Όπως έχουμε αναφέρει και τις προηγούμενες ημέρες, η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή – CWI και η Επαναστατική Αριστερά (Izquierda Revolucionaria – IR) διοργάνωσαν ένα ειδικό ενοποιητικό συνέδριο στις 22 Ιουλίου στη Βαρκελώνη. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα μιας πλούσιας διαδικασίας συζήτησης, ανταλλαγής εμπειριών και συνεργασίας στην πράξη και στους αγώνες, για περισσότερους από 10 μήνες. Οι αντιπρόσωποι που εκλέχθηκαν μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών των τμημάτων της CWI και της IR, ενέκριναν ομόφωνα την πρόταση ενοποίησης και τη συμμετοχή νέων μελών στη Διεθνή Κεντρική Επιτροπή της CWI από τα τμήματα της IR σε Ισπανία, Μεξικό και Βενεζουέλα.
Το Συνέδριο Ενοποίησης που πραγματοποιήθηκε στο τελείωμα της φετινής εξαιρετικά επιτυχημένης πανευρωπαϊκής διεθνούς συνάντησης, αποτέλεσε μια ιστορική στιγμή για την επέκταση των δυνάμεων της CWI, μαζί με τους νέους συντρόφους μας από την IR.
Η διεθνής μας οργάνωση –μια οργάνωση που παλεύει για τη σοσιαλιστική επανάσταση και για μια μαζική διεθνή οργάνωση των εργαζομένων– αν και ακόμα μικρή σε μέγεθος σε σχέση με τις ανάγκες και τα μεγέθη του μαζικού κινήματος, έχει γνωρίσει αυξανόμενη ανάπτυξη και επιτυχίες τα τελευταία χρόνια, καθώς οι μέθοδοι και οι ιδέες μας δοκιμάστηκαν σε μια περίοδο επαναστατικών ανατροπών αλλά και αντιδραστικών εξελίξεων. Αυτή η ιστορικής σημασίας ενοποίηση θα βελτιώσει ποιοτικά τη δυνατότητά μας να αξιοποιήσουμε αυτές τις επιτυχίες και να εκπληρώσουμε το ιστορικό καθήκον που έχουμε θέσει.
Προκειμένου να εξαπλωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η σημαντική εξέλιξη και για να αποσαφηνιστεί η πολιτική και προγραμματική βάση πάνω στην οποία πραγματοποιήθηκε η ενοποίηση, δημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο της πολιτικής απόφασης που εγκρίθηκε ομόφωνα στο ειδικό συνέδριο ενοποίησης.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παραπάνω διαδικασία, δείτε:
- Ιστορικό βήμα για τη CWI και την ισπανική El Militante/Izquierda Revolucionaria, Σεπτέμβρης 2016
- CWI και Izquierda Revolucionaria – σε πορεία ενοποίησης, Φλεβάρης 2017
- Ισπανία: ιστορικό συνέδριο ενοποίησης της Επαναστατικής Αριστεράς με τη CWI, Απρίλης 2017
ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ
Επαναστατικής Αριστεράς (IR) και Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (CWI/CIT)
Το παρόν κείμενο επιχειρεί να δώσει μια γενική περιγραφή της πολιτικής βάσης για μια διαδικασία μεγάλης σπουδαιότητας και για τις δυο οργανώσεις μας και για την πάλη για το χτίσιμο και την ανάπτυξη των ιδεών του Μαρξισμού διεθνώς – την ενοποίηση της Izquierda Revolucionaria (IR – «Επαναστατική Αριστερά») και της CWI.
H συζήτηση και η έγκριση του κειμένου αυτού μέσα από τις δημοκρατικές δομές των οργανώσεων μας και από το συνέδριο ενοποίησης της 22ας Ιούλη αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα στην ενοποίηση μας. Έχει σαν αποτέλεσμα την ενσωμάτωση των οργανώσεων της Επαναστατικής Αριστεράς στην Ισπανία, το Μεξικό και τη Βενεζουέλα στη CWI και την ένταξη στις δομές της σαν εθνικά τμήματα. Θα συμπεριλάβει επίσης την συνένωση των οργανώσεων της Επαναστατικής Αριστεράς και της CWI στην Ισπανία και τη Βενεζουέλα.
