Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του «κινήματος των πλατειών», είναι η από την πρώτη στιγμή συνειδητοποίηση από τους συμμετέχοντες σε αυτό, ότι η επίθεση που δέχονται στα δικαιώματα τους οι εργαζόμενοι και οι νέοι είναι διεθνής, και άρα διεθνής οφείλει να είναι και η απάντηση του κινήματος.
Από την πρώτη στιγμή της κατάληψης της πλατείας Ντελ Σολ, οι Ισπανοί διαδηλωτές καλούσαν, τόσο μέσω facebook, όσο και μέσα από τα συνθήματα και τα πλακάτ τους, τους εργαζόμενους και τους νέους και στην υπόλοιπη Ευρώπη, να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους. Αντίστοιχα, από την πρώτη μέρα των συγκεντρώσεων στην πλ. Συντάγματος, ακούγονταν συνθήματα και αναρτιούνταν πανό που καλούσαν τους Πορτογάλους, τους Γάλλους, τους Ιταλούς κοκ. να ξεσηκωθούν κι αυτοί με την σειρά τους.
Τόσο στις συγκεντρώσεις στην Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο στην Ισπανία, συναντά κανείς διαδηλωτές που κρατούν σημαίες αραβικών χωρών όπου πρόσφατα είχαμε εξεγέρσεις (Τυνησία, Αίγυπτος), αλλά και σημαίες της Αργεντινής. Πολλά από τα συνθήματα που ακούγονται στις συγκεντρώσεις στην Ελλάδα, κάνουν παραλληλισμούς με την αργεντίνικη εξέγερση που έδιωξε 5 προέδρους μέσα σε μια βδομάδα το 2001.
Στην ίδια την συνέλευση του Συντάγματος, όλες οι προτάσεις που αφορούν την ανάγκη διεθνοποίησης του αγώνα γνωρίζουν μεγάλη απήχηση, ενώ όσες φορές συμμετείχαν στην συζήτηση εργαζόμενοι από άλλες χώρες (Γερμανία, Ισπανία), έγιναν δεκτοί με χειροκροτήματα. Καθόλου τυχαία, η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος υιοθέτησε με ενθουσιασμό την πρόταση για πανευρωπαϊκή μέρα δράσης, τόσο στις 29/5, όσο και στις 5/6.
Η σημασία του διεθνισμού
Η ανάγκη για πανευρωπαϊκό (και τελικά διεθνή) συντονισμό των αγώνων, γίνεται κτήμα ολοένα και περισσότερων εργαζομένων και νεολαίων διεθνώς. Το ζήτημα του διεθνισμού, είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας στην περίοδο που διανύουμε. Από την μία, γιατί η επίθεση που δεχόμαστε είναι διεθνής και συντονισμένη και από την άλλη, γιατί ο κοινός αγώνας όλων των καταπιεσμένων είναι η μόνη απάντηση στο δηλητήριο του εθνικισμού, μέσω του οποίου οι άρχουσες τάξεις επιχειρούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους.
Είδαμε πρόσφατα για παράδειγμα, την απίστευτη εκστρατεία λάσπης των γερμανικών ΜΜΕ, ενάντια στους Έλληνες εργαζόμενους. Αντίστοιχα, τα ελληνικά ΜΜΕ, προσπαθούν να στρέψουν την οργή των Ελλήνων εργαζομένων προς τους Γερμανούς, γενικώς και αορίστως, σαν να είναι το ίδιο πράγμα οι Γερμανοί τραπεζίτες με τους Γερμανούς εργαζόμενους, αποκρύπτοντας βέβαια την ίδια ώρα τις ευθύνες των Ελλήνων τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών για την κρίση.
Στην πραγματικότητα βέβαια, οι εργαζόμενοι των διάφορων χωρών, όχι μόνο δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, αλλά «μοιάζουν» πολύ περισσότερο μεταξύ τους, παρά με τους κυβερνώντες και τους αστούς των ίδιων τους των χωρών, ακόμα κι αν με αυτούς «μιλάνε την ίδια γλώσσα».
Οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, όλοι όσοι δημιούργησαν την κρίση και τώρα μας καλούν να την πληρώσουμε, είναι οργανωμένοι σε διεθνές επίπεδο. ΔΝΤ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, όλοι μαζί συνεργάζονται για να μας εκμεταλλεύονται καλύτερα. Καθόλου τυχαία, για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου, συμμετέχει στην ίδια «Σοσιαλιστική» Διεθνή, μαζί με τους Άραβες δικτάτορες Μουμπάρακ και Μπεν Άλι.
