μια αποφασιστική στροφή προς τα αριστερά, όπως απαιτούν οι συνθήκες της βαθιάς κρίσης της οικονομίας και της κοινωνίας, στην Ελλάδα και πανευρωπαϊκά.
Ευθύνες σε Μέτωπο
Σημαντική ευθύνη όμως για τη σημερινή κατάσταση φέρνουν και οι δυνάμεις του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης που συσπειρώνονται γύρω από τον Α. Αλαβάνο.
Αυτό το διάστημα αυτές οι δυνάμεις επιδίδονται σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ και συγκρούσεων γύρω από την αντιπαράθεση προσώπων (Τσίπρας ή Αλαβάνος) που ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινωνία πιο πλατιά αδυνατούν να δουν τις πολιτικές διαφορές ή έστω να αντιληφθούν τι ακριβώς θέλει να κάνει το Μέτωπο.
Οι προτάσεις που το Μέτωπο έφερε στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ από το Γενάρη και μετά είχαν να κάνουν με:
– το δημοψήφισμα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ
– τη δημιουργία επιτροπών αγώνα,
– το να μιλήσει ο Α. Αλαβάνος μαζί με τον Α. Τσίπρα στην συγκέντρωση της Πλ. Κοτζιά στις 14/5.
Δηλαδή θέσεις που δεν είχαν να κάνουν με πολιτικά ζητήματα που να απαντούν στην κρίση αλλά βασικά κινήσεις τακτικής.
Μάλιστα στην τελευταία δημόσια ανακοίνωση των 5 μελών του Μετώπου στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρουν ψευδώς ότι η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα αποφασίστηκε αφού είχε ανακοινωθεί η συγκέντρωση Αλαβάνου στο Σπόρτινγκ – με στόχο δηλαδή να τη σαμποτάρει. Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση για συγκέντρωση είχε κατατεθεί από την ΑΚΟΑ, ένα μήνα πριν, για να γίνει πριν την Πρωτομαγιά και η απάντηση τότε της ΚΟΕ ήταν «δεν είναι καιρός για συγκεντρώσεις» και της ΔΕΑ «η έμφασή μας είναι η Πρωτομαγιά οπότε να πάει για μετά» χωρίς καμία αναφορά (τότε) σε συγκέντρωση Αλαβάνου.
Οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που έχουν καταθέσει σοβαρές προτάσεις για το πολιτικό πλαίσιο και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ (όπως την παύση πληρωμών, τις εθνικοποιήσεις, τον πανευρωπαϊκό συντονισμό κλπ) είναι τα μέλη της Γραμματείας που βρίσκονται εκτός του τόξου αντιπαράθεσης ΣΥΝ και Α. Αλαβάνου. Απέναντι σ’ αυτές τις προτάσεις, μάλιστα, οι δυνάμεις που σταθερά αντιδρούν διαφωνώντας, πρώτες και έντονα είναι αυτές που ανήκουν στο Μέτωπο.
Τι να κάνουμε;
Αν θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει το τεράστιο πολιτικό κενό που υπάρχει στην αριστερά και την κοινωνία, πρέπει πρώτα από όλα να αποφασίσουμε συλλογικά και από κοινού ένα ταξικό, αριστερό, διεθνιστικό πρόγραμμα πάλης, που να συγκρούεται με την κυβέρνηση και το κατεστημένο και να συνδέει τις άμεσες διεκδικήσεις του κινήματος με την προοπτική του σοσιαλισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να περιλαμβάνει, όπως εξηγούμε σε πολλά άρθρα μας:
– Την άρνηση πληρωμής του χρέους
– Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών επιχειρήσεων,
– Εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση,
– Μαζικές δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές την παραγωγή και το κοινωνικό κράτος,
– Συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα για αναχαίτηση της επίθεσης, ανατροπή και διάλυση της καπιταλιστικής ΕΕ και πάλη για την Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη.
Αυτό το πλαίσιο πρέπει να αποτελέσει και τη βάση για την πρόταση ενότητας που πρέπει να απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ) και στον απογοητευμένο κόσμο της βάσης του ΠΑΣΟΚ ώστε να μπορέσει να αποκτήσει υπόσταση το αίτημα για ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και πάλη για κυβέρνηση στην υπηρεσία των εργαζομένων στη βάση του παραπάνω προγράμματος. Παράλληλα χρειάζεται να εκπονηθεί ένα σχέδιο δράσης και εκστρατειών που να στρέφει αποφασιστικά το ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους και τη νεολαία και να τον φέρνει στην πρώτη γραμμή των αγώνων των εργαζομένων.
