Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου, αυτό που συμμετέχει στο κίνημα, υπερβάλλοντας τα χαρακτηριστικά αυθορμητισμού και αυτοργάνωσης του κινήματος το έχει ανάγει σε «κίνημα των κινημάτων» θεωρώντας ότι από αυτό και μόνο θα προέρθει η ανατροπή του καπιταλισμού χωρίς να χρειάζονται αιτήματα, πρόγραμμα, οργάνωση κτλ. Είναι αλήθεια ότι μέσα σε λίγες μόνο μέρες στο Σύνταγμα έγιναν βήματα για την καλύτερη οργάνωση και λειτουργία του κινήματος. Είναι επίσης σημαντικό ότι από την πρώτη ημέρα η συνέλευση της πλατείας δίνει τον τόνο στην οργάνωση αυτή και αποφασίζει με πολύ μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες.
Από το σημείο αυτό μέχρι να έρχεται η επανάσταση ή να υπάρχουν καταστάσεις «δυαδικής εξουσίας» όπως ακούγεται σε κάποιες τοποθετήσεις απέχουμε πολύ. Είναι φανερό ότι όλος ο κόσμος που κατεβαίνει στο Σύνταγμα δεν συμμετέχει στην οργάνωση του χώρου ενώ ταυτόχρονα η συνέλευση και οι διαδικασίες της παρά την εξαιρετική μαζικότητα της δεν αγγίζουν το σύνολο των «αγανακτισμένων». Όσο για τη δυαδική εξουσία, στοιχείο που στην ιστορία μαρτυρά επαναστατικές εξελίξεις, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει από μια και μόνο συνέλευση σε μία πλατεία.
«Φασίστες, βολεμένοι μικροαστοί»…
Ένα άλλο κομμάτι του αναρχικού χώρου απέχει από το Σύνταγμα πιστεύοντας ότι πρόκειται για ένα μικροαστικό – απολίτικο κίνημα όπου τον τόνο δίνουν οι υπερπατριώτες και οι φασίστες. Οι ίδιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι όλοι όσοι κατεβαίνουν στις πλατείες αγανακτούν μεν με το μνημόνιο και την κυβέρνηση αλλά την ίδια στιγμή δεν αγανακτούν με το ρατσισμό, την καταστολή, την καταπίεση και τον αυταρχισμό στους χώρους δουλειάς και φυσικά σε καμία περίπτωση με τον καπιταλισμό σαν σύνολο. Συνεπώς σύμφωνα με το κομμάτι αυτό του αναρχικού χώρου τα όσα γίνονται στις πλατείες δεν είναι ούτε «συνειδητοποιημένα» ούτε έχουν προοπτική.
Ξεκινώντας από το ζήτημα της συνείδησης και της προοπτικής οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι ιστορικά δεν υπάρχει κανένα μα κανένα κίνημα που να ξεκίνησε από την αρχή του με ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και άποψη απέναντι στο σύστημα. Προφανώς μέσα στο κίνημα υπάρχουν τέτοια κομμάτια «πρωτοπορίας» αλλά αν μπορεί να κάποιος να μας βρει ένα παράδειγμα ολόκληρου κινήματος με τέτοια χαρακτηριστικά ας μας το πει να μην κουραζόμαστε κι εμείς… δεν υπάρχει άλλωστε καλύτερο παράδειγμα από μία συνέλευση ενός σωματείου εργαζομένων. Και εδώ δεν αναφερόμαστε στα σωματεία σφραγίδες των επαναστατών κάθε λογής αλλά σε πραγματικά σωματεία σε χώρους δουλειάς όπου μέσα τους συνυπάρχουν κάθε άποψης και ιδεολογίας εργαζόμενοι. Όποιος έχει πάει σε μία τέτοια συνέλευση έχει γίνει μάρτυρας της πιο αντιφατικής συνείδησης. Ό ίδιος εργαζόμενος που μπορεί να είναι μαχητικός και αποφασισμένος στους αγώνες του σωματείου του μπορεί ταυτόχρονα να είναι ξενόφοβος, πατριώτης ή να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο επαναστάτης απέναντι σε αυτούς τους εργαζόμενους να τούς φτύσει σαν φασίστες ή να επενδύσει στα θετικά τους χαρακτηριστικά να δουλέψει μαζί τους και να προσπαθήσει να τους πείσει;
Για το ζήτημα των φασιστών. Οι νεοναζί της ΧΑ και οι όμοιοί τους έχουν από την αρχή καταγγείλει αυτό το κίνημα και απέχουν. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι διάφοροι πατριώτες και εθνικιστές δεν προσπαθούν να παρέμβουν. Ούτε σημαίνει ότι ένα μέρος του κόσμου στο σύνταγμα δεν θα μπορούσε να κινηθεί προς τα δεξιά. Ακριβώς όμως για όλους αυτούς του λόγους οι αριστεροί, οι αντιρατσιστές και οι αντιφασίστες πρέπει να είμαστε εκεί για να δώσουμε τη μάχη απέναντι τους.
Το ζήτημα της βίας
Τέλος, ένα τρίτο κομμάτι των αναρχικών κατακρίνει το κίνημα γιατί δεν είναι συγκρουσιακό και δεν την πέφτει στα ΜΑΤ στη βουλή κτλ. Εδώ δε θα πούμε και πολλά. Η θεοποίηση της βίας σε κομμάτια του αναρχικού χώρου απλά αποτελεί παράνοια. Είναι σαφές ότι η μη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής προσθέτει μαζικότητα. Είναι επίσης σαφές ότι κάθε φορά που οι αναρχικοί συγκρούονται με τα ΜΑΤ αυτό γίνεται στο όνομα του κινήματος χωρίς το κίνημα και χωρίς να ρωτήσουν το κίνημα. Τέτοιες συγκρούσεις των αυτόκλητων σωτήρων στην πλάτη της κοινωνίας να μας λείπουν.
