Δημοσιεύουμε σήμερα το κείμενο της ομιλίας του σ. Νίκου Κανελλή, στα πλαίσια της συζήτησης που γίνεται σήμερα στο 26ο κάμπινγκ Antinazizone-YRE στο Δρέπανο Θεσπρωτίας.
Είναι ξεκάθαρο ότι τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, μια σειρά από ακροδεξιά λαϊκιστικά κόμματα και ηγέτες ενισχύονται εκλογικά.
Σε κάποιες χώρες έχουν καταλάβει ακόμη και κυβερνητικές θέσεις ή ελέγχουν πλήρως τις κυβερνήσεις. Παράλληλα, σε αρκετές περιπτώσεις δυναμώνουν και τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη διεθνή άνοδο της ακροδεξιάς από τη δεκαετία του ’30, που οδήγησε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρόκειται για μια μεγάλη γκάμα κομμάτων που συμπεριλαμβάνει την υπερσυντηρητική δεξιά, λαϊκιστές, εθνικιστές και ρατσιστές μέχρι και νεοφασίστες και νεοναζί. Φυσικά υπάρχουν διαφορές, δεν είναι όλοι αυτοί κάτι το ενιαίο, όμως αναμφίβολα εντάσσονται στο γενικό ρεύμα ενίσχυσης της άκρας δεξιάς του πολιτικού φάσματος.
Εμβληματικό παράδειγμα είναι ο Ντόναλτ Τράμπ, που εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016. Πιο πρόσφατα, ο Ζαίχ Μπολσονάρου εκλέχτηκε στη Βραζιλία το 2018. Ο Ματέο Σαλβίνι, επικεφαλής της Λέγκα, που από τη θέση του υπουργού εσωτερικών ουσιαστικά ελέγχει την Ιταλική κυβέρνηση. Ο Βίκτορ Όρμπαν πρωθυπουργός της Ουγγαρίας από το 2010, ο Γιάροσλαβ Κατσινσκι πρωθυπουργός της Πολωνίας.
Ευρωεκλογές
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές επιβεβαιώθηκε αυτή η άνοδος αν και όχι στο βαθμό που ήλπιζαν οι ίδιοι οι ακροδεξιοί.
Ο Σαλβίνι είχε βάλει στόχο να συγκεντρώσει όλους τους ακροδεξιούς σε μια κοινή ευρωομάδα και να πάρει το 1/3 των εδρών. Σε αυτό απέτυχε.
Έτσι παρότι στη Γαλλία ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν ήρθε πρώτος και σε χώρες όπως η Σουηδία, η Φινλανδία, η Γερμανία και ρατσιστικά ακόμη και φιλοφασιστικά κόμματα δυναμώνουν, η εικόνα είναι σύνθετη και αντιφατική.
Λαμβάνοντας υπόψη και την αποχή στις ευρωεκλογές βλέπουμε ότι:
Στην Γαλλία η Λεπέν πήρε 23,31% αλλά με συμμετοχή στο 50,12%, δηλαδή το πραγματικό ποσοστό είναι 11,9% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος. Στην Ιταλία ο Σαλβίνι πήρε 34,33% αλλά με τη συμμετοχή στο 54,50%, το πραγματικό ποσοστό του είναι 18,7%. Στην Ουγγαρία ο Όρμπαν πήρε μεν 50,14% αλλά η συμμετοχή ήταν μόλις 43,36%, δηλαδή στην πραγματικότητα τον ψήφισε το 21,7% του εκλογικού σώματος. Επιπλέον, το ναζιστικό Jobbik που πριν κάποια χρόνια είχε φτάσει μέχρι και το 17%,πήρε 6.34% στις πρόσφατες ευρωεκλογές από 14.7% το 2014. Στην Πολωνία το κόμμα του «Νόμος και Δικαιοσύνη» του Γιαροσλαβ Κατσίνσκι πήρε 45,4% αλλά η συμμετοχή ήταν μόλις 45,68% δηλαδή το ψήφισε το 20,7% του εκλογικού σώματος. Οι Σουηδοί Δημοκράτες πήραν 15,34% με τη συμμετοχή στο 55,27%,δηλαδή το πραγματικό του ποσοστό είναι 8,5%. Ενώ στην Ισπανία το ακροδεξιό φιλοφρανκικό VOX από 10,26% στις εθνικές εκλογές του Μαΐου έπεσε στο 6,2% στις ευρωεκλογές. Στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα για την ελευθερία του Βίλντερς πήρε 4,1%.
