Διαβάστε επιμέλεια της ανακοίνωσης της «Σοσιαλιστικής Δράσης», αδερφής οργάνωσης του «Ξ» στο Χονγκ Κονγκ για τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές όπου τα κόμματα που υποστηρίζουν το καθεστώς καταποντίστηκαν.
Το Σάββατο 24 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για τα Περιφερειακά Συμβούλια στο Χονγκ Κονγκ. Τα αποτελέσματα αποτέλεσαν μία τεράστια σφαλιάρα του κινήματος ενάντια στο αντιδημοκρατικό καθεστώς. Είναι ξεκάθαρο πως ο καταποντισμός των κυβερνητικών κομμάτων είναι αποτέλεσμα των μαζικών κινητοποιήσεων που κρατούν εδώ και σχεδόν 6 μήνες.
Η καταστολή της αστυνομίας είναι σε έξαρση όλους αυτούς τους μήνες (διαβάστε περισσότερα εδώ). Χαρακτηριστικά, 5.000 διαδηλωτές έχουν συλληφθεί από την αρχή των κινητοποιήσεων με το 1/3 αυτών να είναι ανήλικοι, και χιλιάδες έχουν καταλήξει στο νοσοκομείο τραυματισμένοι. Τρεις από τους τραυματίες έχουν δεχτεί πραγματικά πυρά, ενώ ο ένας εξ’ αυτών είναι 14 χρονών. Η κρατική καταστολή επίσης στοίχισε την ζωή σε 2 άτομα.
Τα τελικά αποτελέσματα στις περιφερειακές εκλογές δίνουν 388 έδρες (από 126 που είχε) για την αντιπολίτευση που μιλάει στο όνομα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και 59 (από 298!) για τους υποστηρικτές του κινέζικου καθεστώτος. Αυτό σημαίνει ότι οι δυνάμεις υπέρ της δημοκρατίας και άλλοι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης κέρδισαν σχεδόν το 90% των εδρών. Λόγω των μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών τα ποσοστά εδρών και ψήφων διαφέρουν, συγκεκριμένα η αντιπολίτευση συγκέντρωσε 60% και το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο 40% .
Ιστορικά εκλογικά αποτελέσματα
Αλλά και η συμμετοχή έσπασε κάθε ρεκόρ, με 71,2% (από 58% στις προηγούμενες εκλογές του 2016- το οποίο και τότε αποτέλεσε ρεκόρ). Είναι μάλιστα εντυπωσιακές οι φωτογραφίες με τις «ουρές» που σχηματίστηκαν σε πολλά από τα 600 εκλογικά κέντρα μία ώρα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Πολλοί νέοι και νέες στήθηκαν από νωρίς στις ουρές για να ψηφίσουν, κάτι ασυνήθιστο μέχρι σήμερα.
Ένα πράγμα που πρέπει να είναι ξεκάθαρο είναι ότι στο Χονγκ Κονγκ δεν υπάρχει ούτε καν η αστική δημοκρατία που υπάρχει στις δυτικές χώρες. Το πολιτικό σύστημα επιτρέπει τις εκλογές για τα περιφερειακά συμβούλια, τα συμβούλια αυτά όμως αποτελούν το χαμηλότερο επίπεδο διακυβέρνησης με πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες. Όσον αφορά στο Νομοθετικό Συμβούλιο του Χονγκ Κονγκ (την αντίστοιχη βουλή), μόνο για τις μισές έδρες γίνεται καθολική ψηφοφορία, ενώ για τις άλλες μισές γίνονται «εκλογές» μόνο μεταξύ των επιχειρηματιών. Έτσι, η φιλοκυβερνητική πλευρά έχει δεδομένη πλειοψηφία. Η «κυβέρνηση» επίσης, με επικεφαλής διορισμένο από το Πεκίνο, δεν μπορεί να εκλεγεί.
Οι αστοί ηγέτες του «δημοκρατικού» στρατοπέδου έχουν ξαφνιαστεί με τα εκλογικά αποτελέσματα εξίσου με το καθεστώς! Από εκεί που δεν είχαν ούτε έναν εκλεγμένο σύμβουλο, ξαφνικά ελέγχουν τα 17 από τα 18 περιφερειακά συμβούλια, αφήνοντας τους υποστηρικτές του κινέζικου καθεστώτος εκτός.
