Του Νίκου Μαλίνογλου, μέλους του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Σισμανόγλειο, από το «Νέο Ξεκίνημα – για μια άλλη Υγεία».
Για τις 17 Μάρτη η ΓΣΕΕ κάλεσε μια 4ωρη στάση εργασίας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, της ακρίβειας, της ανεργίας και του κτυπήματος των εργατικών δικαιωμάτων. Η ΑΔΕΔΥ το ίδιο. Η ΠΟΕΔΗΝ κάλεσε 24ωρη απεργία χωρίς όμως την παραμικρή προετοιμασία.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στις πορείες που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας και τις άλλες πόλεις κάθε άλλο παρά μαζική μπορεί να θεωρηθεί. Γι’ αυτό όμως οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στους εργαζόμενους είναι συνολική. Και αποδεικνύει πως τα περί ήπιας προσαρμογής που έλεγε ο πρωθυπουργός πριν τις εκλογές δεν ήταν παρά παραμύθια.
Υπάρχει όμως συνολικό σχέδιο αντιπαράθεσης στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης; Ούτε κατά φαντασία.
Τι λένε οι εργαζόμενοι
"Κουραστήκαμε να ρίχνουμε τουφεκιές στον αέρα τσάμπα και βερεσέ…"
".. δεν μπορούμε να χάνουμε λεφτά χωρίς να υπάρχει νόημα…",
"… γιατί να τους εμπιστευτώ σήμερα που είναι στην αντιπολίτευση, αφού μέχρι χθες ήταν εναντίον μας…",
"…τι έκαναν όταν η προηγούμενη κυβέρνηση της οποίας πρόσκεινται κομματικά χτυπούσε τη δημόσια υγεία;…
Δεν θα έφτανε όχι μόνο αυτή η σελίδα αλλά ούτε και οι 12 της εφημερίδας μας για να απαριθμήσουμε όλα αυτά που οι συνάδελφοί μας λένε καθημερινά αναφερόμενοι στους σημερινούς "αγωνιστές" που μέχρι χθες ήταν κυβερνητικοί συνδικαλιστές (και αύριο θα ξαναγίνουν) και που σήμερα ελέγχουν την πλειοψηφία του συνδικαλιστικού μας κινήματος στην ΠΟΕΔΗΝ, την ΑΔΕΔΥ, τη ΓΣΕΕ.
Αναφερόμαστε στους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ οι οποίοι για χρόνια όχι μόνο δεν ενδιαφερόταν/υπεράσπιζαν τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά αντιθέτως γινόταν ο δούρειος ίππος για να μπορέσουν να περάσουν όλα τα επιθετικά τους σχέδια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ σβησιμο τα προηγούμενα χρόνια. Με αυτή την ηγεσία εδώ και 20 χρόνια και χωρίς να ανοίξει μύτη (με μοναδική εξαίρεση το ασφαλιστικό) εφαρμόζεται διαρκή λιτότητα, χτυπιέται η μονιμότητα, καταργείται ο δημόσιος τομέας, γιγαντώνεται ο ιδιωτικός κλπ. Αυτή την ηγεσία είχαν ανάγκη οι κυβερνήσεις για να μπορέσουν να εφαρμόσουν τα σχέδια τους. Χωρίς αυτή την ηγεσία δεν θα τα είχαν καταφέρει!!
Πρόσφατα, οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, αποφάσισαν, μια και το κόμμα τους έχασε την κυβέρνηση να το παίξουν και λίγο αγωνιστές. Αρχίσανε να καταγγέλλουν την πολιτική της ΝΔ, σάμπως και διαφέρει πουθενά από την πολιτική που εφάρμοζε το ΠΑΣΟΚ, και να καλούν κινητοποιήσεις.
Οι 4ωρες στάσεις εργασίας που κάλεσαν όμως, η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ στις 17 Μάρτη, ήταν εντελώς πίσω από τις ανάγκες του κινήματος και της σημερινής πραγματικότητας. Κανένας εργαζόμενος δεν πίστεψε πως αυτές οι ηγεσίες είχαν πραγματικά σοβαρές προθέσεις να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό ακόμα κι όταν συμμετείχαν στην απεργία, για να στείλουν ένα μήνυμα αντίστασης στην κυβέρνηση, «τα χώνανε» στους συνδικαλιστές. Και γι’ αυτό, βέβαια, δεν κατεβήκανε και στις πορείες.
ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ: εναλλαγή ρόλων
Δεν περιμένουμε βέβαια τίποτα από τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, οι οποίοι από τη στιγμή που το κόμμα τους έγινε κυβέρνηση, με εντελώς απροκάλυπτο τρόπο, ασκούν συνδιοίκηση, στρεφόμενοι εναντίων των εργαζομένων, ποντάροντας παράλληλα στο τάξιμο το βόλεμα και το ρουσφέτι. Ότι ακριβώς κάνανε οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη περίοδο, τα ίδια κάνουν και οι της ΝΔ σήμερα.