Στην Ελλάδα η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής έπαθε εκλογικό στραπάτσο αποτυγχάνοντας να μπει στη Βουλή και σήμερα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά στη συνέχεια.
Διαφορές με το ‘30
Έχοντας πει αυτά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν κεφαλαιώδεις διαφορές σήμερα σε σχέση με την άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του ‘30.
Καταρχήν, η σημερινή ακροδεξιά δεν μπορεί (ακόμη) να κινητοποιήσει μαζικά στρώματα της κοινωνίας. Δεν έχει οργανώσει μαζικά τάγματα εφόδου με τα οποία να μπορεί να τσακίσει με τη βία τις οργανώσεις των εργαζομένων και την Αριστερά.
Εκεί όπου κυβερνούν ακροδεξιοί, λαϊκιστές κλπ το κράτος γίνεται πιο αυταρχικό και βίαιο αλλά δεν έχουμε την επιβολή μιας ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας όπου ο στρατός, η αστυνομία και οι παρακρατικοί να μπορούν να επιβάλλουν τον τρόμο.
Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα η έλευση ακροδεξιών στην κυβέρνηση έχει πυροδοτήσει μαζικά κινήματα αντίστασης και έχει ριζοσπαστικοποιήσει μαζικά στρώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Στην Ιταλία εκατοντάδες χιλιάδες κινητοποιήθηκαν σε διάφορες περιπτώσεις απέναντι στη ρατσιστική πολιτική του Σαλβίνι. Στη Γερμανία πραγματοποιήθηκαν ιστορικές διαδηλώσεις τα τελευταία δυο χρόνια απέναντι στο AfD, κατά των ναζιστών και υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων. Να σημειώσουμε την κινητοποίηση πάνω από 200.000 ανθρώπων στο Βερολίνο το φθινόπωρο του 2018 όπως και την πρόσφατη κινητοποίηση υπέρ του Sea Watch και της Carolla Rakete.
Μαζικές καταλήψεις αεροδρομίων ήταν η απάντηση του αμερικάνικου κινήματος απέναντι στην προσπάθεια του Τράμπ να απαγορεύσει την είσοδο μουσουλμάνων στις ΗΠΑ τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησής του.
Ενώ σε αρκετές χώρες η άνοδος της ακροδεξιάς συνοδεύτηκε από έξαρση των ταξικών αγώνων ή από μαχητικές εργατικές κινητοποιήσεις.
Είδαμε εργατικές κινητοποιήσεις στην Αυστρία και την Ουγγαρία απέναντι στα αντεργατικά μέτρα των ακροδεξιών κυβερνήσεων.
Μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και γενικά της εκπαίδευσης απέναντι στις επιθέσεις του Μπολσονάρου.
Σκληρές απεργίες των εκπαιδευτικών οι οποίες μάλιστα πέτυχαν μεγάλες νίκες στις ΗΠΑ.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πρόκειται για πιο σύνθετη διαδικασία. Συχνά η άνοδος της ακροδεξιάς λειτουργεί ως το μαστίγιο της αντεπανάστασης για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του Μαρξ.
Να σημειώσουμε επίσης ότι σήμερα, σε αντίθεση με τη δεκαετία του ‘30, μεγάλα τμήματα των καπιταλιστών βλέπουν επιφυλακτικά τους ακροδεξιούς γιατί απειλούν στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου όπως είναι η ΕΕ και γιατί δεν είναι πλήρως ελεγχόμενοι από αυτούς. Ταυτόχρονα, φοβούνται τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει μια ανεξέλεγκτη αντιδραστική πολιτική της ακροδεξιάς.