Μια νέα περίοδος για την ταξική πάλη διεθνώς
Αυτή η ιστορική ενοποίηση έχει μια σαφή υλική βάση στην βαθιά αλλαγή στην ταξική πάλη διεθνώς με τη νέα περίοδο που άνοιξε από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008. Πολύ μακριά από το να έχει επιλυθεί, αυτή η κρίση συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, γινόμενη πιο βαθιά και πιο οξεία με κάθε αλλαγή στην παγκόσμια κατάσταση. Τέτοιες περίοδοι απότομων αλλαγών και αναταραχής, αντανακλώνται επίσης αναπόφευκτα και στις εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής Αριστεράς, και έχουν σαν αποτέλεσμα ανακατατάξεις, διασπάσεις αλλά και συνενώσεις, καθώς οι ιδέες, οι οργανώσεις και τα ρεύματα τίθενται σε δοκιμασία. Είναι η κοινή μας αντίληψη γι’ αυτή τη νέα περίοδο, η συμφωνία μας στη μέθοδο για να παρέμβουμε σε αυτήν και τα κεντρικά καθήκοντα που θέτει στην εργατική τάξη και τον Μαρξισμό, που αποτελεί τη βάση για την ενοποίηση μας.
Η κρίση που αντιμετωπίζει ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι βαθιά και αξεπέραστη. Καμία από τις απόπειρες των αρχουσών τάξεων διεθνώς να την αντιμετωπίσουν δεν έχει φέρει μια «λύση» κοντύτερα ή καταφέρει να αποκαταστήσει τη χαμένη ισορροπία του συστήματος – αντίθετα, έχει συσσωρεύσει τα δεδομένα για νέες κρίσεις και συγκρούσεις. Ο πεσιμισμός και οι έντονες ανησυχίες που επικρατούν στις γραμμές των διεθνών επιτελείων του καπιταλισμού είναι μια αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας. Ένα σταθερό ζήτημα σ’ αυτή τη νέα περίοδο είναι η έλλειψη «νομιμοποίησης» του καπιταλισμού: στην οικονομική σφαίρα, στους πολιτικούς και άλλους θεσμούς του συστήματος, στις διεθνείς σχέσεις, στο θέμα του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής. Αυτό έχει αντανακλαστεί κοινωνικά και πολιτικά στη συνείδηση εκατομμυρίων. Πάνω απ’ όλα, μέσα στην άρχουσα τάξη υπάρχει ένας πραγματικός φόβος, αν και σε μεγάλο βαθμό μη εκφραζόμενος, ότι οι προφανείς αποτυχίες του καπιταλισμού σημαίνουν ότι ζούμε «στο χείλος του ηφαιστείου»: των μαζικών αναταραχών και ακόμη και των επαναστατικών ανατροπών.
Η κρίση έχει διαταράξει εντελώς την εσωτερική ισορροπία που επέτρεψε τη σύντομη, πιο σταθερή παγκόσμια κατάσταση που κυριάρχησε στην εποχή μετά την κατάρρευση του Σταλινισμού. Αυτό φαίνεται από τις πολιτικές κρίσεις που σαρώνουν τον κόσμο, υπονομεύοντας τη σταθερότητα των μεταπολεμικών (σημ. «Ξ»: στις δεκαετίες μετά τον β’ παγκ. πόλεμο) δικομματικών συστημάτων στις δυτικές «δημοκρατίες» και όλες τις αποχρώσεις των κυβερνήσεων στο νεοαποικιακό κόσμο. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας της άρχουσας τάξης και η εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς για την προεδρική υποψηφιότητα των Δημοκρατικών, είναι παραδείγματα αυτής της οργανικής πολιτικής κρίσης στη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη. Στην Ευρώπη, τα δικομματικά συστήματα έχουν υπονομευθεί, αντανακλώντας την τεράστια πολιτική και κοινωνική πόλωση. Αυτό αντικατοπτρίζεται στη Δεξιά από τους μικρούς Τραμπ με τη μορφή της Μαρίν Λεπέν και άλλων του είδους της. Στην Αριστερά αντικατοπτρίζεται μέσα από την εμφάνιση νέων αριστερών κομμάτων και σχηματισμών όπως οι Ποδέμος, το Μπλόκο της Αριστεράς, η «Ανυπόταχτη Γαλλία» και, την προηγούμενη περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η ραγδαία άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια η συνθηκολόγηση και προδοσία του κινήματος από την ηγεσία του, που τον μεταμόρφωσε σε ένα κόμμα που εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας, αποτελεί μια προειδοποίηση για το πού οδηγούν οι ηγεσίες που αρνούνται να αμφισβητήσουν και να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Επίσης, στη Λατινική Αμερική, η αποτυχία των ρεφορμιστικών κυβερνήσεων που γεννήθηκαν από τα μαζικά κινήματα και τη Μπολιβαριανή επανάσταση∙ η άνοδος της αντεπανάστασης στη Βενεζουέλα∙ και η ισχυρή απάντηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας στις αντιδραστικές πολιτικές του Μάκρι στην Αργεντινή, του Τεμέρ στη Βραζιλία και του Νιέτο στο Μεξικό, παράλληλα με την οικονομική κρίση, αντιπροσωπεύουν μια νέα φάση στην ταξική πάλη.
