Σε πρόσφατο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»[1] ο Α. Τσίπρας τοποθετείται σχετικά με την πολιτική της κυβέρνησής του, υπερασπιζόμενος το… «αριστερό» της πρόσημο. Ας δούμε μερικά από τα βασικά σημεία του άρθρου και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του:
Αρχικά ο Α. Τσίπρας αναφέρει:
«Η γειτονιά μας βρίσκεται στο κέντρο ενός τριγώνου περιφερειακών συγκρούσεων που έχουν εκδηλωθεί στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ και την Ουκρανία. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή και συνιστά πλέον ευθεία τρομοκρατική απειλή για την Ευρώπη».
Ο κ. Τσίπρας μάλλον «ξέχασε» να αναφέρει κάτι. Ότι δεν είναι μόνο ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός που αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή αλλά και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ανάμεσα στις οποίες και η ΕΕ), οι οποίες, από την αρχή του προηγούμενου αιώνα, με τις πολιτικές και με τους στρατούς τους, διέλυσαν την περιοχή και δημιούργησαν όλες τις απαραίτητες συνθήκες για να αναπτυχθούν φανατικές ισλαμιστές οργανώσεις.[2]
Όσον αφορά το προσφυγικό λέει:
«Από την άλλη, οι δυνάμεις του ακροδεξιού λαϊκισμού υψώνουν φράχτες στα σύνορά τους, περιφρονώντας την κοινά αποφασισμένη πολιτική στο προσφυγικό και πολλαπλασιάζοντας την πίεση στις γειτονικές χώρες».
Τις γραμμές αυτές τις έγραψε ένας «αριστερός» πρωθυπουργός που «ξέχασε» φαίνεται ότι διατηρεί (με δική του απόφαση) το φράχτη στον Έβρο!
Και συνεχίζει:
«Στο Προσφυγικό είναι η Ελλάδα που δίνει τη μάχη του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, κρατώντας ζωντανές τις ευρωπαϊκές αξίες».
Πράγματι, τόσο οι δηλώσεις του Γ. Μουζάλα για επαναπροωθήσεις προσφύγων όσο και οι εικόνες «εκκαθάρισης» από τα ΜΑΤ στην Ειδομένη, αποτελούν εξέχοντα παραδείγματα «ανθρωπισμού και αλληλεγγύης».[3]
Στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του μάλιστα, δεν δίστασε να περηφανευτεί για το
«διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας που αναλάβαμε για τη διαχείριση του προσφυγικού προβλήματος, διότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να είναι απλά μια χώρα παρατηρητής μιας αναγκαίας διαδικασίας διαλόγου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Τουρκία προκειμένου να μειωθούν οι ροές».
Στο πλευρό της ΕΕ για το προσφυγικό λοιπόν ο Α. Τσίπρας, τα σχέδια της οποίας συνοψίζονται σε περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερη καταστολή και οικονομικά κίνητρα στην Τουρκία έτσι ώστε να κρατάει αυτή τους πρόσφυγες.[4]
***
Ας δούμε τώρα τι λέει για την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον Α. Τσίπρα
«οι υπερσυντηρητικές δυνάμεις επέβαλαν μια ακραία οικονομική πολιτική που λεηλάτησε τις χώρες του Νότου».
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση
«η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να αναδειχτεί σαν δύναμη Δημοκρατίας να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μάχη που δίνουν οι προοδευτικές δυνάμεις ολόκληρης της Ευρώπης ενάντια στην υπερσυντηρητική αναδίπλωση», επιδιώκοντας «προοδευτικές συμμαχίες στην Ευρώπη, τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό όσο και σε κυβερνητικό επίπεδο, για την αναδιάταξη των συσχετισμών».
Βρήκαμε το νέο «εθνικό» όραμα! Το χτίσιμο «προοδευτικών» συμμαχιών για να αλλάξει η ΕΕ. Ο Α. Τσίπρας δεν ονοματίζει τους «προοδευτικούς» του συμμάχους, αλλά οι ενέργειές του το προηγούμενο διάστημα μας δείχνουν τι εννοεί: τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και κυρίως, τους Γάλλους Σοσιαλιστές.
Πάλι όμως ο Α. Τσίπρας «ξέχασε» να αναφέρει ότι αυτοί οι «σύμμαχοι», με τους οποίους υποτίθεται θα ανατρέψει τη λιτότητα, εφαρμόζουν (και μάλιστα χωρίς… «πόνο» όπως αυτός) αυτές τις πολιτικές στις ίδιες τους τις χώρες εδώ και πολλά χρόνια!
«Σύμμαχος» λοιπόν ο Ολάντ, που δεν δίστασε να συνταχτεί με το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, και τον Αύγουστο του 2014 παραίτησε όλη την κυβέρνηση μετά από δηλώσεις του υπ. Οικονομικών ενάντια στις πολιτικές της Μέρκελ![5] Μήπως «σύμμαχος» είναι και ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης Μ. Σουλτς, ο οποίος από το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη έκανε ό,τι περνά από το χέρι του για να υπογραφεί νέο Μνημόνιο;[6] Μήπως, τελικά, «σύμμαχοι» είναι το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι»;
Φυσικά, το βασικό πρόβλημα του παραπάνω σκεπτικού είναι άλλο. Ο Α. Τσίπρας επιμένει να θεωρεί ότι αυτή η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να αλλάξει. Μάλλον «ξέχασε» πάλι την περίοδο που έκανε «διαπραγμάτευση» με τους «εταίρους» του.
