Ζήσης Σούρλας, 1ο έτος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών
Σοκ προκαλεί η αποβολή μαθήτριας την ημέρα τον Τριών Ιεραρχών – η οποία με απόφαση του υπουργείου μετατράπηκε από σχολική αργία σε «ημέρα πραγματοποίησης εορταστικών εκδηλώσεων»[1] – επειδή κοιτούσε έξω από το παράθυρο και όταν η καθηγήτρια την ρώτησε γιατί χάζευε, η μαθήτρια απάντησε ότι είναι άθεη[2].
Η κατάλυση της ανεξιθρησκείας
Φυσικά αυτό το περιστατικό είναι απαράδεκτο διότι μιλάμε ουσιαστικά για καταπάτηση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην ανεξιθρησκεία και δυστυχώς δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, καθώς τον τελευταίο καιρό έχουμε δει αρκετά περιστατικά παρεμβάσεων χριστιανικών οργανώσεων ή μεμονωμένων ατόμων σε διάφορους εκπαιδευτικούς χώρους, απλώνοντας το ρατσιστικό, ομοφοβικό και μισογύνικο δηλητήριό τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα φυλλάδια που χαρακτήριζαν την ομοφυλοφιλία «χειρότερο αμάρτημα από το φόνο», τα οποία μοιράστηκαν σε μαθητές στο Χολαργό[3].
Οι ευθύνες του Υπ. Παιδείας και της κυβέρνησης
Όλα αυτά τα φαινόμενα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την πολιτική του υπουργείου παιδείας και της κυβέρνησης γενικότερα. Τίθεται το ερώτημα, πώς είναι δυνατόν να μην εμφανιστούν τέτοια φαινόμενα στα σχολεία όταν το υπουργείο παιδείας με έγγραφό του προσκαλεί τα σχολεία σε ημερίδα που πραγματοποιεί η Πανελλήνια Ένωση Γονέων «Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ»[4] (η πρόσκληση αναιρέθηκε λόγω των έντονων αντιδράσεων που προκάλεσε[5]), μια θρησκευτική οργάνωση η οποία πρωτοστάτησε στο κρέμασμα των αφισών κατά του δικαιώματος στην άμβλωση στο Μετρό; Πως είναι δυνατόν να μην συμβούν αυτά όταν το υπουργείο συμβουλεύει τους εκπαιδευτικούς «να αναπτύσσουν και να ενισχύουν τη χριστιανική θρησκευτική πίστη των μαθητών/τριών»[6]; Όταν ακόμα υπάρχει υποχρεωτική προσευχή και εικόνες του Χριστού κρεμασμένες στις αίθουσες; Φυσικά δεν είναι μόνο το υπουργείο αλλά και συνολικά η πολιτική της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης μέχρι τώρα, , ο μη διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, η μη φορολόγηση του πλούτου της εκκλησίας και πολλά άλλα.
Τελευταία «πινελιά» στην πολιτική βαθέματος της σχέσης της ΝΔ με την εκκλησία, είναι η κατάργηση της Θεματικής Εβδομάδας στα Γυμνάσια, με εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας. Αυτός ο θεσμός στόχευε στην ενημέρωση των μαθητών/τριών για ζητήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, διατροφής, πρόληψης εθισμού και εξαρτήσεων, έμφυλων ταυτοτήτων κλπ. Μετά από τις έντονες αντιδράσεις που είχε προκαλέσει το 2016 σε κύκλους της εκκλησίας, έρχεται τώρα η ΝΔ να της «κάνει το χατίρι» και να την καταργήσει. [7]
Πατρίς-θρησκεία-αριστεία
Όλα αυτά γίνονται την ίδια ώρα που το δημόσιο σχολείο ρημάζει. Επιχειρείται να θεσμοθετηθεί η βάση του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις, επανέρχεται η τράπεζα θεμάτων και η προσμέτρηση των βαθμών όλων των τάξεων του λυκείου για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και θεσμοθετείται η εξίσωση των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτών των ιδιωτικών κολλεγίων. Επιπλέον, εκπαιδευτικοί μπορούν πλέον να διοριστούν με πτυχίο κολλεγίου και εντείνεται η αξιολόγηση με στόχο τη μείωση της χρηματοδότησης, μέτρα τα οποία ρίχνουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα τα χρόνια προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης (υποχρηματοδότηση, έλλειψη εκπαιδευτικών, βιβλίων και υλικών κ.α.) παραμένουν. Και την ίδια ώρα το υπουργείο μας μιλά για δήθεν «αριστεία» και οι μόνες αλλαγές που έχει να φέρει στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι «η ενίσχυση της χριστιανικής πίστης» και η κατάργηση της αργίας των Τριών Ιεραρχών. Πρόκειται για ξεκάθαρη υποκρισία το λιγότερο.
Να παλέψουμε για ένα άλλο σχολείο σε μια άλλη κοινωνία
Είναι απαραίτητο να διαμορφωθεί ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο με τη συμμετοχή μαθητών, καθηγητών και φοιτητών, προκειμένου να παλέψουμε τόσο ενάντια στα αντιδραστικά μέτρα του υπουργείου, όσο και για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα σχολεία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Να παλέψουμε για μια παιδεία σύγχρονη, επιστημονικά ορθή, χρήσιμη για την κοινωνία και την εργασία, που θα καταπολεμά το σεξισμό, την ομοφοβία και το ρατσισμό. Για μια παιδεία που θα σέβεται την ανεξιθρησκεία και θα είναι πραγματικά θρησκευτικά ουδέτερη, μια παιδεία που θα προτάσσει σαν ύψιστες αξίες την αλληλεγγύη, το σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους, την αποδοχή της διαφορετικότητας και όχι τον ανταγωνισμό και το κυνήγι της «αριστείας».
Φυσικά όλα αυτά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν όσο δεν αλλάζει ριζικά η κοινωνία. Όσο επιβιώνει αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που μας θέλει διχασμένους, που βρίσκει μειονότητες για να επιρρίψει τις δικές του ευθύνες, που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες αξίες και ανάγκες, κανένα υγιές εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να προκύψει. Επομένως ο αγώνας για το σχολείο που ονειρευόμαστε είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας, με το χτίσιμο μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής!
