Του Τάκη Γιαννόπουλου
Η κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων και η ολοκληρωτική δεξιά μετατόπιση της σοσιαλδημοκρατίας δημιούργησαν ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σκηνικό στην δεκαετία του 90. Οι ιδέες του σοσιαλισμού, ταυτισμένες στη συνείδηση των πλατιών μαζών με την πολιτική των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ και διεθνώς με την πρώην ΕΣΣΔ και τις χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ, δέχτηκαν ένα ισχυρό πλήγμα.
Οι καπιταλιστές διεθνώς έσπευσαν να πανηγυρίσουν και να μιλήσουν για το "τέλος της ιστορίας" με την έννοια του οριστικού θριάμβου του καπιταλισμού σαν το ανώτερο και τελικό κοινωνικό σύστημα.
Ο αντίκτυπος αυτών των εξελίξεων στην Ελλάδα προκάλεσε την διπλή διάσπαση του ΚΚΕ το 89-90 με την δημιουργία του ΝΑΡ και την διάλυση του ενιαίου ΣΥΝ. Παράλληλα δημιούργησε την αίσθηση στην νεοεκλεγμένη κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι μπορούσε να περάσει μια σκληρή επίθεση στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία με τη λογική του "οδοστρωτήρα". Σκληρή λιτότητα και πάγωμα σε κάθε αύξηση των μισθών. Ιδιωτικοποίηση των πάντων, απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο και κλείσιμο επιχειρήσεων. Ανατροπή του ασφαλιστικού. Αντιδραστικές αλλαγές στα πανεπιστήμια και παράδοσή τους στο κεφάλαιο. Επαναφορά της ποδιάς και καθιέρωση του ελέγχου της ζωής των μαθητών μέσα και έξω από το σχολείο με την εφαρμογή ενός συστήματος πόντων.
Αυτά τα μέτρα προκάλεσαν μια χωρίς προηγούμενο έκρηξη στην ελληνική κοινωνία. Οι απεργίες διαδεχόντουσαν η μία την άλλη. Οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ήταν καθημερινό φαινόμενο. Οι κινητοποιήσεις σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και το κίνημα των μαθητών του 90-91 έγραψαν ιστορία δημιουργώντας νέες παραδόσεις.
Στην πράξη αυτό που συνέβη ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη να γίνει η πιο μισητή κυβέρνηση των τελευταίων 20 χρόνων, να προκαλέσει μερικές από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας, να καταρρεύσει πρόωρα μετά 3 χρόνια και να ξαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με ποσοστά παρόμοια με αυτά της δεκαετίας του 80.
Οι απεργίες στην ΕΑΣ και στην Πειραϊκή Πατραϊκή
Ο αγώνας των εργαζομένων στην Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ) έχει μείνει στην ιστορία. Με αφορμή την απόλυση 1400 συναδέλφων τους και την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση των λεωφορείων, μέσα στον Αύγουστο του 1992 ξεκίνησε ένας από τους πιο σκληρούς απεργιακούς αγώνες στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας.
Επί 3 μήνες είχαμε μια απεργία διαρκείας, με καθημερινές πορείες στο κέντρο της Αθήνας, περιφρούρηση των αμαξοστασίων, δημόσιο ξεγύμνωμα των απεργοσπαστών, συγκρούσεις σώμα με σώμα με τα ΜΑΤ και μια τεράστια υποστήριξη από τη μεριά της κοινωνίας που εκφράστηκε με μαζική συμμετοχή στις πορείες και στις εκδηλώσεις συμπαράστασης καθώς και με μάζεμα μιας τεράστιας οικονομικής ενίσχυσης για το απεργιακό ταμείο.
"ΕΑΣ-ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς" (εννοούσαν το Μητσοτάκη) – "Αέρα, αέρα να φύγει η χολέρα" ήταν τα βασικά συνθήματα των απεργών που διαπέρασαν όλη την κοινωνία. Οταν αργά το βράδυ της 20ης Αυγούστου 20.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν με κάλεσμα της ίδιας μέρας και έκαναν πορεία στο κτίριο της Ασφάλειας στην Λ. Αλεξάνδρας για να επιβάλλουν την απελευθέρωση του προέδρου και 3 ακόμα συνδικαλιστών του σωματείου που είχαν συλληφθεί από την αστυνομία, η Αθήνα ζούσε μια από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της περιόδου εκείνης.
