Βαγγέλης Κολτσίδης, Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων Vodafone-Panafon
Οι συνομοσπονδίες εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, έχουν προκηρύξει 24ωρη Γενική Απεργία για την Τετάρτη 6 Απρίλη. Αν δει κανείς τα βασικά αιτήματα της απεργίας, δύσκολα θα διαφωνήσει με αυτά:
- Αυξήσεις στους μισθούς τουλάχιστον στο ύψος του πληθωρισμού
- Κατάργηση εισφοράς αλληλεγγύης
- Αύξηση του αφορολόγητου
- Επαναφορά 13ου-14ου μισθού στον δημόσιο τομέα
- Στήριξη του ΕΣΥ με γενναία χρηματοδότηση
- Κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη
- Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να καλυφθούν τα χιλιάδες οργανικά κενά που υπάρχουν στο Δημόσιο
- Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις Δημόσιων οργανισμών και φορέων
Το ερώτημα που τίθεται όμως, είναι τι έχουν κάνει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όλο το προηγούμενο διάστημα, αφενός για να αντισταθούν στα παραπάνω, αφετέρου για να προετοιμάσουν την επιτυχία της Γενικής Απεργίας; Η απάντηση είναι, τίποτα.
Κοντεύει να κλείσει 1 χρόνος από την τελευταία φορά που καλέστηκε Γενική Απεργία από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ήταν τον Ιούνη του 2021, όταν απέναντι στον εργασιακό οδοστρωτήρα του νόμου Χατζηδάκη, είχαν καλέσει μια ακόμα 24ωρη απεργία-τουφεκιά στον αέρα. Καμία σοβαρή προετοιμασία, κανένα σχέδιο αγώνα, καμία προοπτική κλιμάκωσης. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Με τις αυξήσεις στις τιμές να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, με τα φτωχά εργατικά-λαϊκά νοικοκυριά να μην μπορούν να καλύψουν τους υπέρογκους λογαριασμούς και τις επιθέσεις στα εργασιακά να συνεχίζονται, μια απροετοίμαστη και χωρίς κανένα σχέδιο κλιμάκωσης 24ωρη απεργία δεν αποτελεί απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε.
Η παθητική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, βέβαια, δεν είναι πρωτοφανής. Τα δύο τελευταία χρόνια η πανδημία ανέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις τεράστιες ελλείψεις του ΕΣΥ σε υποδομές και προσωπικό. Οι υγειονομικοί, παράλληλα με τον ηρωικό αγώνα να κρατήσουν τα νοσοκομεία σε λειτουργία σώζοντας ζωές, προσπάθησαν να αναδείξουν αυτά τα κενά, δίνοντας μάχες με στάσεις εργασίας, απεργίες κλπ, μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Εκεί θα έπρεπε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να σταθούν στο πλευρό των υγειονομικών, καλώντας και τους υπόλοιπους κλάδους να μπουν στη μάχη για τη στήριξη του ΕΣΥ – αλλά όπως θυμόμαστε δεν συνέβη τίποτα σχετικό.
Όπως δεν πήραν και καμία απολύτως πρωτοβουλία για να στηρίξουν όσους εργατικούς αγώνες ξεδιπλώθηκαν την προηγούμενη περίοδο, οι οποίοι δεν ήταν λίγοι και μερικοί από αυτούς ήταν πολύ σημαντικοί. Όπως οι μαζικές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών το φθινόπωρο του ’21 ενάντια στην αξιολόγηση, ο αγώνας των λιμενεργατών ενάντια στο κάτεργο της COSCO, στα πετρέλαια Καβάλας και βέβαια ο νικηφόρος αγώνας των ντελιβεράδων στην efood. Αν κάτι έκαναν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ήταν να λάμψουν δια της απουσίας τους!
Αυτό το οποίο έχει ανάγκη το εργατικό κίνημα δεν είναι ένα μάτσο γραφειοκράτες συνδικαλιστές που στην ουσία βρίσκονται στο πλευρό της κυβέρνησης και αραιά και που καλούν καμιά απεργία για τα μάτια του κόσμου. Κανονικά θα έπρεπε να μπαίνουν μπροστά στους αγώνες που ξεσπούν σε κάθε χώρο, όχι μόνο για να «παρευρεθούν και να χαιρετίσουν», αλλά για να οργανώσουν τη μάχη, να συνδέσουν τις ξεχωριστές μάχες που ξεσπούν και να δοθούν κοινοί αγώνες.
Ασφαλώς όλα αυτά είναι μίλια μακριά από τις επιδιώξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Ο μόνος δρόμος για να αλλάξει αυτή η κατάσταση είναι να μπουν μπροστά στη μάχη οι δυνάμεις της ανατρεπτικής Αριστεράς και οι ανιδιοτελείς και μαχητικοί αγωνιστές σε κάθε χώρο.
Στην Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη πρέπει να επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή, για να έρθουν οι διεκδικήσεις μας στο προσκήνιο. Ταυτόχρονα, πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση για την καλύτερη οργάνωση των μαχών της επόμενης περιόδου. Κάτι τέτοιο απαιτεί:
- Σοβαρή προετοιμασία, σχέδιο και κλιμακούμενες κινητοποιήσεις
- Συντονισμός της ριζοσπαστικής-ανατρεπτικής Αριστεράς στους χώρους δουλειάς και συστηματική από κοινού δουλειά, με υπομονή, και με στόχο να περάσουν σταδιακά τα Σωματεία στα χέρια των εργαζομένων.
- Συνέχιση, επέκταση και συστηματοποίηση του συντονισμού από τα κάτω, των μαχητικών πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών.
- Η σημασία της ενότητας στη δράση και στη μάχη είναι θέμα κρίσιμης σημασίας. Στο χώρο της ανατρεπτικής (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς πρέπει να γίνουν σοβαρές προσπάθειες για κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες με το ΚΚΕ (όπως συνέβη στις περσινές φοιτητικές και αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη αλλά και στον αγώνα της efood).
- Διατηρώντας τις όποιες διαφορές μας, μπορούμε και πρέπει να ξαναχτίσουμε από κοινού και ενωτικά τα σωματεία, τις οργανώσεις μέσα από τις οποίες το εργατικό κίνημα μπορεί να δώσει αποτελεσματικά τις μάχες για την ανατροπή αυτού του όλο και πιο βαθιού εργασιακού μεσαίωνα.