Βέβαια, τα περιφερειακά συμβούλια δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικά σώματα. Διαχρονικά υπάρχει μία παράδοση για την «αποπολιτικοποίηση» αυτών των εκλογών, συνδέοντάς τες μόνο με τα «τοπικά ζητήματα». Αυτό φυσικά πάντα λειτουργούσε υπέρ του φιλοκυβερνητικού στρατοπέδου που έχει τεράστιους οικονομικούς πόρους, τους οποίους και χρησιμοποιεί για να επηρεάσει τους ψηφοφόρους υπέρ των δικών του συμφερόντων.
Αλλά φέτος η συνηθισμένη «αποπολιτικοποίηση» έσπασε, λόγω του κύματος της ριζοσπαστικοποίησης που προκάλεσε το κίνημα. Οι εκλογές μετατράπηκαν σε «δημοψήφισμα» που έδωσε τη στήριξή του στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και ενάντια στο καθεστώς της Κίνας και την καταστολή.
Νέες επιπλοκές για το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας
Έτσι, τα αποτελέσματα των εκλογών δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη πίεση στο Κομουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ), το οποίο με τη σειρά του πιέζει την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ να δώσει ένα τέλος στο νεολαιίστικο κίνημα. Πριν τις εκλογές ήταν φανερό πως η Κίνα επιθυμούσε μία επανάληψη της σφαγής της πλατείας Τιενανμέν του 1898, ίσως χωρίς τόσο αιμοσταγείς μεθόδους, αλλά με πρόκληση αντίστοιχου σοκ, ώστε να τελειώνει με το κίνημα μια και καλή. Μετά τις εκλογές, αυτό το σχέδιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί- τουλάχιστον όχι άμεσα.
Σαν να μην έφταναν αυτά, το ΚΚΚ τώρα αντιμετωπίζει ακόμα ένα πρόβλημα. Στο εκλογικό σύστημα «κλειστού κύκλου» του Χονγκ Κονγκ, στο οποίο μόλις 1.194 άτομα ψηφίζουν τον πρωθυπουργό, τα περιφερειακά συμβούλια κατέχουν σχεδόν το 10% των ψήφων. Στο παρελθόν αυτές οι 117 ψήφοι ανήκαν στους υποστηρικτές του κινέζικου καθεστώτος. Σήμερα, αυτές οι 117 ψήφοι ανήκουν όλες στο στρατόπεδο των Pan-democrats («Δημοκρατικών»). Αυτό δημιουργεί ακόμα περισσότερες επιπλοκές για το ΚΚΚ που θα δυσκολευτεί να ελέγξει τις επόμενες εκλογές, οι οποίες ίσως γίνουν μέσα στο 2020, με σκοπό να ξεφορτωθούν τη σημερινή πρωθυπουργό Κάρι Λαμ και να την αντικαταστήσουν με κάποιο λιγότερο αντιπαθητικό πρόσωπο του κατεστημένου.
Έτσι, το κινέζικο καθεστώς βρίσκεται σε αδιέξοδο. Από τη μία μετά τις εκλογές τα σενάρια για ακόμα πιο σκληρή καταστολή έχουν παγώσει, από την άλλη φοβάται να κάνει σημαντικές πολιτικές υποχωρήσεις, για να μην δώσουν νέα δυναμική στο κίνημα και φυσικά να μην εμπνεύσουν τους εργαζόμενους και τους νέους στο εσωτερικό της Κίνας. Οι κινέζοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα με τους εργαζόμενους και τη νεολαία του Χονγκ Κονγκ: επισφαλείς συνθήκες εργασίας, χαμηλούς μισθούς, απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες, ρύπανση του αέρα και φυσικά ένα αυταρχικό καθεστώς που κυνηγά κάθε φωνή αμφισβήτησης.