Στις διεθνείς σχέσεις, εκδηλώνεται στο τέλος του «μονοπολικού» κόσμου που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση του Σταλινισμού. Η έλευση ενός πιο ασταθούς «πολυπολικού» κόσμου, στον οποίο οι ΗΠΑ έχουν χάσει έδαφος προς όφελος της αναδυόμενης κινέζικης οικονομικής δύναμης και, σε μικρότερο βαθμό, του ρώσικου μιλιταρισμού, δίνει μια εικόνα της νέας παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων. Όλα τα προϋπάρχοντα διεθνή αστικά μπλοκ και συμμαχίες –μηδέ της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαιρουμένης– έχουν δοκιμαστεί και η σταθερότητά τους έχει υπονομευθεί καθώς ο καπιταλισμός έχει αποτύχει να αποκαταστήσει μια σταθερή ισορροπία στις παγκόσμιες σχέσεις, που χάθηκε με αυτή τη κρίση.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής, που χαρακτηρίζεται από κρίση επενδύσεων και χρόνιας έλλειψης ζήτησης στη παγκόσμια οικονομία, δεν βρίσκεται κοντύτερα στην επίλυση της απ’ ότι ήταν την εποχή που ξέσπασε. Όλες οι απόπειρες του διεθνούς καπιταλισμού να αντιμετωπίσει αυτά τα θεμελιώδη προβλήματα έχουν αποτύχει καταστροφικά. Τα τρισεκατομμύρια δολάρια που ρίχτηκαν στην παγκόσμια οικονομία με την μορφή «ποσοτικής χαλάρωσης» δεν είχαν ούτε στο ελάχιστο τα επιθυμητά αποτελέσματα, όσον αφορά την αναζωογόνηση είτε των επενδύσεων είτε της ζήτησης. Μακριά από το να αντιπροσωπεύουν ένα νέο μοχλό για την παγκόσμια ανάπτυξη όπως έλπιζαν πολλοί αστοί αναλυτές, η τελευταία φάση της κρίσης οδήγησε τις λεγόμενες «αναδυόμενες» οικονομίες –με πρώτη την Κίνα– στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης. Η παγκόσμια απεργία επενδύσεων του κεφαλαίου δίνει μια σαφή εικόνα του εμποδίου που αποτελούν για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας η ιδιωτική ιδιοκτησία των μεγάλων μέσων παραγωγής σε συνδυασμό με το έθνος-κράτος.
Νέες ευκαιρίες για τον επαναστατικό Μαρξισμό
Η κρίση είχε ήδη ως αποτέλεσμα βαθιές αλλαγές στις διαθέσεις και τις αντιλήψεις όλων των τάξεων και –το πιο σημαντικό– στις γραμμές της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των καταπιεσμένων στρωμάτων διεθνώς. Οι Μαρξιστές προβλέψανε στην αρχή της κρίσης ότι θα ξεκινούσε μια περίοδος με χαρακτηριστικά επανάστασης και αντεπανάστασης και αυτή είναι η εξέλιξη των γεγονότων από τότε. Από τις επαναστατικές ανατροπές της «Αραβικής Άνοιξης» το 2011, στα μαζικά κινήματα ενάντια στη λιτότητα και την Τρόικα στην Ευρώπη και στη σημερινή κοινωνική εξέγερση ενάντια στον Τραμπισμό στα αστικά κέντρα των ΗΠΑ, αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από μια αυξανόμενη είσοδο των μαζών στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Αυτό συνοδεύτηκε από μια πόλωση στη κοινωνία με μια στροφή προς τα Αριστερά στη πολιτική συνείδηση και, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας του ρεφορμισμού και των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, σε μια εκλογική άνοδο της άκρας Δεξιάς. Η ανάπτυξη νέων αριστερών κομμάτων και σχηματισμών σε πολλές χώρες, όπως οι Ποδέμος, η «Ανυπόταχτη Γαλλία» και το Μπλόκο της Αριστεράς, μαζί με τα μαζικά αριστερά κινήματα γύρω από τον Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ και τον Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βρετανία, αποτελούν ισχυρές, αν και περίπλοκες και ημιτελείς, εκφράσεις αυτής της τάσης. Οι δημοσκοπήσεις σε όλο τον κόσμο δείχνουν μαζική απογοήτευση από τον καπιταλισμό σαν σύστημα και μια αυξανόμενη αναζήτηση για μια πολιτική εναλλακτική, με αυξημένο ενδιαφέρον και υποστήριξη για την ιδέα του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ σε αυτό το στάδιο.