Ο Σαλβίνι, η Λεπέν και οι υπόλοιποι ακροδεξιοί λαϊκιστές της Ευρώπης μιλάνε ανοιχτά ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ -από τη σκοπιά των συμφερόντων μιας μερίδας της δικής τους αστικής τάξης- όμως ο κύριος κορμός των καπιταλιστών στις ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά της Γερμανίας θέλει να κρατήσει την ενιαία αγορά της ΕΕ.
Οι αστικές τάξεις είναι διαιρεμένες στο εσωτερικό τους και δεν υποστηρίζουν σαν σύνολο τον προστατευτισμό και τον εμπορικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Οι αστικές τάξεις και κυρίως τα πιο διορατικά της τμήματα δεν επιδιώκουν έναν γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο από τη μια επειδή σήμερα υπάρχουν τα πυρηνικά και κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε ολική καταστροφή του πλανήτη. Και από την άλλη επειδή ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε επαναστατικές αναταράξεις την καπιταλιστική εξουσία παγκόσμια.
Σε καμία χώρα την τελευταία 10ετία το μεγάλο κεφάλαιο δεν έκανε ότι έκαναν οι μεγιστάνες του κεφαλαίου στη Γερμανία το ‘33, όταν έδωσαν το χρίσμα της εξουσίας στον Χίτλερ ανοίγοντας το δρόμο στον 2ο ΠΠ.
Αυτά τα λέμε επειδή πρέπει να έχουμε τη σωστή ισορροπία αλλά σε καμία περίπτωση για να προκαλέσουμε εφησυχασμό.
Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι μια σοβαρή απειλή. Αλλά δεν οδεύουμε προς την επικράτηση του φασισμού διεθνώς – μια άποψη που υποστηρίχθηκε ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Τράμπ και του Μπολσονάρου.
Επιπτώσεις
Η ενίσχυση της ακροδεξιάς -είτε εκεί όπου έχει καταλάβει κυβερνητικές θέσεις, είτε εκεί αναπτύσσει δυναμική αλλά είναι στην αντιπολίτευση- έχει χειροπιαστές επιπτώσεις στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πρώτα από όλα στις ζωές των προσφύγων και των μεταναστών οι οποίοι διαρκώς αυξάνονται!
Κλειστά σύνορα που έχουν οδηγήσει σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Συνοριοφύλακες. Στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φυλακές. Σκλαβοπάζαρα. Άγρια εκμετάλλευση από εργοδότες και εγκληματικά κυκλώματα. Τράφικινγκ και δουλεμπόριο. Ρατσιστικές επιθέσεις και φασιστική βία.
Αυτή είναι η υποδοχή από τις ακροδεξιές κυβερνήσεις αλλά συχνά και από τις παραδοσιακές αστικές κυβερνήσεις σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν εξαναγκαστεί στο δρόμο της προσφυγιάς.
Μετά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σειρά έχουν τα δικαιώματα των Ρομά, των ΛΟΑΤ* ανθρώπων, των γυναικών, των εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων και εν γένει τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Ενισχύεται η φασιστική βία αλλά και ο κρατικός ρατσισμός. Εντείνεται η κρατική καταστολή.
Η εικόνα συμπληρώνεται με τις επιθέσεις στις εργατικές κατακτήσεις.
Το 8ωρο. Τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Η ελεύθερη πολιτική δράση. Η ελευθερία της έκφρασης και του τύπου βρίσκονται στο στόχαστρο όλο και πιο έντονα από τη Ρωσία του Πούτιν μέχρι τις ΗΠΑ του Τράμπ, τη Βραζιλία του Μπολσονάρου και την Ουγγαρία του Όρμπαν.
Τέλος, οι ακροδεξιοί στις κυβερνήσεις εφαρμόζουν πολιτικές στήριξης των δικών τους εθνικών καπιταλιστών απέναντι στον ανταγωνισμό του ξένου κεφαλαίου.
