Πρόσφατα η δίκη της Χρυσής Αυγής συμπλήρωσε 4 χρόνια διεξαγωγής. Ήταν 20 Απριλίου του 2015 όταν ξεκίναγε στον Κορυδαλλό μία από τις πιο σημαντικές πολιτικά δίκες της μεταπολίτευσης. Όλη η ηγετική ομάδα μιας νεοναζιστικής συμμορίας που υποδύεται το νόμιμο πολιτικό κόμμα βρίσκεται κατηγορούμενη για διεύθυνση και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Μέσα στον Ιούνιο θα ξεκινήσουν οι απολογίες των πρώτων κατηγορουμένων, οπότε καθώς η δίκη μπαίνει στην τελική ευθεία εύλογα το ερώτημα που προκύπτει πιο έντονα πλέον είναι: ποιο θα είναι το αποτέλεσμά της;
Θα μπούνε όλοι τους στην φυλακή; Ή το υποτιθέμενο μαχαίρι θα μείνει μακριά από το κόκαλο; Θα την πληρώσουν τελικά μόνο οι πιο εκτεθειμένοι και παρακατιανοί τύπου Ρουπακιά, Πατέλη και το πολύ ο Λαγός ή θα φτάσουν οι καταδίκες σε υψηλά κλιμάκια; Και αν όντως καταδικαστούν οι ηγετικοί της ΧΑ, με ποιες ποινές θα καταδικαστούν;
Παραδειγματική καταδίκη
Προφανώς όταν το αντιφασιστικό κίνημα παλεύει για παραδειγματική καταδίκη των νεοναζί εννοεί πριν και πάνω από όλα την βαριά καταδίκη του φύρερ Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, του Παππά, του Παναγιώταρου που μαζί με τους Λαγό, Γερμενή κ.α. αποτελούσαν την ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής που έδινε τις εντολές για τα πάντα.
Για όποιον έχει στοιχειώδη εικόνα των πεπραγμένων της δίκης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τα συντριπτικά στοιχεία που έχουν κατατεθεί και που υπό κανονικές συνθήκες είναι παραπάνω από αρκετά για μια απόφαση καταπέλτη σε βάρος των 68 κατηγορουμένων Χρυσαυγιτών.
Τα 3 terrabyte στοιχείων, οι καταθέσεις των 150 μαρτύρων κατηγορίας, ειδικά οι καταθέσεις του πρώην Χρυσαυγίτη Η. Σταύρου και των κρυφών μαρτύρων, επίσης πρώην μελών της Χρυσής Αυγής, τα αναγνωστέα έγγραφα, η επιστημονική καταγραφή των βίντεο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από την ερευνητική ομάδα Forensic Architecture, είναι συγκλονιστικά. Όλα αυτά ήταν υπεραρκετά αν το δικαστικό σύστημα ήταν πραγματικά αδέκαστο, ώστε η ετυμηγορία να είναι καταδικαστική για όλους τους κατηγορούμενους, με πρώτο και καλύτερο τον Ν. Μιχαλολιάκο.
Όμως η ζωή και η ιστορία έχει δείξει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η οικονομία, τα ΜΜΕ, ο κρατικός μηχανισμός και τελικά και η δικαστική εξουσία, έχουν ταξικό πρόσημο και αντανακλούν τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης. Και αυτό το γεγονός θα επηρεάσει το αποτέλεσμα, όπως δείχνουν και μια σειρά ιστορικά παραδείγματα.
Είχε ιστορία
Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής χρειάζεται να αναλογιστούμε ότι: Χρειάστηκε η δολοφονία ενός Έλληνα αντιφασίστα στις 18 Σεπτέμβρη του 2013 για να ξεκινήσει η άμεση δικαστική διερεύνηση, να βγουν από το συρτάρι του Ν. Δένδια 32 «ξεχασμένες» υποθέσεις και να γίνουν οι πρώτες συλλήψεις ηγετικών στελεχών της ΧΑ.
Όμως η δράση της ΧΑ δεν ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2013. Σαν ναζιστική ομάδα και περιοδικό υπήρχε από τον Δεκέμβρη του 1980, η έκδοσή του διακόπηκε τον Απρίλη του 1984, και ξαναεκδόθηκε το 1987 μετά την σύντομη θητεία του Μιχαλολιάκου σαν γραμματέα της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Έγινε «νόμιμο πολιτικό κόμμα» με την βούλα του Άρειου Πάγου και έβγαλε το πρώτο τεύχος της εφημερίδας της το 1993, κατέβηκε για πρώτη φορά στις βουλευτικές εκλογές του 1996.
Πραγματοποίησε εκατοντάδες οργανωμένες επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, αριστερών, αντιεξουσιαστών, αντιφασιστών από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που έχουν καταγγελθεί και καταγραφεί με συστηματικό τρόπο στο «Ημερολόγιο του Ρατσισμού» που εξέδιδε η Νεολαία Ενάντια στον Ρατσισμό στην Ευρώπη-YRE.