__________
Ντόμινο…
Η πρόσφατη επανάσταση στην Τυνησία, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και οδήγησε σε εξεγέρσεις και μαζικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά αραβικές χώρες. Οι αραβικές εξεγέρσεις, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στον ξεσηκωμό της ισπανικής νεολαίας. Το κίνημα της Ισπανίας με την σειρά του, «παρέσυρε» και τους Έλληνες εργαζόμενους και νεολαίους που προχωράνε σε μαζικές συγκεντρώσεις στις πλατείες της Ελλάδας. Ήδη (29/5), έγιναν οι πρώτες προσπάθειες αυτό το κίνημα να επεκταθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ο «ιός» των μαζικών κινημάτων και της αντίστασης, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μεταδοτικός. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι με έναν απλό και εύκολο τρόπο, αυτό το κίνημα θα εξαπλωθεί πανευρωπαϊκά. Όμως, καλλιεργεί τις συνειδήσεις και θέτει τις βάσεις για συντονισμένες κινητοποιήσεις την επόμενη περίοδο, σπάει τα «τείχη» του εθνικισμού και δίνει την ευκαιρία σε εκατομμύρια εργαζόμενους και νεολαίους να ενώσουν την φωνή τους ενάντια στις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο. Την επόμενη περίοδο, η τάση αυτή θα ενισχυθεί, κόντρα στις προσπάθειες των κυβερνώντων να μας πείσουν πως τα προβλήματα κάθε χώρας είναι ξεχωριστά και ιδιαίτερα.
__________
29/5: Πρώτη προσπάθεια για πανευρωπαϊκό συντονισμό των αγώνων
Την Κυριακή 29 Μαΐου έγινε προσπάθεια για μια πρώτη, πανευρωπαϊκή απάντηση στις συνεχείς επιθέσεις των κυβερνήσεων και των τραπεζιτών. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κύρια νεολαίοι, προσπάθησαν να συντονιστούν μέσω ίντερνετ και να οργανώσουν μαζικές κινητοποιήσεις σε 700 συνολικά πλατείες, σε 26 χώρες της Ευρώπης (ενώ συγκεντρώσεις έγιναν και σε κάποιες λατινοαμερικάνικες πόλεις, όπως το Μπουένος Άιρες και τη Μπογκοτά). Συγκεντρώσεις έγιναν (μεταξύ άλλων) σε Λισαβόνα, Παρίσι, Λονδίνο, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Σόφια, Βερολίνο, Βελιγράδι, Άμστερνταμ, Όσλο, Εδιμβούργο, Ελσίνκι, Βρυξέλλες, Βιέννη, Δουβλίνο, Ρώμη, Ρέικιαβικ, Στρασβούργο, Δρέσδη, Μπολόνια, Σεβίλλη, Λεμεσός.
Στην Πορτογαλία (όπου μάλιστα είχε γίνει και η πρώτη μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας οργανωμένη μέσω ίντερνετ ήδη από τις 12/3, με την συμμετοχή σχεδόν μισού εκ. διαδηλωτών), εκατοντάδες διαδηλωτές, πολλοί μαζί με τα παιδιά τους, παραμένουν στην πλατεία Ρόσιο της Λισαβόνας, ήδη από τις 19/5, ενώ κάθε απόγευμα πραγματοποιούν συνέλευση. Στις 29/5 πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις και σε άλλες πλατείες της Λισαβόνας.
Στην Γαλλία πρόχειρες κατασκηνώσεις έχουν στηθεί στη Λυών και την Μπαγιόν, ενώ καθημερινά λαμβάνουν χώρα διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις, όπως στη Λιλ, τη Ρεν, την Τουλούζη, το Περπινιάν, αλλά και το Παρίσι, στην πλατεία της Βαστίλλης. Στην Βαστίλλη, μάλιστα, στις 29/5, 5.000 διαδηλωτές που προσπάθησαν να διανυκτερεύσουν στην πλατεία, δέχτηκαν την βάναυση επίθεση των ΜΑΤ με γκλομπ και δακρυγόνα.
Στην Αγγλία εκατοντάδες διαδηλωτές (ανάμεσα τους και πολλοί Ισπανοί και Έλληνες) συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου. Ανάλογη συγκέντρωση έγινε και στο Μάντσεστερ.
