Στις τελευταίες εκλογές η κοινοβουλευτική παρουσία της Αριστεράς αυξήθηκε από 2 σε 54 βουλευτές. Πάνω από 4,24 εκατομμύρια άνθρωποι, το 8,7% των ψηφοφόρων, ψήφισαν τον εκλογικό συνασπισμό του WASG και του PDS, ενώ οι «νικητές», το SPD (Σοσιαλδημοκράτες) και το CDU/CSU (Χριστιανοδημοκράτες) έχασαν 3 εκ. και 1,8 εκ. ψήφους αντίστοιχα. Στις εκλογές του 2002, το τότε PDS είχε κερδίσει 1,9 εκ. ψήφους. Η μεγάλη άνοδος του, κατά 2,2 εκ. ψήφους πέρυσι, οφείλεται στην λαϊκή απογοήτευση για την κυβέρνηση του Σρέντερ, αλλά και στη μεγάλη απήχηση του νεο-ιδρυθέντος WASG και την υποστήριξή του από τον Όσκαρ Λαφονταίν (πρώην υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης SPD-Πρασίνων που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση αρνούμενος να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές).
Στα 7 χρόνια της «κόκκινο-πράσινης» διακυβέρνησης εξαπολύθηκε μια πρωτοφανής επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και στα δικαιώματα των εργαζομένων. Η μαζική ανεργία ανέβηκε σε ποσοστά ρεκόρ, έγιναν περικοπές μισθών και επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου και η φτώχεια αυξήθηκε μαζικά, δημιουργόντας το φαινόμενο των «εργαζόμενων φτωχών». Ελάχιστος βασικός μισθός δεν υπάρχει με αποτέλεσμα μια κομμώτρια στην Ανατολική Γερμανία π.χ. να κερδίζει 3,06 ευρώ την ώρα! Τελειωτικό χτύπημα ήταν η «ατζέντα 2010» και οι νόμοι του Χάρτζ, που ξεκλήρισαν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Ιδρύοντας το WASG
Το φθινόπωρο του 2003 και κατά τη διάρκεια όλου του 2004, ξέσπασαν μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Μέσα από αυτές, δημιουργήθηκε το WASG, (εναλλακτική εκλογική πρόταση για την κοινωνική δικαιοσύνη), που έγινε επίσημα κόμμα στις αρχές του 2005. Στις γραμμές του περιλαμβάνει μεσαία στελέχη των συνδικάτων που διαφώνησαν με το SPD, άνεργους αγωνιστές καθώς και μέλη σοσιαλιστικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένου και του SAV (Σοσιαλιστική Εναλλακτική – τμήμα της CWI στην Γερμανία), που τα τελευταία χρόνια προπαγάνδιζε σταθερά την ανάγκη για ένα νέο μαζικό εργατικό κόμμα.
Η ίδρυση του WASG ήταν επίσης μια αντίδραση στη πολιτική του PDS (πρώην Κ.Κ.). Αυτό το πρώην κυβερνών κόμμα στην σταλινική Α. Γερμανία, είχε μετά την επανένωση μεταμορφωθεί σε ένα «κανονικό» ρεφορμιστικό κόμμα, σοσιαλιστικό στα λόγια, κοινοβουλευτικό και εκσυγχρονιστικό στην πράξη. Είχε σχετικά ισχυρή εκλογική βάση στην Α. Γερμανία, αλλά επειδή δεν καταδίκασε ποτέ το σταλινικό παρελθόν του δεν μπόρεσε να εδραιωθεί στη Δ. Γερμανία. Έτσι ήταν πρακτικά αδύνατο να καθοδηγήσει αποφασιστικά τους αγώνες των εργαζόμενων και των ανέργων.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, όταν το PDS άρχισε να συμμετέχει σε τοπικές κυβερνήσεις συνασπισμού με το SPD και να εφαρμόζει περικοπές κοινωνικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις, έσβησε κι η ελπίδα ότι θα μπορούσε ποτέ να αναπτυχθεί σε μια αριστερή εναλλακτική λύση με μαζική απήχηση. Στο συνέδριό του το 2003 υιοθέτησε ένα πρόγραμμα που αποδεχόταν την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, δηλώνοντας ότι “η επιχειρηματική συμπεριφορά και το κυνήγι του κέρδους είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την καινοτομία και την παρα-γωγικότητα”.
