Αναδημοσίευση από την Ίσκρα
Σκέψεις με αφορμή μια συζήτηση της Πρωτοβουλίας των 1.000
Της Δήμητρας Γ. Ζέκου ("Επονίτισα")
Το Σάββατο (25/1) πραγματοποιήθηκε στην Πάντειομια συζήτηση για το ζήτημα της Αριστεράς από τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία των 1000».
Η συζήτηση, στην οποία πήραν μέρος πολλοί/ες και από διαφορετικούς χώρους της Αριστεράς, ήτανεξαιρετικά σημαντική, επίκαιρη, ιδιαίτερα αποκαλυπτική και πολύ διεισδυτική. Όσοι παρευρέθηκαν νομίζω ότι κέρδισαν πάρα πολλά, ενώ έχασαν πολύ περισσότερα οι «απόντες».
Το θέμα μου, πάντως, στη σύντομη αυτή παρέμβαση δεν είναι να σταθώ στο περιεχόμενο της συζήτησηςτου Σαββάτου, πέραν του ότι αυτή δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί.
Μερικές σκέψεις θέλω να κάνω με αφορμή αυτή τη συζήτηση.
Το Σάββατο στην Πάντειο και στο κάλεσμα των "1000" έδωσαν το παρών σύντροφοι καισυντρόφισσες σχεδόν απ΄όλα τα ρεύματα και οργανώσεις της Αριστεράς που δρουν ή προέρχονται από όλους, μάλλον, τους χώρους της Αριστεράς. Ήταν παρούσα, για παράδειγμα, η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν παρόντα στελέχη της Αριστεράς από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αριστερά στελέχη, επίσης, από τις πρόσφατες διαγραφές του ΚΚΕ κ.λπ.
Υπήρξε, όμως, κάτι το εντυπωσιακό. Από τη συζήτηση απουσίαζαν εκπρόσωποι των επίσημων πλειοψηφικών απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «φυσικά» εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Νομίζω ότι το γεγονός της ταυτόχρονης απουσίας των «κυρίαρχων» απόψεων και των τριών μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς από μια τέτοια σημαντική εκδήλωση, δεν συνιστά μόνο σύμπτωση.
Έρχεται, μάλλον, να αναδείξει εμμέσως κάτι που έχει ιδιαίτερη αρνητική σημασία στη φάση αυτή που η ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει μια ιστορική πρόκληση ανάλογης σημασίας, αν και με άλλους όρους, με αυτήν που είχε αντιμετωπίσει αμέσως μετά τον πόλεμο.
Γιατί αυτές οι απουσίες δείχνουν ότι οι δυνάμεις που επικρατούν σήμερα στο χώρο της Αριστεράς είναι, με διαφορετικό τρόπο η καθεμία, οχυρωμένες στην αυτάρκεια του κομματικού «μαγαζιού», είναι σχεδόν «βέβαιες» για την επάρκεια της πορείας τους και αποφασισμένες να συνεχίσουν τη μεταξύ τουςκηρυγμένη ή ακήρυκτη εμφυλιοπολεμική τακτική, με όποιο περιτύλιγμα και αν καλύπτεται.
Αυτές κυρίαρχες ηγετικά στάσεις στο χώρο της Αριστεράς δεν δείχνουν μόνο μια ιδιόμορφη αλαζονείααλλά στην ουσία και κυρίως, ενδόμυχο φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης, ενώ κυρίως αντιπροσωπεύουνβαθύτατα λαθεμένους προσανατολισμούς, ανίκανους να ηγεμονεύσουν και επομένως να ενώσουν σε ένα πραγματικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση και κοινωνικού μετασχηματισμού.
