του Χρήστου Κεφαλή*
Σε προηγούμενα κείμενά μας είχαμε αναφερθεί στην προβολή των ακροδεξιών από την ιστοσελίδα Ίσκρα[1]. Όπως είχαμε δείξει εκεί, η Ίσκρα, στα πλαίσια μιας συνειδητής επιλογής της ηγεσίας της ΛΑΕ να εμφανίζει δυνάμεις της επιθετικής ακροδεξιάς και του εθνικισμού ως «αντισυστημικές» και να προσανατολίζεται σε συνεργασίες μαζί τους, δίνει πρόθυμα βήμα σε μια σειρά αντιδραστικούς δημοσιολόγους και κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έτσι καταχωρεί πλήθος κείμενα εγχώριων εθνικιστών και «ελευθεριακών» κ.ά. σαν τους κ.κ. Α. Αποστολόπουλο, Μ. Στυλιανού, Κ. Γρίβα, Κ. Κυριακόπουλο, Τ. Φωτόπουλο, κ.ά., αλλά και αναρίθμητων ξένων ομολόγων τους. Στους τελευταίους, που δεν είναι γενικά γνωστοί στο ελληνικό κοινό, περιλαμβάνονται μορφές όπως οι Π. Μπιουκάναν, Π. Κ. Ρόμπερτς, κ.ά., οι οποίοι, όπως και εγχώριοι ομογάλακτοί τους στο στιλ του Αποστολόπουλου, συντάσσονται ανοικτά με τον Τραμπ και τη Λε Πεν, ενώ ταυτόχρονα υπερασπίζουν υμνητές του Χίτλερ αρνητές του Ολοκαυτώματος «ιστορικούς» τύπου Ίρβινγκ (ο Ρόμπερτς) ή σκοταδιστικά ρεύματα όπως ο ευφυής σχεδιασμός και το «κίνημα» ενάντια στους μετανάστες (ο Μπιουκάναν). Ταυτόχρονα η Ίσκρα καταχωρεί αφειδώς αναλύσεις ξένων αντιδραστικών δημοσιολόγων από think tank όπως το Ίδρυμα Ρον Πολ, το Zero Hedge, κ.ά., τα οποία ουσιαστικά συντονίζουν σε διεθνές επίπεδο ακροδεξιές δυνάμεις.
Στην πραγματικότητα, τα ανοίγματα της Ίσκρα προς την ακροδεξιά είναι πολύ ευρύτερα από ό,τι είχαμε παρουσιάσει. Αυτό δεν είναι τυχαίο· συνδέεται με το γεγονός ότι η ηγεσία της ΛΑΕ έχει υιοθετήσει τα τελευταία δυο χρόνια ένα αφήγημα που εμφανίζει δυνάμεις που αμφισβητούν την ΕΕ από δεξιά, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ως γνήσια ριζοσπαστικές ή εν πάσει περιπτώσει πιο προοδευτικές από τις κυρίαρχες ομάδες του κατεστημένου, με τις οποίες μπορεί να επιδιώκονται πολιτικές συμμαχίες. Οι δυνάμεις αυτές περιλαμβάνουν στη χώρα μας καθαρά εθνικιστικά ρεύματα όπως το ΕΠΑΜ του Καζάκη, η Χριστιανική Δημοκρατία, κοκ. Και περιλαμβάνουν διεθνώς τη δικτατορία του Άσαντ, το καθεστώς του Πούτιν, ακόμη και μια μερίδα των υποστηρικτών του Τραμπ, στους οποίους αποδίδεται ένας ρόλος «υπερασπιστών» της διεθνούς νομιμότητας και πόλου αντίστασης στις φιλοπόλεμες τάσεις του ιμπεριαλισμού, παρά τους «όποιους περιορισμούς» τους.
Το αποτέλεσμα είναι η Ίσκρα να κατακλύζεται από αναλύσεις μιας πληθώρας τέτοιων Think Tank και σχολιαστών, που απηχούν τις απόψεις της άκρας αντίδρασης. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε παραπέρα με ορισμένες από αυτές, τις οποίες δεν είχαμε εξετάσει ή είχαμε εξετάσει ελάχιστα προηγούμενα. Στόχος μας είναι να δείξουμε τη στενή σύνδεση όλων αυτών των ρευμάτων, ως φορέων της ακροδεξιάς ανόδου, που αποτελεί ένα μεγάλο κίνδυνο των ημερών μας, αλλά και το ασύμβατο της προβολής τους με μια αριστερή πολιτική θέση, την οποία διεκδικεί για τον εαυτό της η Ίσκρα.
Πριν προχωρήσουμε, δεν είναι άσκοπες μερικές επισημάνσεις για τα δυο κύρια αντιδραστικά ρεύματα που παρελαύνουν στην Ίσκρα:
- Το ελευθεριακό ρεύμα. Το ρεύμα αυτό έχει μια σχετικά σημαντική και αυξανόμενη επιρροή στις ΗΠΑ, όπου το Ελευθεριακό Κόμμα στις προεδρικές εκλογές τετραπλασίασε σχεδόν τις ψήφους του, από 1.245.000 το 2012 σε 4.489.000 το 2016. Ταυτόχρονα στις εκλογές για τη Βουλή και τη Γερουσία διπλασίασε περίπου τις ψήφους του, φτάνοντας αντίστοιχα τις 1.712.000 (από 912.000) και 1.788.000 (από 870.000). Όσον αφορά τις θέσεις του, υποστηρίζει την κατάργηση κάθε κρατικής παρέμβασης στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και την πλήρη κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Στον διαδικτυακό τόπο του κόμματος δηλώνονται σχετικά τα εξής:
«Πρέπει να εξαλείψουμε ολόκληρο το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό περιλαμβάνει την εξάλειψη των κουπονιών τροφίμων, των επιδοτούμενων κατοικιών, και όλα τα υπόλοιπα. Τα άτομα που αδυνατούν να στηρίξουν πλήρως τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους μέσω της αγοράς εργασίας πρέπει για άλλη μια φορά να μάθουν να στηρίζονται στην υποστηρικτική οικογένεια, την εκκλησία, την κοινότητα ή την ιδιωτική φιλανθρωπία για να γεφυρώσουν το κενό… Ο μόνος κατάλληλος ρόλος της κυβέρνησης στην οικονομική σφαίρα είναι να προστατεύει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, να επιλύει τις διαφορές και να παρέχει ένα νομικό πλαίσιο στο οποίο να προστατεύονται οι εθελοντικές συναλλαγές».
Στο ρεύμα αυτό ανήκει, μεταξύ άλλων, το Ινστιτούτο Ρον Πολ, τις επιθέσεις του οποίου ενάντια στη Μέριλ Στριπ, με αφορμή την οξεία κριτική της τελευταίας στον Τραμπ, είχε αναπαράγει η Ίσκρα. Ανήκει επίσης ή βρίσκεται πολύ κοντά μια μερίδα των υποστηρικτών του Τραμπ, στην οποία περιλαμβάνονται οι δημοσιολόγοι τύπου Μπιουκάναν, Ρόμπερτς, κ.ά. Οι ιδεολογικές τους αναφορές θα βρεθούν στις παραδόσεις των πιο επιθετικών προδρόμων του νεοφιλελευθερισμού, όπως ο Χάγιεκ, ο Φον Μίζες, κοκ.
Στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο ρεύμα δεν έχει ουσιαστική επιρροή, τουλάχιστον κάτω από την ελευθεριακή ταμπέλα· ο μόνος γνωστός εκπρόσωπός του είναι ο Τ. Φωτόπουλος, του οποίου οι επιθέσεις στο αντιφασιστικό κίνημα στο παρελθόν είχαν προβληθεί στην Ίσκρα. Ο ίδιος έχει επαινέσει τη Χρυσή Αυγή, ως τον κατ’ εξοχήν αντίπαλο της «Νέας Τάξης» στη χώρα μας.
- Το ακροδεξιό-εθνικιστικό ρεύμα. Η πτέρυγα αυτή, εκτός από τις απανταχού νεοφασιστικές δυνάμεις, περιλαμβάνει στις ΗΠΑ μια μερίδα των υποστηρικτών του Τραμπ, όπως η Εναλλακτική Δεξιά, μια οργάνωση που υποστηρίζει τη «λευκή υπεροχή» και την εκδίωξη των μεταναστών από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ή ακόμη η πτέρυγα των οπαδών του Τραμπ που συσπειρώνονται στο σάιτ Breitbart, με ανάλογες θέσεις. Στην Ευρώπη το εκπροσωπούν κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, το AfD στη Γερμανία, το UKIP στη Μεγάλη Βρετανία, το καθεστώς του Πούτιν στη Ρωσία, κ.ά. Η κοινή τους επωδός είναι η αντιπαράθεση στις τωρινές «φιλελεύθερες» ελίτ της ΕΕ, στις οποίες φορτώνονται όλα τα αδιέξοδα και η παρακμή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, κάνοντας έτσι να φαίνεται ότι η επιθετική ακροδεξιά αποτελεί τη «γνήσια» εναλλακτική λύση.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στο διεθνή συντονισμό των ακροδεξιών δημοσιολόγων που λανσάρουν αυτά τα ιδεολογήματα παίζουν, όπως θα δούμε, μια σειρά ρωσικά Think Tank και σάιτ. Στη χώρα μας, οι περισσότεροι ακροδεξιοί συντάσσονται με το εθνικιστικό ρεύμα, το οποίο περιλαμβάνει τη Χρυσή Αυγή και άλλα ακροδεξιά κόμματα όπως του Καρατζαφέρη, κοκ, αλλά και το σύνολο των εθνικιστών δημοσιολόγων τύπου Αποστολόπουλου, Κυριακόπουλου, Γρίβα, κ.ά., που αρθρογραφούν τακτικά στην Ίσκρα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι και τα δυο ρεύματα αποτελούν εκδοχές της ακροδεξιάς με δυσδιάκριτες διαφορές και κατά κανόνα αλληλοϋποστηρίζονται μεταξύ τους. Έτσι, για παράδειγμα, οι Μπιουκάναν και Ρόμπερτς, που βρίσκονται πιο κοντά στο ελευθεριακό ρεύμα, καλούν ταυτόχρονα σε υποστήριξη της Λε Πεν, του Πούτιν, κ.ά., προσβλέποντας σε ένα κοινό μέτωπο όλων για να αφαιρεθεί η ηγεμονία από τις τωρινές φιλελεύθερες ελίτ. Η συνωμοσιολογία, η εμφάνιση όσων συμβαίνουν, ακόμη και επαναστατικών κινημάτων όπως η Αραβική Άνοιξη (και προπαντός αυτών) ως να κατευθύνονται από μυστικές υπηρεσίες και κέντρα που βάζουν στο στόχαστρο τα υγιή κράτη, η «γεωπολιτική» παρερμηνεία των εξελίξεων, κ.ά., είναι επίσης ένας κοινός παρανομαστής τους.
