Το «Ξεκίνημα» μίλησε με τη Δέσποινα Κωστοπούλου, απολυμένη καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών.
- Μετά από 19 μήνες στον αγώνα και 9 μήνες έξω από το υπουργείο Οικονομικών, έφθασε η ώρα της δικαίωσης;
Είναι δικαίωση για εμάς, άλλωστε είχε δεσμευθεί πάνω σε αυτό το κομμάτι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τότε και σημερινός πρωθυπουργός, ότι θα αποκαταστήσει τις αδικίες, οπότε ουσιαστικά υλοποιεί τις δεσμεύσεις του.
- Εσείς πότε περιμένετε να ξαναπιάσετε την σκούπα στα χέρια;
Επειδή ακόμα δεν έχει ψηφιστεί, γιατί φαντάζομαι ότι θα το κάνει με νομοσχέδιο, δεν ξέρω πότε θα είναι η επανατοποθέτηση αλλά θεωρώ ότι θα είναι πάρα πολύ σύντομα. Είναι θέμα διαδικαστικό πια.
- Πώς αντέξατε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; τι είναι αυτό που σας κράτησε τόσο καιρό στον αγώνα;
Αυτό που ήταν στο μυαλό ολωνών μας ήταν ότι εμείς δεν είχαμε μέλλον μπροστά μας. Διότι η ηλικία ήταν απαγορευτική για την αγορά εργασίας για εμάς, η σύνταξη αργούσε για κάποιους για λίγα χρόνια οπότε είχαμε μπροστά μας ένα τοίχο. Από αυτό παίρναμε δύναμη για να είμαστε εκεί κάθε μέρα. Βλέπαμε ότι δεν είχαμε κάτι άλλο. Δεν περιμέναμε τίποτα άλλο. Και το πείσμα μας – διότι ήταν μια αδικία, δεν είχαν να κερδίσουν τίποτα από εμάς…
- Πόσο άλλαξε η συνείδηση σας όλους αυτούς τους μήνες;
Για μένα προσωπικά, μου έφερε τα πάνω – κάτω. Πολλές από τις συναδέλφισσες που ήταν στον αγώνα κάθε μέρα, είχαν καταλάβει για ποιο λόγο ήταν εκεί, νομίζω ότι πραγματικά τις έχει αλλάξει και για το τρόπο σκέψης τους και όσον αφορά από εδώ και στο εξής το πως θα διεκδικούν κάτι που τους το παίρνουν. Και γενικότερα δεν είναι μόνο όταν σου παίρνουν μια δουλειά, γενικότερα από εδώ και πέρα θα διεκδικούν με το ίδιο πάθος…
- Βρεθήκατε στα θεωρεία στις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού. τα συμπεράσματα σας;
Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα αλλά ήταν μοναδική φορά που ένιωσα συγκινησιακή φόρτιση. Ήταν αυτό που προσδοκούσαμε αυτούς τους μήνες, μια αλλαγή κυβέρνησης και η ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Πιστεύω πως έρχονται καλύτερες μέρες. Ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες του κόσμου. Αν θα τα καταφέρουν δε το γνωρίζω όμως είμαι σίγουρη ότι θα το παλέψουν πολύ.
Ο κόσμος τους έδωσε αυτή την εντολή με τη ψήφο τους. Βεβαίως και πάλι χρειάζεται η συνδρομή του κόσμου. Πρέπει να είναι πλάι σε αυτή τη κυβέρνηση, όχι μόνο για να τους βοηθήσει για να φέρουν σε πέρας αυτό που έχουν υποσχεθεί, αλλά και όταν ξεφεύγουν λίγο από αυτά που έχουν πει ότι θα κάνουν να τους θυμίζει τις δεσμεύσεις τους.
- Πως είναι το υπουργείο οικονομικών χωρίς την αστυνομία;
Για τον κόσμο νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Γιατί ήταν διστακτικός να μπαίνει μέσα με τόσους αστυνομικούς στις πόρτες του υπουργείου. Εμείς έχουμε την τιμή να μπαίνουμε πια χωρίς να χρειάζεται να συγκρουστούμε μαζί τους.
- Έχετε και δικαστήρια με την αστυνομία; Για ποιο λόγο, επειδή τους είχατε «δείρει»;
Ναι έχουμε, διότι πολλές φορές είχαμε συγκρουστεί μαζί τους και μας έχουν απαγγείλει κατηγορίες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα μας τιμωρήσουν για αυτό και θα λήξουν όλα ομαλά. Διότι το να διεκδικείς τη δουλειά σου και να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με διμοιρίες αστυνομικών δεν έχει λογική. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι δεν είμαστε σε θέση να χτυπήσουμε αυτούς τους πάνοπλους αστυνομικούς.
- Ποια είναι τα εργαλεία, τα όπλα που σας βοήθησαν να κερδίσετε αυτή τη μάχη;
Ήταν φυσικά το πείσμα, η ενότητα μεταξύ μας, το ότι δεν στηριχτήκαμε σε κανένα πολιτικό φορέα τουλάχιστον για μεγάλο χρονικό διάστημα στην αρχή. Δεν είχαμε σωματείο, ήμασταν γυναίκες μόνες. Ουσιαστικά «συνδικαλιστήκαμε» 5 γυναίκες μεταξύ μας και προχωρήσαμε με αυτό για πάρα πολλούς μήνες. Είχαμε στήριξη αργότερα και από αριστερά κόμματα, κάναμε κοινούς αγώνες. Τέλος, κερδίσαμε τη συμπάθεια του κόσμου και μας στήριξαν και οι άνθρωποι που περνούσαν και μας έδιναν συγχαρητήρια και μας έλεγαν να συνεχίσουμε, θα τα καταφέρετε, αυτό μας έδινε κουράγια για να συνεχίσουμε…