Η δολοφονική επίθεση από οργανωμένη ομάδα 10 Χρυσαυγιτών στο μέλος του ΝΑΡ Δ. Κουσουρή και 2 ακόμα αγωνιστών τον Ιούνιο του 1996 σε καφετέρια απέναντι από τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων ήταν η αφορμή για να ασχοληθεί για πρώτη φορά σοβαρά η δικαιοσύνη με την Χρυσή Αυγή.
Βέβαια η δράση του Μιχαλολιάκου δεν ήταν άγνωστη στην ελληνική δικαιοσύνη. Την δεκαετία του ‘70 κάθισε στο σκαμνί του κατηγορουμένου για επιθέσεις σε δημοσιογράφους στην κηδεία του αρχιβασανιστή της Χούντας των Συνταγματαρχών, Μάλλιου, και την τοποθέτηση εκρηκτικών σε 2 κινηματογράφους στο κέντρο της Αθήνας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μιχαλολιάκος: ένας παλιός γνώριμος της δικαιοσύνης
Στις 16 Δεκεμβρίου 1976, στην κηδεία του εκτελεσθέντος από τη «17 Νοέμβρη» βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου στο Α’ νεκροταφείο, ο Μιχαλολιάκος και οργανωμένη ομάδα νεοφασιστών επιτίθενται και τραυματίζουν σοβαρά 5 δημοσιογράφους.
Στις 11 Μαρτίου 1978 τραυματίζονται 18 άτομα από έκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο Έλλη. Στις 20 Ιουνίου 1978 άλλα 15 άτομα τραυματίζονται από έκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο Ρεξ. Και οι δύο κινηματογράφοι έκαναν προβολές σοβιετικών αντιφασιστικών ταινιών. [1, 2]
Στις 31.7.1978 έχουμε την σύλληψη ως βομβιστών του Ν. Μιχαλολιάκου και άλλων 8 νεοφασιστών, και δίωξή τους με τον «αντιτρομοκρατικό» (Ν.774/78). Στις 26.09.1978 παραπέμπονται οι 4 από τους 10 βομβιστές (Νίκος Μιχαλολιάκος, Γεώργιος Ηλιόπουλος, Δημήτριος Παπουτσάς και Αλέξανδρος Μαριούκλας) όχι όμως με τον αντιτρομοκρατικό Νόμο 774/78 αλλά με τον 495/76 περί όπλων και εκρηκτικών…
Τελικά μετά από 2 δίκες, η ποινή που επιβλήθηκε στον Μιχαλολιάκο ήταν 11 μήνες και 20 μέρες.
Συνοψίζοντας: Ο Νίκος Μιχαλολιάκος από την ηλικία των 19 χρόνων απασχολεί τις αρχές. Κλέβει εκρηκτικά από τον στρατό, ξυλοφορτώνει δημόσια δημοσιογράφους, βάζει βόμβες σε 2 κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας με 33 τραυματίες συνολικά. Και για όλα αυτά συνολικά μένει στην φυλακή για 11 μήνες και 20 ημέρες. Διόλου άσχημα για αυτόν θα μπορούσε να πει κανείς…
Οι αθωώσεις του Μιχαλολιάκου…
Μιχαλολιάκος και Κασιδιάρης έχουν απασχολήσει και πρόσφατα την δικαιοσύνη σε υποθέσεις που θα μπορούσαν να έχουν καταδικαστεί ακόμα και με βάση τους ισχύοντες αντιρατσιστικούς νόμους.
Η πρώτη υπόθεση αφορούσε το περιεχόμενο δημόσιας ομιλίας του Μιχαλολιάκου στις 3.9.2011, όποτε αναφερόμενος σε πολιτικούς αντιπάλους της Χρυσής Αυγής, είχε πει (αναφερόμενος στο Βίκτωρα Ρέστη) πως πρέπει «να γίνει σαπούνι» εκείνος και «τα Εβραιόπουλά του». Σε άλλο σημείο δήλωσε κυνικά πως:
«Αν χρειαστεί θα λερώσουμε και τα χέρια μας. Ας μας πουν και φασίστες, ας μας πουν και εθνικιστές, και ναζιστές, και ρατσιστές και ό,τι θέλουν. Δεν μας ενδιαφέρει».
Στην κατακλείδα επανέλαβε τις απειλές της οργάνωσης:
«Ο λύκος την καθαρίζει τη φωλιά του. Κι αυτή η φωλιά θα μείνει καθαρή. Είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν. Ναι! Με φασίστες, ναζιστές, εγκληματίες, μαχαιροβγάλτες, ό,τι θέλουν. Αλλά όχι με προδότες και διπρόσωπους. Θα είναι τυχεροί. Έχουμε σκοπό και στόχο, γιατί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού αυτή τη στιγμή είναι στο πλευρό μας. Αλλιώς θα τους σπάγαμε τα κεφάλια.»