Οι μεταξύ τους διαφορές περιορίζονται τελικά στις προτεραιότητες και το στιλ της απεύθυνσης, κάτι που εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από τη διαφορά των συνθηκών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Οι ελευθεριακοί βάζουν σε πρώτο πλάνο την απελευθέρωση του ιδιωτικού κεφαλαίου από κάθε περιορισμό, παρουσιαζόμενοι συχνά σαν «αναρχο-καπιταλιστές», και τον αντιμεταναστευτισμό και τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών σε δεύτερη μοίρα. Αντίθετα, ο λεπενισμός και οι άλλες ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη βάζουν σε πρώτο πλάνο τον αντιμεταναστευτισμό, την εκστρατεία ενάντια στον Ισλάμ και την τρομοκρατία, κοκ, αφήνοντας στην άκρη τα κλασικά μοτίβα του νεοφιλελευθερισμού, σε μια προσπάθεια να κρύψουν τη δέσμευσή τους στο κεφάλαιο και να φορέσουν ένα αντισυστημικό προσωπείο.
Στη χώρα μας και τα δυο ρεύματα προάγονται αφειδώς από τον Μ. Στυλιανού, πρώην διευθυντή του ΑΠΕ, ο οποίος μεταφράζει και σχολιάζει αναρίθμητα κείμενα εκπροσώπων τους. Τα κείμενα αυτά προσφέρονται στο κοινό από ακροδεξιά ελληνικά σάιτ όπως το ithesis.gr[2], και τα τελευταία 1-2 χρόνια από την Ίσκρα. Οι πηγή τους θα βρεθεί σε ξένα σάιτ, τόσο ελευθεριακά αμερικάνικα, όπως το Ινστιτούτο Ρον Πολ, το The Free Thought Project, το Unz, κ.ά., όσο και ρωσικά εθνικιστικά όπως τα Strategic Culture, Russia Insider, Zero Hedge (το τελευταίο εμφανίζεται σαν αμερικάνικο αλλά διευθύνεται από Ρώσο και έχει τη βάση του στη Βουλγαρία), κ.ά., που λανσάρουν την πιο αντιδραστική εκδοχή της «γεωπολιτικής» αλά Ντούγκιν, Μάκιντερ, κοκ. Έχοντας αναφερθεί σε προηγούμενα κείμενά μας στο Ινστιτούτο Ρον Πολ και το Zero Hedge, θα εστιάσουμε εδώ στα υπόλοιπα και τους εκπροσώπους τους.
Περί Strategic Culture ο λόγος
Ένα από τα ρωσικά εθνικιστικά σάιτ με τη σοφία των οποίων η Ίσκρα γαλουχεί το ανυποψίαστο κοινό της είναι το ρωσικό Strategic Culture. Σύμφωνα με την περιγραφή στη σελίδα του, το σάιτ αυτό, αν και εδρεύει στη Μόσχα, παρέχει «μια δυτική άποψη για τη Ρωσία χωρίς αντι-ρωσική προκατάληψη». Σίγουρα δεν είναι το πιο αντιδραστικό, αλλά θα ξεκινήσουμε από αυτό, καθώς προσφέρει ορισμένες ενδιαφέρουσες ενοράσεις στα αντιδραστικά ιδεολογήματα.
Η Ίσκρα έχει αναρτήσει αρκετά κείμενα από το Strategic Culture, όπως των Φ. Τζιράλντι (με θέμα την παραγωγή ψευδών ειδήσεων από τα δυτικά ΜΜΕ)[3]· Άλεξ Γκόρκα (με θέμα τη «λίστα» των υποστηρικτών του Σόρος)[4]· Π. Κόρζουν (με θέμα τους κινδύνους γενικής σύρραξης λόγω της πολιτικής της Δύσης στη Συρία)[5], Πιοτρ Ισκένεροφ (με θέμα την απειλή πολέμου Ελλάδας-Τουρκίας λόγω των αγωγών του φυσικού αερίου)[6], κοκ. Πρόκειται, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων, για μεταφράσεις του Στυλιανού, με την εξαίρεση του τελευταίου, που παρουσιάζεται ως κείμενο της Ίσκρα.
Το στίγμα του Strategic Culture είναι να καταγγέλλουν σε όλους τους τόνους τους «κακούς δυτικούς», που ωθούν τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών, την «επιθετικότητα της Δύσης», μόνο και μόνο όμως για να προβάλλουν το καθεστώς του Πούτιν, να διαφημίζουν σαν πιο αποδοτικά τα ρωσικά όπλα, κοκ. Σε ένα άρθρο του Ρ. Μπριτζ, π.χ., η Ρωσία συγκρίνεται με τον Δαβίδ, που βάζει φρένο στα σχέδια του Αμερικάνου Γολιάθ, «χωρίς έναν δαπανηρό ανταγωνισμό των εξοπλισμών». Απόδειξη οι ανακοινώσεις του συριακού καθεστώτος ότι κατέρριψαν κατά την πρόσφατη επίθεση 71 από τους 103 δυτικούς πυραύλους, ενώ η Ρωσία, πληροφορούμαστε, έχει στα σκαριά δυο νέα «αμυντικά πυραυλικά συστήματα», τα Σαμράτ και Νίνζαλ, με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες – το τελευταίο μπορεί, λέει, «να ξεπερνά όλα τα υπάρχοντα και προοπτικά αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα άμυνας, εξαπολύοντας πυρηνικές και συμβατικές κεφαλές σε ένα βεληνεκές άνω των 2000 χιλιομέτρων». Κι όλα αυτά στεφανώνονται με διαβεβαιώσεις πως πρόκειται για «αμυντικά συστήματα», που «εξαναγκάστηκε» να αναπτύξει η Ρωσία, κοκ[7]. Είναι δύσκολο να μη δει κανείς σε τέτοια κείμενα τη λογική των πλασιέ όπλων: «Προτιμήστε ρωσικά όπλα, είναι καλύτερα και φτηνότερα από τα αμερικάνικα».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η αρθρογραφία του Π. Κόρζουν, ο οποίος διαφημίζει τις επιτυχίες της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, το πώς κάνουν πάλι μεγάλη τη Ρωσία, κοκ, όπως και άλλων αρθογράφων στο ίδιο σάιτ. Τα μονίμως επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα 250 (!) περίπου άρθρα του Κόρζουν είναι ότι η Ρωσία προωθεί την ειρήνη και εφαρμόζει κατά γράμμα όλες τις συμφωνίες εκεχειρίας, ότι το καθεστώς του Άσαντ δεν έχει καμιά σχέση με τις επιθέσεις με χημικά, και ότι «είτε σας αρέσει είτε όχι, η επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή μεγαλώνει αλματωδώς… Ο Ρώσος πρόεδρος κάνει τη χώρα του μεγάλη ξανά… Μπορεί να μην αρέσει στους ισχυρούς πολιτικούς κύκλους στη Δύση, αλλά είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός»[8]. Ανάλογα δε ισχύουν για τον Π. Ισκέντεροφ[9] και πολλούς άλλους.
Αν αφήσουμε κατά μέρος αυτά, μια ματιά αποκαλύπτει το Strategic Culture σαν ένα σάιτ της «light ακροδεξιάς», οι συνεργάτες του οποίου υποστηρίζουν απόψεις παραπλήσιες με εκείνες του Α. Αποστολόπουλου, με την αρθρογραφία του οποίου ξεκίνησε ο έρωτας της Ίσκρα με τους ακροδεξιούς και τους εθνικιστές. Οι συγγραφείς του Strategic Culture στην Ίσκρα είναι από αυτή την άποψη ιδιαίτερα χαρακτηριστικοί.
Ο Φ. Τζιράλντι, ένας δυσαρεστημένος πρώην αξιωματούχος της CIA, ειδικευμένος στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, έχει γράψει άρθρα που διακρίνονται για την αντισημιτική κλίση τους, καταφερόμενος όχι μόνο ενάντια στο κράτος του Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, αλλά ενάντια στους Εβραίους γενικά. Ένα από αυτά, τιτλοφορούμενο «Οι Εβραίοι των ΗΠΑ καθοδηγούν τους πολέμους της Αμερικής» έγινε αφορμή να απολυθεί ο Τζιράλντι από το περιοδικό American Conservative και να ακυρωθεί η συμμετοχή του σε ορισμένα πάνελ. Το περιοδικό αυτό, αξίζει να σημειωθεί, είναι ένα υπεραντιδραστικό περιοδικό, δημιουργημένο το 2002 από τον διακρινόμενο επίσης για τις αντισημιτικές θέσεις του ακροδεξιό ρεπουμπλικάνο Π. Μπιουκάναν, ως μια εναλλακτική στις κυρίαρχες ελευθεριακές και παλαιο-συντηρητικές εκδοχές του συντηρητισμού.
Το άρθρο του Τζιράλντι κατάγγελνε όλους ανεξαίρετα τους Εβραίους, ένα γεγονός που παραδέχτηκε ουσιαστικά ο ίδιος σε απαντητικό άρθρο του μετά την απόλυσή του. Εκεί υπεραμυνόταν του Μπιουκάναν, με τις απόψεις του οποίου έχουμε ασχοληθεί προηγούμενα, απέναντι στις εντελώς βάσιμες εναντίον του κατηγορίες για αντισημιτισμό, για να καταλήξει ως εξής:
«Θα έκανα κάτι διαφορετικό ξανάγραφα το άρθρο μου πάλι σήμερα; Ναι. Θα είχα καταστήσει σαφέστερο ότι δεν γράφω για όλους ή τους περισσότερους Αμερικανούς Εβραίους, πολλοί από τους οποίους δραστηριοποιούνται στο φιλειρηνικό κίνημα… Ο στόχος μου ήταν τα άτομα και οι εβραϊκές ομάδες του “κατεστημένου” που ονόμασα ειδικά, που θεωρώ ότι είναι οι ακτιβιστές του πολέμου. Και αναφέρομαι σε αυτούς ως “Εβραίους” μάλλον παρά ως νεοσυντηρητικούς ή Σιωνιστές, καθώς ορισμένοι από αυτούς δεν ταυτίζονται με τις πολιτικές αυτές ετικέτες, ενώ το να φορτώνεις τις εξελίξεις στους Σιωνιστές ή τους νεοσυντηρητικούς είναι κάτι σαν υπεκφυγή σε κάθε περίπτωση. Η αναφορά “νεοσυντηρητικοί” υποδηλώνει κάποια περιφερειακή ή περιθωριακή ομάδα, αλλά μιλάμε για σχεδόν όλες τις μεγάλες εβραϊκές οργανώσεις και πολλούς ηγέτες κοινοτήτων»[10].
Ο Τζιράλντι αρνείται να καταδικάσει τους νεοσυντηρητικούς, γιατί και οι ίδιος είναι ένας νεοσυντηρητικός, έστω και λίγο διαφορετικής κοπής από τους παραδοσιακούς εκπροσώπους του χώρου. Έτσι καταδικάζει γενικά τους Εβραίους ως τους εχθρούς της παγκόσμιας ειρήνης, κοκ. Το να παίρνει κανείς στα σοβαρά τέτοιες διακηρύξεις ως γνήσιο φιλειρηνισμό είναι κάτι που μόνο η Ίσκρα μπορεί να το κάνει. Στην πραγματικότητα η διαφορά του Τζιράλντι με τους άλλους αντιδραστικούς είναι της ίδιας τάξης με τη διαφορά ανάμεσα σε ένα μπλε και ένα μαύρο διάβολο, όπως συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο Λένιν.