Αυτοί οι νέοι αριστεροί σχηματισμοί και κινήματα είναι αντιφατικά και ασταθή, αντανακλώντας τη φύση της περιόδου που τα γέννησε. Θα υποστούν γρήγορους μετασχηματισμούς και θα περάσουν κρίσεις, στροφές και διασπάσεις. Οι απόπειρες για ανακατασκευή των ρεφορμιστικών «σοσιαλδημοκρατικών» ιδεών που υπερασπιζόντουσαν οι ηγέτες των ρεφορμιστικών σχηματισμών στο παρελθόν είναι καταδικασμένες να αποτύχουν σε αυτή τη περίοδο, στην οποία τα περιθώρια του καπιταλισμού για «μεταρρυθμίσεις» είναι απείρως μικρότερα απ’ ότι ήταν τις περασμένες δεκαετίες. Ο ρόλος των Μαρξιστών είναι να παρεμβαίνουν ενεργητικά σε αυτές τις διαδικασίες, ενώ ταυτόχρονα, δυνατά και ανοιχτά, να υπερασπίζονται ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, βασισμένο στις αρχές της ταξικής πάλης. Ενώ οικοδομούμε τη δική μας επαναστατική οργάνωση, εργαζόμαστε για να βοηθήσουμε την ανάπτυξη αυτών των σχηματισμών σε νέα μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης, οπλισμένα με μια επαναστατική εναλλακτική στον καπιταλισμό.
Μετά από μια ιστορική περίοδο γενικευμένης υποχώρησης για τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και του επαναστατικού Μαρξισμού διεθνώς, αυτή η νέα περίοδος αντιπροσωπεύει ένα ξεκάθαρο σημείο καμπής. Μια νέα εποχή ευκαιριών για επαναστατική αλλαγή έχει ανοίξει. Τα τμήματα της CWI στις ΗΠΑ και στην Ιρλανδία έχουν ήδη παίξει ηγετικούς ρόλους σε μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης που έχουν κερδίσει σημαντικές νίκες (τέλη ύδρευσης στην Ιρλανδία και κίνημα 15Now στις ΗΠΑ) ενώ οι σύντροφοι της Επαναστατικής Αριστεράς έχοντας την ηγεσία της Ένωσης Σπουδαστών και Μαθητών διεξήγαγαν μια νικηφόρα μάχη ενάντια στα σχέδια για μια Φρανκικής έμπνευσης «μεταρρύθμιση» στην Παιδεία – γεγονός που έχει εδραιώσει την «Ένωση» σαν ένα σημείο αναφοράς για τη πάλη ενάντια στη λιτότητα.
Αυτές οι νίκες δείχνουν την ικανότητα μας να εμπλακούμε με τις μάζες και, σε συγκεκριμένες περιστάσεις, να γίνουμε ένας πραγματικός παράγοντας στις εξελίξεις – ικανότητα που μας ξεχωρίζει από άλλες Μαρξιστικές οργανώσεις. Αυτές οι νίκες ωστόσο είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του τι θα συμβεί εφόσον διατηρήσουμε τη σωστή προσέγγιση, πρόγραμμα και μέθοδο. Η επόμενη περίοδος είναι μια περίοδος στην οποία η ανάδειξη στην ηγεσία μαζικών κινημάτων συνδεδεμένων με τον αγώνα για κοινωνικό μετασχηματισμό, θα είναι εφικτή για τον επαναστατικό Μαρξισμό. Η ενοποίηση των δυνάμεων μας ενισχύει τη δυνατότητα μας να ανταποκριθούμε σε αυτό το καθήκον και λειτουργεί σαν παράδειγμα για άλλους επαναστάτες με τους οποίους μπορούμε να δώσουμε μαζί αυτή τη μάχη την επόμενη περίοδο.