Η υπόθεση έφθασε στη δικαιοσύνη έπειτα από μηνυτήρια αναφορά που είχε υποβάλει το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι ύστερα από σχετικό δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών».
Ο Μιχαλολιάκος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε φυλάκιση 8 μηνών με αναστολή, από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο στις 9.2.18, για την κατηγορία της «διέγερσης σε διάπραξη εγκλημάτων, βιαιοπραγίες ή διχόνοια».
Όμως, τον Ιανουάριο του 2019 παρουσία 6 δικηγόρων του και μιας συντεταγμένης ομάδας Χρυσαυγιτών που καταλάμβανε σχεδόν όλες τις θέσεις του ακροατηρίου στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο αρχηγός της ΧΑ δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό για το ίδιο θέμα και τελικά αθωώθηκε.
Στις 28.2.19 είχαμε νέα εξέλιξη στο θέμα. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Παναγιώτης Μπρακουμάτσος ζήτησε να αναιρεθεί η απαλλακτική απόφαση του Η’ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, η οποία αθώωσε τον γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής. Τελικά όμως, το ΣΤ Τμήμα του Αρείου Πάγου, στις 19/3 αποφάσισε να απορρίψει το αίτημα αναίρεσης και να κρίνει οριστικά αθώο τον Μιχαλολιάκο.
… και του Κασιδιάρη
Στις 10.3.2013 απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών από το Εφετείο ο Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος δικάστηκε για συνέργεια σε επίθεση και ληστεία σε βάρος φοιτητή το 2007 στην Πολυτεχνειούπολη της Αθήνας. Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν κατειλημμένη από Χρυσαυγίτες που προκαλούσαν διαρκώς τους παρισταμένους αντιφασίστες.
Στις 1.2.2019 αθωωτική ήταν η απόφαση της δίκης για τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη, στο δικαστήριο του Ηρακλείου. Ο Κασιδιάρης είχε πρωταγωνιστήσει σε επεισόδιο, τον Νοέμβριο του 2012 στη Χερσόνησο, σε βάρος αστυνομικών, απειλώντας ακόμα και με νεκρούς επειδή γινόταν αντιφασιστική διαδήλωση.
Ενδιάμεσα ο Κασιδιάρης είχε απαλλαγεί και για άλλες υποθέσεις με πιο γνωστή αυτή της δημόσιας επίθεσης με χαστούκια στην βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη κατά την διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής τον Ιούνη του 2012. [3, 4]
Καμία σοβαρή ποινή φυλάκισης μέχρι τώρα
Συνολικά μέχρι σήμερα, για τις εγκληματικές δράσεις της Χρυσής Αυγής που έχουν φτάσει στην δικαιοσύνη, κανένα πρωτοκλασάτο ηγετικό στέλεχος της δεν έχει φυλακιστεί τελεσίδικα, με εξαίρεση την ποινή χάδι στον Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο για την υπόθεση Κουσουρή. (δες παρακάτω)
Υπήρξαν συνολικά 22 υποθέσεις που αφορούσαν στελέχη, μέλη και υποστηρικτές της ΧΑ για τις οποίες εκδόθηκαν δικαστικές αποφάσεις. Στις 21 από αυτές είχαμε καταδίκες με μικρές ποινές και στην συντριπτική τους πλειοψηφία με αναστολή.
Οι περισσότερες αφορούσαν τριτοκλασάτα τοπικά στελέχη ή απλά μέλη της ναζιστικής συμμορίας και όχι βουλευτές ή ηγετικά στελέχη.
Η πιο προχωρημένη καταδίκη μελών της Χρυσής Αυγής σε πρώτο βαθμό -και μάλιστα σε ισόβια- αφορούσε τους δολοφόνους του Σαχζάτ Λουκμάν Δ. Λιακόπουλο και Χρ. Στεργιόπουλο.
Στις 6 Μαΐου όμως η ετυμηγορία του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου μετέτρεψε τα ισόβια σε 21 χρόνια και 5 μήνες που πρακτικά σημαίνουν ότι με την έκτιση των 3/5 και τον υπολογισμό των μεροκαμάτων που κάνουν στην φυλακή, σε λίγο καιρό θα είναι ελεύθεροι. Επιπλέον στο σκεπτικό της απόφασης η συγκεκριμένη υπόθεση αποσυνδέθηκε από την Χρυσή Αυγή κάτι που έσπευσαν να αξιοποιήσουν οι Χρυσαυγίτες νομικά και πολιτικά την επόμενη κιόλας μέρα.
Η περίπτωση του Περίανδρου
Στην περίπτωση του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου που ήταν στην δεκαετία του 1990 το νούμερο 2 της Χρυσής Αυγής και δεξί χέρι του Μιχαλολιάκου έγιναν τα εξής:
Στις 16 Ιουνίου 1998 έξω από τα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων ηγήθηκε οργανωμένης δολοφονικής επίθεσης 10μελούς τάγματος εφόδου με ρόπαλα σε βάρος 3 αριστερών φοιτητών, και μόνο από τύχη ο ένας από αυτούς (ο Δ. Κουσουρής) γλίτωσε τον θάνατο.
Εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης ένα μήνα μετά και ενώ ο Ανδρουτσόπουλος είχε ήδη κρυφτεί. Παραδόθηκε μόνος του στην δικαιοσύνη 7 χρόνια αργότερα στις 13.9.2005. Πρωτόδικα το 2006 έφαγε 21 χρόνια χωρίς αναστολή για 3 απόπειρες ανθρωποκτονίας. Τον Μάρτιο του 2009 το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο μείωσε την ποινή του στα 12 χρόνια περιορίζοντας σε μία την απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Το αποτέλεσμα ήταν ο παραλίγο δολοφόνος και φυγόδικος Περίανδρος εκτίοντας τα 3/5 της ποινής του να βγει ελεύθερος μετά από μόλις 7 χρόνια και 2 μήνες φυλακή… [5, 6]
Η εμπειρία της δίκης του NSU στην Γερμανία
Στις 11 Ιουλίου 2018 τελείωσε μετά από 5 χρόνια, μία από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια δίκες της μεταπολεμικής Γερμανίας. Επρόκειτο για την δίκη του μέλους της νεοναζιστικής τρομοκρατικής ομάδας NSU (Εθνικοσοσιαλιστική Μυστική Οργάνωση), Μπεάτε Τσέπε και 4 άλλων υποστηρικτών της.
Για την δολοφονία 9 αλλοδαπών και μίας Γερμανίδας αστυνομικού η Μπεάτε καταδικάστηκε σε ισόβια. Οι υπόλοιποι 3 κατηγορούμενοι για ελαφρύτερα αδικήματα καταδικάστηκαν σε 2 χρόνια φυλακή και ο τέταρτος σε 10 χρόνια οπότε αφέθηκαν ελεύθεροι καθώς είχαν ήδη εκτίσει τις ποινές τους.
2 άλλοι ηγετικοί της ομάδας είχαν ήδη αυτοκτονήσει στο τροχόσπιτο που έμεναν. Έπειτα η Τσέπε έκαψε το σπίτι που διέμεναν για να μη βρεθούν άλλα στοιχεία.
Στην υπόθεση του NSU η Α. Μέρκελ είχε δεσμευτεί προσωπικά για την διαλεύκανση της υπόθεσης. Όμως έλεγε ψέματα. Υπάρχει πληθώρα καταγγελιών για συγκάλυψη και παραλείψεις στην υπόθεση από την Γερμανική αστυνομία που αρχικά αγνόησε τα ρατσιστικά κίνητρα των δολοφονιών και έψαχνε για προσωπικούς λόγους.
Όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ των «Νέων» και του «The art of crime»:
«..Η Κάρο Κέλερ της οργάνωσης “NSU-Watch” που παρακολούθησε ανελλιπώς τη δίκη του Μονάχου είναι βέβαιη ότι το τρίο Τσέπε-Μούντλος-Μπόνχαρντ δεν δρούσε μόνο του. “Στην αρχή της δίκης περιμέναμε ότι θα αποκαλυφθεί όλο το φάσμα του δικτύου γνωστών, φίλων, συνεργών που είχαν στις πόλεις που αποφάσιζαν να χτυπήσουν” είπε σε συνέντευξη τύπου. Αλλά μετά ήρθε η απογοήτευση. Το σκέλος αυτό της υπόθεσης δεν διαλευκάνθηκε, ούτε στα πέντε χρόνια δίκης ούτε στις 13 εξεταστικές επιτροπές που συστάθηκαν στην Ομοσπονδιακή Βουλή και τα τοπικά κοινοβούλια.
»“Για μας δεν κλείνει η υπόθεση όσο αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι”, τόνισε ο γιός του Σίμσεκ, του πρώτου θύματος της NSU, αποτυπώνοντας τη βασική αίσθηση απογοήτευσης των οικογενειών των θυμάτων.»
»Η κ. Ιωάννα Μεϊτάνη, μέλος του ελληνικού παραρτήματος του ιδρύματος “Ρόζα Λούξεμπουργκ”, μιλώντας στην εκπομπή “Ντάμες Σπαθί” και την Ελευθερία Κουμάντου, είπε: “Οι μυστικές υπηρεσίες είχαν βάλει ως κατασκόπους στην οργάνωση ανθρώπους της οι οποίοι προέρχονταν από την ακροδεξιά. Αυτοί λοιπόν ήταν παρόντες σε ληστείες και δολοφονίες αλλά δεν παρενέβησαν. Πολλοί απ’ αυτούς τώρα απλώς μετατέθηκαν σε άλλα κρατίδια, ενώ ο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας παραιτήθηκε όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση”.