Και απ’ ότι φαίνεται δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι η ΕΕ είναι ένας μηχανισμός έκφρασης των συμφερόντων της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας. Οι πολιτικές που εφαρμόζει προωθούσαν και προωθούν τις επιδιώξεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Επειδή δεν είναι μια ταξικά ουδέτερη ένωση κρατών αλλά ένας ταξικός οργανισμός, ο δρόμος για την «αλλαγή» της ΕΕ είναι η ρήξη και η σύγκρουση με τις άρχουσες τάξεις και το διευθυντήριό της, με στόχο μια «Ευρώπη των εργαζομένων και του Σοσιαλισμού» (με την πραγματική έννοια των λέξεων, βέβαια) που κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ περιλάμβανε στο πρόγραμμά του αλλά ο πρόεδρος με τα προβλήματα «επιλεκτικής μνήμης» που έχει… «ξέχασε».
Όμως «ευτυχώς» η ΕΕ γλύτωσε από τους κινδύνους που την απειλούσαν την τελευταία περίοδο! Οι «υπερυσντηρητικές» δυνάμεις, που αναφέρθηκαν πιο πάνω
«δεν δίστασαν μάλιστα να διακινδυνεύσουν ακόμα και τις εσωτερικές ισορροπίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την απειλή του ελληνικού Grexit».
Δεν λέει αυτό κάτι κ. Τσίπρα; Το ότι δεν δίστασαν αυτό το πράγμα, δεν δείχνει ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει με αυτές; Το ότι έπραξαν με αυτόν τον τρόπο, δεν δείχνει ότι είναι διατεθειμένες, έτσι ώστε να υπερασπίσουν τα ταξικά τους συμφέροντα, δηλαδή την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών, να προχωρήσουν μέχρι το τέλος;
Μάλλον όχι.
Ο Α. Τσίπρας γράφει:
«Γιατί είναι προφανές ότι ούτε η τυφλή σύγκρουση, ούτε η επιστροφή στην αντιπολίτευση, ούτε η οικειοθελής αποχώρηση από τις κυβερνητικές ευθύνες συνιστά αριστερή στρατηγική».
Ο Α. Τσίπρας πάλι «ξέχασε» κάτι. Ότι υπήρχε και τέταρτη επιλογή: η συνειδητή και στη βάση σχεδίου ρήξη με στόχους και προοπτική.
Όμως η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα δεν ήθελε να διαβεί αυτό το δρόμο. Επέλεξε το μονοπάτι της υποταγής και της υπογραφής ενός ακόμα Μνημονίου και όχι μια πολιτική που να συγκρουστεί με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, εφαρμόζοντας ένα ριζοσπαστικό/σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Το γεγονός αυτό ήταν επιλογή της και όχι τάχα ένας «μονόδρομος» που δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.[7]
Στο τέλος, ο Α. Τσίπρας μας εξηγεί τι είναι αριστερή πολιτική στις μέρες μας:
«Αριστερή πολιτική είναι η μάχη για την προστασία των συντάξεων, για την υπεράσπιση των πιο αδύναμων, για το δικαίωμα στην εργασία, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας».
Θα έλεγε κανείς ότι η φράση αυτή ανήκει σε κάποια ομιλία του από προηγούμενα χρόνια.
Ο «αριστερός» πρωθυπουργός που μειώνει τις συντάξεις, υπερφορολογεί τους πιο αδύναμους, διατηρεί όλες τις πολιτικές που έφτασαν την ανεργία και τη φτώχεια σε αυτά τα επίπεδα και συνεχίζει το καταστροφικό έργο των προκατόχων του, στην ουσία μας λέει ότι αριστερό είναι αυτό που δεν κάνει!
Η Αριστερά κ. Τσίπρα είναι (ή μάλλον, πρέπει να είναι) ένα εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με το οποίο να αντιστέκονται στην επίθεση των καπιταλιστών και να την ανατρέπουν. Μια «Αριστερά» που συνεχίζει τις πολιτικές των εκμεταλλευτών, και μάλιστα τις βαθαίνει, όπως έχει επιλέξει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, παύει να είναι πραγματική Αριστερά…
***
Το κείμενο του Α. Τσίπρα, πέρα από τη χονδροειδή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αποτελεί μνημείο υποκρισίας και αριβισμού.
«Το μέλλον δεν θα έρθει ποτέ από μόνο του, αν εμείς δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό» λέει στο τέλος.
Συμφωνούμε.
Μόνο που το μέλλον αυτό δεν θα περιλαμβάνει τα Μνημόνια και την «Αριστερά» του κ. Τσίπρα, αλλά τον αγώνα για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και την πάλη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