Ανάλογες στιγμές έζησε και η Πάτρα με την απεργία και κατάληψη του εργοστασίου της Πειραϊκής-Πατραϊκής, που η κυβέρνηση ήθελε να κλείσει και ξεκίνησε με την απόλυση 905 εργαζομένων τον Αύγουστο του 1990. Αντιγράφουμε από το Ξ (τ.149 – Νοέμβρης 1990):
" Οι στάσεις εργασίας και οι 24ωρες που έγιναν μέσα στον Σεπτέμβρη, καλλιέργησαν το κλίμα για πιο δυναμικές μορφές πάλης και έκαναν ώριμες τις συνθήκες για την κατάληψη που υϊοθετήθηκε με τεράστια πλειοψηφία από τους εργαζόμενους…
Οργάνωσαν ομάδες άμυνας και σκοπιές γύρω από το εργοστάσιο. Καθημερινό συσσίτιο για την διατροφή των εργατών και ομάδες που καθημερινά ενημερώνουν με έντυπο υλικό τον κόσμο. Εφτιαξαν απεργιακό ταμείο που έχει μέχρι τώρα μαζέψει 30 περίπου εκατομμύρια δραχμές. Οργάνωσαν ραδιοφωνικό σταθμό που ενημερώνει όλη μέρα την Πάτρα για τις εξελίξεις με ειδήσεις από τους αγώνες απ΄ όλη την Ελλάδα. Η δημοσιότητα και η γρήγορη και σωστή ενημέρωση του κόσμου είναι ένα καθοριστικό ζήτημα σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό φάνηκε όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να επέμβει, μαζεύοντας όλη τη δύναμη των ΜΑΤ της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας έξω από το εργοστάσιο. Το άμεσο κάλεσμα από το ραδιοφωνικό σταθμό του λαού της Πάτρας για συμπαράσταση είχε σαν αποτέλεσμα να μαζευτούν σε ελάχιστο χρόνο 20 χιλιάδες κόσμος!! Η αστυνομία βρέθηκε έτσι ξαφνικά αντιμέτωπη όχι μόνο με τους εργάτες της ΠΠ αλλά με ολόκληρο το λαό της Πάτρας. Το σωματείο έδωσε τότε στον επικεφαλής των ΜΑΤ διορία 10 λεπτών για να φύγουν, αλλιώς θα ξέσπαγαν απρόβλεπτα γεγονότα. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε έτσι να υποχωρήσει μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργατών".
Το κίνημα των μαθητών
Το Νοέμβρη του 1990 ξεσπάει το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων που κράτησε 3 μήνες. Πάνω από 1500 λύκεια και γυμνάσια σε όλη την χώρα διαδηλώνουν τραγουδώντας ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ή το ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ που από τότε καθιερώθηκαν σαν συνθήματα από όλες σχεδόν τις μελλοντικές κινητοποιήσεις.
Ούτε οι εισαγγελείς, ούτε οι δήθεν αγανακτισμένοι γονείς που στην πραγματικότητα ήταν τα τοπικά μέλη της ΝΔ πτόησαν τους μαθητές. Οι καταλήψεις επεκτάθηκαν και στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Οταν στις 9 Γενάρη του 1991 παρακρατικοί τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα δολοφονούν έξω από το σχολικό συγκρότημα ΒΟΥΔ τον καθηγητή Ν. Τεμπονέρα που συμπαραστεκόταν στους μαθητές, το κίνημα φτάνει στο ανώτερο σημείο του.
100.000 συμμετείχαν σε μια από τις μεγαλύτερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις που έχει γνωρίσει η Αθήνα. Επί 3 μέρες η κατάσταση στην πόλη σημαδεύεται από διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ. Ενα δακρυγόνο προκαλεί φωτιά και τον θάνατο 4 πολιτών στο κτίριο του Κ. Μαρούση στην Πανεπιστημίου. Οι διαδηλώσεις επεκτείνονται σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Ο υπουργός παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται και η κυβέρνηση αποσύρει τα μέτρα. Ηταν η πρώτη νίκη του κινήματος ενάντια στην κυβέρνηση πριν καν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την εκλογή της.
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ 1993 – 2004
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση τον Οκτώβρη του 1993 αποκάλυψε την πλήρη υποταγή της ηγεσίας στις επιλογές του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Ο θάνατος του Α. Παπανδρέου και η ανάληψη της ηγεσίας από τον Κ.Σημίτη επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Το ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να περνά τις πολιτικές του κεφαλαίου καλύτερα και από τη ΝΔ λόγω του μεγαλύτερου ελέγχου που ασκούσε στις ηγεσίες των συνδικάτων.
Η λιτότητα, οι σταδιακές ιδιωτικοποιήσεις με το πρόσχημα της "μετοχοποίησης", οι αλλαγές στο ασφαλιστικό και στην παιδεία περνούσαν πλέον με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση.
