Του Κώστα Ιατρόπουλου
Μια ενδιαφέρουσα ταινία που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες φέτος είναι το Goodbye Lenin. Μια ταινία που καταπιάνεται για πρώτη φορά, αν και λίγο ετεροχρονισμένα, με τηn περίπτωση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Αν και η ταινία είναι μία ανάλαφρη κομεντί και δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτική ταινία με τηn στενή έννοια του όρου, αφού αντιμετωπίζει την πολιτική κατάσταση επιφανειακά, δημιουργούνται πολιτικές απορίες αλλά και θίγονται κάποια ζητήματα που πολύς κόσμος αγνοεί.
Το πρώτο μέρος της ταινίας παρουσιάζει την Ανατολική Γερμανία του χθες: Μία χώρα που κρατά ομήρους τους πολίτες της. Τα παιδιά από μικρή ηλικία εντάσσονται στους "πιονέρους", την αντίστοιχη κομμουνιστική νεολαία της Α. Γερμανίας, γίνονται εντυπωσιακές στρατιωτικές παρελάσεις και μοιράζονται παράσημα στους "καλύτερους σοσιαλιστές πολίτες" (βλέπε κομματικά στελέχη απόλυτα υποταγμένα στο κόμμα και την κεντρική εξουσία). Η πρόοδος και νίκη του σοσιαλισμού εντοπίζεται στην αποστολή του πρώτου γερμανού κοσμοναύτη στο σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα.
Παράλληλα όποιος τολμήσει να λοξοκοιτάξει τη δύση, πόσο μάλλον να αυτομολήσει, αλίμονο του. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να σωθεί η οικογένεια ενός ανθρώπου που έφυγε στη δύση, είναι να γίνουν υπέρμαχοι του σταλινικού καθεστώτος, να απαρνηθούν τον ίδιο τους τον εαυτό και να γίνουν ένα από τα γρανάζια της καθεστωτικής καταπίεσης. Σε αυτό συμβάλει ενίοτε και μια μικρή παραμονή σε ένα… ψυχιατρείο, όπως συνήθιζαν εκείνα τα καθεστώτα, που ήταν κατ’ όνομα σοσιαλιστικά και στην πράξη σταλινικά.
Ο λαός στη συνέχεια εξεγείρεται, το τείχος πέφτει και …Hello Capitalism! Η αντικατάσταση του σταλινισμού από τον καπιταλισμό δίνει άλλη προοπτική στους πολίτες της πρώην "λαϊκής δημοκρατίας": οι πολίτες αυτοί είναι β΄ κατηγορίας, απόφοιτοι οικονομικού πανεπιστημίου γίνονται ταμίες σε φαστφουντάδικα, ο κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια για το φαγητό της ημέρας, η παρηγοριά των συνταξιούχων είναι ο αλκοολισμός, η νεολαία βρίσκει μόνη διασκέδαση τα ναρκωτικά. Το Τραμπάντ (μάρκα αυτοκινήτου), που έπρεπε να περιμένεις 10 χρόνια από τη στιγμή που έκανες αίτηση, αντικαθίσταται από άμεσα διαθέσιμες Μερσεντές, BMW και Audi που κανείς βεβαίως δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει. Οι οικονομίες μιας ζωής μετατρέπονται σε παλιόχαρτα και τα αγάλματα των Μαρξ, Έγκελς και Λένιν αντικαθίστανται από σβάστικες των νεοναζί.
Το Goodbye Lenin είναι μία πολύ συμπαθητική ταινία που κρίνει και παραλληλίζει 2 πολιτικά συστήματα, τον σταλινισμό και τον καπιταλισμό, εξού και η άσχημη κριτική που απέσπασε από τον ΟΔΗΓΗΤΗ (έντυπο του Κ.Σ της ΚΝΕ), που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να θεωρεί τα κράτη αυτά παράδεισο, και θεωρεί ότι η ταινία προπαγανδίζει την σοσιαλδημοκρατία!!
