Οι φετινές πορείες της ΔΕΘ ήταν από τις πιο άνευρες των τελευταίων αρκετών χρόνων.
Η παράδοση των πορειών στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ξεκίνησε από τον αγώνα των οδηγών της ΕΑΣ (λεωφορεία Αθήνας) το 1992, που προσπάθησαν να ανέβουν με 57 λεωφορεία στην πόλη για να διαδηλώσουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας από τον τότε πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη. Από τότε η ημερομηνία των εγκαινίων είναι σημείο αναφοράς για κινήματα και συλλογικότητες της Αριστεράς, που με αυτό τον τρόπο εκφράζουν την αντίθεση τους στην οικονομική πολιτική που εξαγγέλλει ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Πολλές φορές έχουν γίνει πολύ μαζικές συγκεντρώσεις, ανάλογα και με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις που βρίσκονται κάθε φορά σε εξέλιξη. Είναι προφανές ότι τα τελευταία χρόνια, λόγω της γενικότερης απογοήτευσης που έφερε η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην Τρόικα και στις πολιτικές των Μνημονίων, οι συγκεντρώσεις είναι μικρές και χωρίς παλμό.
Οι «αδυναμίες» της Αριστεράς
Δεν είναι όμως μόνο το γενικότερο κλίμα που ευθύνεται για την εικόνα αυτή. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι υποκειμενικές αδυναμίες της Αριστεράς, και ειδικά η αδυναμία της να οργανώσει μια κοινή συγκέντρωση, με συνέπεια την διάσπαση των δυνάμεων σε μικρότερες συγκεντρώσεις.
Φέτος, για παράδειγμα, υπήρχαν 5 ξεχωριστές συγκεντρώσεις και από την συγκέντρωση της Καμάρας ξεκίνησαν 2 ξεχωριστές πορείες!
Αυτή η εικόνα είναι αποκρουστική για ένα κόσμο που θέλει να συμμετέχει, αλλά αρνείται να μπει στη διαδικασία να «διαλέξει» συγκέντρωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις του κάθε μπλοκ ή της κάθε συλλογικότητας. Αλλά η αποτελεσματικότητα του αγώνα περνάει μέσα από την ενότητα στη δράση. Και τη σοβαρότητα.
Θα αναφέρουμε 2 παραδείγματα από τις φετινές πορείες της ΔΕΘ, σαν παραδείγματα προς αποφυγή, σαν ανάγκη για να βγουν κάποια συμπεράσματα. Αφορούν την ενότητα και την σοβαρότητα.
Η ενότητα στη δράση
Το ένα αφορά πόσες πορείες μπορούν να γίνει στο (πεπερασμένο χωροταξικά) κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ας μην αναφερθούμε στο ΚΚΕ, που ακόμα και αν κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να συμπορευτούν μαζί του, δεν θέλει αυτό, και όταν καμία φορά τυχαία περνάμε από κοντά κάνει αλυσίδες για να μην “μολυνθούν” τα μέλη του.
Ας μην αναφερθούμε ούτε στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ που τελευταία όλο και περισσότερο απαρτίζεται από συνδικαλιστές που κινούνται σε λογικές που δεν έχουν σχέση με το εργατικό κίνημα, τα συμφέροντα και τις ανάγκες του. Τα βασικά στηρίγματα της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ (του «ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα) μετά το 2015 είναι τα σωματεία εργαζομένων στην Eldorado (που κινητοποιούνται με εντολή της εταιρίας), στον ΟΑΣΘ (που οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι και μέτοχοι) και στην ΕΛΒΟ (που το σωματεία ασκεί χρέη διοίκησης επί της ουσίας).
Βέβαια να πούμε ότι η στάση που πρέπει να κρατήσει η Αριστερά απέναντι σε αυτή τη συγκέντρωση χρειάζεται να συζητηθεί, καθώς η σεχταριστική προσέγγιση «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός» δεν οδηγεί πουθενά (δείτε εδώ).
