Το Ξεκίνημα με την κατά καιρούς αρθρογραφία του, προσπαθεί να συνεισφέρει στην αναπόφευκτη πολιτική αναζήτηση που διακρίνει κάθε διαφορετική φάση εξέλιξης του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος διεθνώς.
Κεντρικά ζητήματα που αφορούν την φυσιογνωμία και τις κοινωνικές συμμαχίες που αναπτύσσει το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ), βρίσκονται σε διαδικασία συζήτησης εδώ και πολύ καιρό (και εξαιτίας της πανελλαδικής του συνάντησης στις 6-7 Δεκέμβρη). Δύο απ’ αυτά είναι:
1. ποια είδους σχέση πρέπει να έχει το ΕΚΦ με την ηγεσία των συνδικάτων και συνακόλουθα με την σοσιαλδημοκρατία
2. που βρίσκεται η ισορροπία στην σχέση πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων μέσα στο ΕΚΦ.
1.Η ανάγκη της σύνδεσης του ΕΚΦ με τα συνδικάτα προφανώς είναι αυτονόητη. Η ιστορική προοπτική του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση εξαρτάται από τον βαθμό και το βάθος της σχέσης του με τα κινήματα των εργαζομένων και τις ιστορικές τους οργανώσεις. Ωστόσο το είδος της σύνδεσης δεν μπορεί παρά να πατάει πρώτα και κύρια στην αναγνώριση της σημερινής πραγματικότητας στα ελληνικά συνδικάτα.
Η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ στις μεγάλες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και στην ΓΣΕΕ, λειτουργεί απροκάλυπτα ως ο δούρειος ίππος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της κυβέρνησης όλα τα τελευταία χρόνια. Δεν στήριξαν καμιά από τις διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας της ΕΕ με απεργιακές κινητοποιήσεις -ούτε καν την τελική σύνοδο στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη.
Έβαλαν πλάτη σε όλες τις στρατηγικές επιθέσεις της κυβέρνησης Σημίτη των τελευταίων χρόνων. Δεν παρείχαν την αυτονόητη αλληλεγγύη και υποστήριξη σε απεργιακά μέτωπα που ανοίχθηκαν ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές (π.χ. κινήματα απολυμένων σε επιχειρήσεις που έκλεισαν). Δεν ανέπτυξαν ούτε μια πρωτοβουλία στην κατεύθυνση του συντονισμού, αντίθετα πριμοδότησαν τον κατακερματισμό. Απείχαν ή καταψήφιζαν ανοικτά κάθε πρόταση αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική (ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΛΜΕ). Ο δε Πολυζωγόπουλος με τις κατά καιρούς δηλώσεις του, είναι κάτι σαν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Νο 2. Αυτή η εικόνα στην προεκλογική περίοδο που μπαίνουμε, ενισχύεται. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός λειτουργεί ως "κατάψυξη" στην οποία μπαίνουν όλες οι εργατικές διεκδικήσεις, για να μπορέσει ο Σημίτης απερίσπαστος να φιλοτεχνήσει ένα δήθεν "φιλολαϊκό" προφίλ.
Το φόρουμ πρέπει να κινηθεί με 3 αρχές:
α) την στήριξη κάθε εργατικού αγώνα που αμφισβητεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές με εκστρατείες πλατιάς κοινωνικής αλληλεγγύης
β) την προβολή της ανάγκης του συντονισμού των αγώνων
γ) την στήριξη αυτών των δυνάμεων (πρωτοβάθμια σωματεία, αριστερές παρατάξεις, ανέντακτους συνδικαλιστές) μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που στηρίζουν, με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, τις εργατικές αντιστάσεις.
Σημαντική λοιπόν προϋπόθεση σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι η δημόσια κριτική των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, όταν και όπου αυτό χρειάζεται, παράλληλα με την πίεση για κοινή δράση. Κάποιες δυνάμεις υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα έβαζε όρια στην επιρροή του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και του φόρουμ μέσα στους χώρους των εργαζομένων. Αντίθετα εμείς πιστεύουμε ότι μια τέτοια στάση θα έπειθε τους εργαζόμενους ότι το φόρουμ είναι ειλικρινές και συνεπές στην πάλη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική. Θα έσπαγε στην πράξη την καραμέλα των συνδικαλιστικών ηγεσιών ότι "οι αγώνες δεν τραβάνε γιατί οι εργαζόμενοι δεν θέλουν". Θα βοηθούσε τις αριστερές αντιπολιτευτικές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να δικτυωθούν και να συντονιστούν μεταξύ τους κατά χώρο, κλάδο, περιφέρεια και διεθνώς, ώστε να μπορέσει να γίνει ορατό το αντίπαλο δέος στα ξεπουλήματα των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών (ΠΑΣΚΕ).