Με φοροαπαλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, μέτρα προστατευτισμού και πολιτικές που επιτρέπουν την ασυδοσία στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Για παράδειγμα τους λίγους μήνες που κυβερνά ο Μπολσονάρου έχει επιταχυνθεί δραματικά η καταστροφή ενός σημαντικού πνεύμονα της γης, του Αμαζονίου. Ο Τράμπ είναι αρνητής της κλιματικής αλλαγής και αποδεικνύεται ο καλύτερος υπηρέτης των κολοσσών εξόρυξης πετρελαίου.
Ακροδεξιά μετατόπιση των παραδοσιακών δεξιών κομμάτων
Επιπλέον η εκλογική ενίσχυση της ακροδεξιάς επιδρά στο συνολικό πολιτικό τοπίο και το μετατοπίζει προς τα δεξιά.
Πολλά παραδοσιακά δεξιά-αστικά κόμματα μετατοπίζονται προς τα δεξιά, υιοθετούν συνθήματα και πολιτικές από την ακροδεξιά.
Το κάνουν με το σκεπτικό ότι θα της ανακόψουν την εκλογική άνοδο και από την άλλη για να στρέψουν την προσοχή των χτυπημένων στρωμάτων της κοινωνίας μακριά από τις αντιλαϊκές πολιτικές και έτσι να συγκρατήσουν την εκλογική τους βάση.
Ας δούμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Σαν αντιπολίτευση κράτησε εθνικιστική στάση στο Μακεδονικό συμμετέχοντας και στηρίζοντας τα συλλαλητήρια.
Μέσω του Α. Γεωργιάδη και άλλων υιοθέτησε μεγάλο μέρος του ακροδεξιού λόγου και της προπαγάνδας γύρω από την εγκληματικότητα, την έλλειψη ασφάλειας κοκ.
Και με το που ήρθε στην κυβέρνηση, μερικά από τα πρώτα μέτρα που πήρε ήταν ο ουσιαστικός αποκλεισμός των προσφύγων και μεταναστών από το ΕΣΥ βάζοντας εμπόδια στη λήψη ΑΚΜΑ και η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Κύριες αιτίες ανόδου
Υπάρχουν μια σειρά από αιτίες για τις οποίες ενισχύεται η ακροδεξιά.
Πρόκειται για συνδυασμό παραγόντων και όχι για έναν μόνο παράγοντα, και φυσικά υπάρχουν διαφορές και ιδιαιτερότητες από χώρα σε χώρα.
Όμως υπάρχει μια κοινή βάση στο διεθνές αυτό φαινόμενο.
Καταρχήν, τα χρόνια της κρίσης οι κυβερνήσεις των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, είτε Συντηρητικών δεξιών είτε Σοσιαλδημοκρατικών, χτύπησαν το βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις των εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Ουσιαστικά τους φόρτωσαν το κόστος της παγκόσμιας κρίσης για να σώσουν τις τράπεζες και τους καπιταλιστές.
Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα και οι επιπτώσεις της οδήγησαν μεγάλα στρώματα της κοινωνίας να έρθουν σε σύγκρουση με τα παραδοσιακά αστικά κόμματα. Αυτές οι πολιτικές προκάλεσαν οργή και μια διάθεση τιμωρίας των κομμάτων αυτών.
Αυτό το είδαμε πολύ καθαρά και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.
Η ΕΕ έγινε συνώνυμο των αντιλαϊκών πολιτικών που επιβλήθηκαν με τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο. Αρκεί να θυμηθούμε την επιβολή κυβερνήσεων και πρωθυπουργών στην Ιταλία ή το ελληνικό ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ κάτω από τον ωμό εκβιασμό των δήθεν «δημοκρατών» της ΕΕ.
Σε συνθήκες μεγάλης ταξικής πόλωσης, συνθήκες εκρηκτικές που σε κάποιες περιπτώσεις πήραν σχεδόν επαναστατικό χαρακτήρα, πάντα ενισχύονται τόσο οι δυνάμεις της επανάστασης όσο και της αντεπανάστασης.