Όμως, η ριζοσπαστική Αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος γιατί έκαναν 2 συγκεντρώσεις (Εγνατία με Αγ. Σοφίας και Καμάρα) οι οποίες κατέληξαν σε 3 πορείες (2 ξεχωριστές από την Καμάρα);
Ας μην βιαστεί κάποιος να πει ότι υπάρχουν πολιτικές διαφορές. Πολιτικές διαφορές υπάρχουν και μεταξύ όσων διαδήλωσαν από κοινού στην ίδια πορεία. Στην ουσία η διάσπαση αυτή προκύπτει από την αρρώστια που έχουν κάποιοι χώροι να μην μπορούν να συμπορευτούν με άλλους, εκτός αν είναι οι ίδιοι επικεφαλής. Στην Καμάρα πχ οι διαφορετικές πορείες που προέκυψαν είχαν να κάνουν με τον καυγά αν θα είναι μπροστά οι δυνάμεις γύρω από το ΝΑΡ ή αυτές γύρω από την ΑΚ.
Το ζήτημα της κεφαλής της πορείας κάποιους τους απασχολεί πάρα πολύ, στο βαθμό που αυτό οδηγεί στο να διαλύεται κάθε προοπτική συμπόρευσης. Και αφού κάποιοι θέλουν πάντα να είναι πρώτοι, και με συζήτηση δεν μπορεί να λυθεί αυτό το πρόβλημα, ας γίνεται εκ περιτροπής η τοποθέτηση του πρώτου μπλοκ. Αν υπάρχει διάθεση, υπάρχουν και οι λύσεις.
Και η σοβαρότητα
Στην επαναστατική Αριστερά υπάρχει ένας «κοινός τόπος», ότι χωρίς σύγκρουση δεν μπορούν να προκύψουν ουσιαστικές αλλαγές, πράγμα γενικά απόλυτα σωστό, αφού χωρίς επαναστατικές ανατροπές δεν θα αλλάξει ζωή μας.
Αυτή η τοποθέτηση δυστυχώς έχει παρεξηγηθεί και ταλαιπωρηθεί πολύ, προκαλώντας μεγάλες συζητήσεις εντός της Αριστεράς (οι οποίες βέβαια έχουν ήδη αναλυθεί από τον Λένιν στο βιβλίο του «Αριστερισμός – η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού»).
Εν προκειμένω, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέλεξαν να κάνουν μια από τις πολύ συχνές κινήσεις «εντυπωσιασμού», σηκώνοντας ένα στόρι σε μια από τις πύλες της ΔΕΘ. 200 περίπου άτομα μπόρεσαν να προχωρήσουν 5 μέτρα στην πύλη, από την οποία φυσικά δεν μπορούσαν να περάσουν γιατί υπήρχαν ακυρωτικά μηχανήματα αλλά και διμοιρίες ΜΑΤ. Στο σημείο εκείνο στάθηκαν για 5 περίπου λεπτά, και στη συνέχεια όταν κινήθηκε μια διμοιρία από πίσω τους αποχώρησαν.
Η εντελώς συμβολική αυτή κίνηση παρουσιάστηκε με ένα τρόπο εντελώς αναντίστοιχο. «Ηρωικό ντου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ», «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει ντου, αψηφά τα ΜΑΤ, σπάει πόρτες και μπαίνει στη ΔΕΘ», «Εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο», «έσπασε το άβατο της ΔΕΘ», και διάφορα άλλα παρόμοια είδαμε γραμμένα σε site, σε blog, σε βίντεο στο youtube και σε αναρτήσεις στο facebook.
Σύντροφοι, χρειάζεται σοβαρότητα αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρό ο οποίος έχει σε πολλά επίπεδα υπεροπλία σε σχέση με εμάς. Χρειάζεται εκτός από δυναμισμό οι κινήσεις μας να είναι σχεδιασμένες και αποτελεσματικές. Και προπάντων χρειάζεται σοβαρότητα, και ειλικρίνεια, σε σχέση με τις δυνάμεις που έχουμε και τι μπορούν να κάνουν. Η αλήθεια είναι από μόνη της πάντα επαναστατική, και το να παρουσιάζουμε μια εντελώς φανταστική εικόνα τελικά αποβαίνει εναντίον μας.
