Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Για 2η φορά τους τελευταίους 2 μήνες η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ αρνείται να συμβάλει στη συγκρότηση μετώπου ενάντια στην κυβερνητική πολιτική με άλλους κλάδους που αγωνίζονται.
Αύριο Τετάρτη, 30 Μάρτη, οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ) καλούν σε 24ωρη απεργία με αφορμή τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων. Την ίδια μέρα απεργούν και οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων (ΟΕΝΓΕ). Οι τρεις μάλιστα ομοσπονδίες σε μία προσπάθεια συντονισμού στο δημόσιο τομέα προχώρησαν σε κοινή σύσκεψη και εξέδωσαν ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία καλούν σε κοινή συγκέντρωση (Προπύλαια 12:30) αλλά και από κοινού καλούν την ΑΔΕΔΥ να καλέσει 24ωρη απεργία μέσα στο πρώτο 15μερο του Απρίλη.
Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί μία πολύ θετική εξέλιξη για το εργατικό κίνημα. Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι γενικά και αυτοί στο δημόσιο ειδικότερα βάλλονται από παντού και που οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ δεν είναι ούτε κατ’ ελάχιστο στο ύψος των περιστάσεων το να παίρνονται πρωτοβουλίες από ομοσπονδίες και σωματεία για κοινές κινητοποιήσεις και συντονισμό αποτελεί «φως στο τούνελ» για τους εργαζόμενους που θέλουν να παλέψουν απέναντι στην κυβερνητική πολιτική αλλά η συνδικαλιστική ηγεσία τους αφήνει ξεκρέμαστους.
Η ΠΟΕΔΗΝ τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία βάλλονται κι αυτοί με πολλούς τρόπους θα έπρεπε να πρωτοστατεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Αντίθετα όμως η ηγεσία της επέλεξε να κάνει απεργία μόνη της την επόμενη μέρα (31/3) και να μην συμμετάσχει καν στην κοινή σύσκεψη των ομοσπονδιών.
Αυτή είναι μάλιστα η 2η φορά που κάνει κάτι τέτοιο. Η προηγούμενη ήταν στις αρχές Φλεβάρη, την περίοδο της κατάληψης του Υπ. Υγείας απ’ τους γιατρούς, όταν τη στιγμή που υπήρχαν αποφάσεις από γιατρούς, εργαζόμενους στις συγκοινωνίες και την ΟΛΜΕ για κοινή μέρα κινητοποιήσεων και κοινή διαδήλωση και πάλι η ΠΟΕΔΗΝ «έδρασε» μόνη της την επόμενη μέρα.
Το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι ότι τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ (πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ) δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη του συντονισμού και το πόσο θετικό ρόλο μπορεί να παίξει για το εργατικό κίνημα στο δημόσιο. Αντίθετα ακριβώς επειδή το καταλαβαίνουν πολύ καλά γι’ αυτό και το υποσκάπτουν προσφέροντας έτσι εμμέσως πλην σαφώς υπηρεσίες στην ηγεσία του υπουργείου υγείας.
Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από αυτή τη συνδικαλιστική ηγεσία. Δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να δράσουν από τα κάτω χτίζοντας επιτροπές αγώνα και δυναμώνοντας τις παρατάξεις εκείνες της αριστεράς που θα μπουν μπροστά στις μάχες αποφασιστικά και θα πρωταγωνιστήσουν στις προσπάθειες συντονισμού του κινήματος.
