Της Tanja Niemeier, Σοσιαλιστική Εναλλακτική – SAV, γερμανικό τμήμα της CWI
Κάθε Δευτέρα, χιλιάδες διαδηλωτές βγαίνουν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων, ενάντια στην "ατζέντα 2010" της κυβέρνησης, ακολουθώντας τις παραδόσεις του κινήματος ενάντια στο αντιδημοκρατικό καθεστώς της σταλινικής Ανατολικής Γερμανίας.
Η θανάσιμη επίθεση του Hartz IV…
Εκατομμύρια ανέργων σε όλη τη Γερμανία έχουν λάβει επιστολές τις τελευταίες εβδομάδες, που τους ενημερώνουν για την σκληρή πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν σε περίπτωση που το Hartz IV, το σχέδιο που αφορά στους ανέργους και συμπεριλαμβάνεται στην "ατζέντα 2010", ψηφιστεί τελικά το 2005.
Σύμφωνα με την IG Metall, (το μεγαλύτερο συνδικάτο μετάλλου και μηχανοκατασκευών στη Γερμανία), περίπου μισό εκατομμύριο ανέργων θα βρεθεί χωρίς καμία κρατική βοήθεια από το Γενάρη 2005, αν ο νόμος περάσει όπως προτείνεται.
Αλλά ακόμη και αυτοί που θα συνεχίσουν να παίρνουν επιδόματα, θα αντιμετωπίσουν ένα αβέβαιο μέλλον. Εκατομμύρια σε όλη τη χώρα, θα δουν τα επιδόματά τους να μειώνονται στα 331 ευρώ το μήνα στην Ανατολική Γερμανία, και σε 345 στη Δυτική, μόλις λήξει ο πρώτος χρόνος ανεργίας κατά τον οποίο θα έχουν πάρει πλήρη επιδόματα. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν μόλις με 10 ευρώ την ημέρα.
Ταυτόχρονα με τη μείωση των επιδομάτων, οι άνεργοι θα είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν οποιαδήποτε δουλειά τους προσφερθεί, ανεξάρτητα από το σε ποια περιοχή της χώρας βρίσκεται αυτή. Θεωρούνται αποδεκτές ακόμη και οι δουλειές με μισθό 2-3 ευρώ την ώρα.
Η ανατολική Γερμανία χτυπιέται πιο σκληρά
Η αγανάχτηση ανάμεσα στους κατοίκους της Ανατολικής Γερμανίας αυξάνεται, καθώς τα τελευταία 14 χρόνια, μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού, οι θέσεις εργασίας καταργούνται σταδιακά, και ο δείκτης της ανεργίας βρίσκεται στο 20%, την ώρα που στην υπόλοιπη χώρα ο αντίστοιχος αριθμός βρίσκεται στο 10%.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός, ότι αν και στη Δυτική Γερμανία οι κινητοποιήσεις είναι σημαντικές και αυξάνονται, η περιοχή με τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές κινητοποιήσεις, είναι η Ανατολική Γερμανία.
Με τι τρόπο προχωράμε
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο κόσμος έχει παραπλανηθεί από τα μέσα ενημέρωσης, και δεν έχει καταλάβει ακριβώς ποια θα είναι τα οφέλη του σχεδίου της. Στην προσπάθειά της να εξηγήσει τις "καταπληκτικές" προτάσεις της, έχει ξεκινήσει μια διαφημιστική εκστρατεία που κόστισε 1.000.000 ευρώ, προκειμένου να μειώσει την οργή, και να ελέγξει τις κινητοποιήσεις.
Εν τω μεταξύ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχώς αυξάνεται. Τα περουσιακά στοιχεία των φτωχότερων δυτικογερμανών έχουν μειωθεί κατά 50% τα τελευταία 10 χρόνια, από το 1993 μέχρι το 2003. Την ίδια περίοδο οι περιουσίες των πλουσίων έχουν αυξηθεί κατά 25%.
Υπολογίζεται ότι ενώ οι άνεργοι θα χάσουν με το νέο νόμο συνολικά 10 δις ευρώ το χρόνο, κάθε εκατομμυριούχος θα κερδίσει 108.000 ευρώ από τις νέες φορολογικές μεταρρυθμίσεις.
Ωστόσο, το ζήτημα που απασχολεί είναι πώς να κλιμακωθούν οι κινητοποιήσεις. Χρειάζεται να επεκταθούν σ’όλες τις πόλεις και να συνδυαστούν με ημέρες απεργιακής δράσης, σαν προετοιμασία για μια πανεθνική γενική απεργία.