Οι βουλευτικές εκλογές του 2005
Στις τοπικές εκλογές στη Β. Ρηνανία-Βεστφαλία το SPD υπέστη συντριπτική ήττα αναγκάζοντας τον Σρέντερ να καλέσει πρόωρες εθνικές εκλογές για το φθινόπωρο του 2005. Σε αυτές τις τοπικές εκλογές το WASG, που συμμετείχε για πρώτη φορά, πήρε τριπλάσιες ψήφους από το PDS. Ύστερα από αυτό το αποτέλεσμα ο Λαφονταίν εκδήλωσε την προθυμία του να κατέβει στις εθνικές εκλογές, εάν σχηματιστεί μια εκλογική συμμαχία του WASG και του PDS. Η συμμαχία αυτή έγινε, αν και πολλοί αριστεροί προειδοποίησαν ότι μια συμμαχία στην βάση της πολιτικής του PDS θα απογοητεύσει αναπόφευχτα τους εργαζόμενους. Η κοινή εκλογική εκστρατεία των δύο κομμάτων – με το όνομα Αριστερό Κόμμα-PDS – ανακοινώθηκε σαν η απαρχή της ενοποίησης της Αριστεράς στη Γερμανία. Όσοι υποστήριξαν αυτήν την πορεία ικανοποιημένοι από το εκλογικό αποτέλεσμα δηλώνουν ότι τα 4 εκ. άνθρωποι που ψήφισαν την συμμαχία, ψήφισαν και υπέρ της ενοποίησης του WASG και του PDS.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το εκλογικό αποτέλεσμα αν και θετικό δεν έφτασε τις προβλέψεις των σφυγμομετρήσεων. Η ενεργή συμμετοχή αριστερών αγωνιστών στην προεκλογική εκστρατεία ήταν περιορισμένη καθώς ηγετικά μέλη του WASG και του Αριστερού κόμματος-PDS άρχισαν να αμφισβητούν κάποια από τα ριζοσπαστικά αιτήματα του προγράμματος αποκαλύπτοντας τη ρεφορμιστική τους νοοτροπία. Στην εθνική συνδιάσκεψη του, τον Ιούλιο του 2005, το WASG ξεκίνησε μια συζήτηση για το σχηματισμό μιας νέας αριστερής συμμαχίας που θα περιλάμβανε κι άλλες αριστερές δυνάμεις εκτός από το PDS. Η αποκαλούμενη όμως «διαδικασία σχηματισμού του νέου κόμματος» έχει γίνει πιο δύσκολη από ότι οι ηγέτες του PDS και του WASG είχαν φανταστεί.
Η κριτική ενάντια σε μια τέτοια ενοποίηση βασίζεται σε δύο άξονες. Πρώτον, στη πολιτική του PDS να συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνασπισμού και να εφαρμόζει αντεργατικές πολιτικές και δεύτερον, στον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της διαδικασίας της ενοποίησης από τα πάνω, που αφήνει τη βάση του WASG και των άλλων αριστερών δυνάμεων εκτός διαδικασίας.
Το ζήτημα του Βερολίνου
Η διαμάχη αυτή είναι ιδιαίτερα έντονη στο Βερολίνο που από το 2001 κυβερνάται από μία συμμαχία του SPD και του PDS. Αυτή η «κόκκινη» κυβέρνηση πρωτοστάτησε στις περικοπές κοινωνικών δαπανών και στις επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους, έκανε ιδιωτικοποιήσεις και υποστήριξε το νεοφιλελεύθερο ευρωσύνταγμα. Αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις για την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας του δημόσιου τομέα και επέβαλλε μονομερώς μαζικές περικοπές μισθών, κόβοντας επιπλέον το δώρο των Χριστουγέννων και το επίδομα διακοπών από τους δημοσίους υπαλλήλους. Έτσι, από το 2002, έχουν χαθεί 15.000 θέσεις εργασίας και θα περικοπούν άλλες 18.000 μέσα στα επόμενα 6 χρόνια. Δημοτικές κατοικίες ιδιωτικοποιήθηκαν, όπως και η δημόσια παροχή νερού. Σαν αποτέλεσμα, σήμερα το Βερολίνο έχει ένα από τα πιό ψηλά ποσοστά ανεργίας και 1 στους 6 κατοίκους του επιβιώνει με λιγότερα από 600 ευρώ το μήνα.