Ο Γκόρκα, όπως δείχνουν τα κείμενά του στην Ίσκρα, είναι ένας πιο επιθετικός αντιδραστικός από τον Τζιράλντι. Στο ένα από αυτά, «Ο μύθος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας μια αποκρουστική αποκάλυψη», καταφέρεται ενάντια στον Σόρος υπερασπίζοντας την αντιμεταναστευτική ατζέντα της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης του Όρμπαν. Το άρθρο αφορά τη «Λίστα Σόρος», μια λίστα με τα ονόματα 226 μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που φέρονται να έχουν συνδέσεις με τον Σόρος. «Αυτοί οι άνθρωποι», καταγγέλλει, «υπηρετούν και προάγουν τις θέσεις του Σόρος, όπως την εισδοχή περισσότερων μεταναστών, γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε., και αντιμετώπιση της Ρωσίας… Ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής πιστεύει ότι η Ε.Ε. οφείλει να δεχτεί εκατομμύρια μετανάστες από την Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική, να δώσει στον καθένα από 15.000 ευρώ βοήθεια και να τους εγκαταστήσει σε χώρες μέλη, όπου δεν θέλουν να πάνε και όπου δεν είναι απαραίτητα ευπρόσδεκτοι».
Έχοντας παραθέσει έτσι τον Σόρος και καταφερθεί ενάντια σε υποστηριζόμενες από αυτόν ΜΚΟ που ασχολούνται με τους πρόσφυγες στην Ουγγαρία, ο Γκόρκα υπεραμύνεται της πρωτοβουλίας της ουγγρικής κυβέρνησης να απαγορεύσει τη δράση τους, παραθέτοντας τα λόγια του Όρμπαν: «Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Όρμπαν είπε ότι το δίκτυο Σόρος είναι ένα παράδειγμα του πώς λειτουργεί το σύστημα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπό την επιρροή των φίλων του Σόρος, σπρώχνει την Ευρώπη στην αυτοκτονία, με το άνοιγμα των πυλών της σε εκατομμύρια μετανάστες. Αυτό δείχνει ότι η πολυδιαφημισμένη ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι η επίφαση που κρύβει την δράση ενός μηχανισμού εξουσίας συγγενικού με το φεουδαρχικό σύστημα, όπου ένας αυθέντης κρατά τα ηνία».
Είναι αδύνατο να μη δει κανείς ότι η κριτική του Όρμπαν στον Σόρος είναι μια αντιδραστική κριτική, ακόμη και αν προσφέρεται με «αντισυστημικό» μανδύα. Ο Σόρος είναι βέβαια ένας κερδοσκόπος, είναι όμως και ένας έξυπνος, «φωτισμένος» αντιδραστικός, που καταλαβαίνει ότι αν δεν παρθούν κάποια μέτρα για το πρόβλημα των προσφύγων, αυτό μπορεί να δυναμιτίσει τη σταθερότητα της ΕΕ και κατ’ επέκταση του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Όρμπαν εκπροσωπεί αντίθετα τους κοντόφθαλμους, στενά εθνικιστές παράγοντες της αστικής τάξης, που νομίζουν ότι μπορούν να απαλλαγούν από το πρόβλημα απλά κλείνοντας τα σύνορα της χώρας τους. Είναι φανερό ότι όποιος υιοθετεί και προβάλλει τις αντιμεταναστευτικές θέσεις του Όρμπαν, ενός πολιτικού που έχει διακριθεί για τον ακραίο εθνικιστικό λόγο του και απαγόρευσε μεταξύ άλλων στην Ουγγαρία το Κομμουνιστικό Κόμμα, ταυτίζεται με τις πιο ακραίες, επιθετικές αντιδραστικές δυνάμεις.
Είναι κατατοπιστικό ακόμη για το είδος δημοσιογραφίας του Γκόρκα ότι δεν αναφέρει πουθενά ότι η «Λίστα Σόρος» δεν είναι κάποιο αμερόληπτο «ντοκουμέντο», αλλά ένας κατάλογος που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στον φιλοκυβερνητικό ουγγρικό Τύπο.
Η Ίσκρα έχει καταχωρήσει μια ακόμη ταυτόσημη ανάλυση, του Τζ. Συρμόπουλου από το ελευθεριακό The Free Thought Project, που συντάσσεται επίσης ανοικτά με τον Όρμπαν:
«Τα μέτρα του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτωρ Όρμπαν κατά των συνδεόμενων με τον Σόρος οργανώσεων οφείλονται κυρίως για την (sic!) εκστρατεία τους υπέρ τη (sic!) μαζικής μετανάστευσης όσο και για την στενή σχέσης (sic!) τους με πολλές χρωματιστές επαναστάσεις, την “Αραβική Άνοιξη” και πολλές άλλες πολιτικές εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο… Όπως έγραψε το Free Thought Project… όταν ένα άτομο χρησιμοποιεί σαν μοχλό τόσο τεράστια μεγέθη πλούτου για να επηρεάσει τον διεθνή πολιτικό λόγο, αυτό που πνίγεται σ’ αυτή την θάλασσα χρήματος είναι η φωνή του απλού πολίτη»[11].
Αυτή είναι η οικεία συνταγή των ακροδεξιών να συκοφαντούν τα μαζικά, δημοκρατικά κινήματα, όπως η «Αραβική Άνοιξη», εμφανίζοντάς τα ως υποκινούμενα από τις ανταγωνιστικές προς αυτούς μερίδες της αστικής τάξης. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο το προσκείμενο στον Τραμπ Breitbart λοιδορεί τα εκατομμύρια Αμερικανούς που διαδηλώνουν εναντίον του Τραμπ ως υποχείρια του Σόρος. Ο στόχος στις περιπτώσεις αυτές είναι, βέβαια, να φτιασιδωθεί το κτύπημα των κινημάτων σε μια υπεράσπιση των απλών πολιτών, κοκ. Η υιοθέτηση αυτών των κατηγοριών από την Ίσκρα δεν είναι κάτι νέο. Σε ανάλογες επιθέσεις έχουν επιδοθεί κατά κόρο ο Αποστολόπουλος, στελέχη της ΛΑΕ όπως ο Α. Ζαφείρης, κ.ά.
Ένας άλλος αντιδραστικός αρθρογράφος του Strategic Culture είναι ο Τζ. Τζ. Γιατράς, ένας ομοϊδεάτης του Φωτόπουλου, του οποίου η Ίσκρα έχει δημοσιεύσει δυο άρθρα, ένα για την Κορέα και ένα για την αντιρωσική εκστρατεία στη Δύση[12]. Βέβαια, τα άρθρα αυτά δεν προέρχονταν από το Strategic Culture –το ένα ανέφερε ως πηγή το Zero Hedge και το άλλο δεν είχε πηγή– εδώ όμως ισχύει το γνωστό, «Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης».
Στην αρθρογραφία του στο Strategic Culture ο Γιατράς –όπως κάνει στην Ίσκρα και ο Αποστολόπουλος– υπεραμύνεται του Τραμπ και της Λε Πεν, εμφανίζοντας τον Τραμπ σαν έναν αμφισβητία που τον υπονομεύει το αμερικάνικο κατεστημένο, και τη Λε Πεν ως μια εθνική και θεάζουσα αγωνίστρια εναντίον των ελίτ, που εκφράζει την ανταρσία των πολιτών εναντίον του κατεστημένου:
«Βλέπουμε», γράφει, «πόσο αδύναμη είναι η θέση του Τραμπ, εκλεγμένου ή όχι. Το κατεστημένο ίσως δεν κατάφερε να τον σταματήσει στην κάλπη, εν μέρει εξαιτίας του πόσο φρικτή ήταν η ανταγωνιστική υποψήφια και η εκστρατεία της. Αλλά μπορούν ακόμα να γελάσουν τελευταίοι. Εάν η Λε Πεν ηττηθεί, αυτό μπορεί να δείξει ότι οι διεφθαρμένες, πλουτοκρατικές, αντιχριστιανικές, αντι-εθνικές ψευδο-ελίτ έχουν βρει τη φόρμουλα για να εξασφαλίσουν τη διατήρησή τους στην εξουσία, για κάποιο χρονικό διάστημα ούτως ή άλλως. Αυτό, όμως, δεν θα κάνει τίποτα για να αντιμετωπίσει τις πολιτικές, οικονομικές, δημογραφικές και πάνω απ’ όλα πνευματικές κρίσεις που χαρακτηρίζουν την κακή τους διακυβέρνηση. Αυτό σημαίνει μόνο ότι έχουν αντικρούσει τις εύτακτες και ειρηνικές προσπάθειες των αξιοπρεπών πολιτών να αλλάξει η πορεία προτού είναι πολύ αργά. Εάν αυτό αποδειχθεί, θα σημαίνει μόνο ότι η κατάρρευση, όταν έρθει, θα είναι ακόμη πιο τρομερή»[13].
Στο συγκεκριμένο άρθρο ο Γιατράς υπεραμυνόταν επίσης ακροδεξιών ηγετών όπως ο Νόρμπερτ Χόφερ, ο επικεφαλής του «Κόμματος Ελευθερίας» της Αυστρίας (FPÖ) και ο Γκερντ Βίλντερς, του ολλανδικού «Κόμματος Ελευθερίας», πασίγνωστων και των δύο για την αντιμεταναστευτική και αντιμουσουλμανική ατζέντα τους. Σύμφωνα με τον Γιατρά, πρόκειται για μια εκστρατεία «καθύβρισης του FPÖ και του Χόφερ ως… ρατσιστών, αντισημιτών, ισλαμόφοβων, φασιστών, ναζί», κοκ, όπως ο Βίλντερ κατηγορείται άδικα για «ακροδεξιός», ενώ στην πραγματικότητα υπερασπίζει την «παραδοσιακή ταυτότητα» της Ευρώπης, απέναντι «στο επιβλαβές αντίκτυπο της μουσουλμανικής μετανάστευσης και της άρνησης των μουσουλμάνων να ολοκληρωθούν στην ολλανδική κοινωνία»[14].
Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι άλλοι σχολιαστές στο Strategic Culture. Χαρακτηριστικά, ο Γκόρκα παρηγορούσε μετά την ήττα της Λε Πεν τους αναγνώστες του, ότι η Λε Πεν ήταν η ουσιαστική νικήτρια:
«Η νίκη του Μακρόν δεν σημαίνει ότι η διαδικασία αντιπαράθεσης στον παγκοσμισμό που ξεκίνησε με το Brexit και τη νίκη του Τραμπ τελείωσε. Είναι ένα βήμα πίσω πριν πάρει περισσότερα βήματα μπροστά. Τίποτα δεν χάθηκε και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τη Λε Πεν να γίνει πρόεδρος όταν ο χρόνος θα είναι ευνοϊκός»[15].