Αυτό δεν οφειλόταν στην μαεστρία της κυβέρνησης αλλά στην βαθιά απογοήτευση του εργατικού κινήματος από την δεξιά πορεία κομμάτων που είχε εμπιστευτεί την προηγούμενη περίοδο και ταυτόχρονα από το θάμπωμα της ιδέας του σοσιαλισμού και της δυνατότητάς του να επικρατήσει μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ.
Αγώνες σημαντικούς είχαμε και αυτή την περίοδο όπως την απεργία διαρκείας των καθηγητών το 1997, τον αγώνα της Ιονικής και των αδιόριστων εκπαιδευτικών το 1998, το κίνημα των μαθητών το 98-99. Όμως αυτοί οι αγώνες παρά τη μαχητικότητά τους ηττήθηκαν εξαιτίας του εγκληματικού ρόλου των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών που στερούσε από το κίνημα την προοπτική της νίκης αλλά και την εναλλακτική πρόταση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η απομαζικοποίηση κομμάτων, συνδικάτων και αγώνων και η επικράτηση απολίτικων λογικών ειδικά στη νεολαία ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου.
Τα κόμματα της αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΝ δεν κατάφεραν να δώσουν συνδικαλιστική ή πολιτική διέξοδο στο κίνημα και περιορίστηκαν σε πολύ χαμηλά εκλογικά ποσοστά.
Η ηγεσία του ΚΚΕ παρέμεινε δέσμια του σταλινισμού και της περιχαράκωσης ενώ η ηγεσία του ΣΥΝ βολόδερνε από την λογική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ που κορυφώθηκε με την αποθέωση του Κ. Σημίτη στο συνέδριο του ΣΥΝ το 1996 και την συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ στο δήμο της Αθήνας το 1998 με την παταγώδη αποτυχία της Μ. Δαμανάκη. Η στροφή στα αριστερά του ΣΥΝ μετά το 2000 παραμένει πάντα ημιτελής εντείνοντας την εκλογική στασιμότητα και τις διαρκείς εσωκομματικές συγκρούσεις.
Η άνοδος της ΝΔ στην εξουσία τον Απρίλη του 2004 ήταν η φυσιολογική κατάληξη της φθοράς του ΠΑΣΟΚ και της αδυναμίας της αριστεράς να αποτελέσει εναλλακτική λύση.
Το Ξεκίνημα
Οι αλλαγές στην αντικειμενική κατάσταση ήταν αδύνατο να αφήσουν ανεπηρέαστο το Ξ.
Η κατάρρευση του σταλινισμού και η επιστροφή στον καπιταλισμό ήταν μια μεγάλη επιβεβαίωση των προβλέψεων του Λ. Τρότσκι από τη δεκαετία του 30.
Όμως αυτό που κυριάρχησε στην συνείδηση των μαζών δεν ήταν η δικαίωση του τροτσκισμού αλλά η απογοήτευση και η σύγχιση για τις δυνατότητες του σοσιαλισμού.
Ταυτόχρονα η ολοένα και πιο δεξιά πορεία του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλδημοκρατίας διεθνώς και το άδειασμα αυτών των κομμάτων από ανιδιοτελείς και πρωτοπόρους αγωνιστές έβαλε επιτακτικά το ζήτημα της αλλαγής στην τακτική της οργάνωσης.
Το Ξ και η CWI έπρεπε να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Η συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή την αλλαγή της τακτικής στην Σκοτία προκάλεσε την διεθνή διάσπαση της CWI και του Ξεκινήματος τον Φλεβάρη του 1992. Η πλειοψηφία της οργάνωσης πίστευε ότι δεν είχε πλέον νόημα ο προσανατολισμός στα σοσιαλιστικά κόμματα με την έννοια ότι αυτά είχαν αδειάσει από εργαζόμενους και νεολαία και είχαν γεμίσει από καρεκλοκένταυρους και καριερίστες που απλά καρτερούσαν για ένα κομμάτι από την πίτα και τα προνόμια της εξουσίας. Χρειαζόταν επομένως η πιο ανεξάρτητη εμφάνιση της οργάνωσης και η απεύθυνση στους πρωτοπόρους εργαζόμενους και νεολαίους που τώρα πια ήταν έξω από τα παραδοσιακά κόμματα και τα αντιμέτωπιζαν με μεγάλη καχυποψία. Γράψαμε και στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος ότι το Ξ ήταν πάντα μια ανεξάρτητη οργάνωση που στόχευε στην δημιουργία ενός νέου πραγματικά σοσιαλιστικού κόμματος σε διεθνή κλίμακα. Το ζήτημα της τακτικής έχει να κάνει με τον τρόπο παρέμβασης στα στρώματα και τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να αποτελέσουν τη μαγιά για αυτό το στόχο.