Η ηγεσία του PDS αντί να παλέψει στο πλευρό της εργατικής τάξης, να φορολογήσει τους πλούσιους και να απαιτήσει περισσότερους πόρους από την κεντρική κυβέρνηση, δικαιολογεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και φορτώνει τα προβλήματα στους εργαζόμενους. Επιπλέον, ακόμα και σήμερα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανασυνεργαστεί με το SPD στις επόμενες τοπικές εκλογές. Το WASG στο Βερολίνο αντιτίθεται σ’ αυτές τις πολιτικές και υποστηρίζει τους εργαζόμενους που παλεύουν ενάντια στην «κόκκινη» κυβέρνηση της πόλης γεγονός που αναπόφευχτα τους απομακρύνει από το PDS.
Γι’ αυτό και το τοπικό συνέδριο του WASG Βερολίνου τον Φεβρουάριο του 2006 αποφάσισε οριστικά με πλειοψηφία (91-39) να μην συνεργαστεί με το PDS στις τοπικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτέμβρη θεωρώντας πως μια τέτοια συνεργασία αντιβαίνει με τις αρχές του κόμματος, ενώ προκήρυξε εσωτερικό δημοψήφισμα που θα επικυρώσει αυτή την απόφαση. Πρόκειται για μια μεγάλη νίκη της αριστερής πτέρυγας του WASG που επιπλέον βοηθά να ανοίξει σε εθνικό επίπεδο η συζήτηση για τον χαρακτήρα που πρέπει νάχει το νέο αριστερό κόμμα.
Το WASG Βερολίνου και ιδιαίτερα οι σοσιαλιστές μέσα σε αυτό είναι σαφείς πως επιθυμούν την ενότητα της αριστεράς, αλλά στη βάση πραγματικά αριστερών θέσεων. Είναι αισιόδοξοι για το μέλλον και την ανάπτυξη του κόμματος και προσδοκούν ένα καλό ποσοστό, γύρω στο 6% στις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Ο ρόλος της Σοσιαλιστικής
Εναλλακτικής (SAV)
Η Lucy Redler, στέλεχος του SAV, ήρθε πρώτη σε ψήφους στην νέα Εκτελεστική Επιτροπή, που εκλέγηκε, επιβεβαιώνοντας το σημαντικό ρόλο του SAV στο WASG Βερολίνου. Η εκλογή της, όπως και αυτή του Τούρκου συνδικαλιστή Hakan Doganay, επίσης στέλεχος του SAV, στην ευρύτερη Οργανωτική Επιτροπή έχουν βέβαια προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις από ηγετικά στελέχη του WASG, του PDS και των ΜΜΕ. Αυτές όμως οι εξελίξεις έχουν ενισχύσει το προφίλ του SAV προς τα έξω και έχουν ουσιαστικά πολιτικοποιήσει τη διαμάχη για το πως πρέπει να γίνει η ενότητα της Αριστεράς. Τώρα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν τις σημαντικές διαφορές ανάμεσα στο WASG και το PDS σε ζητήματα που αφορούν τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις και την συμφωνία για την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, περικοπές κοινωνικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις.