Η ενοποίηση των δυνάμεων της CWI και της Επαναστατικής Αριστεράς έρχεται μετά από μια περίοδο διαχωρισμού που κράτησε περισσότερο από 20 χρόνια, έπειτα από τη διάσπαση που έλαβε χώρα στη CWI το 1992. Ένα σημαντικό στοιχείο αυτής της διάσπασης είχε τις ρίζες του στη μεταβαλλόμενη διεθνή κατάσταση που αναπτυσσόταν εκείνη την εποχή και απέρρεε από την κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη. Οι ηγέτες της τότε μειοψηφίας της CWI αρχικά ισχυρίστηκαν ότι η βρετανική ηγεσία και η Διεθνής Γραμματεία ήταν μια «κλίκα» που χρησιμοποιούσε «γραφειοκρατικές», «διοικητικές μεθόδους». Αυτές οι κατηγορίες απορρίφτηκαν έπειτα από μια πλήρη συζήτηση και αντιπαράθεση, από τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών της CWI. Στη πραγματικότητα, οι προσωποποιημένες επιθέσεις (ενάντια στον «Τααφισμό») που επαναλαμβάνονταν διαρκώς από την ηγεσία της τότε μειοψηφίας ήταν εμποτισμένες με μια γραφειοκρατική και σταλινική μέθοδο. Πίσω από αυτές βρίσκονταν βασικές πολιτικές διαφορές: σχετικά με τη φύση της περιόδου και τις προοπτικές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ, το Ανατολικό Μπλοκ και τη Κίνα∙ σε σχέση με τα ζητήματα τακτικής και την πολιτική μας προσέγγιση στη Σοσιαλδημοκρατία και το χτίσιμο επαναστατικών κομμάτων∙ σχετικά με τη προσέγγιση στο εθνικό ζήτημα∙ και σχετικά με το χτίσιμο μιας συλλογικής ηγεσίας, βασισμένης σε δημοκρατικές μεθόδους, ενάντια στη προσωποκεντρική προσέγγιση και την εμμονή με το προσωπικό κύρος.
Η μειοψηφία, η οποία στη συνέχεια σχημάτισε τη Διεθνή Μαρξιστική Τάση (IMT) δεν ήταν ικανή να αναγνωρίσει ή να εξοικειωθεί με τη αλλαγμένη παγκόσμια κατάσταση που προέκυψε από την κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων. Αυτή είχε μια βαθιά συνέπεια στην επιτάχυνση της διαδικασίας αστικοποίησης και δεξιάς στροφής των παραδοσιακών μαζικών κομμάτων της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα των Σοσιαλδημοκρατικών σχηματισμών, αλλά επίσης και των σχηματισμών με σταλινική προέλευση: το βρετανικό Εργατικό Κόμμα, το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το ισπανικό PSOE, το ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα κλπ. Αυτό ήταν ένα γενικευμένο φαινόμενο, που ήρθε σαν αποτέλεσμα των βαθιών αλλαγών στη κατάσταση. Η κατάρρευση του Σταλινισμού είχε επίσης επιπτώσεις στη συνείδηση της εργατικής τάξης, με ένα σαφές πλήγμα στην ιδέα του σοσιαλισμού σαν μια βιώσιμη εναλλακτική στον καπιταλισμό, ανοίγοντας τον δρόμο για όλων των ειδών τις αντιδραστικές και μπερδεμένες ιδέες, πολλές εξ’ αυτών μικροαστικής φύσης.
Αυτή η ιστορική περίοδος έθεσε νέα καθήκοντα και προκλήσεις για την εργατική τάξη και τους Μαρξιστές, συμπεριλαμβανομένης της CWI. Η ηγεσία της διάσπασης του 1992 απέτυχε να αντιμετωπίσει τις δραματικές αλλαγές στην παγκόσμια κατάσταση και επανειλημμένα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα λάθη της. Όχι μόνο απέτυχαν να κατανοήσουν τι συνέβαινε στην ΕΣΣΔ, αλλά αρνήθηκαν μέχρι και το 1997-98 ακόμη και να αποδεχτούν ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση είχε συμβεί. Δεν είχαν ποτέ το θάρρος να αναγνωρίσουν αυτά τα λάθη, σαν μέρος μιας Μαρξιστικής μεθόδου με στόχο την εκπαίδευση μιας νέας γενιάς στελεχών.