Βέβαια μια τέτοια τοποθέτηση βρίσκεται σε συνάρτηση με την κατανόηση του ρόλου που παίζει η σοσιαλδημοκρατία σήμερα -είτε από την θέση της κυβέρνησης, είτε από την θέση της αντιπολίτευσης. Η τελευταία 10ετία σηματοδότησε την ανοικτή πια ταύτιση των ηγεσιών τους με τις πολιτικές του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού. Και άνοιξε μια εποχή κρίσης γι’ αυτά τα κόμματα. Το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, και πιο ειδικά η αριστερή του πτέρυγα, έχει κάθε λόγο να επιτείνει αυτή την κρίση και να προτάξει την ανάγκη της ταξικής ανεξαρτησίας των εργαζομένων από την σοσιαλδημοκρατία. Έτσι οι αγώνες μπορούν να περάσουν από την άμυνα στην επίθεση, κι από την καταγγελία στην ανατροπή.
2.Η ενόχληση πολλών ανένταχτων, αλλά και οργανωμένων αγωνιστών-στριών, από τον υπερβολικό ή ακόμα και καπελωτικό τρόπο με τον οποίο διάφορες οργανώσεις προβάλλουν τους εαυτούς τους μέσα στο φόρουμ, είναι δικαιολογημένη. Αντικειμενικά αυτή η τάση θα τείνει να ενισχυθεί ενόψει εκλογών και της σημαντικής πιθανότητας να συνεργαστούν εκλογικά (όταν εκδίδονταν η εφημερίδα η συζήτηση αυτή δεν είχε ακόμα καταλήξει) ο ΣΥΝ, η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ, η ΔΕΑ και η ΚΟΕ.
Βέβαια αυτή η συζήτηση για να έχει νόημα πρέπει να ξεκινά καταρχήν από την αναγνώριση του καταλυτικού ρόλου που έπαιξαν οι πολιτικές οργανώσεις στη δημιουργία του φόρουμ στην Ελλάδα. Να έχει συνείδηση ότι η μάχη για την φυσιογνωμία, τον προσανατολισμό και τη δράση του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος -άρα και του φόρουμ- είναι αναπόφευκτα μια μάχη με πολιτικά χαρακτηριστικά. Άρα έχει σημασία όλες οι διαφορετικές απόψεις και προτάσεις να μπαίνουν με ειλικρίνεια στο τραπέζι της συζήτησης, με εμπιστοσύνη σ’ αυτούς-ες που θα τις κρίνουν τελικά. Και να καταλήγει στην υιοθέτηση κάποιων κοινά αποδεκτών όρων λειτουργίας και συμπεριφοράς, των οποίων ενδεχόμενη παραβίαση να καταγγέλλεται δημόσια και συγκεκριμένα.
Τέτοιοι όροι μπορούν να είναι:
Α. Ισότιμη και περιορισμένη αντιπροσώπευση (1-2 άτομα) των πολιτικών συνιστωσών στα συντονιστικά του φόρουμ, πανελλαδικά, τοπικά, χώρων ή περιφερειακά. Αντίστοιχα λελογισμένη αντιπροσώπευση στις ανοικτές διαδικασίες, συνελεύσεις κλ.π., ώστε να αφήνεται χώρος στους ανέντακτους-ες. Με άλλα λόγια οι πολιτικές οργανώσεις να μην κινητοποιούν το σύνολο των μελών τους, αλλά να συμμετέχουν δια αντιπροσώπων.
Β. Πλήρης σεβασμό της αρχής της συναίνεσης όσον αφορά συνολικές ή σοβαρές αποφάσεις.
Γ. Πλήρης σεβασμός του ειδικού βάρους κοινωνικών οργανώσεων ή συνιστωσών με ιστορία και παραδόσεις, στον αντίστοιχο σχεδιασμό μιας εκστρατείας, μιας εκδήλωσης ή μιας κινητοποίησης (π.χ. εκπαιδευτικοί φορείς για μια εκστρατεία για την εκπαίδευση).
Δ. Να προηγούνται συμφωνίες για το ποια είναι η αναλογία κομματικών ή κοινών (του φόρουμ) πανό, πικετών, σημαιών κ.λ.π. Καθώς και ποια μπλοκ προηγούνται με βάση τον χαρακτήρα και την στόχευση κάθε κινητοποίησης. Επίσης για τον τρόπο και το μέγεθος της παρέμβασης των πολιτικών συνιστωσών κατά τη διάρκεια ανοικτών εκδηλώσεων του φόρουμ, καθώς και για τους δημόσιους ομιλητές του φόρουμ με σεβασμό και κυκλική εκπροσώπηση όλων των διαφορετικών συνιστωσών του.