Αλλά αν αναλογιστούμε ποιές δυνάμεις συμμετέχουν στην οργάνωση των κινητοποιήσεων, δεν είναι σίγουρο για πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί το κίνημα να συνεχίσει να αναπτύσσεται. Μέχρι στιγμή αυτοί που οργανώνουν τις κινητοποιήσεις είναι κυρίως τα τοπικά σωματεία, και το PDS, (Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού).
Η συμμετοχή όμως του PDS στις κινητοποιήσεις είναι ευκαιριακή και υποκριτική. Το PDS συμμετέχει στις τοπικές κυβερνήσεις του Βερολίνου και του Mecklenburg-Vorpommern και ψηφίζει τη λιτότητα και τις περικοπές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ηγεσία του έχει αποδεχτεί τους κανόνες του καπιταλισμού και δεν πρόκειται να συνεχίσει τον αγώνα μαχητικά μέχρι να ανατραπεί το Hartz IV. Ήδη κάποια από τα ηγετικά του στελέχη κάνουν ανοιχτά προτάσεις για μικρο-αλλαγές πάνω στο νέο νόμο.
Η ανάγκη ενός αριστερού κόμματος στη Γερμανία
Ο Όσκαρ Λαφοντέν, πρώην υπουργός Οικονομίας της κυβέρνησης Σρέντερ, και πρώην πρόεδρος του SPD, που έχει ένα αριστερό προφίλ, απείλησε πρόσφατα να εγκαταλείψει το κόμμα του και να ενταχθεί στο νέο κόμμα "Εργασία και Κοινωνική Δικαιοσύνη", αν ο Σρέντερ δεν παραιτηθεί.
Παρά το γεγονός ότι ο νέος αυτός πολιτικός σχηματισμός δεν έχει αποφασίσει ακόμη αν θα συμμετάσχει στις βουλευτικές εκλογές που είναι προγραμματισμένες για το 2006, οι δηλώσεις του Λαφοντέν, οδήγησαν αμέσως σε μια σειρά δημοσκοπήσεις που έδειξαν ότι το νέο κόμμα μπορεί να πάρει το 15-20% των ψήφων.
Αυτό το γεγονός αποκαλύπτει τις σοβαρές προοπτικές που μπορεί να έχει το νέο αυτό κόμμα, που μετά από μερικές βδομάδες λειτουργίας μετρά ήδη 3.000 μέλη και 70 τοπικές οργανώσεις και την ίδια ώρα δείχνει και τις αυταπάτες των εργαζομένων για το Λαφοντέν.
Μια σοβαρή και δυναμική παρέμβαση του νέου κόμματος στο εργατικό κίνημα στις ανατολικές περιοχές, όπως και η ουσιαστική συμμετοχή στο χτίσιμο του κινήματος στη δύση, θα μπορούσε να αλλάξει σημαντικά την κατάσταση.
Μια τέτοια παρέμβαση όμως, προϋποθέτει δραστική κινητοποίηση, αλλά και ένα καθαρό πρόγραμμα απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης και τον Hartz IV. Την ίδια ώρα όμως που τα μέλη του νέου κόμματος παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην ανάπτυξη του κινήματος, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο αν η ηγεσία του έχει την πρόθεση να παίξει τον ίδιο ρόλο.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Λαφοντέν παρουσιάζεται τώρα σαν αριστερός, είναι η μεγάλη μετατόπιση του SPD προς τα δεξιά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν από τους πρώτους μέσα στο κόμμα του που προώθησε τη μείωση των ωρών εργασίας με ταυτόχρονη μείωση μισθών, την ίδια ώρα που τα συνδικάτα πάλευαν για 35ωρο, χωρίς μείωση των μισθών.
Σήμερα υποστηρίζει μια πολιτική κρατικού παρεμβατισμού, και αύξηση στη φορολογία των πλουσίων, με λίγα λόγια, προσπαθεί να βελτιώσει τον καπιταλισμό και να του δώσει ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Όταν όμως προσπάθησε να εφαρμόσει τις ιδέες του αυτές ως υπουργός Οικονομίας του Σρέντερ, οι κυριότεροι γερμανοί καπιταλιστές απείλησαν να απομακρύνουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα και να σταματήσουν τις επενδύσεις.
Αυτό το γεγονός αποδεικνύει ότι ακόμη και μικρές μεταρρυθμίσεις φαντάζουν σήμερα απαράδεκτες στα μάτια των κυρίαρχων του πλούτου, και ότι το ζήτημα "ποιος ελέγχει τον πλούτο στην κοινωνία;" δεν είναι δευτερεύον, αλλά είναι ένα αναπόφευκτο ερώτημα όταν οι εργαζόμενοι προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η SAV (CWI) υποστηρίζει ότι το νέο κόμμα πρέπει να υιοθετήσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, που να παλεύει για δημόσιο έλεγχο και κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών με τελικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.