Δεν θα επιμείνουμε άλλο σε αρθρογράφους του Strategic Culture που έχει παρουσιάσει η Ίσκρα. Θα σταθούμε όμως σε ένα τελευταίο, διαφωτιστικά αντιδραστικό και σαχλό κείμενο του Κ. Γκόρντεεβ, που αφορά στη δολοφονική επίθεση του φασίστα Μπρέιβικ το 2011 στη Νορβηγία, όντας και η μοναδική ανάλυση που είχαν αναρτήσει για το θέμα. Ενώ όλος ο κόσμος ξέρει τον Μπρέιβικ σαν ένα μανιακό ακροδεξιό, το Strategic Culture αποφαινόταν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για… «τροτσκιστή»:
«Παράδοξο όσο και αν φαίνεται, ενώ ανακηρύσσει τον εαυτό του έναν ελευθεροτέκτωνα και ακροδεξιό, ο Μπρέιβικ εμμένει στην πραγματικότητα σε αριστερές, τροτσκιστικές ιδέες: 1) να αρνείσαι οποιαδήποτε μορφή κρατικής κηδεμονίας στην κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής υποστήριξης, της πολιτικής ορθότητας, των ρυθμίσεων της βιομηχανικής παραγωγής και της ανταλλαγής. 2) προαγωγή ενός μοντέλου κορπορατιστικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, το νόημα των επιθέσεων της Νορβηγίας είναι η υποστήριξη της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού και η πάλη για ισχυρότερες θέσεις των πολυεθνικών εταιρειών. Και αυτό φαίνεται να είναι που επιδιώκουν τα μέλη της ομάδας του Μπίλντερμπεργκ. Έτσι ή αλλιώς, αν όλα αυτά που τόνισα σε αυτό το άρθρο σχετικά με τις επιθέσεις του Μπρέιβικ είναι σωστά, η νέα ευρωπαϊκή επανάσταση είναι απλώς θέμα χρόνου»[16].
Η ανάλυση του Γκόρντεεβ είναι ένας αχταρμάς, που αντιφάσκει όχι μόνο σε όσα είπε ο ίδιος ο Μπρέιβικ για τον εαυτό του, αλλά και σε όλα όσα ξέρει για πρόσωπα και πράγματα ο πολύς κόσμος. Ο Μπρέιβικ χαρακτηρίζεται «τροτσκιστής» με το επιχείρημα ότι, όπως οι τροτσκιστές, αρνείται την «πολιτική ορθότητα». Αν μια τέτοια εκλεκτικίστικη λογική γίνει δεκτή, τότε από το γεγονός ότι οι τροτσκιστές αρνούνται πως η Αθήνα βρίσκεται στην Περσία και ο Μέγας Αλέξανδρος το αρνούνταν επίσης, θα μπορούσε να αποδείξει κανείς ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν τροτσκιστής, ή ό,τι άλλο ήθελε να αποδείξει. Η «πολιτική ορθότητα», –δηλαδή η ιδεολογία της ως πρόσφατα κυρίαρχης πτέρυγας του ιμπεριαλισμού στο στιλ του Ομπάμα, που αναγνωρίζει φραστικά την ανάγκη για κρατική ρύθμιση στην οικονομίας, και την οποία οι Γκόρντεεβ παρουσιάζουν συχνά ως «μαρξιστική», για να καλούν το κεφάλαιο να υποστηρίξει τους ίδιους ως τους «γνήσιους εκπροσώπους» του– παρουσιάζεται ως το αντίθετο του κορπορατισμού. Ωστόσο, ο κορπορατισμός, όπως διαμορφώθηκε ιστορικά στον Μεσοπόλεμο και προγενέστερα από τον παπισμό, υποστήριζε πάντα την κρατική παρέμβαση, αποδεχόμενος το κράτος ως «ρυθμιστή» στις αντιθέσεις ανάμεσα στις επιχειρήσεις και την εργασία. Κατά τον Γκόρντεεβ, οι ομάδες που πριμοδοτούν συμπεριφορές όπως του Μπρέιβικ είναι οι κλασικοί νεοφιλελεύθεροι και το Μπίλντερμπεργκ. Όμως οι ομάδες αυτές είναι γενικά κοσμοπολίτικες, εκφράζοντας τη μερίδα της ολιγαρχίας που επωφελείται από την παγκοσμιοποίηση γιατί έχει διεθνοποιήσει τις επιχειρήσεις της, και είναι αντίθετα η μερίδα του Τραμπ και της Λε Πεν που πρωτοστατεί στον εθνικισμό, τον αντιμεταναστευτισμό, κοκ, φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο πολύ πιο άμεσα και ενεργά τους Μπρέιβικ (αυτό φυσικά δεν αναιρεί την ευθύνη της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας που τους στρώνει το δρόμο με τις πολιτικές της).
Βέβαια, είναι προφανείς οι λόγοι που ο Γκόρντεεβ ανακατεύει τόσο ξεδιάντροπα και φαιδρά την πραγματικότητα. Γεγονότα όπως το δολοφονικό πογκρόμ του Μπρέιβικ ξεσκεπάζουν την ακροδεξιά αντίδραση, στην οποία ανήκουν το Strategic Culture και οι διάφοροι Γκόρντεεβ, δείχνουν το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπό της στους λαούς και το τι μαζικά εγκλήματα θα διαπράξει αν υπερισχύσει. Πιστοποιούν ότι ο νεοφασισμός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον κλασικό φασισμό/ναζισμό του Μεσοπολέμου και ότι θα οδηγήσει σε εντελώς ίδια αποτελέσματα, κτηνωδία, ολοκαυτώματα και βαρβαρότητα. Είναι γι’ αυτό ενοχλητικά για τους σύγχρονους φασίστες και ακροδεξιούς, ιδιαίτερα όταν, όπως στην περίπτωση του Μπρέιβικ, συνοδεύονται από μανιφέστα που αναφέρονται άμεσα και ανοικτά στις ιδέες τους. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, προσπαθούν έτσι να αποσυνδέσουν τον εαυτό τους από αυτά, φορτώνοντάς τα σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τους ίδιους και πρώτα και κύρια στο μαρξισμό, τον πραγματικό εχθρό τους.
Παρ’ όλα αυτά, ακριβώς λόγω της φαιδρότητάς τους, ο Γκόρντεεβ και οι όμοιοί του είναι αντιπροσωπευτικοί του τύπου των ανόητων ακροδεξιών αναλυτών, που, όπως ήδη επισημάνθηκε, μοιάζει πολύ με τον Αποστολόπουλο της Ίσκρα. Όλοι αυτοί είναι ανοικτοί εχθροί του μαρξισμού και του εργατικού κινήματος, αντιδραστικοί που η πιο βαθιά φιλοδοξία τους ήταν να γίνουν στελέχη σε διάφορα κέντρα στρατηγικής και ιδρύματα του ιμπεριαλισμού. Απέτυχαν όμως να το κάνουν, επειδή όντας ανερμάτιστοι «σαχλαμαράκηδες» δεν κατανοούν τη λειτουργία και τις ανάγκες του συστήματος. Από δω έβγαλαν το συμπέρασμα όχι ότι έφταιγε η ανοησία τους, αλλά ότι το κατεστημένο τους αδίκησε, επειδή είναι «επαναστάτες», που κλονίζουν συθέμελα τους «κρατούντες», τις «διεφθαρμένες ελίτ», κοκ.
Φυσικά αυτοί οι τύποι, όντας δειλοί, που ξεγελούν τους εαυτούς τους και τους άλλους σε σχέση με τον πραγματικό τους ρόλο, δεν είναι δυνατό να αποκτήσουν επιρροή και στην τωρινή φάση, όταν η παλιά ηγετική μερίδα του ιμπεριαλισμού αντικαθίσταται με μια άλλη πιο επιθετική και ο φασισμός γίνεται εκ νέου μια επιλογή της αστικής τάξης. Η πραγματική τους χρησιμότητα στο σύστημα είναι ότι με τις σαχλαμάρες τους φέρνουν σύγχυση και υποβοηθούν στο παραμέρισμα των παλιών ελίτ από τη νέα, πιο επιθετική μερίδα, μεταμφιέζοντάς τη και κάνοντάς την πιο αποδεκτή στην αστική κοινή γνώμη. Αυτό το είδος των αντιδραστικών το λανσάρει η Ίσκρα στους αναγνώστες της για γνήσια προοδευτικούς σχολιαστές, δίνοντάς τους «αριστερά εύσημα» για να εκπληρώνουν καλύτερα το έργο τους και –το πιο επικίνδυνο– να καλλιεργούν συγχύσεις και στην αριστερή, προοδευτική κοινή γνώμη.
Περί Russian Insider ο λόγος
Ένα άλλο ρωσικό σάιτ του οποίου αναλύσεις καταχωρεί τακτικά η Ίσκρα είναι το Russian Insider. Όπως το Strategic Culture, το Russian Insider είναι ένα καθεστωτικό, προπαγανδιστικό σάιτ, που υπερασπίζει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Πούτιν, αλλά πολύ πιο αντιδραστικό. Στην Ίσκρα έχουν αναρτηθεί αρκετά κείμενα από το Russian Insider, από τα οποία αναφέρουμε ενδεικτικά εκείνα των Ντ. Ορλόφ (με θέμα την πυραυλική τεχνολογία της Ρωσίας και την επικείμενη κατάρρευση των ΗΠΑ)[17]·Τομ Λουόνγκο (πέντε άρθρα του με θέματα όπως οι εξελίξεις στην Αρμενία, το αν ο Πούτιν επέτρεψε στον Ερντογάν να επιτεθεί στους Κούρδους στο Αφρίν, τον επικείμενο «ευρωπαϊκό συγκλονισμό»)[18] · Τζ. Χίμπνερ (σχετικά με τις εξελίξεις στη Συρία)[19]· Α. Σαβίτσκι (για τις πολεμικές ετοιμασίες των ΗΠΑ στην Ευρώπη)[20]· Μ. Σούτσκοφ (σχετικά με τις ρωσικές προσπάθειες εξομάλυνσης των σχέσεων Ιράν – Ισραήλ[21]· ένα ανυπόγραφο κείμενο που λανσάρει τα νέα ρωσικά Καλάσνικοφ για την κατάρριψη των drones[22], κοκ. Ας τους ρίξουμε μια ματιά.
Ο Χίμπνερ, ένας στρατιωτικός αναλυτής, στο κείμενό του για τη Συρία καταπιάνεται με την εξύμνηση του «ανθρωπισμού» του καθεστώτος του Άσαντ και της Ρωσίας, απέναντι στα εγκλήματα των κακών Δυτικών, που βοηθούν τους τζιχαντιστές:
«Η Ρωσική τηλεόραση βομβαρδίζει τις ΗΠΑ με καταγγελίες για ύπουλο διπλό παιχνίδι και προδοσία, με την κρυφή βοήθεια στους Τζιχαντιστές του “Ισλαμικού Κράτους” να συνεχίσουν τον πόλεμο στη Συρία, παρά την στρατιωτικά απελπιστική θέση τους… Ένας από τους λόγους για τους οποίους αξίζει να βλέπεις ρωσικές ειδήσεις είναι γιατί μεταδίδουν γεγονότα παγκόσμιας σημασίας, που τα δυτικά καθεστωτικά ΜΜΕ ουδέποτε αναφέρουν… Αντίθετα με την φροντίδα που δείχνουν Σύροι και Ρώσοι για τους αμάχους, με το τέλος των αμερικανικών βομβαρδισμών δεν υπάρχει πια Ράκα… Πριν δυο βδομάδες είχαμε πει ότι οι Αμερικανοί –και όχι οι μαχητικές ικανότητες των βάρβαρων τρομοκρατών του ψευτο-Χαλιφάτου– είναι αυτοί που έχουν γίνει το κύριο εμπόδιο για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία».
Φυσικά, κανείς αριστερός δεν αμφιβάλλει για τα εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Συρία και τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά να παρουσιάζεις το δικτάτορα Άσαντ, που δεν δίστασε, με την αμέριστη βοήθεια του ρωσικού ιμπεριαλισμού, να αιματοκυλήσει το λαό του, έχοντας αυτός την πρώτη και κύρια ευθύνη για τα αμέτρητα δεινά του, είναι μια άποψη που μόνο η Ίσκρα μπορεί να συνδυάζει με μια αριστερή πολιτική τοποθέτηση. Ανάλογη είναι η θέση και άλλων σχολιαστών όπως ο Ορλόφ και ο Σαβίτσκι, που δεν είναι κάτι παραπάνω από απολογητές και διαφημιστές της ρωσικής κυβέρνησης.