Μια μειοψηφία μέσα στην οργάνωση πίστευε ότι έπρεπε να παραμείνουμε προσανατολισμένοι στο ΠΑΣΟΚ και στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα διεθνώς και διάλεξε το δρόμο της αποχώρησης από την οργάνωση.
Η διάσπαση αυτή προκάλεσε ένα σημαντικό πλήγμα στην οργάνωση και σημαντική υποχώρηση των αριθμών για μια περίοδο.
Το Μαθητικό Ξεκίνημα και η Y.R.E.
Πρόκειται για 2 πρωτοβουλίες του Ξ στην δεκαετία του 90 που συνέβαλλαν στην καθιέρωσή του σαν μια από τις πιο σημαντικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στο χώρο της νεολαίας.
Η έκδοση του Μαθητικού Ξεκινήματος τον Απρίλη του 1991 αποτέλεσε την αρχή για την πιο μακρόχρονη έκδοση μαθητικού εντύπου μέχρι σήμερα. Βγαλμένο από τη μαχητικότητα και τη ζωντάνια των καταλήψεων του 90-91 το ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ αποτέλεσε ένα όπλο στα χέρια των μαθητών για όλες τις μετέπειτα κινητοποιήσεις τους. Ταυτόχρονα μπόρεσε κάτι που οι νεολαίες των μαζικών κομμάτων δεν έχουν καταφέρει στο χώρο των μαθητών. Δηλαδή να μιλήσει σε γλώσσα απλή και κατανοητή στους μαθητές για τις σοσιαλιστικές ιδέες και το τι σχολείο και παιδεία θέλουμε, δημιουργώντας στελέχη στο μαθητικό κίνημα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε όλες τις μαθητικές κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα.
Η δημιουργία της ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ – Y.R.E στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 1994 αποτέλεσε καταλύτη όχι μόνο για τη δράση και την ανάπτυξη της οργάνωσης αλλά και για τη δράση χιλιάδων νέων που δεν εμπνέονταν από τα παραδοσιακά κόμματα και ήθελαν να δράσουν ενάντια στο ρατσισμό και τον νεοφασισμό που επανεμφανίστηκαν απειλητικά στη χώρα μας μετά την είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για την Μακεδονία το 1992-93.
Η Y.R.E από τότε μέχρι σήμερα έχει καθιερωθεί σαν μια από τις πιο γνωστές και δραστήριες αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις που συνδυάζει τον αγώνα ενάντια στο ρατσισμό και το σύστημα που τον γεννάει με την πάλη για την επίλυση καθημερινών πρακτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν χιλιάδες μετανάστες ή θύματα ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων.
Οι εκατοντάδες απελευθερώσεις μεταναστών που κρατούνταν άδικα στις φυλακές, η πετυχημένη εκστρατεία για τα θύματα του ρατσιστή Π. Καζάκου, Τίμοθυ Αμπντούλ και Τόμι Κόφι, τα μαζικά και μαχητικά μπλοκ στις αντιρατσιστικές πορείες, το καλοκαιρινό κάμπινγκ και οι πρωτοβουλίες για ματαίωση συγκεντρώσεων των φασιστών της Χρυσής Αυγής όπως πρόσφατα με την ματαίωση της νεοφασιστικής κατασκήνωσης, είναι μερικές μόνο από τις πιο χαρακτηριστικές επιτυχίες της Y.R.E.
Το Ξεκίνημα σήμερα
Οι επιτυχίες με το ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ και την Y.R.E συνέβαλλαν αποφασιστικά στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της αντικειμενικής κατάστασης αλλά και των συνεπειών της διάσπασης του 1992. Από τα τέλη της δεκαετίας του 90 μέχρι σήμερα το Ξ έχει μετατραπεί στην πιο σταθερά και γοργά αναπτυσσόμενη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Σε αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο η επιβεβαίωση στην πράξη της επιλογής για εγκατάλειψη του προσανατολισμού στο ΠΑΣΟΚ αλλά και το σταδιακό ξεπέρασμα των συνεπειών της κατάρρευσης του σταλινισμού και της δεξιάς στροφής της σοσιαλδημοκρατίας στη συνείδηση του κινήματος.