Το Linksruck (αδελφό τμήμα του ΣΕΚ) υποστηρίζει ότι και τα δύο κόμματα είναι ρεφορμιστικά και ότι η ανάγκη για ενότητα θα πρέπει να υπερισχύσει έναντι των όποιων διαφορών τους. Αυτό περιλαμβάνει και το ζήτημα της εκλογικής καθόδου του WASG στο Βερολίνο. Γενικά μιλώντας, το Linksruck επιχειρηματολογεί ενάντια στην συμμετοχή της αριστεράς στην κυβέρνηση με το SPD, αλλά είναι έτοιμο να υποστηρίξει την κοινή εκλογική κάθοδο του WASG με το PDS χωρίς να θέτει κανένα πολιτικό ζήτημα. Κι αυτό, σε μία κατάσταση, όπου χιλιάδες νέοι, εργαζόμενοι και άνεργοι είναι αγανακτισμένοι με τις περικοπές που γίνονται ενάντια τους από την τοπική κυβέρνηση του SPD με το PDS.
Την ίδια ώρα, αυτό σημαίνει συνθηκολόγηση χωρίς όρους μπρος στις συγκεκριμένες πολιτικές συγκρούσεις που γίνονται μέσα στο WASG στο Βερολίνο και καταλήγει να στερήσει από την εργατική τάξη την ευκαιρία να εκφράσει τη διαμαρτυρία της ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές των τελευταίων 4 χρόνων.
Στην πραγματικότητα, το Linksruck συμμαχεί με την πλειοψηφία των ηγετών του WASG που προσπαθούν να περάσουν την ενοποίηση χωρίς καθόλου συζήτηση και διαχωρίζει πλέον δημοσίως τη θέση του από την ριζοσπαστική αριστερή πτέρυγα μέσα στο WASG , που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ουσιαστικά αυτή της περιοχής του Βερολίνου. Επίσης, υποστηρίζει ότι το WASG πρέπει να έχει μόνο ένα μίνιμουμ δημοκρατικό πρόγραμμα και να μην δηλώνει πως παλεύει για μια σοσιαλιστική εναλλακτική λύση.
Ο χαρακτήρας του WASG
Το WASG και το PDS έχουν όντως ρεφορμιστικό χαρακτήρα, αλλά παίζουν πολύ διαφορετικούς ρόλους μέσα στην αριστερά και στην κοινωνία. Το PDS δεν έχει μια διακριτή αριστερή αντιπολίτευση που να αντιτίθεται στις πολιτικές της ηγεσίας. Τα μέλη του είναι κυρίως συνταξιούχοι, δεν έχει ισχυρή οργανωμένη βάση στους εργαζόμενους και τη νεολαία και απομακρύνει τον κόσμο λόγω του σταλινικού παρελθόντος, αλλά και της δεξιάς του στροφής.
Αντιθετα το WASG είναι μια νέα αντιπολιτευτική δύναμη, με σημαντικές διασυνδέσεις με τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα, που αντιτίθεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει το PDS στην τοπική κυβέρνηση. Η εκλογική επιτυχία του περασμένου Σεπτέμβρη δείχνει τη δυνατότητα του WASG να προσελκύσει νέους υποστηρικτές και την απήχηση του σε συνδικαλιστές και αγωνιστές που ψάχνουν για ριζοσπαστικές λύσεις.
Οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουν τα θετικά σημεία του WASG τονίζοντας παράλληλα τους κινδύνους του ρεφορμιστικού του προγράμματος. Το SAV ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη μέσα στο WASG που επιχειρηματολογούσε ενάντια στον κευνσιανό χαρακτήρα του προγράμματος του από την αρχή. Εξηγούσαμε ότι ενώ πολλά απ’ τα αιτήματα που προβάλλει ήταν σωστά, δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και να διατηρηθούν για πολύ στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής οικονομίας, λόγω της τάσης της να περνάει κρίσεις, αλλά και της έντασης της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς ανταγωνισμού που αυξάνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Άρα, μια ουσιαστική αλλαγή θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσα από μαζικούς αγώνες για την κατάργηση του καπιταλισμού και την αντικατάσταση του με μία σοσιαλιστική δημοκρατία.