Αυτά τα λάθη επαναλήφθηκαν σε πολλά επίπεδα, όπως η επανάληψη παλιών φόρμουλων σχετικά με τον «εισοδισμό» σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν οι συνθήκες για δουλειά στους αστικοποιημένους Σοσιαλδημοκρατικούς σχηματισμούς ενώ ανοιγόντουσαν ευκαιρίες για ανεξάρτητη δουλειά. Όλα τα κείμενα τόσο της πλειοψηφίας όσο και της μειοψηφίας σε αυτές τις συζητήσεις είναι διαθέσιμα στο site Marxist.net. Ωστόσο, αυτά τα κείμενα δεν ήταν ποτέ διαθέσιμα στην βάση των μελών του τότε ισπανικού τμήματος της CWI –μια ένδειξη των γραφειοκρατικών μεθόδων που χρησιμοποιούσαν οι ηγέτες που στη συνέχεια σχημάτισαν την ΙΜΤ.
Το 2009 υπήρξε μια διάσπαση του ισπανικού τμήματος και της πλειοψηφίας των τμημάτων σε Βενεζουέλα και Μεξικό από την ΙΜΤ πάνω σε μια πολιτική βάση αρχών. Οι λόγοι για αυτή τη διάσπαση ήταν, στην ουσία, οι ίδιοι λόγοι που προκάλεσαν τη διάσπαση της CWΙ το 1992. Οι σύντροφοι που συγκρότησαν την IR είχαν θεμελιώδεις διαφορές όσον αφορά τη φύση της περιόδου που άνοιξε με την καπιταλιστική κρίση του 2008 και του τρόπου παρέμβασης στην ταξική πάλη, συμπεριλαμβάνοντας ουσιαστικές διαφορές στο εθνικό ζήτημα σήμερα, στη φύση της Μπολιβαριανής επανάστασης και στο πως θα χτιστούν οι δυνάμεις του επαναστατικού Μαρξισμού στη Βενεζουέλα. Διακυβεύονταν επίσης διαφορές αρχών σχετικά με το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος και της τακτικής που χρησιμοποιούν οι Μαρξιστές για την προσέγγιση των νέων αριστερών σχηματισμών και κομμάτων. Μια άλλη κεντρική πτυχή αυτής της διάσπασης ήταν η υπεράσπιση από τους Ισπανούς, τους Μεξικάνους και τους Βενεζουελάνους συντρόφους, της εσωτερικής δημοκρατίας και του προλεταριακού χαρακτήρα της οργάνωσης, εναντίον ενός εσωτερικού γραφειοκρατικού καθεστώτος, όπου η εμμονή με το «κύρος» και τον ρόλο της «προσωπικότητας» του βασικού της ηγέτη, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια για σοβαρό χτίσιμο της οργάνωσης μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Το ισπανικό τμήμα και η πλειοψηφία των τμημάτων σε Βενεζουέλα και Μεξικό, μετά την εμπειρία αυτή, έκαναν ένα βαθύ πολιτικό και θεωρητικό απολογισμό. Τα συμπεράσματα που αντλήσαμε σαν ανεξάρτητη οργάνωση –«Επαναστατική Αριστερά»– μέσα από αυτή τη διαδικασία, καθώς και η πρακτική μας παρέμβαση και μεγαλύτερη γνώση του πως προσανατολιζόμαστε στο πραγματικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας, βοήθησε στο να μπουν οι βάσεις για αυτή την ενοποίηση.
Γιατί ενοποιούμαστε και με ποιο σκοπό;
Η ενοποίηση των δυνάμεων μας βασίζεται σε μια ευρεία συμφωνία για τις προοπτικές του διεθνούς καπιταλισμού και τα καθήκοντα που προκύπτουν για τους Μαρξιστές. Εντούτοις, αντικατοπτρίζεται σε πολύ περισσότερα απ’ αυτό. Η κοινή μας εμπειρία συζήτησης και κοινής πάλης έχει αποκαλύψει μια συμφωνία όχι μόνο στις ιδέες και τις προοπτικές, αλλά και στη στρατηγική, τη τακτική, το πρόγραμμα και τον προσανατολισμό. Όπως είπε ο Λένιν, χωρίς επαναστατικές ιδέες δεν υπάρχει επαναστατικό πρόγραμμα. Αλλά εξίσου, οι ιδέες και η θεωρία χωρίς πράξη είναι κενό γράμμα.