Σε συνθήκες ταξικής πόλωσης που το κοινωνικό θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα τότε σημαντικά μικροαστικά ή περιθωριοποιημένα εργατικά στρώματα ριζοσπαστικοποιούνται είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά. Κοινό στοιχείο των ακροδεξιών όλων των αποχρώσεων είναι ότι εμφανίζονται ως έξω και ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Ως τιμωροί του κατεστημένου.
Αυτή η τάση ενισχύεται από τους καπιταλιστές οι οποίοι θέλουν εφεδρείες για να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να χάσουν τον έλεγχο των πραγμάτων ενδεχόμενο.
Η Χρυσή Αυγή για παράδειγμα, την ταραγμένη 5ετία 2010-2015 είχε την στήριξη ενός μέρους των Ελλήνων καπιταλιστών.
Εφοπλιστές και εργολάβοι της Ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα την χρηματοδότησαν αδρά. Παράλληλα ένα κομμάτι του βαθέως κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαστικό σώμα) τους εξασφάλισε ασυλία για την εγκληματική τους δράση.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που προκάλεσε αντιφασιστική έκρηξη σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ακόμη υποταχθεί και εξευτελιστεί, η αστική τάξη αποφάσισε να τραβήξει τα λουριά στο μαντρόσκυλο της ΧΑ που έβγαινε εκτός ελέγχου. Τότε άρχισε να μιλά για την ανάγκη μιας πιο σοβαρής ΧΑ.
Απουσία μαζικής επαναστατικής Αριστεράς
Ο καθοριστικός παράγοντας όμως που έχει επιτρέψει στους ακροδεξιούς, τους εθνικιστές και τους φασίστες να σηκώσουν ξανά κεφάλι, 75 χρόνια μετά τον 2ο ΠΠ είναι ότι δεν έχει χτιστεί ακόμη μια μαζική επαναστατική Αριστερά.
Διεθνώς, και ειδικά στην Ευρώπη, τα τελευταία 10 – 15 χρόνια, στη μια χώρα μετά την άλλη, εμφανίστηκαν μαζικά Αριστερά κόμματα. Η κρίση και η λιτότητα τα ενίσχυσε. Αυτά τα κόμματα -τα ρεφορμιστικά κόμματα της εποχής όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- είχαν πολλές ευκαιρίες να συσπειρώσουν γύρω τους εργαζόμενους και την πλειοψηφία των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων και έτσι να ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή.
Όμως αυτές οι ευκαιρίες πήγαν χαμένες γιατί το ένα μετά το άλλο αυτά τα κόμματα συμβιβάστηκαν και οι ηγεσίες τους υποτάχθηκαν στο σύστημα, διατηρώντας κάποια «αριστερά» προσχήματα.
Αυτή την διαδικασία την ζήσαμε στην Ελλάδα ξεκάθαρα με την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παρόμοιες ήταν οι εξελίξεις γύρω από το Ποδέμος στην Ισπανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας, το Die Linke στην Γερμανία, κα.
Τα κόμματα αυτά λόγω του ρεφορμιστικού τους χαρακτήρα απέτυχαν να δώσουν διέξοδο στη συσσωρευμένη κοινωνική οργή και κινήθηκαν με ατολμία σε μια κατεύθυνση συμβιβασμού και όχι σύγκρουσης με το κατεστημένο και το καπιταλιστικό σύστημα.
Αντί να προβάλλουν ένα συνεκτικό και τολμηρό μεταβατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα σαν τον μόνο τρόπο για να ξεπεραστεί η δομική κρίση του καπιταλισμού -οικονομική και οικολογική- προσπάθησαν γίνουν τα ίδια διαχειριστές του συστήματος και υποτάχθηκαν σε αυτό. Αυτό έβαλε την Αριστερά στις περισσότερες περιπτώσεις στο κάδρο του κατεστημένου.
Προσφυγικό
Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και το προσφυγικό – μεταναστευτικό.
Καταρχάς τα παραδοσιακά κόμματα του κατεστημένου υιοθέτησαν τη ρατσιστική ατζέντα εμφανίζοντας τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως απειλή και τους χρησιμοποίησαν για να τους φορτώσουν το χτύπημα του κοινωνικού κράτους, της υγείας, της παιδείας κοκ.