Το ζήτημα του σοσιαλιστικού προγράμματος δεν είναι απλώς θέμα ιδεολογίας, αλλά καθορίζει την συγκεκριμένη πολιτική του κόμματος στους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων. Ωστόσο, το SAV δεν έθεσε ποτέ την υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος σαν απαράβατο όρο για το από κοινού χτίσιμο του κόμματος, όσο το WASG δίνει την δυνατότητα στα μέλη του, στους εργαζόμενους και τη νεολαία να εκφράζουν και να υπερασπίζονται μέσα στο κόμμα και στη κοινωνία τα ταξικά και τα πολιτικά τους συμφέροντα. Όμως, στις αρχές του 2005 η δεξιά πτέρυγα του WASG επιχείρησε να διαγράψει το SAV. Αυτή η απόπειρα απέτυχε εξαιτίας της αντίδρασης της βάσης του WASG που ξεκαθάρισε ότι σοσιαλιστές και μαρξιστές έχουν νόμιμη θέση μέσα του και καταδίκασε τις διαγραφές και τους αποκλεισμούς για πολιτικούς λόγους. Πιο πρόσφατα, λόγω του ζητήματος της ενοποίησης με το PDS στο Βερολίνο, η δεξιά πτέρυγα προσπάθησε να αναθερμάνει την εκστρατεία ενάντια στο SAV, αλλά θα αποτύχει για ακόμα μία φορά να μας περιθωριοποιήσει μιας και η βάση του WASG συσπειρώνεται και αυξάνει την πίεση που ασκεί στην ηγεσία.
Συνεργασία Αριστερού Κόμματος-PDS και WASG
Τελευταία, οι εθνικές ηγεσίες των δύο κομμάτων προχώρησαν σε μια τρίτη «συμφωνία συνεργασίας», που δυστυχώς αναφέρεται με θετικά σχόλια στην πολιτική στρατηγική του PDS (δηλ. τη συμμετοχή του σε κυβερνήσεις με το SPD!) και περιλαμβάνει τη δέσμευση ότι τα δύο κόμματα δεν θα κατέβουν ποτέ αντίπαλα σε εκλογές. Οι τοπικοί πυρήνες και τα περιφερειακά όργανα του WASG δεν είχαν καν την ευκαιρία να συζητήσουν και να επηρεάσουν αυτή τη συμφωνία. Αυτός ο αντιδημοκρατικός χειρισμός του θέματος, οδήγησε ακόμα και μέλη του, που δεν είναι αντίθετα με τα λεγόμενα της συμφωνίας, να αντιδράσουν ενάντια της. Η τοπική ηγεσία του WASG στο κρατίδιο της Σαξονίας κατηγόρησε την ηγεσία για αλαζονεία και προειδοποίησε πως αυτή η συμπεριφορά αν συνεχιστεί θα είναι καταστροφική για το κόμμα, ενώ σε πολλές περιοχές τα μέλη ζητούν την παραίτηση της εθνικής ηγεσίας και την εκλογή νέας, κάτι που μπορεί να συμβεί στο επόμενο εθνικό συνέδριο στα τέλη Απρίλη.
Η παραπέρα ανάπτυξη του WASG και η διαδικασία του νέου σχηματισμού της αριστεράς , εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων μέσα στους επόμενους μήνες. Ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει ήδη αποφασίσει να προχωρήσει σε σκληρές επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτών των μέτρων – αύξηση Φ.Π.Α., επιδείνωση εργασιακών δικαιωμάτων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των επιδομάτων ανεργίας, και άλλα πολλά – θα εφαρμοστούν σταδιακά με τις μεγαλύτερες επιθέσεις να αναμένονται μέσα στο 2006 και το 2007.