Ακόμη πιο κλασική περίπτωση ακραίου αντιδραστικού είναι ο Τομ Λουόνγκο, του οποίου η Ίσκρα έχει δημοσιεύσει πέντε άρθρα. Ο Λουόνγκο, ένας αναλυτής σχετικά με ζητήματα του χρυσού, των νομισμάτων και της διεθνούς πολιτικής, ενσαρκώνει τον τύπο του αστού που πουλά την ψυχή του για το χρήμα, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε όποιον προσφέρει μεγαλύτερη αμοιβή. Στα οικονομικά άρθρα του δίνει συμβουλές στους κερδοσκόπους επενδυτές σε bitcoin για το πώς μπορεί να πολλαπλασιάσουν τα κεφάλαιά τους, αποφεύγοντας τη φορολογία:
«Όλα αυτά τα κέρδη», γράφει, «δεν μπορούν να επαναφερθούν στον “πραγματικό κόσμο”, εκτός και αν αυτοί οι νεοσύστατοι “κρυπτο-Εκατομμυριούχοι” κτυπηθούν με τεράστιους φόρους κεφαλαιουχικών κερδών, ειδικά εδώ στις ΗΠΑ. Το I.R.S. ταξινομεί το Bitcoin ως “περιουσία” και έτσι φορολογείται με το ποσοστό κεφαλαιουχικών κερδών… Συνεπώς, η χρήση αυτού του νέου κεφαλαίου για τη χρηματοδότηση νέων εγχειρημάτων ως μορφή φορολογικού καταφυγίου έχει νόημα. Το ίδιο έχει και το κλείσιμο των κερδών στα “υποτιμημένα” coins. Και δεν χρειάζεται πολύ από αυτή την περιστροφή για να εκτοξεύσει μερικά από αυτά τα coins στο πενταπλάσιο ή δεκαπλάσιο του αρχικού»[23].
Περιττό να πούμε, στις πολιτικές τους θέσεις, ο Λουόνγκο και όλοι οι όμοιοί του συντάσσονται αποφασιστικά με τον Τραμπ και με δυνάμεις στο στιλ της Λε Πεν στην Ευρώπη, που, σωστά από τη σκοπιά τους, εκτιμούν ότι θα τους απαλλάξουν από την υποχρέωση να πληρώνουν φόρους, έστω και αυτούς τους λίγους, σε σύγκριση με το παρελθόν, που πληρώνουν σήμερα.
Σε ένα από τα αναρτημένα στην Ίσκρα άρθρα του ο Λουόνγκο πλέκει το εγκώμιο του νεοφασιστικού AfD, εμφανίζοντας τη Μέρκελ και τον Σουλτς σαν «αριστερούς». Γράφοντας πριν το σχηματισμό της νέας γερμανικής κυβέρνησης, εκθειάζει τις λαμπρές προοπτικές του AfD να διεκδικήσει την κυβέρνηση, παρουσιάζοντάς το ως «εφιάλτη του κατεστημένου»:
«Εάν ο κυβερνητικός συνασπισμός εγκριθεί από το SPD, τότε θα συγκροτηθεί μια ασταθής συμμαχία και το κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία (AFD) θα επωμιστεί τον ρόλο της μείζονος αντιπολίτευσης στην γερμανική βουλή. Κάθε ευκαιρία στο AFD για να κυβερνήσει θα ενισχύει το κύρος του μεταξύ των Γερμανών… Όσο μεγαλώνει η παρουσία του AFD στο πολιτικό προσκήνιο τόσο μικραίνει η εικόνα του ως ακραίου. ΟΙ φραγμοί που εμποδίζουν τον κόσμο να το ψηφίσει καταρρέουν. Οι άνθρωποι δένονται με το κόμμα τους όπως με την ομάδα τους. Είναι η γνωστή λειτουργία δέσμευσης-χωρισμού στην ψυχολογία της μάζας. Έτσι, ενώ οι Γερμανοί μπορεί να μην είναι ακόμη έτοιμοι να παραδώσουν στο AFD το κλειδί της εξουσίας, η παρουσία του κοντά σ’ αυτήν το καθιερώνει ως νομιμοποιημένο μόνιμο παράγοντα. Και αυτό αποτελεί το σενάριο-εφιάλτη για τους ευρωφανατικούς και τους αριστεροφέρνοντες όπως η Μέρκελ και ο Σουλτς»[24].
Μπαίνει το ερώτημα: Ποια πολιτική θέση παίρνει, σε ποιο πολιτικό χώρο τοποθετείται, ένας σχολιαστής που αποκαλεί τη Μέρκελ και τον Σουλτς «αριστερούς» και καλεί σε υποστήριξη και πολιτική νομιμοποίηση του AFD για να μπει τέρμα στην ηγεμονία τους;
Η απάντηση είναι προφανής: Όσοι υιοθετούν μια τέτοια θέση είναι ακροδεξιοί, συνεπείς εκφραστές της πιο επιθετικής, εθνικιστικής και νεοφασιστικής πτέρυγας της αντίδρασης που ενισχύεται στις μέρες μας. Και αυτοί οι τύποι, με τις διακηρύξεις τους για «αριστεροφέρνοντες», κοκ, απευθύνονται πρώτα και κύρια στο μεγάλο κεφάλαιο, για να το πείσουν ότι η πτέρυγα της Μέρκελ και του Σουλτς δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική σήμερα, ότι η οξεία κρίση του συστήματος απαιτεί να δώσει το κεφάλαιο την εμπιστοσύνη του όχι στους «μετριοπαθείς» («αριστεροφέρνοντες») αλλά στους επιθετικούς εκπροσώπους του, όπως είχε κάνει το Μεσοπόλεμο, δίνοντας την εξουσία στους Μουσολίνι και τους Χίτλερ. «Κάντε το εσείς αυτό, κι εμείς θα φροντίσουμε για τα υπόλοιπα, τη νομιμοποίηση του AfD στην κοινή γνώμη, κοκ» – να τι πραγματικά λέει στα αφεντικά του ο Λουόνγκο.
Φυσικά είναι εντελώς κατανοητό να απευθύνονται ο Λουόνγκο και οι όμοιοί του ακροδεξιοί στο μεγάλο κεφάλαιο ζητώντας την υποστήριξή του επειδή είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές του. Και, πρέπει να ειπωθεί, έχουν αναμφισβήτητα δίκιο από την άποψη των συμφερόντων και των αναγκών του κεφαλαίου στην παρούσα ιστορική φάση. Το θλιβερό είναι όταν υποτιθέμενα «αριστερές» ιστοσελίδες, όπως η Ίσκρα, τους εναγκαλίζονται και με το ενδιάμεσο των Στυλιανού, γίνονται υποχείρια και διαφημιστές του AfD. Αλλά αυτό δεν είναι τυχαίο· συνδέεται με το γεγονός ότι η Ίσκρα προβάλλει συστηματικά και υποστηρίζει τους διάφορους Κυριακόπουλους, Στυλιανού και Αποστολόπουλους, που προσπαθούν να δημιουργήσουν στη χώρα μας το ελληνικό αντίστοιχο του AfD.
Ένας άλλος ακροδεξιός μπλόγκερ του Russia Insider στον οποίο γίνεται αναφορά στην αρθρογραφία της Ίσκρα είναι ο Saker. Συγκεκριμένα, στον Saker αναφέρεται εγκωμιαστικά ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς –το αμερικάνικο αντίστοιχο του Πλεύρη, του οποίου η Ίσκρα έχει ήδη αναρτήσει 9 (!) άρθρα– σε ένα κείμενό του για την απειλή πολέμου ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αποκαλώντας τον έναν «από τους ευφυέστερους και αξιόπιστους εμπειρογνώμονες για την Ρωσία». Και συνεχίζει παραθέτοντας από την αρθρογραφία του στο Russia Insider: «Στον ιστότοπο Russia Insider, ο Saker : (Ρωσικής καταγωγής αναλυτής, πρώην των ελβετικών μυστικών υπηρεσιών, εκδότης στις ΗΠΑ διεθνώς διάσημης ιστοσελίδας). “Η ρωσική άποψη είναι απλή: Η Δύση κυβερνάται από μια συμμορία ληστών, υποστηριζόμενη από ανενδοίαστα ψευδόμενα και υποκριτικά ΜΜΕ, με το πλατύ κοινό στη Δύση απελπιστικά ζόμπι-ποιημένο”»[25].
Αυτή η οργισμένη καταγγελία της Δύσης παραπλανά ορισμένους αφελείς, που την περνούν για γνήσια «ριζοσπαστική» κριτική. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για το είδος της κριτικής που ασκούν οι αντιδραστικοί στους λιγότερο συνεπείς αντιδραστικούς ή τους ανταγωνιστές τους στο στρατόπεδο της αντίδρασης, ώστε να διασφαλίσουν για τον εαυτό τους τον ηγετικό ρόλο. Με τον τρόπο αυτό, οι Γερμανοί αντιδραστικοί κατάγγελναν σε όλους τους τόνους τους Άγγλους ομογάλακτούς τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο και μόνο επειδή θεωρούσαν ότι είχαν αδικηθεί στη μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας, κοκ.
Στην πραγματικότητα, ο Saker ανήκει στον εσμό των κατακαθιών του καπιταλισμού, τα οποία κοιτάζουν κάθε φορά να πουληθούν σε όποιον δίνει τα περισσότερα, τώρα στις ελβετικές μυστικές υπηρεσίες, μετά στις ρωσικές, κοκ. Όπως αναφέρουν πηγές στο Διαδίκτυο, πίσω από το όνομα Saker κρύβεται ένας Ρώσος ονόματι Αντρέι Ραέβσκι, ο οποίος καταπιάνεται με την υποστήριξη των ρωσικών θέσεων για τις εξελίξεις στη Συρία και σε άλλα ζητήματα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Ακόμη και οι κατά καιρούς συνεργάτες του τον παρουσιάζουν σαν έναν καιροσκόπο που κολλά σε οτιδήποτε[26].
Μια ματιά στο μπλογκ του The Saker αρκεί για να δείξει πως πρόκειται για έναν ακραίο αντιδραστικό, με ανοικτά σκοταδιστικές και φασιστικές συμπάθειες. Το σάιτ κοσμείται με χριστιανικές εικόνες, ενώ διάφορα κείμενα εξηγούν ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται «γενικά στον καπιταλισμό», συκοφαντώντας τα αριστερά κινήματα. Σε ένα από αυτά συναντάμε μεταξύ άλλων το γνωστό ρεφρέν του Breitbart ότι το κίνημα Occupy ήταν έργο του Σόρος:
«Οι κάλπικοι αριστερίζοντες μεταμοντέρνοι πολεμιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης που προέκυψαν από το Occupy κάτω από τα βλέμμα του Ομπάμα και του Σόρος που τα βλέπει όλα, έχουν παρατείνει το σημερινό οικονομικό βάλτο, οδηγώντας το δρόμο για μια πληθώρα αφαιρέσεων: η πολιτική του φύλου, το Russia-gate, ο Άσαντ είναι ένας δικτάτορας κ.λπ. κ.λπ. Από εκείνες τις μοιραίες μέρες της ταραχώδους και οδυνηρής έναρξης του Occupy, οι τραπεζίτες έχουν προχωρήσει ακάθεκτοι, σε ένα πολύ βολικό και επιτυχημένο γάμο με το Στρατιωτικό Βιομηχανικό Συγκρότημα – την πολεμική μηχανή για την οποία οι ακτιβιστές των πολιτικών ταυτότητας και οι πολεμιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης ποτέ δεν μιλούν»[27].