Το παράδοξο είναι ότι στη συγκυρία που διανύουμε οι εύστοχες και διεισδυτικές πολιτικές, οι πολιτικές που μπορεί να επιφέρουν μεγάλες ανακατατάξεις, να ενώσουν και να κινητοποιήσουν νικηφόρα και με προοπτική μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες, δεν είναι εκείνες που εκφράζουν οι κυρίαρχες απόψεις στονΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά αντίθετα αυτές που εκφράζουν οι λεγόμενες "μειοψηφικές" τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και οι δυνάμεις που βρίσκονται κάτω από συνεχή πίεση, διωγμό και διαγραφή στο ΚΚΕ, το οποίο αντιμετωπίζει ένα ιδιότυπο φαινόμενο αργής ολισθαίνουσας μακρόσυρτης διάσπασης.
Σήμερα, μπροστά στην συγκυρία που διανύουμε και την ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζει η Αριστερά με πολύ ευρύτερη, σχεδόν πλανητική, σημασία, η απάντηση δεν είναι για την Αριστερά ούτε η συστημική αναδίπλωση, ούτε η υπόκλιση σε ένα περιοριστικό και ατελέσφορο «ευρωπαϊσμό», ούτε έναςφοβικός «σεχταρισμός», ούτε η φυγή σε ένα επαναστατικό αντικαπιταλιστικό άλμα, «καλό» ή «κακό» στο περιεχόμενο του, η οποία πέραν των πολλών άλλων αρνητικών, θα αφήσει ένα μεγάλο πολιτικό κενό που θα καλύψουν «λαϊκίστικες» έως άκρως επικίνδυνες δυνάμεις.
Αυτήν την ώρα η πρόκληση στην Αριστερά είναι να ακολουθήσει μια ενωτική πολιτική και στρατηγική για ένα μεγάλο αριστερό μέτωπο, η οποία θα συνδυάζει το ριζοσπαστισμό και το όραμα ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού με τα μεγάλα αιτήματα της συγκυρίας και της επικαιρότητας.
Με δύο λόγια η Αριστερά χρειάζεται μια μεγάλη συμπαράταξη, μέσα από τη διαφορετικότητα όλων των δυνάμεων της, η οποία θα συγκροτήσει ένα συνεκτικό, αξιόπιστο, ριζοσπαστικό, προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και θα διεκδικήσει την εφαρμογή του μέσα από μεγάλους ενωτικούς ταξικούς αγώνες, ευρείες κοινωνικές συμμαχίες και βεβαίως μέσα από την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, ως του καλύτερου δυνατού εργαλείου για την προώθηση προοδευτικών και σοσιαλιστικών ρήξεων, νικηφόρων αναμετρήσεων καιμετασχηματισμών.
Αυτά τα «ούτε» και αυτοί οι θετικοί προσανατολισμοί προϋποθέτουν μια μεγάλη τομή και τηνεπικράτηση νέων αντιλήψεων στη σημερινή Αριστερά, κάτι που αφορά όλες τις δυνάμεις της.
Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν στον κόσμο της Αριστεράς, στον προοδευτικό κόσμο, ευρύτεραστον ελληνικό λαό οι «μειοψηφούσες» τάσεις στο χώρο της Αριστεράς και συζητήσεις όπως αυτή των «1000» στην Πάντειο.
Αυτές οι «μειοψηφικές» απόψεις, μέσα από το δικό τους πλουραλισμό, πρέπει να βρουν τον τρόπο να σπάσουν τα στεγανά, να ακουστούν πολύ πλατύτερα και να μπορέσουν να βάλουν, με την ιδιαιτερότητα τους η καθεμία, το ηγεμονικό στίγμα τους στις εξελίξεις στο σύνολο της Αριστεράς και στον τόπο.
Μπορούν να το επιτύχουν;
Βεβαίως μπορούν!
Το μεγαλύτερο πρόβλημα τους, όμως, είναι ο χρόνος. Διότι χρόνος για να επιτευχθούν όσα είναι αναγκαία είναι πολύ λίγος. Πιο λίγος από όσο φανταζόμεθα. Διότι η Αριστερά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημαθα βρεθεί εκ των πραγμάτων μπροστά σε ιστορικά διλήμματα, μπροστά σε μια αναμέτρηση με κρίσιμηόχι μόνο εθνική αλλά ευρωπαϊκή και πλανητική σημασία, και κυρίως μπροστά σε ιστορικού τύπου επιλογές.
Θα προκάνουμε;