Υπάρχει αγανάχτηση και διάθεση, όμως ούτε οι ηγέτες των συνδικάτων, ούτε η νέα κοινοβουλευτική ομάδα της αριστεράς προσπαθούν να οργανώσουν κινητοποιήσεις. Σε εξέλιξη βρίσκεται ο αγώνας των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει μονομερώς τις ώρες εργασίας την βδομάδα από 38,5 σε 40, χωρίς αύξηση των μισθών. Οι κινητοποιήσεις τους μέχρι τώρα είναι πολύ δυναμικές και οι μεγαλύτερες των τελευταίων 14 ετών. Την ίδια στιγμή, υπάρχει κύμα επιθέσεων σε μισθούς, ώρες και θέσεις εργασίας και γινονται πολλοί μεμονωμένοι αγώνες. Χιλιάδες Γερμανοί λιμενεργάτες συμμετείχαν στην πανευρωπαϊκή απεργία ενάντια στην απελευθέρωση της αγοράς. Τον Μάη αρχίζει ο νέος κύκλος συλλογικών διαπραγματεύσεων στον κλάδο της μεταλλουργίας και των εργαλειομηχανών που θα οδηγήσει πιθανότατα σε κινητοποιησεις.
Η σύνδεση των αγώνων μεταξύ τους και η ανάπτυξη μιας ενιαίας στρατηγικής είναι απαραίτητες, αλλά οι ηγέτες των συνδικάτων μπαίνουν εμπόδιο και οι δυνάμεις της αριστεράς στους εργασιακούς χώρους είναι γενικά αδύναμες για να αναλάβουν αυτό το καθήκον. Ωστόσο, δεν αποκλείεται οι αγώνες να ενταθούν οδηγώντας σε μια ποιοτική αλλαγή. Μια τέτοια εξέλιξη θα επηρεάσει το WASG, την κοινοβουλευτική αριστερά και τη διαδικασία σχηματισμού του νέου κόμματος. Εάν κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι με αγωνιστική διάθεση ενταχθούν στο WASG, αυτό θα μπορούσε να ριζοσπαστικοποιήσει τις διαδικασίες. Βέβαια ο συντονισμός αυτών των γεγονότων είναι σημαντικός και μέχρι στιγμής, η κοινοβουλευτική αριστερά έχει πάρει ελάχιστες πρωτοβουλίες.
Εάν αποφασιστεί η συνένωση των δύο κομμάτων στη βάση του προγράμματος του PDS, υπάρχει ο κίνδυνος να αποχωρήσουν οι αγωνιστές της αριστερής πτέρυγας του WASG και το ενωμένο κόμμα δεν θα μπορεί πια να προσελκύει εργαζόμενους και νεολαία. Αυτό θα συμβεί επίσης αν το ενωμένο κόμμα – όπως σχεδιάζεται – συμμετάσχει σε περισσότερες ακόμα τοπικές κυβερνήσεις με το SPD και στις επιθέσεις τους ενάντια στους εργαζόμενους.
Μία κρίσιμη περίοδος
Η πρόσφατη απόφαση του WASG Βερολίνου να κατέβει ανεξάρτητα στις ερχόμενες εκλογές για τοπική κυβέρνηση του κρατιδίου θα παίξει σημαντικό ρόλο στη μελλοντική εξέλιξη αυτού του κόμματος . Μένει να φανεί, αν οι ηγεσίες του PDS και του WASG θα κάνουν πίσω ή αν θα πραγματοποιήσουν τις απειλές τους για διαγραφή και διάλυση του τοπικού WASG που είχαν κάνει προσπαθώντας να προλάβουν μια τέτοια εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, οι αντικαπιταλιστικές και σοσιαλιστικές ομάδες μέσα στο WASG πρέπει να είναι προετοιμασμένες γι’ αυτήν την πιθανότητα. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο και έχει ήδη ξεκινήσει και προετοιμάζεται μία ισχυρότερη και καλύτερα οργανωμένη συνεργασία αυτών των δυνάμεων .
Η δημιουργία του WASG και η διαμάχη για το σχηματισμό ενός νέου αριστερού κόμματος, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του γερμανικού εργατικού κινήματος. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η εργατική τάξη αναγκάστηκε να περάσει σε αμυντική θέση. Η αστικοποίηση των παραδοσιακών εργατικών κομμάτων και η στροφή προς τα δεξιά των συνδικαλιστικών ηγεσιών διεθνώς, συνέβαλαν στην παρακμή των σοσιαλιστικών ιδεών μέσα στην εργατική τάξη και ακόμα και στην υποχώρηση της ταξικής συνείδησης.