Αυτή είναι η οικεία υποκριτική προπαγάνδα των ακροδεξιών, που ενώ παριστάνουν ότι χτυπούν το σύστημα, στην πραγματικότητα κτυπούν τα κινήματα, εμφανίζοντάς τα ως όργανα του συστήματος και υπαίτια για την ασυδοσία του κεφαλαίου. Το να λες ότι ο γάμος των τραπεζιτών με το Στρατιωτικό Βιομηχανικό Συγκρότημα έγινε μετά το Occupy και σαν αποτέλεσμα του Occupy είναι βέβαια γελοίο, αλλά αυτή η γελοιότητα είναι το στοιχείο των διαφόρων Saker.
Σε ένα άρθρο του, αναρτημένο και στο Russia Insider, o Saker πλέκει το εγκώμιο του Ρώσου φιλοσόφου Ιβάν Ίλιν, με αφορμή τη μετάφραση από τον ίδιο ενός κειμένου του για την «αγάπη», το οποίο χαρακτηρίζει ως «ένα μικρό πνευματικό αριστούργημα». Ο Ίλιν, βέβαια, ήταν ένας αντιδραστικός Ρώσος φιλόσοφος, οπαδός της μοναρχίας και λυσσαλέος πολέμιος της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στη Δύση μετά το 1922 έγινε εκδότης της λευκής φιλολογίας και ιδεολόγος της Ρωσικής Πανστρατιωτικής Ένωσης που ίδρυσε ο βαρόνος Βράνγκελ το 1924, ενώ σε κείμενά του μετά το 1945 υποστήριξε ανοικτά το φασισμό[28].
Φυσικά είναι αναφαίρετο δικαίωμα των Saker να τους αρέσει ο Ιβάν Ίλιν, πάει όμως πολύ σάιτ που λανσάρονται ως «αριστερά» να διαδίδουν αυτή τη φιλολογία.
Το αφήγημα που αναπτύσσει ο Saker στην αρθρογραφία του είναι μια παραλλαγή του ακροδεξιού αφηγήματος, μεταξύ άλλων και της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας, που παρουσιάζει τη Ρωσία του Πούτιν και τα καθεστώτα της Συρίας και του Ιράν ως τους αυθεντικούς πολέμιους της «αγγλοσιωνιστικής τάξης»[29]. Το ίδιο αφήγημα, πασπαλισμένο με γεωπολιτικές σάλτσες, υποστηρίζεται και από αναλυτές όπως ο Π. Εσκομπάρ, ένας ομοϊδεάτης του, άρθρα του οποίου καταχωρούνται όχι μόνο στο μπλογκ του Saker αλλά και στην Ίσκρα – στην τελευταία 7 (!) μέχρι τώρα μεταφράσεις, πάντα του Μ. Στυλιανού[30].
Παραλείποντας μια σειρά ακόμη αντιδραστικούς του Russia Insider, θα σταθούμε σε δυο-τρεις πλευρές της αρθρογραφίας του που αποκαλύπτουν την αποφασιστικά αντιδραστική του θέση.
Μια από αυτές είναι ο επιθετικός αντισημιτισμός του. Τον Ιανουάριο του 2018 αναρτήθηκε στο Russia Insider άρθρο του διευθυντή του Τσ. Μπάουσμαν, που υπεραμύνεται της ανάγκης να παραμεριστούν «τα ταμπού για τους Εβραίους» –με αυτό εννοεί το Ολοκαύτωμα, το οποίο αυτός και οι όμοιοί του εμφανίζουν ως «μύθο»– εκθειάζοντας τις σχετικές προσπάθειες της Εναλλακτικής Δεξιάς (Alt Right), μιας νεοναζιστικής οργάνωσης στις ΗΠΑ:
«Η Εναλλακτική Δεξιά είναι ένα νεανικό κίνημα. Οι ηγέτες της είναι κατά κανόνα στα τριάντα τους και οι υποστηρικτές της, οι οποίοι είναι πράγματι πολυάριθμοι, φτάνοντας, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, σε δεκάδες εκατομμύρια παγκόσμια, φαίνεται ότι εκτείνονται κυρίως από έφηβους μέχρι 25άρηδες. Μεγάλο μέρος της Εναλλακτικής Δεξιάς έχει απορρίψει εντελώς αυτό το ταμπού [του αντισημιτισμού] και χαίρεται με το να το παραβιάζει, πράγματι, να το καταπατά, όπως συνηθίζουν οι νεαροί άνθρωποι σχετικά με τις πιο κουραστικές και αδυσώπητες συμβάσεις κάθε εποχής… Αν αμφιβάλλετε γι’ αυτό, τότε συνιστούμε να ακούσετε μερικά επεισόδια από τα πιο δημοφιλή podcasts της Εναλλακτικής Δεξιάς, όπως το “Fash the Nation” ή το “Alt-Right Politics” του Ρίτσαρντ Σπένσερ, εύκολα προσβάσιμα από smartphone… Η Εναλλακτική Δεξιά προσφέρει στην κοινωνία μια υπηρεσία αντιμετωπίζοντας ένα θέμα που χρειάζεται επειγόντως το φως του ήλιου και παρέχοντας ένα οικοσύστημα ιστοτόπων και podcasts όπου οι συγγραφείς μπορούν να δημοσιεύονται και να κριτικάρονται και τα σημεία να επιχειρηματολογούνται προς τα εδώ και προς τα εκεί. Μεγάλο μέρος της συζήτησης για την εβραϊκή επιρροή στην Εναλλακτική Δεξιά είναι πολύ λόγια, έντιμη και ισορροπημένη, για παράδειγμα το έργο του Κέβιν ΜακΝτόναλντ ή του Μάικλ Χόφμαν… Πιστεύω ότι η Εναλλακτική Δεξιά θα συνεχίσει να κερδίζει έλξη, απλά και μόνο επειδή συζητούν έξυπνα δύο ιερές αγελάδες – το Εβραϊκό Ζήτημα και, σε στενή σχέση με αυτό, τη φυλετική ισότητα ως προς τις ικανότητες και το επιθυμητό των κοινωνιών μικτής φυλής»[31].
Το όλο πράγμα ακούγεται πολύ αθώο και χαριτωμένο: τα νέα παιδιά αμφισβητούν τα ταμπού και τις συμβάσεις των μεγάλων περί Ολοκαυτώματος, κοκ. Μόνο που αυτά τα «νέα παιδιά», η Εναλλακτική Δεξιά, τυχαίνει να είναι οι πιο συνεπείς σύγχρονοι θιασώτες του ναζισμού στις ΗΠΑ, φανατικοί ρατσιστές και οπαδοί της «λευκής υπεροχής». Ακόμη και ο Τραμπ τους έχει καταδικάσει για το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό τους (παρότι περιέλαβε, βέβαια, στην αμερικάνικη διοίκηση, κάμποσες φυσιογνωμίες τους), ενώ οι οπαδοί τους ευθύνονται για πάνω από 100 δολοφονίες και τραυματισμούς έγχρωμων στις ΗΠΑ[32].
Οι αναφερόμενοι ως «έντιμοι» παράγοντες της Εναλλακτικής Δεξιάς υποστηρίζουν απόψεις παραπλήσιες με εκείνες των ναζί. Ο Ρ. Σπένσερ, ο ιδρυτής της, έχει μεταξύ άλλων εκφραστεί υπέρ μια «ειρηνικής εθνοκάθαρσης» που θα σταματήσει την «αποδόμηση» της ευρωπαϊκής κουλτούρας και θα δώσει στην «αποστερημένη λευκή φυλή» μια «λευκή πατρίδα». Το όραμά του της μετατροπής της Αμερικής σε ένα «εθνοκράτος», πέρα από την εκδίωξη των μεταναστών, περιλαμβάνει την επιστροφή των γυναικών στις οικιακές εργασίες και στο μεγάλωμα των παιδιών[33]. Ο Κέβιν ΜακΝτόναλντ είναι ένας αντισημίτης Αμερικανός ακαδημαϊκός, που έχει αποκληθεί «ο ευνοούμενος θεωρητικός του νεοναζιστικού κινήματος». Έχει βραβευτεί από οργανώσεις που ανήκουν στο ρεύμα της «λευκής υπεροχής», έχει επαινεθεί από τον ηγέτη της Κου Κλουξ Κλαν Ντ. Ντιουκ, ενώ κατέθεσε υπέρ του αρνητή τη Ολοκαυτώματος φιλοναζί ιστορικού Ντ. Ίρβινγκ στη διαμάχη του με τη Λίπσταντ[34]. Τέλος, ο Μ. Χόφμαν είναι ένας αντιδραστικός συνωμοσιολόγος που διακρίνεται επιπρόσθετα για τον αντισημιτισμό του. Αρνείται το Ολοκαύτωμα, ενώ έχει διατελέσει βοηθός διευθυντής του Ινστιτούτου Ιστορικής Επιθεώρησης, το περιοδικό του οποίου Journal of Historical Review έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη συνένωση των Αμερικανών νεοναζί και στην αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος στις ΗΠΑ[35].
Η αξίωση του Μπάουσμαν ότι η Εναλλακτική Δεξιά έχει «δεκάδες εκατομμύρια» υποστηρικτές ανά τον κόσμο κινείται, βέβαια, στο χώρο του καθαρά φανταστικού. Μια σελίδα του Alt Right στο Facebook έχει 15.000 λάικ, ενώ σε μια ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα το 2017 ο Σπένσερ μετά βίας είχε καταφέρει να μαζέψει μερικές εκατοντάδες οπαδούς, με πάνω από 2500 κόσμο να τον γιουχαΐζουν. Ακόμη και η σελίδα του Russia Insider στο Facebook έχει γύρω στις 240.000 λάικ, μια μικρή σχετικά απήχηση για τα μεγέθη της Ρωσίας – στην Ελλάδα, ενημερωτικά σάιτ όπως το in.gr έχουν περισσότερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί με οποιοδήποτε τρόπο να υποτιμηθεί ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν αυτά τα ακροδεξιά ρεύματα και, πολύ περισσότερο, να γίνει ανεκτή η προβολή τους από φερόμενα ως αριστερά σάιτ και οργανώσεις.
Φυσικά από ένα σάιτ όπως το Russia Insider δεν θα μπορούσε να λείπει και μια σελίδα του υπερεθνικιστή θεωρητικού Α. Ντούγκιν, αγαπημένου φιλοσόφου του Πούτιν αλλά και της Χρυσής Αυγής. Η σελίδα περιλαμβάνει άρθρα του Ντούγκιν που έπλεκαν, με μερικές επιφυλάξεις, το εγκώμιο του Τραμπ, καλώντας σε υπερψήφισή του· εκκλήσεις του για τη συντριβή του φιλελευθερισμού, και άλλα όπου διαπιστώνει το τέλος του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του φασισμού, προτείνοντας μια «τέταρτη θεωρία» βασισμένη στην επιστροφή της θεολογίας και όχι και τόσο εχθρική στο φασισμό, αν κρίνουμε από τις θετικές αναφορές του στον Χάιντεγκερ, και αντιπαραθέτει την «άθεη παραπαίουσα Δύση» στην «ενισχυόμενη ορθόδοξη Ανατολή»[36].