Τίποτε δεν μπορεί να περιμένει το συνδικαλιστικό μας κίνημα ούτε από τους μεν, ούτε από τους δε. Το τραγικό για τους εργαζόμενους είναι η κατάσταση της αριστεράς και των συνδικαλιστικών της παρατάξεων. Για διαφορετικούς λόγους, ούτε οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, ούτε του ΣΥΝ, έχουν καταφέρει να δώσουν προοπτική στους εργαζόμενους, να τους πείσουν και να τους συσπειρώσουν στις γραμμές τους.
Καταγγέλλουμε λοιπόν τις ηγεσίες του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τονίζουμε πως από τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ οι εργαζόμενοι δεν έχουν σε καμιά περίπτωση να περιμένουν σοβαρή αντίσταση στις πολιτικές των κυβερνώντων, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις ευθύνες των αριστερών παρατάξεων, ΚΚΕ και ΣΥΝ, που δεν μπορούν να πείσουν, να εμπνεύσουν και να δώσουν διέξοδο στη μάζα των εργαζομένων. Ιδιαίτερα η διασπαστική πολιτική, των ξεχωριστών συγκεντρώσεων πορειών κλπ που καλεί το ΠΑΜΕ – ΚΚΕ λειτουργεί αποφασιστικά ενάντια στη συσπείρωση των εργαζομένων και τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις.
Η αναγέννηση του κινήματος ξεκινάει από τη βάση
Έτσι, η μεταστροφή των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, σε μαχητικούς αντίπαλους των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας, δεν πρόκειται να δώσει λύσεις στα προβλήματα του συνδικαλιστικού μας κινήματος. Οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις επειδή τους καλούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά ανάλογα με την επίθεση που δέχονται από την κυβέρνηση της ΝΔ. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να κοροϊδέψουν κανένα, διότι όλοι πια γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Πως είναι δυνατόν να πιστέψουν οι εργαζόμενοι ότι αυτή η ηγεσία αγωνίζεται σήμερα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Υγείας όταν οι ίδιοι, πριν λίγα μόλις χρόνια, αποδέχτηκαν τα ιδιωτικά συνεργεία, τα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία, κλπ, μέτρα που σύμβαλαν αποφασιστικά στη διάλυση της δημόσιας υγείας;
Για όλους αυτούς τους λόγους οι εργαζόμενοι δεν πιστεύουν στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κι ακόμα γιατί:
– καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι συνεχίζει αυτή η ηγεσία να μην θέλει στην πραγματικότητα να αγωνιστεί γιατί βαθιά μέσα της δεν πιστεύει στην δύναμη των αγώνων των εργαζομένων. Γι΄ αυτό ακολουθεί τις 5ωρες και τις 2ωρες παραδοσιακές τουφεκιές. Η συνηθισμένη παταγώδης αποτυχία αυτών της επιτρέπει να κάνει ταυτόχρονα κριτική στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν συμμετέχουν για τους λόγους που προαναφέραμε, βρίσκοντας στην συνέχεια την δικαιολογία να τις κλείσει!!
– δεν βλέπουν εκ των προτέρων ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσης που να εμπνέει εμπιστοσύνη και προοπτική επιτυχίας για αυτό και δεν σκορπάνε κανένα μεροκάματο.
– συνεχίζουν να βλέπουν τις αριστερές παρατάξεις/φωνές είτε αδύναμες, είτε διασπασμένες, είτε αρτηριοσκληρωτικές, είτε άνευ λόγου, κλπ. Πως θα δουν προοπτική όταν για παράδειγμα το ΠΑΜΕ καλεί ξεχωριστή συγκέντρωση, σε ξεχωριστή ώρα και χώρο, και οργανώνει ξεχωριστή πορεία από τη ΓΣΕΕ, όταν η απεργία γίνεται την ίδια μέρα και αφορά τα κοινά αιτήματα όλων των εργαζομένων; Γιατί να κατέβει ο κόσμος και που να πάει;
Ο δρόμος για την αναγέννηση του κινήματος είναι μακρύς αλλά μπορεί και πρέπει να περπατηθεί. Έχοντας εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους, στο ένστικτο και την επιλογή τους και παράλληλα κάνοντας αποφασιστική δουλειά στην βάση του κινήματος, για να ενεργοποιούνται και συσπειρώνονται στα συνδικάτα τους οι πιο δυναμικοί αγωνιστές, με στόχο την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ξαναζωντανέψουμε τα σωματεία και να τα μετατρέψουμε σε ζωντανά και δημοκρατικά κύτταρα προβληματισμού και αγώνα στο μέλλον. Από όλους εμάς εξαρτάται πόσο μακρινό θα είναι αυτό το μέλλον.