Τώρα φυσάει ένας άνεμος αλλαγής. Αντιμέτωποι με μία συνεχόμενη νεοφιλελεύθερη επίθεση και την αμφισβήτηση βασικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, σημαντικά στρώματα εργαζομένων και νεολαίας αναζητούν τρόπους αντίστασης και πολιτικές εναλλακτικές λύσεις. Η δημιουργία πλατιών κομμάτων εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας – που θα συνδέσουν συνδικαλιστές , σοσιαλιστές και αγωνιστές κοινωνικών κινημάτων (γυναικείο κίνημα, αντιπαγκοσμιοποιητικό, αντιφασιστικό, οικολογικό, κλπ), όπως επίσης και φρέσκα στρώματα εργαζομένων που μπαίνουν στους αγώνες – είναι τώρα ένα σημαντικό βήμα.
Αυτά τα κόμματα και οι σχηματισμοί δεν είναι υποκατάστατα του χτισίματος μαζικών εργατικών οργανώσεων με μαρξιστικό πρόγραμμα , αλλά είναι απαραίτητα για να ξεκινήσει η διαδικασία μέσα από την οποία, όπως το διατύπωσε ο Καρλ Μαρξ, μία κοινωνικό-οικονομική τάξη γίνεται συνειδητή πολιτική δύναμη.Η συνειδητή και συγκεκριμένη παρέμβαση και συμμετοχή των μαρξιστικών οργανώσεων όπως το SAV μέσα σε αυτή την διαδικασία είναι απαραίτητη. Πρώτον, για να βρούν οι μαρξιστικές ιδέες μία ευρύτερη απήχηση και δεύτερον, για να επιταχυνθεί το χτίσιμο αυτών των κομμάτων και να στεφθεί με επιτυχία. Γιατί, χωρίς ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα , τα νέα κόμματα των εργαζομένων θα αποκαλύψουν σύντομα τα όρια τους μέσα στη σημερινή περίοδο σήψης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να βγάλουμε από την αποσύνθεση των παλιών εργατικών κομμάτων και την πλήρη μετατροπή τους σε αστικά.
Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός που χαρακτηρίζεται από στασιμότητα, ύφεση και αυξανόμενο διεθνή ανταγωνισμό, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μεταρρυθμίσεις που σήμερα απαιτούν μαζική δράση. Έτσι, ακόμα και μετριοπαθή αιτήματα στη βάση μαζικών αγώνων, μπορούν να αποκτήσουν ένα ημιεπαναστατικό χαρακτήρα. Έχει περάσει πια η εποχή των σταθερών ρεφορμιστικών κομμάτων με μαζική απήχηση, που υπήρχαν σε πολλές χώρες μετά το 1945. Γι’ αυτό, αναπόφευχτα, γίνονται και θα γίνονται προσπάθειες να χτιστούν νέα εργατικά κόμματα. Πολλά από αυτά δεν θα αντέξουν για πολύ λόγω των ρεφορμιστικών δυνάμεων που θα τα παρασύρουν σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις που θα επιβάλλουν περικοπές κι επιθέσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Αλλά μέσα από αυτές τις διαδικασίες και τους ταξικούς αγώνες , θα γαλουχηθεί μια νέα γενιά αγωνιστών, ανοιχτή στις μαρξιστικές ιδέες, που θα μπεί μπροστά στην πάλη για το χτίσιμο ενός πραγματικού κόμματος των εργαζομένων . Το WASG είναι ένα τέτοιο πρώτο βήμα στη Γερμανία. Γι’ αυτό, είναι καθήκον των Γερμανών Μαρξιστών να κάνουν τα πάντα για να αναπτύξουν αυτόν τον σημερινό εμβρυακό σχηματισμό σε ένα μαζικό εργατικό κόμμα με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Σάσα Στάνισικ,
γραμματέας του SAV
Επιμέλεια: Χριστίνα Καλλιώδη
____________