Οι απεργίες και η ανατροπή των σχεδίων Σημίτη-Γιαννίτση για το ασφαλιστικό την άνοιξη του 2001 αποτέλεσαν ουσιαστικά την αρχή για μια νέα περίοδο καθώς ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η εργατική τάξη πετύχαινε την ανατροπή των κυβερνητικών σχεδίων. Οι διαδηλώσεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν (Γένοβα, αντιπολεμικά συλλαλητήρια, πορεία στην Θεσ/νίκη το 2003) ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση του κινήματος και την πολιτικοποίηση της νέας γενιάς.
Οι πρωτοβουλίες του Ξ στο χώρο της νεολαίας συνεχίστηκαν και επεκτάθηκαν με την δημιουργία της Ματσέτας στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Όμως το πιο σημαντικό ήταν η δημιουργία μιας νέας πραγματικά ενωτικής παράταξης της αριστεράς, της ΑΝΑΓΚΙ, στο Σισμανόγλειο νοσοκομείο. Μέσα σε ενάμιση χρόνο 1 σ. του Ξ πέτυχε όχι μόνο να ενώσει όλη την αριστερά σε ένα σχήμα αλλά και να δημιουργηθεί μια δύναμη που ανάτρεψε την 20χρονη κυριαρχία της ΠΑΣΚΕ κατακτώντας την πρώτη θέση και το προεδρείο στις εκλογές του 2003 δείχνοντας στην πράξη πως η αριστερά μπορεί να σπάσει τον δικοματισμό και να ενώσει τις γραμμές της. (Αυτή την επιτυχία κατάστρεψε στη συνέχεια το ΚΚΕ οδηγώντας την ΑΝΑΓΚΙ σε διάσπαση).
Η έκδοση ειδικής εφημερίδας για τους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας με τον τίτλο ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ αποτέλεσε το επόμενο βήμα προκειμένου να μπουν οι βάσεις για την δημιουργία ενός δικτύου πρωτοπόρων αγωνιστών στο χώρο των νοσοκομείων.
Στο πολιτικό επίπεδο οι βασικές πολιτικές επιλογές του Ξ ήταν η συμμετοχή στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, η άρνηση συμμετοχής στον ΣΥΡΙΖΑ, η κριτική ψήφος στα κόμματα της αριστεράς στις εκλογές και η πάλη για την δημιουργία μιας νέας αριστεράς.
Το Ξ συμμετέχει στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ μαζί με άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ( ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΟΚΔΕ, Δίκτυο, ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ κτλ.) και τον ΣΥΝ ανταποκρινόμενο στην ανάγκη για κοινή πάλη και δράση πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα όπως η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ο πόλεμος, ο ρατσισμός κτλ.
Δεν συμμετείχαμε στο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώντας ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν μπορούσε να αποκτήσει δυναμική εξαιτίας της έλλειψης ενός σοσιαλιστικού προγράμματος και της εμφάνισής του βασικά σαν ένα σχήμα δυνάμεων γύρω από τον ΣΥΝ. Το εκλογικό αποτέλεσμα και η μετέπειτα παράλυση του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις μας.
Η στάση μας στις εκλογές είναι η άρνηση μαχητικής εκστρατείας για κάποιο κόμμα και η ψήφος στα κόμματα της αριστεράς σαν το μόνο πρακτικό τρόπο να μειωθούν τουλάχιστον τα ποσοστά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Τέλος η πρότασή μας για μια νέα αριστερά δεν στοχεύει απλά σε κάποιας μορφής συνεργασία σε εκλογικό επίπεδο αλλά στη δημιουργία ενός νέου σχηματισμού, απαλλαγμένου από τη λογική του σταλινισμού και της σοσιαλδημοκρατίας με αντικαπιταλιστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, εσωτερική δημοκρατία, μπροστάρη στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.
Το Ξ συμπληρώνοντας 30 χρόνια από τη δημιουργία του έχει κάθε λόγο να βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία. Η σημαντική αριθμητική ανάπτυξη, η πανελλαδική του επέκταση και η καθιέρωσή του σε μια σειρά χώρους είναι μερικοί από τους λόγους αυτής της αισιοδοξίας. Όμως ο πιο σημαντικός λόγος είναι η εμπιστοσύνη μας στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Στις επαναστατικές παραδόσεις τους που μερικές μόνο από αυτές παρουσιάσαμε μέσα από τα αφιερώματά μας.
Στην ακλόνητη πεποίθηση ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι, άνεργοι, "απασχολήσιμοι", φοιτητές και μαθητές, θα συνεχίσουν το έργο που άφησαν ανολοκλήρωτο οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι απεργοί της ΕΑΣ και της Πειραϊκής Πατραϊκής, οι καταληψίες των σχολών και των σχολείων του 90-91 και 98-99.
