Σχόλιο από το Ξεκίνημα
Η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές οικονομίες βυθίζονται στην ύφεση. Μία εβδομάδα αφού η Eurostat δημοσιοποίησε τα στοιχεία για τις επιδόσεις των οικονομιών το Φθινόπωρο (ύφεση 0,6% για το σύνολο της Ευρωζώνης) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνωστοποίησε τις προβλέψεις της για τα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη φέτος και το 2014.
Σε αντίθεση με τις προβλέψεις που έκαναν στις Βρυξέλλες το Φθινόπωρο, οι αναλυτές της Επιτροπής κάνουν λόγο για ύφεση και το 2013 (0,3%) μεταθέτοντας την ανάπτυξη για το 2014.
Ελλάδα, Πορτογαλία: εφιάλτης!
Η κατάσταση είναι εφιαλτική σε Ελλάδα και Πορτογαλία τις δύο οικονομίες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας. Στην Ελλάδα η ύφεση εκτιμάται τώρα ότι θα είναι μεγαλύτερη κατά 0,6 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τις προ 3μηνου προβλέψεις ενώ η ανεργία θα φτάσει φέτος το 27%. Στην Πορτογαλία η ύφεση αναμένεται τώρα σχεδόν διπλάσια από ότι το Φθινόπωρο.
Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία: τρόμος!
Ακόμα πιο «τρομακτικές» είναι οι εκτιμήσεις για τις επιδόσεις της Ισπανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας – λόγω του μεγέθους και του ιδιαίτερου βάρους αυτών των χωρών.
Η Επιτροπή εκτιμά ότι το ισπανικό δημοσιονομικό έλλειμμα ξεπέρασε το 2012 το 10% του ΑΕΠ, έναντι αρχικού στόχου της δεξιάς κυβέρνησης για 6,3%. Προειδοποιεί, μάλιστα, ότι το έλλειμμα θα υποχωρήσει ελαφρώς φέτος (6,7%) και θα αυξηθεί ξανά το 2014 (7,2%)!
Στην Ολλανδία, η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία. Το 2012 το ΑΕΠ μειώθηκε 0,9% και η συρρίκνωση αναμένεται να συνεχισθεί φέτος (-0,6%). Πλέον θεωρείται απίθανο το έλλειμμα να υποχωρήσει κάτω από το 3% του ΑΕΠ φέτος, με την Επιτροπή να προβλέπει έλλειμμα 3,6% για το 2013 και το 2014.
Όσο για τη Γαλλία, το 2012 το ΑΕΠ παρέμεινε αμετάβλητο (το φθινόπωρο οι εκτιμήσεις ήταν για ανάπτυξη 0,2%) και ουσιαστικά αναμένεται να συμβεί το ίδιο και φέτος (ανάπτυξη 0,1% από 0,4% που ήταν η πρόβλεψη του φθινοπώρου). Και σε αυτή την περίπτωση, ο στόχος μείωσης του ελλείμματος φέτος στο 3% δύσκολα θα επιτευχθεί, με την Επιτροπή να προβλέπει έλλειμμα 3,7% φέτος και 3,9% το 2014.
Μοναδική εξαίρεση συνεχίζει να αποτελεί η Γερμανία, η οικονομία της οποίας θα καταφέρει να αναπτυχθεί ελαφρώς ακόμα και φέτος (0,5%) – στην ουσία ακόμα και η Γερμανία θα είναι σε στασιμότητα.
Ένα σύστημα σάπιο και βάρβαρο σε κρίση!
Για μια ακόμα φορά οι προβλέψεις τους πέφτουν έξω! Οι πολιτικές τους που «υπόσχονται» γρήγορο ξεπέρασμα της κρίσης και ανάκαμψη των οικονομιών, αποδεικνύονται λανθασμένες, χρεοκοπημένες. Όμως αυτοί συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές. Και κάθε φορά υπόσχονται ανάκαμψη «στην επόμενη γωνία»… Στην πραγματικότητα οδηγούν τις κοινωνίες στο αδιέξοδο, καταστρέφουν ότι δημιουργήθηκε με αγώνες και θυσίες εδώ και δεκαετίες.
Η κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που παίρνει την ιδιαίτερη μορφή της κρίσης του χρέους και των ελλειμμάτων ακριβώς επειδή οι κυβερνήσεις ανέλαβαν το βάρος της χρεοκοπίας του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων βιομηχανιών, φορτώνοντας το στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Η ύπαρξη του ευρώ και οι νεοαποικιακές σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο «κέντρο» και την «περιφέρεια» της ΕΕ επιδεινώνουν την κρίση και κάνουν κάθε προσπάθεια λύσης εξαιρετικά πιο δύσκολη.
Όμως, την ίδια στιγμή δεν πρέπει να υπάρχει οποιαδήποτε αυταπάτη ότι η έξοδος από το ευρώ από μόνη της και η επιστροφή στη δραχμή θα μπορούσαν να προσφέρουν λύσεις. Αν δεν αναιρεθούν οι βάσεις της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου, αν δεν τεθούν οι βάσεις για να περάσουν οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας στην ιδιοκτησία, τη διαχείριση και το έλεγχο της κοινωνίας, δηλαδή των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, δεν υπάρχει καμία προοπτική εξόδου από την κρίση.
Όσο και αν στο στόμα κάποιων «σ0σιαλιστών» της κακιάς ώρας, όπως του ΓΑΠ οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, η αλήθεια παραμένει: η επιλογή μπροστά στον ελληνικό λαό, τους λαούς της Ευρώπης, την ανθρωπότητα, είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Οι λαοί αγωνιούν και αγωνίζονται. Οι ηγεσίες βρίσκονται μακριά απ’ τις ανάγκες!
Οι λαοί αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές αυτές. Με απεργιακές κινητοποιήσεις, με διαδηλώσεις, με κοινωνικά κινήματα όπως των Αγανακτισμένων στην Ισπανία και την Ελλάδα, όπως το Occupy στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και αλλού, όπως το Δεν Πληρώνω στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, ή με την ψήφο τους όπως στην Ελλάδα πέρυσι που έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ 27% είτε στην Ιταλία χτες όπου έφεραν τα πάνω κάτω στο πολιτικό σκηνικό εκτινάσσοντας, απ’ το πουθενά, τα ποσοστά του «Κινήματος των 5 αστέρων» στα ύψη!
Οι λαοί αγωνίζονται με κάθε τρόπο, όπως μπορούν. Αυτοί που δεν αγωνίζονται και δεν είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν είναι αυτοί που υποτίθεται πώς τους εκπροσωπούν: οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς. Που επιμένουν να αρνούνται να αντλήσουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και να προτείνουν συγκεκριμένους τρόπους πάλης για να αφαιρεθεί η εξουσία του κεφαλαίου και να περάσει στην κοινωνία.
Έτσι η λεγόμενη «ριζοσπαστική Αριστερά» στην Ιταλία συντρίφτηκε ενώ το ΑΚΕΛ στην Κύπρο μετά από 5 χρόνια χρεοκοπημένων πολιτικών δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη νίκη του νεοφιλελεύθερου δεξιού (με ακροδεξιές καταβολές) Αναστασιάδη με τα μεγαλύτερα ποσοστά που έχει εκλεγεί πρόεδρος εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες.
Ο αγώνας για μια Αριστερά αντάξια των αγώνων των λαών, ο αγώνας για να περάσει το συνδικαλιστικό κίνημα στα χέρια της βάσης και για να γίνει όπλο πάλης αντί τροχοπέδη στους αγώνες, συνεχίζεται.