»Η κ. Μεϊτάνη τόνισε ότι το δικαστήριο έδειξε ότι ήθελε να κλείσει το θέμα χωρίς να προχωρήσει η σε βάθος διαλεύκανση της δράσης όλου του δικτύου και όσων συμμετείχαν, ενώ έριξε στα μαλακά ακροδεξιά μέλη που ήταν μπροστά σε επιθέσεις και συμμετείχαν στους φόνους. Η πρόθεση του Γερμανικού κράτους φάνηκε. Οι αρχές διερευνώντας τις δολοφονίες, αναζητούσαν στο περιβάλλον των θυμάτων τυχόν σχέσεις τους με τη μαφία, προσωπικές διαφορές ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών και όχι τη δράση του NSU. Στιγμάτισαν δηλαδή τα θύματα, τους μετανάστες, ότι δολοφονήθηκαν όχι από τα ρατσιστικά κίνητρα των δραστών αλλά επειδή ήταν μπλεγμένοι με τη μαφία ή τον υπόκοσμο”». [7, 8]
Το σύστημα θέλει τους Νεοναζί
Η αναδρομή στα πεπραγμένα της ελληνικής δικαιοσύνης σχετικά με την Χρυσή Αυγή καθώς και η αναφορά σε μια δίκη με παρόμοια χαρακτηριστικά όπως αυτή του NSU στην Γερμανία δείχνουν ότι το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο δεν έχει καμία διάθεση να καταστείλει πραγματικά τους Νεοναζί.
Ο φασισμός ιστορικά έχει αποδειχτεί το πιο πιστό σκυλί του καπιταλιστικού συστήματος. Και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ ανέβηκαν στην εξουσία με τις ευλογίες και την υποστήριξη του κεφαλαίου.
Σήμερα οι ακροδεξιοί έχουν βάλει στόχο να ενωθούν ώστε να αναδειχτούν σε δεύτερο σε δύναμη κόμμα της ευρωβουλής στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Ήδη σε 21 χώρες της ΕΕ έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, σε 7 από αυτές συμμετοχή ή στήριξη σε κυβερνήσεις και στις περισσότερες τάσεις εκλογικής ανόδου. Τελευταίο παράδειγμα η Ισπανία όπου για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, το ακροδεξιό Vox μπήκε στην βουλή με ποσοστό 10.3% όταν το 2016 είχαν πάρει μόλις 0.2%.
Βέβαια, δεν έχουν όλα τα κόμματα της Ακροδεξιάς ναζιστικά χαρακτηριστικά όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ουγγαρία (όπου το Jobbik βρίσκεται σε διαδικασία μετάλλαξης) και την Σλοβακία. Στις υπόλοιπες χώρες τα ακροδεξιά κόμματα έχουν «προσαρμόσει» τις θέσεις τους ώστε να μην λειτουργούν αποκρουστικά για τον κόσμο, σε κάποια όμως από αυτά υπάρχουν στο εσωτερικό τους ισχυρές ή λιγότερο ισχυρές ναζιστικές πτέρυγες.
Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή αν και υπόδικη και οργανωτικά αποδυναμωμένη παραμένει τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Ένα σημαντικό κομμάτι ακροδεξιάς υπάρχει επίσης μέσα στην ΝΔ και παίζει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική της γραμμή. Το σύστημα γενικά θέλει να υπάρχει μια ελεγχόμενη από το ίδιο ακροδεξιά, βασικά σαν γραμμή άμυνας ενόψει της νέας ανόδου των αγώνων του εργατικού κινήματος και της νεολαίας που αναπόφευκτα θα προκύψουν λόγω της βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης.
Η άρχουσα τάξη εθνικά και διεθνώς δεν έχει ενιαία άποψη και στρατηγική όσον αφορά την αντιμετώπιση του φαινομένου του νεοναζισμού και του φασισμού.
Υπάρχουν σημαντικά κομμάτια της που θεωρούν ότι οι πιο ακραίοι Νεοναζί πρέπει να τεθούν εκτός νόμου προκειμένου να μην επαναληφθούν φαινόμενα τύπου Χίτλερ ή Μουσολίνι που κόστισαν στο καπιταλιστικό σύστημα την πολιτική απώλεια του 1/3 του πλανήτη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ενσωματωμένη πολιτικά ή και οργανωτικά Ακροδεξιά είναι η καλύτερη επιλογή γι’ αυτά τα τμήματα της άρχουσας τάξης. Υπάρχουν όμως και τμήματα του κατεστημένου και του λεγόμενου «βαθέως κράτους» που ερωτοτροπούν με την ιδέα του «στιβαρού χεριού» που θα βάλει τάξη στο χάος και θα τσακίσει υποδειγματικά το εργατικό κίνημα και την Αριστερά.