Τα αδιέξοδα συνεχίζονται
Εξάλλου και το αν θα γίνουν οι εκλογές ήταν πονοκέφαλος για την κυβέρνηση της Κάρι Λαμ. Μέχρι και την τελευταία στιγμή συζητούσαν κατά πόσο θα ακύρωναν τις εκλογές -κάτι που θα αποτελούσε ξεκάθαρα πραξικόπημα- αλλά αποφάσισαν να μην το κάνουν καθώς φοβήθηκαν πως αυτό θα πυροδοτούσε νέα κύματα συμπάθειας προς το κίνημα στο εσωτερικό του Χονγκ Κονγκ αλλά και διεθνώς, αυξάνοντας την πίεση πάνω τους.
Έτσι το κυβερνητικό στρατόπεδο επιδόθηκε σε μία εκστρατεία κινητοποίησης των υποστηρικτών του στις εκλογές και κατάφερε να αυξήσει τους ψηφοφόρους κατά 330.000, με συνολικά 1,17 εκατομμύρια ψήφους. Το γεγονός ότι τελικά χάσανε στις εκλογές μετά από αυτήν την κινητοποίηση, αφήνει πολλούς θυμωμένους κυβερνητικούς υποψήφιους που κατηγορούν την Κάρι Λαμ για την ήττα τους. Το βασικό κόμμα που στηρίζει το κινέζικο καθεστώς, το DAB, κέρδισε μόλις 21 θέσεις (από τις 59 συνολικά των προσκείμενων στο κινέζικο καθεστώς, ενώ είχε λάβει 119 στις προηγούμενες εκλογές) και ενώ ο ηγέτης του δήλωσε παραίτηση, τελικά τον έπεισαν να παραμείνει στη θέση του γιατί δεν υπήρχε κανένας πρόθυμος να τον αντικαταστήσει!
Το κινέζικο καθεστώς σε αντεπίθεση
Προφανώς, αυτή η τεράστια κρίση που αγγίζει κάθε πτυχή της πολιτικής και της κοινωνίας του Χονγκ Κονγκ, δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο στο εσωτερικό της Κίνας. Έτσι, η χώρα με την «καλύτερη» λογοκρισία στο ίντερνετ θα προσπαθήσει να κρύψει τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών και θα συνεχίσει την εθνικιστική, αντιδημοκρατική προπαγάνδα της απέναντι στο κίνημα του Χονγκ Κονγκ.
Αλλά υπάρχουν και άλλες μέθοδοι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το καθεστώς προσπαθώντας να ξανακερδίσει τον έλεγχο της κατάστασης. Ένα τμήμα των ηγετών υπέρ της δημοκρατίας είναι ευάλωτο στην πίεση του καθεστώτος και οι καπιταλιστές θα το χρησιμοποιήσουν για την αποκλιμάκωση του κινήματος. Ο μεγαλύτερος νικητής των εκλογών στο δημοκρατικό στρατόπεδο είναι το Δημοκρατικό Κόμμα, με 91 έδρες (από τις 43 την προηγούμενη φορά). Αυτό το κόμμα έχει ιστορικό να έρχεται πολλές φορές σε συμφωνίες με το ΚΚΚ και να βάζει φρένο στον αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα.
Να περάσει ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων
Το κίνημα στο Χονγκ Κονγκ πρέπει να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα που έχει κερδίσει μετά τις εκλογές και να κάνει γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις. Η οργάνωση του πρέπει να απαλλαγεί από τους «συμβιβαστικούς» ηγέτες και να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Πρέπει να υιοθετηθούν οι μέθοδοι του εργατικού κινήματος (απεργίες και δημοκρατική οργάνωση σε χώρους και γειτονιές), που είναι οι μόνες που μπορούν να παραλύσουν και να ανατρέψουν το αυταρχικό καθεστώς.
Την ίδια ώρα το κινέζικο καθεστώς πρέπει να χτυπηθεί στο πιο ευαίσθητο σημείο του: να γίνει προσπάθεια από το κίνημα του Χονγκ Κονγκ να κινητοποιηθούν οι κινέζοι εργαζόμενοι, και να μπουν στον αγώνα οι ίδιοι ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς που καταστρέφει τις ζωές τους.