Να σημειωθεί ότι το 2014 ο Ντούγκιν είχε δώσει αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα της Χρυσής Αυγής όπου είχε εξάρει το ρόλο της Χρυσής Αυγής ως γνήσια λαϊκής δύναμης, μεταφέροντας την ετοιμότητα του Πούτιν να συνεργαστεί μαζί της όταν έρθει στην εξουσία:
«Γνωρίζω», έλεγε ο Ντούγκιν, «πως η πολιτική κατάσταση στη χώρα σας είναι πολύ ασταθής και εύθραυστη. Η πολιτική ελίτ δε θα επιβιώσει σε μια κρίση τέτοιας έκτασης και θεωρώ απολύτως βέβαιο πως αυτή θα αντικατασταθεί από μια ανερχόμενη πολιτική δύναμη που προτείνει τη ρήξη με το παλαιό. Είμαι το ίδιο βέβαιος ότι αυτή η δύναμη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα γιατί βασίζεται στις παραδόσεις, τις οποίες εκλαμβάνει ως τη μοναδική σταθερά που ασπάζεται και κατανοεί η πλειοψηφία του λαού σας. Θα επαναλάβω κάτι που είπε ο πρόεδρος Πούτιν, ότι φυσικός σύμμαχος της Ρωσίας θα είναι εκείνος που αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση, τον φιλελευθερισμό και κάθε τι που συνιστά την πραγμάτωση της αμερικανικής ηγεμονίας. Εάν λοιπόν αυτή η δύναμη είναι η Χρυσή Αυγή, τότε ναι, εφόσον προστατεύετε την ταυτότητα και τη συνείδηση του λαού σας είστε φίλος μας και σίγουρα θα προβούμε στην συνεργασία που τόσο είναι επιθυμητή με τη χώρα σας»[37].
Και αυτές οι κατευθύνσεις του Russia Insider δεν αποτελούν πρόβλημα για την Ίσκρα στο να σερβίρει με την οκά τις αναλύσεις του στο κοινό της. Ίσως μάλιστα θα έπρεπε να αρχίσει να δημοσιεύει και κείμενα των ιδεολόγων της Εναλλακτικής Δεξιάς και του Ντούγκιν, αλλά και της Χρυσής Αυγής που ο Ντούγκιν αποκαλεί μια γνήσια λαϊκή δύναμη, ώστε να μυηθούν παραπέρα οι αναγνώστες της στις «σύγχρονες πατριωτικές ιδέες»…
Περί Unz ο λόγος
Στην αρχή του κειμένου μας σημειώσαμε την ουσιαστική ταύτιση των δυο ρευμάτων, ελευθεριακού και εθνικιστικού φιλορωσικού (και φιλο-λεπενικού) ως συγκλινόντων ρευμάτων του ακροδεξιού χώρου. Θα μπορούσε να συνεχίσουμε με κάμποσα ακόμη παραδείγματα σχολιαστών από την Ίσκρα, που την επιβεβαιώνουν· άλλωστε το γεγονός ότι όλοι αυτοί προσφέρονται στο ελληνικό κοινό (και στην Ίσκρα) με το ενδιάμεσο του ίδιου προσώπου, του Μ. Στυλιανού, προσφέρει μια πρόσθετη επιβεβαίωση. Θα τα παραλείψουμε όμως και αντ’ αυτού θα ασχοληθούμε με ένα άλλο ακροδεξιό σάιτ, το Unz. Το σάιτ αυτό παρουσιάζει ενδιαφέρον ακριβώς επειδή συγκεντρώνει μαζί όλη αυτή τη φιλολογία, που ένα μέρος της μόνο παρουσιάζεται σε σάιτ όπως τα Zero Hedge, Strategic Culture, Russia Insider, στα σάιτ του Ινστιτούτου Ρον Πολ, του Saker, κοκ. Δίνει έτσι μια παραπέρα απτή μαρτυρία της ενότητας της ακροδεξιάς αντίδρασης και ταυτόχρονα ένα «πανόραμα» του χώρου.
Το Unz διευθύνεται από τον Ρον Ουνζ, έναν Αμερικανό νεοσυντηρητικό επιχειρηματία, εκδότη στα 2007-2013 του The American Conservative. Στο μότο του παρουσιάζεται σαν ένα σάιτ εναλλακτικής ειδησεογραφίας, που προσφέρει «Μια συλλογή ενδιαφερόντων, σημαντικών και διαφιλονικούμενων θεωρήσεων που σε μεγάλο βαθμό αποκλείονται από τα αμερικάνικα μέινστριμ ΜΜΕ». Το 95% αυτών των «διαφιλονικούμενων θεωρήσεων» προέρχεται από τα ακροδεξιά σάιτ και τους σχολιαστές που συζητήσαμε ως τώρα, μαζί με κάμποσους άλλους ομολόγους τους.
Το Unz συστήνει σε ειδικό πλαίσιο μια 16άδα «Εναλλακτικών Μίντια». Μεταξύ αυτών συναντάμε τα Russia Insider, Vineyard of the Saker (το σάιτ του Saker) και Zero Hedge. Βέβαια, και τα υπόλοιπα, πλην δυο-τριών εξαιρέσεων, δεν είναι μια στάλα καλύτερα. Ενδεικτικά, περιλαμβάνουν:
- Το σάιτ του Λιου Ρόκγουελ, ακροδεξιού ελευθεριακού και επικεφαλής του Ινστιτούτου Μίζες, στενού συνεργάτη του Ρον Πολ, στον οποίο είχαμε αναφερθεί αναλυτικά παλιότερα. Συμπληρωματικά, να προσθέσουμε ότι ο πόλεμος ενάντια στο μαρξισμό ανήκει στις προτεραιότητες αυτού του σάιτ, που δεν χάνει ευκαιρία να παρουσιάζει το μαρξισμό σαν μια μορφή φανατισμού, εσχατολογικής θρησκείας, κοκ[38].
- Το VDare, ένα σάιτ που καταπιάνεται κυρίως με την καλλιέργεια της εχθρότητας και του μίσους στους μετανάστες, συνδεόμενο στενά με την Εναλλακτική Δεξιά και άλλους οπαδούς της «λευκής υπεροχής». Σε αυτό συνεισφέρει τακτικά ο γνωστός για τις ακροδεξιές, και υπερσυντηρητικές θέσεις του Π. Μπιουκάναν. Φυσικά, η αρθρογραφία του Μπιουκάναν δεν θα μπορούσε ποτέ να λείψει και από την Ίσκρα· 5 (!) άρθρα του που υπερασπίζουν, υποτίθεται, την «παγκόσμια ειρήνη», εκφράζοντας στην πραγματικότητα βλέψεις μιας μερίδας των νεοσυντηρητικών που δεν είναι στα κέντρα εξουσίας, έχουν ήδη καταχωρηθεί εκεί[39]. Προφανώς η «ανατροπή των μνημονίων» είναι αδύνατη χωρίς μια συμμαχία με τέτοιες «πατριωτικές» δυνάμεις…
- Το «Sic Semper Tyrannis», σάιτ ενός υπεραντιδραστικού συνταγματάρχη, του Π. Λανγκ, που αντιτίθεται, ανάμεσα στα άλλα, σε κάθε έλεγχο της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ και παρουσιάζει τον τζιχαντισμό σαν ένα αιώνιο φαινόμενο που απορρέει από τη φύση του Ισλάμ[40]. Δυστυχώς ο κ. Στυλιανού δεν έχει μεταφράσει ακόμη κάποιο άρθρο του Λανγκ και έτσι η Ίσκρα δεν μας έχει φωτίσει με τη σοφία του…
- Το σάιτ του Τ. Γουντς, ενός αντιδραστικού ερευνητή του Ινστιτούτου Μίζες, οπαδού του Ρον Πολ και οικοδεσπότη του ομώνυμου σόου, ο οποίος, εκτός από το να υπερασπίζει τον Ρον Πολ, καταφέρεται ενάντια στον «ολοκληρωτισμό» του Ρουσσώ, κοκ[41].
- Το West Hunter, ένα σάιτ που υποστηρίζει τις «ήπιες» φυλετικές θεωρίες οι οποίες γνωρίζουν αναζωογόνηση σήμερα στις ΗΠΑ, συνδεόμενες με το έργο γενετιστών όπως ο Ντ. Ράιχ, κατά τους οποίους υπάρχουν βαθιές γενετικές διαφορές ανάμεσα στις φυλές[42].
- Το Moon of Alabama, συντηρητικό επίσης σάιτ, ανάλογης περίπου οπτικής στα θέματα της Συρίας, του Ιράν, κ.ά., με το Strategic Culture.
Μερικά σάιτ που δεν είναι της ίδια κατηγορίας, όπως το Counterpunch, το Truthdig, το Juan Cole και το Tom Dispatch, περιλαμβάνονται στον κατάλογο είτε γιατί εκφράζουν μια απολίτικη και ακίνδυνη διαμαρτυρία, είτε γιατί δίνουν μερικές φορές λόγο σε ελευθεριακούς σχολιαστές, επιτρέποντάς τους να παρουσιάζουν ένα πιο ευρύ προφίλ.
Περνώντας από τα σάιτ στους αρθρογράφους, θα βρούμε όλους τους αντιδραστικούς που συναντήσαμε μέχρι τώρα και ένα σωρό ακόμη.
Το Unz παρουσιάζει, σε περίοπτη θέση, το ήδη μνημονευμένο άρθρο του Τζιράλντι, «Οι Εβραίοι της Αμερικής καθοδηγούν τους πολέμους της Αμερικής», ένα άλλο άρθρο του ιδίου, «Οι πόλεμοι ποιου», και ένα άρθρο του Saker, «Γιατί ο Πούτιν “επιτρέπει” στο Ισραήλ να βομβαρδίζει τη Συρία»[43].
Σε ένα άρθρο του Ρ. Βάισμπεργκ, η ρατσιστική συμπεριφορά του Starbucks της Φιλαδέλφεια απέναντι σε δυο νέγρους θαμώνες παρουσιάζεται ως μια δικαιολογημένη «εκδίωξη αλητών». Στην πραγματικότητα, σε όλα τα ρεπορτάζ για το θέμα αναφέρεται πως επρόκειτο για δυο νέγρους επιχειρηματίες, που δεν είχαν παραγγείλει επειδή περίμεναν κάποιο άλλο άτομο και εκδιώχθηκαν βίαια από την ασφάλεια του μαγαζιού. Η ίδια η Starbucks αναγνώρισε πως επρόκειτο για ρατσιστική συμπεριφορά και ανέλαβε να εκπληρώσει ένα πρόγραμμα 200.000 $ βοήθειας σε νεαρούς σπουδαστές επιχειρηματίες[44].
