Στις 6 Νοεμβρίου γεννήθηκε το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το ΜΑΣ σύμφωνα με τους ιδρυτές του είναι μια κίνηση η οποία συγκροτήθηκε από πανελλαδικό σώμα, αποτελούμενο από «επιτροπές αγώνα», όχι δηλαδή από τα μέλη μίας και μόνο παράταξης. Ο λόγος της συγκρότησης του είναι η συσπείρωση αγωνιστών και η διεκδίκηση αιτημάτων για την παιδεία.
Φυσικά η αλήθεια απέχει μίλια φωτός. Στο ιδρυτικό κείμενο (το οποίο σημειώνουμε πως δημοσιεύτηκε μόνο στον «Ριζοσπάστη», 8/11/2009), του ΜΑΣ ένα πολύ μεγάλο μέρος αφιερώνεται στην ακατάσχετη λασπολογία. Το κείμενο δεν βάλλει μόνο κατά των δυο παρατάξεων του δικομματισμού (ΠΑΣΠ και ΔΑΠ) αλλά και όλων των άλλων αριστερών παρατάξεων πλην της ΠΚΣ. Επίσης λέει ανοιχτά ότι ο μόνος δρόμος είναι η συντονισμένη δράση μαζί με το ΠΑ.Μ.Ε (συνδικαλιστικό όργανο του ΚΚΕ στους εργαζόμενους). Αυτό λοιπόν το μέτωπο αγώνα θεωρεί ότι οι υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις του πανεπιστημίου είναι σύμμαχοι του κεφαλαίου και με τις πράξεις τους βοηθάνε στην κυριαρχία του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως καταλαβαίνουμε αυτό το μέτωπο αγώνα είναι μία ακόμα εφεύρεση του ΚΚΕ στους φοιτητικούς χώρους.
Μερικές «απορίες» …
Σε αυτό το σημείο θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι: δεν είμαστε αντίθετοι με το να παίρνει μια αριστερή παράταξη την πρωτοβουλία να δημιουργήσει επιτροπές αγώνα οι οποίες να παρεμβαίνουν στα τμήματα και να έχουν συγκεκριμένα αιτήματα και δράση, καθώς και να συσπειρώνουν κόσμο εκτός των παρατάξεων, κάθε άλλο. Γιατί όμως αυτή διαδικασία έγινε «κεκλεισμένων των θυρών»; Γιατί το γνώριζαν μόνο τα μέλη της ΠΚΣ και δεν έγινε ένα πλατύ ενωτικό κάλεσμα και στην υπόλοιπη αριστερά; Και σε μια περίοδο που ελάχιστες γενικές συνελεύσεις είχαν απαρτία και δυστυχώς το φοιτητικό κίνημα φαίνεται να είναι, τουλάχιστον αυτή την στιγμή, σε ύφεση, από πού προέκυψαν αυτές οι «ανεξάρτητες επιτροπές αγώνα» αν όχι μέσα από τις γενικές συνελεύσεις; Σε ποιόν λογοδοτούν για τις δράσεις τους αν όχι στις γενικές συνελεύσεις;
Όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς τις θέσεις των παρατάξεων, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα διαπιστώσει πως οι θέσεις του ΜΑΣ ταυτίζονται με της ΠΚΣ! (βλ. συμπόρευση με το ΠΑΜΕ, θέσεις για «ενιαία ανώτατη εκπαίδευση», κτλ). Το περιεχόμενο, η φρασεολογία, οι προτάσεις για την παιδεία, όλα αυτά δεν αποτελούν καμιά καινούρια προσπάθεια σύνθεσης απόψεων ούτε καμία φρέσκια ιδέα. Το πολιτικό πλαίσιο του «νεογέννητου» ΜΑΣ είναι αυτό που χρόνια τώρα έχουν διατυπώσει το ΚΚΕ και η παράταξή του στα πανεπιστήμια, η ΠΚΣ!
