«Προτιμώ να πέσει η κυβέρνηση παρά να κάνω πίσω με την απεργία των καθηγητών!»,
δήλωσε ο «σκληρός άντρας» που κυβερνά αυτή τη χώρα. Το μόνιμο μοτίβο της κυβέρνησης επανήλθε. Το ακούσαμε και στις επιστρατεύσεις των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ και των ναυτεργατών.
«Ή εμείς ή εσείς» μας λέει με κάθε ευκαιρία η τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου και της Τρόικα. Το λαϊκό και εργατικό κίνημα πρέπει να σηκώσει το γάντι!
Μέσα σε μία μέρα…
Μέσα σε μία μόνο μέρα την Κυριακή 12/5 έγιναν τα εξής:
- Συνελήφθησαν 3 γυναίκες αγωνίστριες στις Σκουριές επειδή αντιστάθηκαν στα ΜΑΤ και στα χημικά
- ΜΑΤ μαζί με μπράβους της εργοδοσίας της ΜΕΒΓΑΛ επιχείρησαν σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα να σπάσουν την απεργία των εργαζομένων φορτώνοντας φορτηγά για διακίνηση προϊόντων
- 88.000 καθηγητές μπήκαν «στο χακί» προτού καν εξαγγείλουν απεργιακή κινητοποίηση
«Ή εμείς ή εσείς», μας κουνάνε το δάχτυλο ο Σαμαράς, ο Φαήλος, ο Γεωργιάδης, ο Βενιζέλος και η «Αριστερά της ευθύνης» δηλαδή Κουβέλης, Ψαριανός και σία… Γιατί, κάθε κίνημα αντίστασης είναι ζήτημα «ζωής και θανάτου» για την κυβέρνηση.
Κάθε αγώνας μπορεί να είναι το σπίρτο που θα ανάψει την φωτιά στον κάμπο, μέσα στις σημερινές συνθήκες της οργής και της απελπισίας. Κάθε αγώνας μπορεί να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Είτε είναι εργατικός, είτε είναι των κατοίκων μιας περιοχής όπως για παράδειγμα στις Σκουριές Χαλκιδικής. Γιατί κάθε αγώνας δείχνει την δύναμη του κινήματος και την αδυναμία της κυβέρνησης, η οποία φαντάζει ισχυρή μόνο χάρη στα χάλια και τον κατακερματισμό της Αριστεράς. Και μόνο χάρη στους Παναγόπουλους και τους Τσικρικάδες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που την κρίσιμη ώρα λειτουργούν πάντα σαν δούρειοι ίπποι μέσα στο κίνημα.
Η Αριστερά δυστυχώς συνεχίζει να βολοδέρνει ανάμεσα στην «παροχή διευκολύνσεων στους υγιείς επιχειρηματίες» (Τσίπρας) και στο καμία συνεργασία με κανέναν (Κουτσούμπας). Έτσι η Αριστερά, δεν μπορεί να δώσει τη διέξοδο και την πολιτική προοπτική που με αγωνία αναζητά η κοινωνία.
Αυτή η «αδυναμία» είναι που εξηγεί και την έλλειψη δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ και τα χαμηλά ποσοστά του ΚΚΕ. Ετσι εξηγείται το πώς σε μια εποχή σαρωτικής κρίσης των πάντων η ΝΔ και ο Σαμαράς αντέχουν και η Χρυσή Αυγή είναι τρίτο κόμμα. Και βέβαια έτσι εξηγείται το πώς «ο κανένας» είναι πλειοψηφία σε μια σειρά δημοσκοπήσεις σε όλα τα βασικά ερωτήματα.
Για την κυβέρνηση ο εντεινόμενος αυταρχισμός είναι μονόδρομος. Το ζήτημα και ταυτόχρονα η πρόκληση είναι το πότε και πώς το κίνημα μαζικά θα σηκώσει το γάντι και θα τη ρίξει!
Ο αγώνας των καθηγητών ξαναφέρνει με ορμή το ζήτημα του συντονισμού των αγώνων!
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν καταρχήν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες (ΜΕΤΡΟ-ΕΘΕΛ-ΗΛΠΑΠ) οι ναυτεργάτες, οι αγρότες και οι εκπαιδευτικοί –δηλαδή οι αγώνες του τελευταίου τριμήνου– ήταν όλοι μαζί την ίδια στιγμή με κοινό σχέδιο και σε αγώνα διαρκείας!
Για μια Αριστερά ενωτική, με σοσιαλιστικό πρόγραμμα
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η Αριστερά συνεργαζόταν για να διεκδικήσει την κυβέρνηση στηριγμένη σε ένα μαχητικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα δράσης! Ένα πρόγραμμα που να αμφισβητεί ευθέως την Τρόικα, τους τοκογλύφος τραπεζίτες και το κεφάλαιο, θέτοντας επί τάπητος την άρνηση αποπληρωμής του χρέους, την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των βασικών τομέων της οικονομίας τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, τον κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση κοκ.
Τότε πραγματικά ο καθρέπτης θα αποτύπωνε την πραγματικότητα. Δηλαδή μια φοβισμένη κυβέρνηση που θα έψαχνε τρόπο διαφυγής από τη χώρα.
Αντί γι’ αυτό η Αριστερά ψάχνει να βρει στηρίγματα στον Καμένο και άλλους (ο ΣΥΡΙΖΑ) ή πετάει τους διαφωνούντες έξω από το 19ο συνέδριο (το ΚΚΕ)!
Στην Αριστερά χρειάζονται πρωτοβουλίες στη βάση των πιο πάνω κατευθύνσεων: ενωτικές πρωτοβουλίες και στη βάση ενός μεταβατικού–σοσιαλιστικού προγράμματος.
Υπάρχει μια πλειάδα δυνάμεων στο χώρο της Αριστεράς που, μέσα από τις εμπειρίες των τελευταίων χρόνων, κινούνται στην κατεύθυνση των πιο πάνω στόχων και επιδιώξεων. Δυνάμεις από την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερό Ρεύμα, rproject, τμήμα της ΑΝΑΣΑ και της ν. ΣΥΝ) από τους διαφωνούντες του ΚΚΕ, την Πρωτοβουλία των 1000 (Ξεκίνημα, Παρέμβαση από ΜΑΑ, Κομμουνιστική Ανανέωση & Αριστερή Παρέμβαση ΑΡΑΝ από ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και ανένταχτοι-ες μπορούν και πρέπει να βρουν κοινό βηματισμό τόσο στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς όσο και στο συνδικαλιστικό κίνημα και στα κινήματα αλληλεγγύης και αντιφασιστικής δράσης.
Αυτό είναι ένα από τα πιο άμεσα και κρίσιμα καθήκοντα που προκύπτουν γι’ αυτή την Αριστερά στο άμεσο μέλλον.