Τα άρθρα του Unz για τους μετανάστες και τις φυλετικές διακρίσεις αποπνέουν όχι μόνο ρατσισμό αλλά και αηδιαστική εμπάθεια. Σε ένα κείμενο της Ι. Μέρσερ η υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών από τους «διεστραμμένους φιλελεύθερους» εξηγείται από το γεγονός ότι έχουν «σεξουαλική εμμονή με τους πρόσφυγες… Πίσω από την ευρωπαϊκή εμμονή για την εισαγωγή ψηλών, μελαχρινών νεαρών από τη Μέση Ανατολή είναι ορδές από καυλωμένες Αγωνίστριες της Κοινωνικής Δικαιοσύνης που βρίσκονται στην περίοδο της εμμηνόπαυσης»[45].
Φυσικά και ο φυλετισμός δίνει και παίρνει στο Unz. Έτσι ένας παρουσιαζόμενος ως «αιρετικός ανθρωπολόγος», ο Π. Φροστ, υπερασπίζει στα άρθρα του τη σημασία της φυλής, αποδίδοντας τις διαφορές που παρατηρούνται στα τεστ IQ λευκών, μαύρων και Ασιατών σε φυλετικούς παράγοντες[46]. Την ίδια θέση παίρνει και ένας άλλος αρθρογράφος, ο Λανς Γουέλτον, ο οποίος, σχολιάζοντας την απόρριψη μιας φυλετικά προκατειλημμένης μελέτης από το περιοδικό Frontiers, αποφαίνεται πως «έχει τώρα αποδειχτεί στην πράξη ότι οι φυλετικές διαφορές στη νοημοσύνη είναι θεμελιωδώς γενετικές». Η επιστημονική βαρύτητα και αμεροληψία των διαβεβαιώσεων αυτών φαίνεται από το γεγονός ότι επικαλείται ως αυθεντία βιβλία όπως το Γιατί η Φυλή Μετρά του Μ. Λέβιν. Ο Λέβιν είναι ένας ελευθεριακός φιλόσοφος, ο οποίος στο παρελθόν είχε υποστηρίξει τα βασανιστήρια, με το επιχείρημα ότι «υπάρχουν καταστάσεις όπου ο βασανισμός δεν είναι απλά επιτρεπτός αλλά ηθικά επιβεβλημένος». Ο ίδιος είχε πει σε μια άλλη περίσταση, κριτικάροντας την αρνητική παρουσίαση του Σκρουτζ ως φιλάργυρου στη νουβέλα του Ντίκενς Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα, πως ο Σκρουτζ είναι «ένας επιχειρηματίας του οποίου οι ιδέες και οι πρακτικές ευεργετούν τους υπαλλήλους του, την όλη κοινωνία και τον εαυτό του»[47].
Σε ένα άλλο άρθρο, η Κ. Τζόνστον αναλαμβάνει να μας διαφωτίσει για τις «τροτσκιστικές ψευδαισθήσεις». Κατά τη συγγραφέα, οι τροτσκιστές «έχουν εμμονή με τον Στάλιν και γι’ αυτό βλέπουν προδομένες επαναστάσεις παντού». Το άρθρο είναι μια πολεμική στον Τζ. ΜακΚένα, τροτσκιστή λογοτέχνη και συγγραφέα, μια ανάλυση του οποίου για την κατάσταση στη Συρία εμφανίστηκε πρόσφατα στο International Socialist Review. Κατά την Τζόνστον, οι αναφορές του ΜακΚένα στη βαρβαρότητα του καθεστώτος του Άσαντ είναι ανυπόστατες «όπως η πολεμική προπαγάνδα – Γερμανοί που τεμαχίζουν τα παιδιά των Βέλγων»[48].
Η Κ. Τζόνστον είναι μια ψευδοριζοσπάστρια αντιδραστική, οπαδός της συνεργασίας με τους ρατσιστές της Εναλλακτικής Δεξιάς στον «αγώνα» ενάντια στο αμερικάνικο «φιλελεύθερο κατεστημένο». Διόλου παράδοξο, λοιπόν, όταν δεν διακρίνει καμιά βαρβαρότητα στους ρατσιστές της Εναλλακτικής Δεξιάς και τους βλέπει σαν συμμάχους, να μην μπορεί να τη διακρίνει και στο καθεστώς του Άσαντ. Στην πράξη, δημοσιολόγοι όπως οι Τζόνστον παίζουν τον ίδιο ρόλο με τους δήθεν «αριστερούς» της ΛΑΕ, στο στιλ του Α. Ζαφείρη, που δεν βλέπουν καμιά επανάσταση στον αραβικό κόσμο, αποκηρύσσουν την Αραβική Άνοιξη σαν «συνωμοσία της CIA» και ζητούν να στρατευτούμε στο πλευρό του Άσαντ. Φυσικά, και η Τζόνστον δεν θα μπορούσε ποτέ να λείπει από την Ίσκρα, που ανάρτησε πρόσφατα ένα άρθρο της πάνω στο θέμα ότι οι λαϊκές εκδηλώσεις στο Ιράν ήταν έργο της CIA, όπως ήταν, λέει, και η εξέγερση ενάντια στον Καντάφι στη Λιβύη[49].
Αφήνοντας κατά μέρος μια πλειάδα ακόμη αντιδραστικών που παρελαύνουν σε αυτό το σάιτ, θα επισημάνουμε καταληκτικά δυο σημεία.
Το πρώτο είναι η μικρή συνολικά απήχηση του χώρου. Η σελίδα του Unz έχει, π.χ., 3500 λάικ στο Facebook, εκείνη του VDare περί τις 10.000, του Zero Hedge 32.000. Η μόνη ελευθεριακή σελίδα με μαζική απήχηση είναι το The Free Thought Project, με 3 εκατ. λάικ. Αυτό όμως φανερώνει την αδυναμία των αντιδραστικών γιατί η συγκεκριμένη σελίδα κρύβει τη σύνδεσή της με το ρεύμα, περιοριζόμενη να καταγγέλλει σε διάφορους τόνους την καταπίεση και την ανελευθερία στις ΗΠΑ, χωρίς να δηλώνει ή να δείχνει πουθενά καθαρά την ελευθεριακή της ατζέντα.
Το δεύτερο είναι η πλήρης ανυποληψία τους. Σχεδόν κανένα κάπως έγκυρο και πολύ περισσότερο αριστερό σάιτ διεθνώς δεν προβάλλει αυτή τη χυδαία αντιδραστική φιλολογία. Η μόνη υποτιθέμενα «αριστερή» ιστοσελίδα που τους προβάλλει με δεκάδες και εκατοντάδες κείμενα είναι η Ίσκρα. Αξίζει δε να αναφέρουμε εδώ ότι βάζοντας τα ονόματα των αρθρογράφων του Strategic Culture και του Russian Insider στην εύρεση του Google –Peter Korzun, Alex Gorka, Arkady Savitsky, Maxim A. Suchkov, Jay Syrmopoulos, κ.ά.– οι σελίδες τους στην Ίσκρα βγαίνουν σχεδόν αδιάλειπτα στα 4-5 πρώτα λινκ, ενώ πέρα από τα σάιτ του χώρου, δεν εμφανίζονται σχεδόν πουθενά αλλού.
Συμπερασματικά
Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στο Kommon.gr, ο Λ. Βατικιώτης, ένας από τους λίγους αριστερούς κείμενα του οποίου εμφανίζονται κατά καιρούς στην Ίσκρα, αναφερόμενος στα 200 χρόνια του Μαρξ, παραθέτει το σχετικό σύνθημα του Afd «να μην ξεχνούμε τα θύματα του κομμουνισμού – να ξεμπροστιάσουμε τον Μαρξ». Αναφέρεται δε στο «δώρο» που έκανε η ΛΔ Κίνας στη συντηρητική επίθεση ενάντια στον Μαρξ, που ξετυλίγεται αυτές τις μέρες στη Γερμανία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δωρίζοντας ένα άγαλμα του Μαρξ ύψους 5,5 μέτρων στη γενέτειρα πόλη του Μαρξ, την Τριρ, και δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους Γερμανούς αντιδραστικούς να ταυτίζουν τον Μαρξ με το αυταρχικό κινεζικό καθεστώς[50].
Η κατηγορία είναι βάσιμη, ασφαλώς. Πρέπει όμως να προστεθεί ότι αυτό το «δώρο» είναι μόνο ένα μικρό και σχετικά άκακο δωράκι, σε σύγκριση με τα δεκάδες δώρα που κάνει καθημερινά η Ίσκρα στην αντίδραση, προβάλλοντας τους κάθε λογής ακροδεξιούς εθνικιστές. Γιατί αν η κινεζική κυβέρνηση έστειλε ένα άγαλμα του Μαρξ, η Ίσκρα προβάλλει άμεσα το AfD δημοσιεύοντας τις αναλύσεις του Λουόνγκο και των ομοίων του, που το επαινούν σαν μια αντισυστημική δύναμη, που καμιά σχέση δεν έχει με την ακροδεξιά. Και γιατί ακόμη παραπέρα –και κυρίως– όλα αυτά τα φασιστοειδή και οι αντιδραστικοί, οι υμνητές του Πούτιν, του Τραμπ και της Λε Πεν, που προσφέρει στο κοινό της η Ίσκρα, είναι οι πιο λυσσαλέοι εχθροί του μαρξισμού και του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τάξης. Είναι οι πιο ακραίοι εκπρόσωποι της μαύρης αντίδρασης, που σήμερα προελαύνει και που διεκδικεί για τον εαυτό της την ηγετική θέση ακριβώς με το επιχείρημα ότι είναι πιο ικανή να πνίξει τα κινήματα των εργαζομένων και να σώσει το καπιταλιστικό σύστημα. Και αυτοί οι ακραίοι αντιδραστικοί σήμερα δίνουν τον τόνο στην Ίσκρα, η οποία στα δυο τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί, από ένα αριστερό σάιτ που ήταν κάποτε σε έναν ιμάντα μεταβίβασης και διοχέτευσης στην Αριστερά κάθε αντιδραστικής μπούρδας που κυκλοφορεί γύρω. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην κεντρική της σελίδα, όπου 5 στα 10 κείμενα είναι τέτοια πονήματα ντόπιων και ξένων αντιδραστικών, και τα υπόλοιπα μικροαστικές συνθηματολογίες των διάφορων Μπογιόπουλων, με ένα ή δύο το πολύ πραγματικά αριστερές αναλύσεις, για να πειστεί γι’ αυτό.
Το να προβάλλει κανείς συστηματικά και κατά κόρο όλους αυτούς τους ακροδεξιούς, όχι από κάποια παρανόηση ή άγνοια αλλά από μια συνειδητή επιλογή συμμαχίας με τέτοιες δυνάμεις, να τους δίνει βήμα και να τους εμφανίζει σαν «αντιμνημονιακούς αγωνιστές» και «πατριώτες», όπως κάνει η διεύθυνση της Ίσκρα, σημαίνει να προδίδει όχι μόνο τον αγώνα για το σοσιαλισμό, αλλά ακόμη και την πιο στοιχειώδη έντιμη αριστερή πολιτική τοποθέτηση. Στη ΛΑΕ, πλάι σε διάφορους ανερμάτιστους θεσιθήρες, υπάρχουν και έντιμα στελέχη, αγωνιστές που έχουν μια ιστορία στην Αριστερά. Καθήκον τους, απέναντι στο παρελθόν τους αλλά και στο μέλλον του κινήματος, είναι να αντιταχθούν στις προδοτικές αυτές κατευθύνσεις της διεύθυνσης της Ίσκρα.