Τόσο η εξέταση των ιδεών και των κοινών μας δράσεων και αγώνων όσο και η πλούσια, αν και ακόμη σύντομη, εμπειρία της κοινής μας δουλειάς, έχει επιβεβαιώσει τη βάση για την ενοποίηση των δυνάμεων μας στην οποία προχωράμε με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα.
Ο στόχος μας είναι να χτίσουμε έναν ισχυρό υποκειμενικό παράγοντα, μια μαζική Μαρξιστική δύναμη και επαναστατικό φορέα επικεφαλής των μαζικών ταξικών μαχών που έρχονται – η έλλειψη της οποίας ήταν μοιραία για τόσες πολλές επαναστατικές ευκαιρίες. 100 χρόνια από την αθάνατη Ρώσικη Επανάσταση, το παράδειγμα του Μπολσεβίκικου κόμματος –η οξυδερκής θεωρητική του ματιά, ο επίμονος ιδεολογικός του αγώνας για πολιτική καθαρότητα, η ευελιξία στις τακτικές και η αποφασιστικότητα στη δράση– παραμένει οδηγός για την ενοποιημένη οργάνωση μας.
Η επαναστατική μας Διεθνής και τα τμήματα της έχουν σαφή προσανατολισμό να παρεμβαίνουν στους μαζικούς αγώνες, τα συνδικάτα και τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Διατηρούμε επίσης την αρχή της πολιτικής και οργανωτικής ανεξαρτησίας του επαναστατικού κόμματος, ενάντια στις λικβανταριστικές τάσεις και πιέσεις που επιδιώκουν να σβήσουν το ρόλο του επαναστατικού κόμματος. Η επαναστατική οργάνωση εκπροσωπεί την μνήμη της εργατικής τάξης και τη συνέχεια του επαναστατικού της αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Η ευελιξία στις τακτικές, σε συνδυασμό με την πολιτική και προγραμματική σταθερότητα πάνω σε αρχές, είναι η σφραγίδα των κοινών μας πολιτικών ριζών και μεθόδου. Την ίδια στιγμή, υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη ενός ξεχωριστού επαναστατικού κόμματος ως σπονδυλικής στήλης –ενός αναπόσπαστου και κρίσιμου κομματιού– του μαζικού κινήματος των εργαζομένων και της νεολαίας.
Στεκόμαστε στο προγραμματικό έδαφος του επαναστατικού σοσιαλισμού. Των βασικών ντοκουμέντων των 4 πρώτων συνεδρίων της Τρίτης διεθνούς, καθώς και του αγώνα της Αριστερής Αντιπολίτευσης ενάντια στον Σταλινισμό, του Μεταβατικού Προγράμματος και της μεθόδου του, μαζί με την μέθοδο και τις ιδέες του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Τρότσκι. Ο άξονας αυτού του προγράμματος παραμένει η ανατροπή του καπιταλισμού και του αστικού καθεστώτος και η αντικατάσταση του με μια εργατική κυβέρνηση βασισμένη στην δημόσια ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του χρηματοπιστωτικού τομέα κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής τάξης. Υποστηρίζουμε μια σχεδιασμένη οικονομία σε διεθνή κλίμακα και τη δημοκρατική επεξεργασία ενός διεθνούς σοσιαλιστικού σχεδίου παραγωγής, ως το κλειδί για να ξεπεράσουμε τα πιο πιεστικά προβλήματα της ανθρωπότητας: την κρίση, την φτώχεια, τη πείνα, τον πόλεμο και όλες τις μορφές καταπίεσης.
Οι Μαρξιστές αγωνίζονται για να καταλάβουν την πρώτη γραμμή στον αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης, ενώνοντας την εργατική τάξη και όλους τους καταπιεσμένους γύρω από την προοπτική της σοσιαλιστικής ανατροπής. Αντιτασσόμαστε στην εθνική καταπίεση σε όλες της τις μορφές και υπερασπιζόμαστε με αποφασιστικότητα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των καταπιεσμένων εθνών – μέχρι και του δικαιώματος τους στην ανεξαρτησία. Την ίδια στιγμή, υπερασπιζόμαστε την μέγιστη ενότητα στον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης πέρα από τα εθνικά σύνορα. Μόνο η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι – οπλισμένοι με ένα διεθνιστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα και προοπτική – μπορούν να καθοδηγήσουν ένα συνεπή αγώνα για εθνική απελευθέρωση, όπως ισχύει και για όλες τις άλλες μορφές καταπίεσης. Αντιπαραθέτουμε στη ρητορική των καπιταλιστών για «εθνική ενότητα» την διεθνιστική ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές όλων των εθνών, σε έναν αγώνα για εθνικά και δημοκρατικά δικαιώματα ως τμήμα του αγώνα για τον σοσιαλισμό. Απορρίπτουμε μια μονόπλευρη σχηματική προσέγγιση σε αυτό το θεμελιώδες ζήτημα για τους Μαρξιστές και κατανοούμε ότι η πολύπλοκη φύση του εθνικού ζητήματος και της συνείδησης απαιτεί μια ευέλικτη προσέγγιση και σχολαστική μελέτη κάθε περίπτωσης και συγκυρίας.
Ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών και ενάντια στις επιθέσεις στις –κερδισμένες με σκληρό αγώνα– κατακτήσεις των γυναικών της εργατικής τάξης σε περασμένες δεκαετίες έχει υπάρξει μια από τις πιο ισχυρές εκφράσεις της ταξικής πάλης την τελευταία περίοδο. Υπερασπιζόμαστε έναν εργατικό, σοσιαλιστικό φεμινισμό που χρησιμοποιεί τη δύναμη του εργατικού κινήματος, του μόνου ικανού να καταπολεμήσει αυτό το σύστημα στο οποίο ο σεξισμός και ο μισογυνισμός είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι. Η δουλειά μας στο μαζικό γυναικείο κίνημα αναπτύσσεται σε αντιπαράθεση με τον αναποτελεσματικό και στείρο αστικό και μικροαστικό φεμινισμό. Οι Μαρξιστές αγωνίζονται για να τεθούν επικεφαλής και να δώσουν ταξική προοπτική στο κίνημα ενάντια στην καταπίεση των γυναικών και στο ρατσισμό και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Για κάθε ζωντανό Μαρξιστικό οργανισμό που εμπλέκεται με την εργατική τάξη και τη νεολαία, οι συζητήσεις, οι συντροφικές διαφωνίες, ακόμη και οι διασπάσεις κάτω από κάποιες συνθήκες, είναι αναπόφευκτες. Μια ταραχώδης περίοδος συνοδεύεται αναπόφευκτα από όλων των ειδών τις πιέσεις –οπορτουνιστικές, αριστερίστικες ή άλλες– που ασκούνται στους επαναστάτες και στις οποίες κανένα κόμμα ή ηγεσία δεν έχει ανοσία. Η υπομονετική, ανοιχτή και δημοκρατική διεξαγωγή των συζητήσεων που αφορούν διαφωνίες πολιτικής φύσης είναι θεμελιώδες στοιχείο των κοινών μας μεθόδων. Περίοδοι όπως αυτή δεν είναι μόνο περίοδοι συγχωνεύσεων και ενότητας αλλά επίσης και περίοδοι διαφωνιών και διαλόγου πάνω σε μια συντροφική βάση – κάτι που οι επαναστάτες δεν φοβούνται και δεν προσπαθούν να αποφύγουν.
Η CWI, μαζί με τους νέους μας συντρόφους στην Επαναστατική Αριστερά, είναι μια διεθνής Μαρξιστική δύναμη με μια πραγματική βάση μεταξύ των εργαζομένων και της νεολαίας σε έναν αριθμό χωρών-«κλειδιά». Ωστόσο, δεν επιχειρούμε να ανακηρύξουμε τους εαυτούς μας ως «την» μαζική επαναστατική Διεθνή οργάνωση της εργατικής τάξης. Στόχος μας είναι να παίξουμε ένα βασικό ρόλο, σαν μια κεντρική δύναμη στο χτίσιμο μιας τέτοιας Διεθνούς, μαζί με πολλούς άλλους που βρίσκονται αυτή τη στιγμή έξω από τις γραμμές μας. Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους επαναστάτες που κατανοούν σοβαρά την ανάγκη για μια ενότητα αρχών με βάση τον Μαρξισμό, να συμμετάσχουν σε μια συζήτηση και διάλογο για το πώς θα χτίσουμε καλύτερα μια Διεθνή ικανή να ηγηθεί της επερχόμενης παγκόσμιας επανάστασης.
Εγκρίθηκε ομόφωνα στο συνέδριο ενοποίησης της CWI και της IR, στις 22 Ιουλίου του 2017 στη Βαρκελώνη