Απολύτως ενδεικτική των αντιφάσεων στις επιλογές του ευρωπαϊκού κατεστημένου αποτελεί η περίπτωση του πλειοψηφούντος στο Ευρωκοινοβούλιο Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) και των σχέσεων του με το κόμμα του Όρμπαν, το Fidesz της Ουγγαρίας. Ο Όρμπαν αποτελεί έναν από τους ηγέτες της «διεθνούς» της Ακροδεξιάς και φλερτάρει με μια συμμαχία με τους Σαλβίνι, Λεπέν κτλ. Παρόλα αυτά μέχρι πρότινος ήταν κανονικά μέλος του ΕΛΚ. Πρόσφατα το ΕΛΚ απλά πάγωσε την συμμετοχή του κόμματος του Όρμπαν στην ευρωομάδα του, μην προχωρώντας όμως μέχρι το σημείο να τον διαγράψει.
Σε κάθε περίπτωση οι επιλογές του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου διευκολύνονται αφάνταστα από το τεράστιο πολιτικό κενό, την πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τον κατακερματισμό της Αριστεράς.
Ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «ανακάλυψε» την δίκη πολύ αργά και μάλλον για προεκλογικούς λόγους. Έτσι 3 χρόνια μετά την έναρξη της δίκης επιταχύνθηκαν οι ρυθμοί της και γίνονται πιο πολλές συνεδριάσεις στο Εφετείο της Λ. Αλεξάνδρας παρά στην απομακρυσμένη περιοχή του Κορυδαλλού.
Όμως και πάλι η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλείται στην περιοδική και τυπική εμφάνιση στελεχών του στο δικαστήριο συμπεριλαμβανομένης της συντρόφου του πρωθυπουργού. Και στην αύξηση της ενασχόλησης της ΕΡΤ με το θέμα.
Όλα αυτά θα ήταν χρήσιμα και βοηθητικά αν δεν συνδυάζονταν με απαράδεκτες πολιτικές στο προσφυγικό και με την πλήρη υποταγή στις προσταγές των Μνημονίων, πολιτικές που ρίχνουν νερό στο μύλο της Ακροδεξιάς και των Νεοναζί. Και βέβαια με την κοινή εμφάνιση στελεχών και υπουργών της κυβέρνησης με Χρυσαυγίτες βουλευτές όπως έγινε στο Καστελόριζο στις 5 Δεκέμβρη του 2016. Τέλος, πώς να μιλήσεις ενάντια στην Ακροδεξιά και τους Ναζί όταν συγκυβερνάς επί 3,5 χρόνια με τους ΑΝΕΛ και τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο και διατηρείς στις γραμμές σου τα πρώην στελέχη τους (Κουντουρά, Παπαχριστόπουλο, Κουίκ κτλ);
Επιπλέον η αποστέωση του μαζικού κινήματος και η ύφεση των αγώνων ως πολιτικές συνέπειες της απογοήτευσης που προκάλεσε η πολιτική υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα του 2015 έχουν σαν αποτέλεσμα το βάρος του αντιφασιστικού αγώνα να πέφτει στις πλάτες ενός μαχητικού αλλά μικρού τμήματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Το ΚΚΕ
Ούτε το ΚΚΕ κάνει αυτά που πρέπει και του αναλογούν στο θέμα. Μέλη του κόντεψαν να δολοφονηθούν στο Πέραμα λίγες ημέρες πριν την δολοφονία Φύσσα, βουλευτίνα του έφαγε δημόσια ξύλο από τον Κασιδιάρη, στην Βουλή οι φασίστες τους απειλούν με νέο Βίτσι και Γράμμο και η απάντηση του ΚΚΕ είναι διάσπαση ακόμα και των αντιφασιστικών πορειών στην επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα, σοβαρή παρουσία στελεχών του στην δίκη μόνο όταν κατέθετε το στέλεχος του ΠΑΜΕ Σ. Πουλικόγιανης και μια κάποια αντιφασιστική αγκιτάτσια από τον Παφίλη στην Βουλή.
Και οι υπόλοιποι
Τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται συνειδητά και προκλητικά με την δίκη πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.
Η ΝΔ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ αντίρροπων στρατηγικών στο θέμα. Από την μια λόγω της κοινωνικής έκρηξης και των πιέσεων του ευρωπαϊκού και διεθνούς κατεστημένου μετά την δολοφονία Φύσσα αναγκάστηκε να πάει τους Χρυσαυγίτες σε δίκη και να προφυλακίσει όλη την ηγετική της ομάδα.
Από την άλλη «έθαψε» την δίκη θέλοντας το θέμα να μείνει μόνο στο ποινικό μέρος των υποθέσεων και καθόλου στο πολιτικό. Δηλαδή να πάει φυλακή ο Ρουπακιάς γιατί σκότωσε τον Φύσσα και τελεία. Και βέβαια υπάρχουν ανοικτοί δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσα σε στελέχη της ΝΔ με την ΧΑ όπως αποκαλύφτηκε με το βίντεο της συνομιλίας του τότε γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη επί κυβέρνησης Σαμαρά, που κατά τα άλλα επιδίωκε την δίωξη της Χρυσής Αυγής.