Για να πουν ότι για τα προβλήματα στα νοσοκομεία και τα σχολεία, για τους μειωμένους μισθούς και τις περικοπές στις συντάξεις δεν φταίνε οι πολιτικές λιτότητας και το καπιταλιστικό σύστημα αλλά φταίνε οι πρόσφυγες που έρχονται και παίρνουν τους πόρους από τους ντόπιους. Τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους και για αυτό φταίνε οι πρόσφυγες λένε πολλά αστικά κόμματα.
Στο προσφυγικό η Αριστερά απέτυχε να δώσει πραγματική απάντηση, παρά τα μαζικά κινήματα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες που είδαμε σε όλη την Ευρώπη το 2015. Παρέμεινε στο επίπεδο του ανθρωπισμού αντί να συνδέσει την αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες με τον αγώνα για μεγαλύτερες δαπάνες στο κοινωνικό κράτος και ενάντια στις πολιτικές λιτότητας.
Εν κατακλείδι, η ακροδεξιά πάτησε πάνω στην κοινωνική δυσαρέσκεια για το κατεστημένο και την ΕΕ -που προκάλεσε η κρίση του συστήματος και η λιτότητα- χρησιμοποίησε το μεταναστευτικό και κυρίως την απουσία μιας πραγματικά μαζικής επαναστατικής Αριστεράς οπλισμένης με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα ξεπεράσματος της κρίσης και έχτισε την εκλογική της δύναμη.
Ελλάδα
Φυσικά από χώρα σε χώρα υπάρχουν διαφορές και ιδιαιτερότητες.
Στην Ελλάδα μετά από σχεδόν 9 χρόνια διαρκούς εκλογικής ενίσχυσης των φασιστών, η ΧΑ υπέστη μια μεγάλη εκλογική ήττα αποτυγχάνοντας να μπει στη βουλή.
Στο εσωτερικό της έχει ξεσπάσει ένα πραγματικός εμφύλιος και τα εσωτερικά πλακώματα, τα αλληλοκαρφώματα και οι αποχωρήσεις έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας.
Η ΧΑ δίνει την εικόνα του καραβιού που βουλιάζει και των ποντικών που τρέχουν να σωθούν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα από τη μια της πίεσης του αντιφασιστικού κινήματος που τα τελευταία χρόνια έχει επιφέρει ήττες στην στη ΧΑ. Η ακύρωση των φασιστοσυνάξεων για τα Ίμια. Το κλείσιμο δεκάδων γραφείων πανελλαδικά. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για τον Φύσσα είχαν αποτελέσματα.
Ρόλο έπαιξε φυσικά και η δίκη της Χρυσής Αυγής. Γιατί ανάγκασε τη ΧΑ να μαζέψει τα τάγματα εφόδου και γιατί έφερε στη δημοσιότητα τα αδιάσειστα στοιχεία για την εγκληματική της δράση και τη ναζιστική της ιδεολογία και δομή.
Επιπλέον η προσπάθεια του Μιχαλολιάκου να προστατέψει πρώτα από όλα τον εαυτό του και έπειτα τον σκληρό πυρήνα γύρω του άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και προκάλεσε ανοιχτές καταγγελίες και αποχωρήσεις από πρωτοκλασάτα στελέχη όπως ο πρώην ευρωβουλευτής Φουντούλης, ο πρώην βουλευτής Μίχος, ο Λαγός κα.
Η αποτυχία της ΧΑ να μπει στη Βουλή είναι ένα δυνατό πλήγμα στην εικόνα της, της στερεί πόρους και τη δυνατότητα να το παίζει ένα μεγάλο κοινοβουλευτικό κόμμα και να έχει δημοσιότητα και επιπλέον οι κατηγορούμενοι θα κληθούν να απολογηθούν στη δίκη χωρίς την ιδιότητα του βουλευτή.