Τι ισχύει τελικά;
Βλέπουμε λοιπόν να υπάρχουν «επιτροπές αγώνα» οι οποίες απαρτίζονται από μέλη της ΠΚΣ σχεδόν αποκλειστικά, συγκροτούν το ΜΑΣ, το οποίο αποφασίζει το πολιτικό περιεχόμενο που μέχρι τώρα βλέπαμε στην ΠΚΣ και όλα αυτά δημοσιεύονται στον Ριζοσπάστη, το όργανο του ΚΚΕ! Γιατί να φτιάξει κάποιος ένα διαφορετικό όργανο όταν αυτό αποτελείται από τους ίδιους ανθρώπους, έχει το ίδιο περιεχόμενο και ακολουθεί τις ίδιες τακτικές; Το σημαντικότερο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το ΜΑΣ δημιουργεί σύγχυση στους φοιτητές. Είναι κάποιο διαφορετικό όργανο; Αν ναι ποιος το ελέγχει και σε ποιόν λογοδοτεί; Το ΜΑΣ προσπαθεί να παρουσιάσει τις θέσεις του σαν απόφαση «όλων των φοιτητών που μάχονται και αγωνίζονται» δίνοντας έτσι την εντύπωση σε κάποιον που δεν το έχει ψάξει και τόσο πολύ (πχ πρωτοετείς) πως είναι κάτι καινούριο, «μη κομματικό» και πιο πλατύ.
Στην ουσία …
Οι λόγοι για τους οποίους η ΠΚΣ προχώρησε στην συγκρότηση αυτού του Μετώπου έχουν να κάνουν με την προσπάθεια της να εμφανιστεί σαν πιο «ανοιχτή» μέσα από τις «επιτροπές αγώνα» που στήνει στις σχολές. Να στήσει ένα ΠΑΜΕ φοιτητών ουσιαστικά που, όπως και στους εργαζόμενους, το μόνο που θα κάνει είναι χωριστές πορείες και συγκεντρώσεις διασπώντας τον κοινό αγώνα φοιτητών και σπουδαστών και διευκολύνοντας τα σχέδια της εκάστοτε κυβέρνησης. Ας μην ξεχνάμε πως η ΠΚΣ και το ΚΚΕ γύρισαν την πλάτη όχι μόνο στο εκπαιδευτικό κίνημα (2006-2007) αλλά και στην εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, βρίζοντας και κατηγορώντας αυτά τα κινήματα, γιατί δεν μπορούσε να τα ελέγξει και ήταν άλλες δυνάμεις ( ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ) που έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά. Στην επόμενη περίοδο, με τα ξεσπάσματα της νεολαίας, η ΠΚΣ και πάλι θα θέλει να διαφοροποιηθεί από το υπόλοιπο κίνημα, κατά την προσφιλή της τακτική και τότε θα έχει σαν σημείο αναφοράς το ΜΑΣ και τις «επιτροπές αγώνα». Ακριβώς αυτό συνέβαινε και την περίοδο πριν το 2006 όταν η ΠΚΣ είχε στήσει τα «πανελλαδικά συντονιστικά» και παρουσίαζε τις αποφάσεις που έβγαιναν σε κομματικά γραφεία ως αποφάσεις συντονιστικών ή ακόμα χειρότερα, αποφάσεις συλλόγων. Που είναι σήμερα αυτά τα συντονιστικά;
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Επαναλαμβάνουμε ότι κατά την γνώμη μας το πρόβλημα δεν βρίσκεται γενικά στο ότι μια παράταξη παίρνει πρωτοβουλίες για τη δημιουργία «επιτροπών αγώνα». Το ζήτημα είναι κατά πόσο αυτές οι αποφάσεις έχουν κάτι να προσφέρουν ή όχι στο κίνημα, είναι ποιος είναι τελικά ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο αυτών των «επιτροπών».
Ένα «Μέτωπο» το οποίο δημιουργείται σε μια νύχτα, αφορά μόνο τα κομματικά μέλη και τελικά επιδιώκει να διασπάσει τους αγώνες, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο κίνημα παρά μόνο καπέλωμα. Ειδικά όταν παίρνει συνειδητή απόφαση για ξεχωριστές πορείες με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ και μάλιστα το βάζει σαν προϋπόθεση σε ένα προαποφασισμένο πρόγραμμα!
Αν η διαδικασία ήταν μαζική και ανοιχτή και κυρίως αν απευθυνόταν και στην υπόλοιπη αριστερά και τους ανένταχτους φοιτητές που ασφυκτιούν με την σημερινή κατάσταση, όχι μόνο θα ήταν χρήσιμο αλλά θα γνώριζε κι επιτυχία. Αυτό όμως προϋποθέτει πολιτική βούληση. Δηλαδή, η θέληση από την πλευρά της αριστεράς να συζητήσει το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να συμφωνήσει και να κάνει πραγματικές προσπάθειες ώστε να εμπνευστεί ο ανένταχτος κόσμος που βαρέθηκε τις κοκορομαχίες, να οργανωθεί και να οργανώσει τους αγώνες που έρχονται.
Ιάκωβος Παναγόπουλος
«Ρωγμή» Ιονίου Πανεπιστημίου