Κανονικά και μόνο με την υπόθεση του Παύλου Φύσσα η Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να καταδικαστεί συνολικά σαν εγκληματική οργάνωση με ναζιστική ιδεολογία. Και η δίκη να είχε τελειώσει νωρίτερα και να ήταν όλοι φυλακή αντί να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να προκαλούν στο δικαστήριο την Μάγδα Φύσσα λέγοντας: «που είναι τώρα ο Παύλος σου;».
Όμως αυτά μπορούσε να τα σχεδιάσει –από πολιτική και νομική σκοπιά– και να τα κάνει πράξη μόνο μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση που θα κινητοποιούσε παράλληλα το μαζικό κίνημα ώστε να διαμορφώσει συνθήκες ασφυκτικής κοινωνικής πίεσης στους δικαστές και θα περιθωριοποιούσε πολιτικά και οργανωτικά τους Νεοναζί.
Αντί γι’ αυτό έχουμε τους μαθητευόμενους μάγους του υπουργείου Δικαιοσύνης που ακόμα και με το θέμα της αναθεώρησης του Ποινικού Κώδικα τα έκαναν μαντάρα. Με βάση την αναθεώρηση που προτάθηκε, το ανώτατο όριο των ποινών για «σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης» μειώνεται στο μισό, από τα 20 στα 10 χρόνια! Οι πρώτοι που προφανώς θα ωφελούνταν από αυτή την αλλαγή που προτάθηκε στο όνομα της «φιλελευθεροποίησης των θεσμών», θα ήταν οι κατηγορούμενοι της Χρυσής Αυγής και ειδικά η ηγετική της ομάδα! Διόλου τυχαία έχει πέσει σιγή ιχθύος για το θέμα και έχει πάει στην άκρη προς το παρόν.
Οι παράγοντες που θα καθορίσουν το αποτέλεσμα
Για το αποτέλεσμα της δίκης έχει σημασία ο χρόνος που θα τελειώσει, το κοινωνικό κλίμα που θα έχει διαμορφωθεί, τα εκλογικά αποτελέσματα, η κυβέρνηση που θα βρίσκεται στην εξουσία.
Με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αισιοδοξία ή εφησυχασμός για το αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί το θέμα δεν είναι απλά νομικό όπως έχουμε εξηγήσει από την αρχή αυτού του άρθρου.
Μόνο η πιο αποφασιστική, μαζική, ενωτική και με διάρκεια παρέμβαση της μαχητικής Αριστεράς και του αντιφασιστικού κινήματος μπορεί να εντείνει την κοινωνική πίεση και να ανατρέψει τα δεδομένα.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν οι Χρυσαυγίτες πέσουν στα μαλακά αυτό θα τους δώσει περαιτέρω αέρα στα πανιά καθώς και τα πάνω από 4 εκατομμύρια κρατικής χρηματοδότησης που τους παρακρατείται λόγω της δίκης.
Προφανώς ο αντιφασιστικός αγώνας δεν θα κριθεί από μία δίκη όποιο και να είναι το αποτέλεσμά της. Είναι όμως μια σημαντική μάχη που θα απονομιμοποιήσει ή όχι τους νεοναζί στα μάτια πλατιών κοινωνικών στρωμάτων και θα στείλει ή όχι για πολλά χρόνια στην φυλακή πολλούς από αυτούς.
Όμως η αναβίωση της Ακροδεξιάς και του φασισμού έχει κοινωνικά αίτια και ρίζες και δεν θα εξαλειφθεί έτσι και αλλιώς με μια δικαστική απόφαση.
Για παράδειγμα οι Χρυσαυγίτες έχουν ήδη έτοιμο στα σκαριά εναλλακτικό όνομα και καταστατικό για την περίπτωση που χρειαστεί να αλλάξουν όνομα μετά από μια αρνητική για αυτούς απόφαση του δικαστηρίου.
Ρόλο θα παίξει επίσης και το αν θα έχει δημιουργηθεί ως τότε αυτοτελής ακροδεξιός φορέας με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και οργανωμένες δυνάμεις μέσα από την σημερινή πανσπερμία ακροδεξιών κομμάτων (Κ. Βελόπουλος, Φ. Κρανιδιώτης, Δ. Καμμένος, Γ. Καρατζαφέρης, Ε. Συναδινός κοκ) που θα αποτελεί στην ουσία μια εναλλακτική Χρυσή Αυγή «σοβαρή» και «ευπρεπή» όπως την θέλει ο κύριος όγκος του πολιτικού κατεστημένου.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή στην παρούσα φάση προσπαθεί να συνδυάσει την μερική επανεμφάνιση ταγμάτων εφόδου στις γειτονιές παράλληλα με την εικόνα της σοβαρής πολιτικής δύναμης που μπορεί και να συνεργαστεί, πχ, με την ΝΔ σε μια σειρά θέματα (όπως προέκυψε πρόσφατα από τις προτάσεις-όρους Μιχαλολιάκου προς την ΝΔ) ή να ψηφίσει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ την πρώην πρόεδρο των δικαστών Θάνου σαν επικεφαλής της επιτροπής Ανταγωνισμού που διαχειρίζεται –μεταξύ άλλων– τα φιλέτα των ιδιωτικοποιήσεων.