Η εκλογική επιτυχία του Βελόπουλου δεν είναι το ίδιο και δεν πρέπει να συγχέεται με τη ΧΑ. Παρά τον ακροδεξιό ρατσιστικό του λόγο η κρίσιμη διαφορά είναι ότι ο Βελόπουλος δεν έχει τάγματα εφόδου που να επιβάλλουν τον τρόμο σε ολόκληρες περιοχές όπως ήταν ο Άγιος Παντελεήμονας όταν είχε πέσει στα νύχια ΧΑ.
Φυσικά και είναι επικίνδυνος αλλά δεν είναι το ίδιο με τους φασίστες.
Το αντιφασιστικό κίνημα θα πρέπει να κατανοήσει αυτή την ευνοϊκή συγκυρία και να την αξιοποιήσει. Τώρα είναι η ώρα για να επιφέρουμε συντριπτικά πλήγματα στους φασίστες.
Με πρώτο σταθμό τον αντιφασιστικό Σεπτέμβρη και την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα το αντιφασιστικό κίνημα θα πρέπει να προχωρήσει σε μαζικές και ενωτικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια και εκδηλώσεις με πρώτο στόχο να ασκηθεί αφόρητη πίεση στη δίκη.
Κανένα περιθώριο δεν πρέπει να δώσουμε στο δικαστήριο να ρίξει τους φασίστες και ειδικά τον Μιχαλολιάκο στα μαλακά. Όλοι βαθιά στη φυλακή! Τίποτα λιγότερο! Αυτό πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος για το Σεπτέμβρη.
Παράλληλα να δώσουμε ένα ισχυρό μήνυμα στον Μητσοτάκη, τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Βρούτση και τους υπόλοιπους της δεξιάς κυβέρνησης ότι θα μας βρουν απέναντί τους.
Σε κάθε προσπάθεια να περιστολής των δημοκρατικών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών όπως είναι τα εμπόδια στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η στέγη, οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης κλπ.
Θα μας βρουν απέναντί τους σε κάθε αυταρχικό μέτρο όξυνσης της καταστολής. Στην επανασύσταση των μισητών ομάδων ΔΙΑΣ. Στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Στην καταστολή των κινητοποιήσεων που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ενωτικά και δυναμικά.
Αυτές τις μάχες θα πρέπει να προετοιμάσουμε και να τις δώσουμε όλοι μαζί.
Ο αντιφασιστικός αγώνας όμως θα πρέπει να συνδυαστεί και με τον πολιτικό αγώνα και την προσπάθεια να χτίσουμε τις μαζικές οργανώσεις που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι απότοκο της ίδιας της κρίσης του καπιταλισμού.
Η ίδια η λογική του συστήματος γεννά τις συνθήκες που θρέφουν και δυναμώνουν την ακροδεξιά από τους λαϊκιστές μέχρι τους ναζί δολοφόνους.
Αυτό δεν αποδεικνύεται άλλωστε από το γεγονός ότι 75 χρόνια μετά τον 2ο ΠΠ, τα κρεματόρια και τα εκατομμύρια θυμάτων του φασισμού είμαστε ξανά αντιμέτωποι με την ακροδεξιά απειλή;
Για αυτό χρειαζόμαστε μαζικές πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς που να είναι προετοιμασμένες για τη σύγκρουση και τη ρήξη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Και αυτό απαιτεί να έχουν σοσιαλιστικό πρόγραμμα, διεθνιστική σημαία, εσωτερική δημοκρατία και εμπιστοσύνη στις τεράστιες δυνατότητες του μαζικού εργατικού κινήματος.
Σας καλούμε λοιπόν να δώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα για να χώσουμε τη ΧΑ βαθιά στη φυλακή, να τσακίσουμε το φασισμό σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, σχολείο και εργασιακό χώρο. Αλλά και να δώσουμε τέλος στον καπιταλισμό, σε αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά Τράμπ και Μπολσονάρου, Μιχαλολιάκους και Βελόπουλους, φτώχεια, δυστυχία και φασισμό. Ελάτε να δώσουμε αυτή τη μάχη μαζί!