Κάτι τέτοιο αν και δεν φαίνεται σήμερα πιθανό δεν μπορεί να αποκλειστεί στο μέλλον, μια και στο πολιτικό μέρος του προγράμματός της είναι πιο συστημική και νεοφιλελεύθερη ακόμα και από τον Μητσοτάκη όταν για παράδειγμα προτείνει φορολογία 15% στις επιχειρήσεις και ο Μητσοτάκης προτείνει 20%. [9]
Τώρα με τις αποχωρήσεις των 3 ευρωβουλευτών της (Συναδινός, Επιτήδειος, Φουντούλης) εμφανίζεται σε φάση εσωκομματικών εκκαθαρίσεων προκειμένου να εκλεγούν στην Ευρωβουλή οι εκλεκτοί του φύρερ και βασικά ο Λαγός.
Τα καθήκοντα του αντιφασιστικού κινήματος
Σε κάθε περίπτωση ο παράγοντας κοινωνικό κλίμα και η κατάσταση του μαζικού κινήματος θα είναι καθοριστικός. Χρειάζεται το θέμα της δίκης να μπει στην ατζέντα κάθε πολιτικής, κοινωνικής, συνδικαλιστικής συλλογικότητας, ειδικά καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Με εναλλαγή συλλογικοτήτων μπορεί να υπάρχει οργανωμένη παρουσία κοινού σε κάθε δικάσιμο.
Σε κομβικά γεγονότα π.χ. αν παραβρεθούν προσωπικά στις απολογίες τους ηγετικοί Χρυσαυγίτες πρέπει να υπάρχουν μαζικές συγκεντρώσεις μέσα και έξω από το δικαστήριο και ανάλογες δράσεις σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Αυτό θα πρέπει να ενταθεί με σχεδόν καθημερινές κινητοποιήσεις στις τελευταίες βδομάδες της δίκης.
Άμεσα θα πρέπει να παλέψουμε ώστε στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (αυτοδιοίκηση, ευρωεκλογές, βουλευτικές) οι Χρυσαυγίτες να έχουν πτώση και θα βγουν εκλογικά και κοινωνικά αποδυναμωμένοι.
Δύο στοιχεία είναι καθοριστικά στην αντιφασιστική πάλη.
Το πρώτο αφορά την πολιτική αποδόμηση των θέσεων και των επιχειρημάτων των νεοναζί, η αποκάλυψη του απόλυτα συστημικού, φιλοκαπιταλιστικού χαρακτήρα τους.
Το δεύτερο την μαχητική κινηματική δράση που ματαιώνει κάθε κεντρική τους δραστηριότητα όπως πετυχημένα συμβαίνει τα 4 τελευταία χρόνια με την πανελλαδική Χρυσαυγίτικη φιέστα των Ιμίων ή πιο πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη με την ματαίωση του φεστιβάλ μίσους στο στρατόπεδο Κόδρα που σχεδίαζε ο Ιερός Λόχος.
Αυτό είναι καθήκον της μαχητικής Αριστεράς και του αντιφασιστικού κινήματος.
Ήδη υπάρχει το ενθαρρυντικό στοιχείο των ολοένα και πιο πολλών και πιο μαζικών αντιφασιστικών εκδηλώσεων σε μια σειρά πόλεις, χώρους και γειτονιές. Επίσης της δημιουργίας ή της ανασύστασης αντιφασιστικών συλλογικοτήτων και επιτροπών σε μια σειρά χώρους. Η περσινή πορεία από το Κερατσίνι στον Πειραιά για τα 5 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η πιο μαζική μετά το 2013. Η δουλειά πρωτοβουλιών όπως του Golden Dawn Watch, του Omnia tv κ.α., που καταγράφουν με συστηματικό τρόπο τα πεπραγμένα της δίκης από την πρώτη ημέρα, έχουν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στο διαδίκτυο.
Πάνω σε αυτά πρέπει να χτίσουμε και με ενωτικό και μαχητικό τρόπο να διευρύνουμε την επιρροή των αντιφασιστικών και αντικαπιταλιστικών ιδεών στο κοινωνικό πεδίο. Εξηγώντας βέβαια, ταυτόχρονα, ότι στον μισάνθρωπο βόρβορο του φασισμού, μόνο οι πραγματικά επαναστατικές σοσιαλιστικές ιδέες, εθνικά και διεθνώς, μπορούν να αποτελέσουν ουσιαστική εναλλακτική λύση.
